ความรักที่รู้สึกกลางสายหมอก

ฉันเป็นหน้าตาไม่ดีใส่แว่นไม่สวยเท่าไหร่ถึงจะสวยยังไงก็คงสวยไม่เท่าฟลิมหรอกเธอเป็นคนที่สวยมากผอมขาวดีไปทุกระเบียบนิ้วถึงอย่างนั้ก็เถอะฉันไม่เคยคิดที่จะเอาตัวไปเปรียบเทียบกับเพื่อนสนิทเพราะรู้อยู่แกใจว่ายังไงฉันก็แพ้ราบคาบถึงสันนี้จะชนะแต่พรุ่งนี้หรือวันอื่นๆฉันคงไม่มีวันที่จะชนะคนเพียบพร้อมอย่างเธอได้แม้แต่ก้าวเดียว ถึงก้าวเดียวก็ไม่มีทางจริงๆฉันเคยมีรักแรกคือ'เปรม'เขาป็นเด็ดใหม่มอสองฉันชอบเขาตั้งแต่แรกเห็นฉันพยามหาทางอยู่ใกล้เขาแต่ยิ่งพยามกลับยิ่งห่างเหิน ฉันแอบเฝ้ามองเขาทุกครั้งที่มีโอกาสทุกครั้งที่ฉันจะทำอะไรฉันจะนึกและนึงหน้าเขาตลอดเวลาเพราะใบหน้าที่มีแต่รอยยิ้มประดับอยู่นั้นมันทำให้ฉันยิ้มตามไปด้วยเหมือนถูกสะกด ในวันวาเลนไทฉันอยากเอาดอกไม้ไปวางไว้บนโต๊ะเขาอยากบอกชอบเขาอยากอยู่ใกล้เขาทุกวันและนั่นเป็นสัญญาณที่ฉันรู้ตัวแล้วว่า
จากการ'แอบชอบ'ธรรมดาพัฒนากลายมาเป็น'การแอบรัก'ซะแล้ว
และความหวังที่ว่าฉันจะมีโอกาสยืนข้างเขาก็พังทลายไปต่อหน้าต่อตาเมื่อฟลิมและเปรมบอกรักกันในขณะที่ฉันนั่งข้างพวกเขาในเวลาเรียนในเวลานั้นฉันอยากร้องไห้แต่ก็ต้องจำใจกลบกลื่อนด้วยรอยยิ้มที่ถูกสร้างขึ้นมาภายใต้ความเสียใจความผิดหวัง ฉันแสดงความยินดีกับเขาฉันพยายามควบคุมเสียงไว้ให้ได้มากที่สุดฉันเสียใจมาตลอดสองปีแต่ความเสียใจก็ต้องถูกปิดไว้ชั่วครวเมื่อฉันได้เจอกับมาร์มินเขาทำให้ฉันลืมเปรมได้และจาดที่ฉันเคยรักเปรมก็เปลี่ยนมาเป็นความรู้สึกที่เฉยชาไม่มีอะไรพิเศษเกินเลยคำว่าเพื่อนและความรู้สึกที่ฉันเคยมีให้เปรมก็เปลี่ยนมาให้กับมาร์มินถึงเขาจะเป็นคนปากร้ายแต่ก็ไม่รู้เพราะอะไรฉันถึงรักเขาแต่ตอนนี้ฉันรู้แล้วว่าความรักคือการที่เราเห็นคนที่เรารักมีความสุขถึงแม้ตอนแรกเราจะเจ็บเจียนตายแต่สิ่งที่ได้กลับมาคือ...
รอยยิ้มของเขาที่ฉันเคยยิ้มตามแทบทุกครั้งที่เห็น......
                                 The End
เขียนโดย Merrycherry