สาเหตุที่ห้องสมุดปิดตอนเที่ยงคืน

          “บัทเตอร์”
          เสียงร้องจากเพื่อนที่ผมไม่อยากได้ยินทำเอาผมต้องตื่นจากนิทรา...
          “แล้วมุงจะปลุกตูทำไมเนี้ยเว้ยเฮ้ย”
          เสียงร้องของผมตอบกลับไปแบบตะโกนเหมือนเสียงตด...ได้ยินกันทั่วทั้งอำเภอ (ขนาดนั้นเลย)
          “จะเรียกผมทำไมครับคุณวีนัส?”
          เสียงสุภาพๆ ของข้าน้อยนานๆ จะได้ยินครั้ง...
          “แล้วนายจะนอนบรรทมหลับไปถึงไหนกันห๊ะ...ดูตรงหน้าดิ โน่นน...ลูกค้ารอตั้งแต่เมื่อวานแล้วเนี้ย”
          “อะไรกันแค่คนเดียวเองนะเว้ยเฮ้ย”
          “หุบปากแล้วทำงานไป”
          เริ่มสงสัยแล้วสิครับ...ว่าใครเป็นคนสร้างห้องสมุดแห่งนี้ขึ้น ผมหรือมัน...อุตสาห์มานอนหลับในห้องสมุดที่ตัวเองแอบขโมยสตางค์โน่นนี้นั้นมาก่อสร้างเองแท้ๆ (เหอะๆ คุณเจ้านายวีนัส)
          “ขอโทษนะค่ะ วันนี้ดิฉันจะได้ยืมหนังสือไหมค่ะ”
          “ได้สิเว้ยเฮ้ย”
          “เห็นทะเลาะกันจังเป็นแฟนกันเหรอค่ะ”  (อี...ก็ถามจริงวุ่ย)
          “ป่าวนะเว้ยเฮ้ย ยัยทอมนั้นผมไม่ชอบมันดอกเว้ยเฮ้ย”
          “เหรอค่ะ”
          “อีกอย่างนะผมมีคนที่ผมชอบอยู่แล้วขอรับคุณผู้หญิง”
          “ใครหราค่ะ...คุณบัทเตอร์”  (ลูกค้าสาวคนนี้ก็ถามจริงไรจริง ตูเริ่มรำคาญมุงแล้วนะ แต่ว่าก็หล่อนก็น่ารักแฮะ)
          “อ่ะแฮม...ก็ผมชอบคุณหญิงไงขอรับ”  (อาการหื่นเริ่มออกลาย)
          “หือ..!! ใครมาบังอาจชอบเมียกูว่ะ มันต้องตายย!!!” (ใครอีกเนี้ย++)
          “ชาหวานดีฮะพรี่ชายสุดหล่อ”  (หน้ายังกะเห้ แต่ต้องชม...เดียวมีเรื่องในห้องสมุดแห่งนี้ ไม่เอาๆ)
          “หยุดก่อน!!...(ดีมากไอ้วีนัสช่วยห้ามพี่ชายตัวนี้ให้หน่อย)...ขออ้วกแปป”  (อ้าวอีเวร)
          นึกว่าจะห้ามไงพูดงี้เนี้ย ชีวิตของบัทเตอร์คงเลิกทะลึ่งลามกแบบหื่นๆ ขั้นเทพไม่ได้หรอกครับ เรื่องแค่นี้ผมเจอมาจนชิน ทำงานต่อดีกว่า
          “เลขบัตร 122 นะครับ”
          “อืมค่ะ”
          “ยืมนวนิยายไปอ่าน 2 เล่ม...ทั้งหมด 46 ครับผม ส่งอีก 5 วันให้หลังนะครับเว้ยเฮ้ย”
          “คร่า”  (เจ้าหล่อนยิมนิดๆ ก่อนเดินออกจากห้องสมุดของผม)
          เรียกว่าห้องสมุดไหมแบบเนี้ย...ออกแนวร้านเช้าหนังสือมากกว่านะเนี้ย หุหุ ครับห้องสมุดแหละครับ แต่นิยาย,การ์ตูน ถ้าอ่านตรงจ่ายตังค์นะ ที่นี้ไม่มีรายได้เข้ามาปรุงปรับก็คงจะรำคาญ ไม่งั้นผมจะทำไปเพื่ออะไร นอกจากผลตอบแทนงามๆ สักเดือนๆ เหมือนปลูกผักต่างก็หวังผลกันทั้งนั้น
          “บัทเตอร์ ดูหนังโป้กัน”  (ยัยวีนัส..ทอมบ้าตัวเดิม)
          “ไม่เอาเว้ยเฮ้ย ดูอะไรมีแต่ภาพ...เสียงก็ฟังไม่เห็นจะรู้เรื่อง มีแต่..เออ”  (เฮ้อ...เซ็งโคตร)
          “ตกลงดู...ไม่ดู”
          “ควยดูดิเว้ยเฮ้ย”  -0-“
          ผ่านจากวันนั้นมาหลายวัน...สาวน้อยที่มายืมนวนิยายในวันนั้นก็เอาหนังสือนั้นมาส่ง พร้อมร้องไหทั้งน้ำตาท่ามกลางฝนตกหนัก ช่วง 1 ทุ่ม หลังจากที่ผมและยัยทอมโรคจิต..วีนัส ก็กำลังจะปิดห้องสมุดหลังจากสอนเหล่าเด็กน้อยที่มาเรียนพิเศษ
          “คุณบาสค่ะ นี้ค่ะหนังสือนิยายที่ยืมไปอ่าน”
          “สนุกมากเลยใช่ไหมค่ะ ดูสิร้องไหมาเลยนะเนี้ยเว้ยเฮ้ย”  (ผมถามหล่อนเล่นๆ)
          “ไอ้บ้า..บัทเตอร์ คนเขากำลังเศร้า ถามไม่ดูสถานการณ์เลยนะแก”  (โดนยัยทอมวีนัสกระทืบหัว)
          “แล้วทำไมถึงร้องไหมาอย่างนี้แหละครับ”  (ผมถามหล่อนอีกครั้งแบบจริงจัง)
          “คุณบัทจำผู้ชายแฟนเค้าได้ม่ะ...ตอนนั้นที่มายืมนวนิยายสองเล่มนี้”
          “อ่อ..ใครคนที่ตะหวาดใส่ผมตอนนั้นใช่มั้ยครับเว้ยเฮ้ย”  (ใครจะไปลืมร้องซะเหมือนเป็ด...ใครมาบังอาจชอบเมียกูว่ะ!! ยังจำได้ฝั่งมโนใน)
          “จำได้อยู่งับ”  (ยัยทอมวีนัสพูด)
          “เห็นไหมครับขนาดยัยทอมบ้ายังจำได้”
          “ไอ้บัทเตอร์ฟายย”  (เอื้อก...โดนกระทืบหัวอีกแล้ว)  T^T”
          “พวกคุณๆ สนิทดีกันเลยนะค่ะ”
          “ไม่หรอกครับ แล้วทำไมถึงต้องร้องไหอย่างนี้ล่ะครับเว้ยเฮ้ย”  (ถามขณะที่ยังโดนยังทอมบ้ากระทืบหัวอย่างเมามันส์)
          “เราสองคนเลิกกันแล้วค่ะ................!!”
          เสียงร้องของเธอช่างดังยิ่งนัก...ต่างจากผมที่ได้ยินแค่อำเภอ...แต่เสียงร้องไหด้วยความเจ็บปวดของเธอนั้นมันดั่งไปทั่วทั้งโลก...จนแก้วหูของผมจะแตก...และแล้วเราสองคนต้องมาให้กำลังใจเจ้าหล่อน ต้องมานั่งฟังคนอกหักมาสาธยายจนห้องสมุดของผม...ปิดตัวลงตอนเที่ยงคืน ฯ