สาเหตุที่ห้องสมุดปิดตอนเที่ยงคืน
เขียนโดย บัทเตอร์
วันที่ 21 มิถุนายน พ.ศ. 2557 เวลา 12.07 น.
แก้ไขเมื่อ 21 มิถุนายน พ.ศ. 2557 12.10 น. โดย เจ้าของเรื่องสั้น
1) เรื่องนี้เป็นเรื่องสั้นได้ไหม?
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ“บัทเตอร์”
เสียงร้องจากเพื่อนที่ผมไม่อยากได้ยินทำเอาผมต้องตื่นจากนิทรา...
“แล้วมุงจะปลุกตูทำไมเนี้ยเว้ยเฮ้ย”
เสียงร้องของผมตอบกลับไปแบบตะโกนเหมือนเสียงตด...ได้ยินกันทั่วทั้งอำเภอ (ขนาดนั้นเลย)
“จะเรียกผมทำไมครับคุณวีนัส?”
เสียงสุภาพๆ ของข้าน้อยนานๆ จะได้ยินครั้ง...
“แล้วนายจะนอนบรรทมหลับไปถึงไหนกันห๊ะ...ดูตรงหน้าดิ โน่นน...ลูกค้ารอตั้งแต่เมื่อวานแล้วเนี้ย”
“อะไรกันแค่คนเดียวเองนะเว้ยเฮ้ย”
“หุบปากแล้วทำงานไป”
เริ่มสงสัยแล้วสิครับ...ว่าใครเป็นคนสร้างห้องสมุดแห่งนี้ขึ้น ผมหรือมัน...อุตสาห์มานอนหลับในห้องสมุดที่ตัวเองแอบขโมยสตางค์โน่นนี้นั้นมาก่อสร้างเองแท้ๆ (เหอะๆ คุณเจ้านายวีนัส)
“ขอโทษนะค่ะ วันนี้ดิฉันจะได้ยืมหนังสือไหมค่ะ”
“ได้สิเว้ยเฮ้ย”
“เห็นทะเลาะกันจังเป็นแฟนกันเหรอค่ะ” (อี...ก็ถามจริงวุ่ย)
“ป่าวนะเว้ยเฮ้ย ยัยทอมนั้นผมไม่ชอบมันดอกเว้ยเฮ้ย”
“เหรอค่ะ”
“อีกอย่างนะผมมีคนที่ผมชอบอยู่แล้วขอรับคุณผู้หญิง”
“ใครหราค่ะ...คุณบัทเตอร์” (ลูกค้าสาวคนนี้ก็ถามจริงไรจริง ตูเริ่มรำคาญมุงแล้วนะ แต่ว่าก็หล่อนก็น่ารักแฮะ)
“อ่ะแฮม...ก็ผมชอบคุณหญิงไงขอรับ” (อาการหื่นเริ่มออกลาย)
“หือ..!! ใครมาบังอาจชอบเมียกูว่ะ มันต้องตายย!!!” (ใครอีกเนี้ย++)
“ชาหวานดีฮะพรี่ชายสุดหล่อ” (หน้ายังกะเห้ แต่ต้องชม...เดียวมีเรื่องในห้องสมุดแห่งนี้ ไม่เอาๆ)
“หยุดก่อน!!...(ดีมากไอ้วีนัสช่วยห้ามพี่ชายตัวนี้ให้หน่อย)...ขออ้วกแปป” (อ้าวอีเวร)
นึกว่าจะห้ามไงพูดงี้เนี้ย ชีวิตของบัทเตอร์คงเลิกทะลึ่งลามกแบบหื่นๆ ขั้นเทพไม่ได้หรอกครับ เรื่องแค่นี้ผมเจอมาจนชิน ทำงานต่อดีกว่า
“เลขบัตร 122 นะครับ”
“อืมค่ะ”
“ยืมนวนิยายไปอ่าน 2 เล่ม...ทั้งหมด 46 ครับผม ส่งอีก 5 วันให้หลังนะครับเว้ยเฮ้ย”
“คร่า” (เจ้าหล่อนยิมนิดๆ ก่อนเดินออกจากห้องสมุดของผม)
เรียกว่าห้องสมุดไหมแบบเนี้ย...ออกแนวร้านเช้าหนังสือมากกว่านะเนี้ย หุหุ ครับห้องสมุดแหละครับ แต่นิยาย,การ์ตูน ถ้าอ่านตรงจ่ายตังค์นะ ที่นี้ไม่มีรายได้เข้ามาปรุงปรับก็คงจะรำคาญ ไม่งั้นผมจะทำไปเพื่ออะไร นอกจากผลตอบแทนงามๆ สักเดือนๆ เหมือนปลูกผักต่างก็หวังผลกันทั้งนั้น
“บัทเตอร์ ดูหนังโป้กัน” (ยัยวีนัส..ทอมบ้าตัวเดิม)
“ไม่เอาเว้ยเฮ้ย ดูอะไรมีแต่ภาพ...เสียงก็ฟังไม่เห็นจะรู้เรื่อง มีแต่..เออ” (เฮ้อ...เซ็งโคตร)
“ตกลงดู...ไม่ดู”
“ควยดูดิเว้ยเฮ้ย” -0-“
ผ่านจากวันนั้นมาหลายวัน...สาวน้อยที่มายืมนวนิยายในวันนั้นก็เอาหนังสือนั้นมาส่ง พร้อมร้องไหทั้งน้ำตาท่ามกลางฝนตกหนัก ช่วง 1 ทุ่ม หลังจากที่ผมและยัยทอมโรคจิต..วีนัส ก็กำลังจะปิดห้องสมุดหลังจากสอนเหล่าเด็กน้อยที่มาเรียนพิเศษ
“คุณบาสค่ะ นี้ค่ะหนังสือนิยายที่ยืมไปอ่าน”
“สนุกมากเลยใช่ไหมค่ะ ดูสิร้องไหมาเลยนะเนี้ยเว้ยเฮ้ย” (ผมถามหล่อนเล่นๆ)
“ไอ้บ้า..บัทเตอร์ คนเขากำลังเศร้า ถามไม่ดูสถานการณ์เลยนะแก” (โดนยัยทอมวีนัสกระทืบหัว)
“แล้วทำไมถึงร้องไหมาอย่างนี้แหละครับ” (ผมถามหล่อนอีกครั้งแบบจริงจัง)
“คุณบัทจำผู้ชายแฟนเค้าได้ม่ะ...ตอนนั้นที่มายืมนวนิยายสองเล่มนี้”
“อ่อ..ใครคนที่ตะหวาดใส่ผมตอนนั้นใช่มั้ยครับเว้ยเฮ้ย” (ใครจะไปลืมร้องซะเหมือนเป็ด...ใครมาบังอาจชอบเมียกูว่ะ!! ยังจำได้ฝั่งมโนใน)
“จำได้อยู่งับ” (ยัยทอมวีนัสพูด)
“เห็นไหมครับขนาดยัยทอมบ้ายังจำได้”
“ไอ้บัทเตอร์ฟายย” (เอื้อก...โดนกระทืบหัวอีกแล้ว) T^T”
“พวกคุณๆ สนิทดีกันเลยนะค่ะ”
“ไม่หรอกครับ แล้วทำไมถึงต้องร้องไหอย่างนี้ล่ะครับเว้ยเฮ้ย” (ถามขณะที่ยังโดนยังทอมบ้ากระทืบหัวอย่างเมามันส์)
“เราสองคนเลิกกันแล้วค่ะ................!!”
เสียงร้องของเธอช่างดังยิ่งนัก...ต่างจากผมที่ได้ยินแค่อำเภอ...แต่เสียงร้องไหด้วยความเจ็บปวดของเธอนั้นมันดั่งไปทั่วทั้งโลก...จนแก้วหูของผมจะแตก...และแล้วเราสองคนต้องมาให้กำลังใจเจ้าหล่อน ต้องมานั่งฟังคนอกหักมาสาธยายจนห้องสมุดของผม...ปิดตัวลงตอนเที่ยงคืน ฯ
คำยืนยันของเจ้าของเรื่องสั้น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ