ฯลฯ

ฤดูหนาวมาแล้ว

ฉันนอนอยู่ใต้ผ้าห่มผืนหนา ภาวนาให้อากาศร้อนผ่านไปไวๆ

ฉันเฝ้าคอยฤดูหนาว กระชับผ้าห่มจนแน่นแนบกาย

แสงไฟสาดส่องกระทบผ้าห่มสีขาวของฉัน

อรุณสวัสดิ์วันแรก

ฉันลุกขึ้นจากเตียง อาบน้ำและทานข้าว

ออกเดินทางสู่วันแรก

"ใครๆก็มีวันแรกทั้งนั้นแหละ"

เสียงของตัวเองดังก้องอยู่ในหู เชิงให้กำลังใจ

ฉันออกเดินทางสู่ทางใหม่

จากปกติฉันเลี้ยวซ้าย ฉันก็เลี้ยวขวา

จากปกติข้างหน้าเป็นทะเล ฉันก็เจอภูเขา

จากปกติฉันมีเพื่อนร่วมทาง ฉันก็ไม่มี

ฉันกระชับกระเป๋าสีขาวแน่น

หยิบกล้องขึ้นมาถ่ายรูปเก็บเอาไว้ เสียงกล้องดังกลบความเงียบ

ฉันเร่งฝึเท้า หนีออกจากกลุ่มเมฆสีเทา

.

และแล้ว ฝนก็ตก

.

ไม่ใช่ฝนของฝนแรก แต่เป็นฝนสุดท้าย

อำลาฤดูฝน เข้าสู่ฤดูหนาว

นี่ก็ไม่ใช่ครั้งแรก

ฉันออกเดินทางต่อไปจนเจอลำธาร

ฉันรีบแตะผิวน้ำทันใด ความเย็นก็เข้ามา

ฉันเหน็บหนาว และ หวาดผวา 

นี่เป็น ครั้งแรก และสิ่งแรกที่ฉันได้สัมผัส

เมื่อฉันออกเดินทางและเปลี่ยนทิศทาง

ฉันนั่งลงข้างๆลำธาร

จ้องมองลงไปในสายน้ำ

ความเหน็บหนาว และความกลัวก็หายไป

ฉันอยู่ท่ามกลางการโอบล้อมจากภูเขา

ฉันคิดในใจ

"นี่ก็ไม่ใช่ครั้งแรกที่ออกเดินทาง ตั้งแต่ฉันลืมตา"

.

(อยากให้ทุกคนลองออกเดินทาง)