แกคือหมาน้อยผู้น่ารัก

 
 
          “ต้าๆ นั่งลงดีๆ ดิ”
 
 
          “ตูบอกให้มุงนั่งลง”  (ไม่มีสัญญาณตอบรับจากหมายเลยที่ท่านเรียก...??)
 
 
          ผมเซ็งจริงๆ เลยครับ ตอนแรกผมก็อยากได้เอามันมาเลี้ยงอยู่หรอก แต่มันไม่ฟังคำพูดของผมเลยสักนิด ดูดิ!! บอกให้มันนั่งลงนับล้านครั้งแล้ว...มันยังหน้าทนยืนกระดิกหางไปมาสบายใจเลยนะเออ ไอ้หมา...ไอ้ต้า...มุงโคตรน่ารัก (รู้ตัวป่ะ) ๕๕๕+
 
 
          ตอนแรกนึกว่าหมามันจะฟังเราเข้าใจและรู้เรื่องเรามากกว่านี้เสียอีก ทำไมกันนะ ทำไมในโทรศัพท์ เฮ้ย!! ทำไมในโทรทัศน์...หมาในนั้นไมมันถึงได้ฟังคำพูดเรารู้เรื่องจังว่ะ บอกให้นั่งมันก็นั่ง บอกให้ทำอะไรก็ทำหมด เฮ้ย!! แตกต่างจาก ไอ้ต้า...หมาของเราสิ้นดี
 
 
          บางทีนะ ไอ้ต้า...หมาหน้าโง่ของผม (ถ้ามันเป็นคน...มันคงจะมาฆ่าผมตายไปแล้วมั้ง.ที่ผมว่าให้มันว่าหน้าโง่) แต่ถึงยังไงก็ตาม ไอ้ต้าหมาตัวนี้ บอกให้ทำอะไรมันก็ไม่ทำให้สักอย่าง...แมร่งมันยังยื่นสี่ขาทำหน้าโง่ๆ ของมันพร้อมกับหยุดน้ำลายที่หลั่งไหลลงพื้นดินดังสายฝน (นี้มุงเป็นหมาบ้าไปแล้วใช่ไหม)
 
 
          “ต้าๆ มาๆ กินข้าว...เว้ยเฮ้ย”
 
 
          มิน่าล่ะ!!...ต้าครับ คุณช่างโคตรเก่งเลย แมร่ง...ถึงเวลาตอนกินข้าวเมื่อไร เจ้านายต้ารีบวิ่งมาเลยนะขอรับ ๕๕๕+ ตอนตัวมันเล็กๆ ก็น่ารักดีอยู่หรอก แต่พอโตประมาณ ๑ ปีได้ จากน่ารักกลายเป็นน่าเตะเลยอ่ะครับ เป็นไปได้ครับ...เพราะตอนตัวมันเล็กๆ โคตรน่ารักจริงๆ ไม่มีพิษมีภัย พอตัวใหญ่...ไอ้ต้าหมาผมไล่ไก่เป็นว่าเล่นเลยครับ (ไก่ในเล่าตายเกลี้ยงก็ฝีมือมันเนี้ยแหละ)
 
 
          แสนรู้จริงๆ ตอนเรียกชื่อมันว่ากินข้าว...มันรู้จุดประสงค์ของความหมายว่า (เฮ้ย!! เจ้านายตูต้องเรียกตูให้ไปแดรกข้าวแน่ๆ เบย)...ครับ แม้ว่ามันจะอยู่ที่กรุงเทพ...ยังไงๆ มันก็จะพยายามวิ่งมาจนถึงร้อยเอ็ดตรงที่มันเคยกินข้าวประจำของมันจนได้นั้นแหละ ถ้ามันได้ยินคำว่า (ต้า)...นะ [หมาแสนรู้...ผมโคตรภูมิใจ]
 
 
          เวลาผ่านไปนับหลายปีจากที่นำมันมาเลี้ยง...ตอนนี้มันคงอายุ ๘๐-๙๐ ปีแล้วละมั้ง เพราะอายุหมาเมื่อเทียบกับคนหมาจะแกตัวเร็วกว่า (ดูดิ!! ถ้าไม่เชื่อ...เนี้ยขนาดหมาอายุได้แค่ ๑ ปี...แมร่งแต่งงานกันแล้ว) แต่งงานที่ไม่ว่า...มีลูกเป็นสิบ ผมอีกคนแหละที่อิจฉาหมามัน ๕๕๕+ (ช่างมีความสามารถพิเศษหลายด้านจริงวุ่ย)
 
 
          ตอนนี้...ไอ้ต้าหมาแสนรู้ของผม เรียกชื่อแต่ละที...แมร่ง ทำเป็นหยิ่งใส่เรา กว่าจะลุกขึ้นยืนได้ต้องใช้เวลาเป็นชั่วโมง ไก่ในเล่าที่ซื้อมาใหม่เริ่มแสดงความองอาจ...ท้าทายให้หมาไอ้ต้าตัวดีไปไล่กัด แต่ไอ้ต้าของฉันก็ได้แต่นอนเมาดอกไม้ไปวันๆ ทำไมน่าสงสารจังหมาตูตอนแก่เนี้ย ๕๕๕+ (หมดสภาพ จนไก่ในที่เอามาเลี้ยงเต็มเล่าแล้วครับ)
 
 
          จะไปทำเหมือนตอนยังวัยรุ่น...ไอ้ต้าก็คงทำไม่ได้อีกแล้ว นอกจากรออาหารมาเข้าปากลูกเดียว วิ่งก็ไม่ได้ ยืนนานๆ ก็ไม่ดี มันได้แต่นอนอยู่กับที ด้วยความแก่ของมัน...
 
 
          หันมามองชีวิตของเรา...มันจากไปต่างอะไรไปจากหมา (จริงไหม) มีเกิดแก่เจ็บตายเป็นเรื่องธรรมดา ทุกคนหนีไม่พ้น แต่ทุกคนมีสิ่งหนึ่งที่นอกเหนือจากนี้และไม่เหมือนกัน...มันคือความฝัน ทุกย่อมมีฝัน... (แม้แต่คนบ้าก็ต้องมีฝันกันกับเค้ามั้งแหละ)...แต่ความฝันที่ไม่เป็นจริงของผมตอนนี้คือ (อยากให้หมาไอ้ต้ากลับมาวิ่งไล่แดรกไก่เหมือนเดิมจัง เนี้ยไก่มันขี้ไม่เป็นที่เป็นทางเกิน) ๕๕๕+
 
 
          อดีตไปสิ่งที่กลับไปแก้ไขอะไรมันไม่ได้ อนาคตยังไม่มาถึงอย่าพึ่งเดือด พระท่านสอนว่าให้เราอยู่กับ...ปัจจุบัน ทำวันนี้ให้ดีที่สุด เป็นคติสั้นๆ ง่ายๆ ที่เราจดจำเอาไว้...และกระทำมัน (ภาษาไทยช่างงดงามจริงๆ)
 
 
          “ไอ้ต้า มาๆ มากินข้าวเร็ว เฮ้ย!! อย่าเอาแต่นอนดิ ลุกมากินข้าวดิว่ะ...เว้ยเฮ้ย” (เสียงหายใจอันบางเบาของสุนัขตัวน้อยที่แสนน่ารักของผมก็ได้สิ้นสุดลง...พร้อมกับจานข้าวคลุกปลาทูอาหารโปรดของไอ้ต้าที่ถืออยู่ในมือของผมก็ได้ตกลงสู่พื้นเช่นเดียวกัน!!)