ฯลฯ

ฤดูหนาวมาแล้ว
ฉันนอนอยู่ใต้ผ้าห่มผืนหนา ภาวนาให้อากาศร้อนผ่านไปไวๆ
ฉันเฝ้าคอยฤดูหนาว กระชับผ้าห่มจนแน่นแนบกาย
แสงไฟสาดส่องกระทบผ้าห่มสีขาวของฉัน
 
อรุณสวัสดิ์วันแรก
ฉันลุกขึ้นจากเตียง อาบน้ำและทานข้าว
ออกเดินทางสู่วันแรก
 
"ใครๆก็มีวันแรกทั้งนั้นแหละ"
เสียงของตัวเองดังก้องอยู่ในหู เชิงให้กำลังใจ
 
ฉันออกเดินทางสู่ทางใหม่
จากปกติฉันเลี้ยวซ้าย ฉันก็เลี้ยวขวา
จากปกติข้างหน้าเป็นทะเล ฉันก็เจอภูเขา
จากปกติฉันมีเพื่อนร่วมทาง ฉันก็ไม่มี
 
 
ฉันกระชับกระเป๋าสีขาวแน่น
หยิบกล้องขึ้นมาถ่ายรูปเก็บเอาไว้ เสียงกล้องดังกลบความเงียบ
ฉันเร่งฝึเท้า หนีออกจากกลุ่มเมฆสีเทา
 
.
 
และแล้ว ฝนก็ตก
 
.
 
ไม่ใช่ฝนของฝนแรก แต่เป็นฝนสุดท้าย
อำลาฤดูฝน เข้าสู่ฤดูหนาว
 
นี่ก็ไม่ใช่ครั้งแรก
 
ฉันออกเดินทางต่อไปจนเจอลำธาร
ฉันรีบแตะผิวน้ำทันใด ความเย็นก็เข้ามา
ฉันเหน็บหนาว และ หวาดผวา 
นี่เป็น ครั้งแรก และสิ่งแรกที่ฉันได้สัมผัส
เมื่อฉันออกเดินทางและเปลี่ยนทิศทาง
 
 
ฉันนั่งลงข้างๆลำธาร
จ้องมองลงไปในสายน้ำ
ความเหน็บหนาว และความกลัวก็หายไป
ฉันอยู่ท่ามกลางการโอบล้อมจากภูเขา
 
 
ฉันคิดในใจ
 
 
"นี่ก็ไม่ใช่ครั้งแรกที่ออกเดินทาง ตั้งแต่ฉันลืมตา"
 
 
.
 
 
 
(อยากให้ทุกคนลองออกเดินทาง)