โลกของเทา

          คุณรู้จัก “ ร็อตไวเลอร์ ” ไหมครับ
          ใช่ครับ ผมหมายถึงสุนัขพันธุ์ดุ ตัวโต ตาขวาง หน้าโหด แถมยังตัวดำเหมือนถ่านนั่น คุณคงคิดว่ามันเป็นสิ่งมีชีวิตที่มีอันตรายร้ายแรง พร้อมจะกระโจนใส่คุณและฝังเขี้ยวด้วยแรงกัดมหาศาลตลอดเวลาใช่ไหมครับ แต่คุณรู้อะไรไหม.........ผมว่าสิ่งที่อันตรายที่สุดคือมนุษย์ต่างหาก
          แม่ของผมเคยเป็นสุนัขประกวดซึงได้รับรางวัลมาหลายสิบเวที แต่ตอนนี้แม่กลายเป็นแค่แม่พันธุ์ราคาแพงเท่านั้น เจ้านายของแม่พาแม่ไปผสมพันธุ์เพราะอยากได้ลูกสุนัขเป็นของขวัญวันเกิดให้ลูกชายของเขา...ซึงก็คือผม  ผมเกิดในคืนที่มีพายุ พายุนั้นโหมกระหน่ำสร้างความเสียหายทั้งยังพัดพาเอาบ้านและทรัพย์สินของเจ้านายไป
          และในวันรุ่งขึ้น ลูกชายของเจ้านายที่นอนป่วยอยู่ที่โรงพยาบาลก็เสียชีวิต
          เจ้านายเสียใจมาก ถึงคุณหมอจะบอกให้เขาเตรียมใจ แต่เมื่อถึงเวลาที่ความตายมาเยือนลูกชายแสนรัก เขาก็ทำใจไม่ได้และร้องไห้ฟูมฟายอยู่นาน แต่อยู่ๆเขาก็หยุดแล้วพูดอะไรบางอย่างกับผม
          เขาเดินตรงมาหาผม จับผมกดกับพื้นแรงจนผมเจ็บไปหมดทั้งตัว เขาเอื้อมมือมาแตะที่คอผม ก่อนจะค่อยๆลงน้ำหนักแรงขึ้นเรื่อยๆ
          เอ๋ง!!! เอ๋ง!!!! เอ๋ง!!!!
          ผมร้องออกมาสุดเสียงเมื่อแรงกดนั่นมากจนเจ็บและหายใจไม่ออก ในใจของผมเริ่มสับสน ทำไม ทำไมเจ้านายถึงทำแบบนี้...ทำร้ายผมทำไม
          “ เป็นเพราะแก! ถ้าแกไม่เกิดมาละก็ฉันคงไม่เสียลูกชายไป...ถ้าแกไม่เกิดมาละก็.... ” แววตาของเจ้านายเต็มไปด้วยความเคียดแค้นชิงชัง เขาตะคอกผมเสียงดังลั่น ผมไม่รู้ว่าอะไรทำให้เขาคิดแบบนั้น เจ้านาย! ผมยังไม่ได้ทำอะไรเลยนะครับ ผมดิ้นสุดแรง พยายามจะตะกุยมือของเขาออกไป แต่ทำไมผมถึงรู้สึกหมดแรงแบบนี้นะ
          นี่ผมกำลังจะตายใช่ไหมครับ
          โฮ่ง!!! โฮ่ง!!!
          “ โอ๊ย!!!! ”
          เสียงสองแบบดังขึ้นแทบจะพร้อมกับก่อนที่ผมจะรู้สึกเหมือนโดนเหวี่ยงออกมา ผมได้ยินเสียงเห่าของแม่ กับเสียงร้องของเจ้านายจึงพยายามฝืนตัวแล้วหันกลับไป ภาพที่ผมเห็นคือ ภาพของแม่ที่กำลังกัดแขนเจ้านายอย่างเอาเป็นเอาตาย
          “ มะลิ!! นี่แกกล้ากัดฉันเหรอ!!! ” เจ้านายตวาดแม่เสียงดังจนสะเทือน เขาหันไปมองโต๊ะกินข้าว เอื้อมมือไปหยิบแจกับดอกไม้ใบใหญ่มา แล้วง้างขึ้นเหนือหัว........ไม่นะ!!!
          เพล้ง!!!
          “ เอ๋ง!!! เอ๋ง!!!! เอ๋ง!!!! เอ๋ง!!! เอ๋ง!!!! เอ๋ง!!!!”
          เสียงร้องของแม่ทำให้ผมกลัวแทบขาดใจ แม่ร้องอยู่นานมากจนเจ้านานทนไม่ไหวเอื้อมหยิบแจกันอีกใบมาฟาดซ้ำ เจ้านายปล่อยซากแจกันที่เหลือในมือลงกับพื้น แล้วอุ้มแม่ที่เลือดอาบตัวออกไปจากบ้าน
          แล้วแม่ก็ไม่ได้กลับมาอีกเลย......
 
 
          หลังจากนั้นมาเจ้านายก็ไม่ได้มีทีท่าหวาดกลัวผมแล้ว ท่านใจดีกับผมมาก จนผมเกือบลืมเรื่องที่เขาทำกับแม่..จนกระทั่ง
          “ เทา! ลงมานี่สิ ” เจ้านายเปิดประตูแล้วเรียกผม
          ผมเดินลงจากรถของเจ้านาย เขาโยนลูกบอลยางที่เล่นกับผมบ่อยๆไปทางด้านหน้าของรถแต่ไกลพอสมควร แล้วสั่งให้ผมวิ่งไปเก็บลูกบอล
          โฮ่ง โฮ่ง
          ผมรีบวิ่งไปเก็บ แอบคิดว่าทำไมเจ้านายถึงจอดรถมาเล่นบอลกลางทาง แต่ก็ไม่ได้สงสัยอะไร
          “ หยุด นั่งอยู่ตรงนั้นเลย เดี๋ยวไปรับ ” เขาพูดพร้อมยิ้มให้ผม แต่ผมกลับรู้สึกว่ารอยยิ้มของเขามันแปลกๆ
          โฮ่ง!
          ผมขานรับ เจ้านายหัวเราะแล้วขึ้นไปนั่งบนรถ แล้วขับมาหาผม เขาขับมาใกล้ผมเรื่อยๆ....จนห่างจากตัวผมไม่ถึงเมตร!! ทันใดนั้นผมก็เห็นหน้าของเจ้านาย เขายิ้มด้วยร้อยยิ้มที่บ่งบอกถึงความสะใจ
          โครม!!
          ร่างของผมกระเด็นไปตามแรงกระแทก กล้ามเนื้อทั่วร่างฉีกออกจากกัน ผมดิ้นด้วยแรงเฮือกสุดท้ายทั้งๆที่รู้ว่าไม่มีทางรอด เจ้านายขับรถหนีไปแล้ว
          ทำไม....ทำไม......
           ผมทำอะไรผิด