วีรบุรุษเจ้าน้ำตา

          น้ำตาที่รินไหลไปพร้อมกับปากกาสีน้ำเงิน มันช่างสมเป็นนามปากกาของเราอย่างแท้จริง นามปากกาที่มีแต่ความเศร้า วีรบุรุษเจ้าน้ำตา
 
          ทุกเรื่องราวไม่ว่าจะเป็นเรื่องสั้นหรือว่านิยายที่เราขีดเขียนมันลงไป เธอนั้นมองไม่เห็นคุณค่ามันเลย ได้ยินแต่เสียงประณามโคตรสันดารหมูหมาวัวความใส่คนอย่างเราเท่านั้น
 
          เธอบอกว่าเราโคตรเลวยิ่งกว่าโคตร วันๆ ไม่เห็นทำอะไรเลย แล้วเธอมองอย่างไรว่าเราไม่ทำอะไรเลย เราก็ทำเหมือนเคย แค่เธอไม่มองเห็นมัน ไม่ยอมรับว่าเรานั้นทำไรอยู่กันแน่ เธอมีแต่ส่งเสียงเห่าเหมือนสุนัขแล้วจะไปรู้ได้ไง
 
          ประถมหนึ่งถึงห้า เราก็ตั้งใจเรียนเพื่อเธอมาโดยตลอด ถ้านับย้อนความหลังนั้น...เธอก็ไม่มองเราเลยแม้แต่น้อย ไม่ให้กำลังใจไม่สอน มีแต่ว่าเอาสามารถที่มีอยู่ของเราไปอวดคนอื่นเท่านั้น
 
          ทุกวันเธอได้แต่ทำอย่างนั้น จนเราสามารถสอบคณิตศาสตร์ติดอันดับหนึ่งของอำเภอโพนทองหรือจังหวัดร้อยเอ็ดก็ไม่รู้จำไม่ได้ เกียรติบัตร...สีน้ำเงินฟ้า ที่เราไม่รู้ว่าได้มาแล้ว...จะต้องทำอะไรกับมัน แม้ว่าเธอจะนำไปประกาศออกสื่อรายการไหนๆ เราไม่ต้องการ
 
          จนผ่านประถมห้า เข้าประถมหก เราลองวัดใจเธอหลังจากที่เรียนมาได้แต่เกรด 4 จนไม่อยากลุ้น ที่จะลุ้นมากที่สุดคือเราจะได้เกรดอื่นนอกจากเกรด 4 กี่รายวิชา จนกระทั้งผลการเรียนเป็นไปตามคาด เมื่อจบประถมหก กับเกรดที่มีแต่ 3 3.5 กับเกรด 4 ไม่กี่ตัว เราดีใจมากเลย ได้อันดับ 10 ของห้องทั้งๆ ที่เราครองอันดับ 1 ตามโดยตลอด 5 ปี
 
          ตัวเลขของเกรดจะไปยึดติดกับมันมากเกินไปก็ไม่ดี จะทิ้งมันได้ก็ไม่ได้ ยังไงผลที่ออกมามันก็มีแค่สองอย่างเท่านั้น คือ ผ่านกับไม่ผ่าน จบกับไม่จบ มันมีแค่นั้นจริงๆ ในตอนนั้น เธอโกรธมากที่ผลการเรียนของเราไม่ใช่อย่างที่หวังไว้แต่เมื่อก่อน เอาเป็นว่าด่าเราคนนี้เป็นการใหญ่บ่นได้นานทั้งวันเลย แต่ก็ดีเหมือนกันจะได้เลิกไปอวดอ้างว่าเรานั้นเรียนเก่งกว่าใครๆ ในห้องเรียนเสีย
 
          เรื่องสั้นและนิยาย...นามปากกาที่พยายามบรรจงลายอักษรลงบนกระดาษสีขาวที่เธอบอกว่ามันไร้สาระมาโดยตลอด เรื่องสั้นที่ถูกเผ่า...เรื่องราวที่ถูกฉีก มันคงไม่พอใจเธอนักใช่ไหม เราเริ่มจะทนไม่ได้แล้วนะ ทุกวันต้องหลบๆ หาที่ขีดเขียนอารมณ์หมาย
 
          เหมือนคอมพิวเตอร์ตัวเก่าที่พังเหลือแต่ภาพหน้าจอครึ่งเดียว ทำงานเขียนไม่ว่าจะเรื่องสั้นหรือนิยายจะต้องทำให้เสร็จภายในไม่กี่วินาที (ชีวิต) ไม่งั้นคอมดับ...หรือไม่ก็กระดาษสมุดสักเล่มสองเล่มแผ่นสองแผ่นส่งให้เพื่อนรักนามว่า วีนัส อัพลงเว็บขีดเขียนไปอย่างยังไม่ได้ตรวจสอบคำพูดหรือไม่ผิด
 
          วันว่างๆ ที่หนีออกจากบ้านได้ก็มาที่ห้องสมุดใกล้บ้านนำคอมพิวเตอร์ที่แอบซื้อไว้มานั่งพิมพ์เป็นเรื่องสั้น ไม่ได้หรอกถ้าเธอรู้เข้าว่ามาคอมพิวเตอร์อีกเครื่องเราจะไม่โดนทุบหรา? (ไว้ใจไม่ได้)
 
          ทุกเช้าต้องไปส่งของ...ช่วงนี้เป็นช่วงทำนา ทุกคนไม่หรรษาเหมือนแต่ก่อน กลับมาบ้านก็รีบอาบน้ำแล้วเข้านอน แต่เรานั้นโคตรอาวรณ์ต้องทนเขียนงานเขียนถึงเที่ยงคืน
 
          ตื่นมาทีต้องรีบไปทำงาน กลับมาเธอไม่อยู่บ้านโคตรเสกสรร รีบไปห้องสมุดนั่งพิมพ์เขียนทุกวัน พอหน้ามันต้องไปล้างหน้าแล้วกลับเรือน
 
          พอเธอสั่งต้องไปไถนาฮุด เซ็งสุดๆ ต้องไปทำไม่ได้เขียน ต้องถากหญ้าช่วยพ่อไม่ได้เรียน ไม่ได้เขียนนิยายเรื่องสั้นโคตรปวดใจ
 
          บัทเตอร์...คนอย่างผมกว่าจะได้เรื่องสั้นสักเรื่องหนึ่งช่างลำบากจริงๆ ครับ ด้วยความฝันที่จะอยากเป็นนักเขียน...แต่ไม่รู้ต้องทำยังไง ได้แต่ขีดเขียนเรื่องสั้นเรื่อยไป จนลืมกินอะไรไปเลยก็มี ผมเศร้าใจทุกครั้งที่โดนใครมาดูถูกกับสิ่งที่ผมได้ทำมันลงไป ไม่ว่าวันไหนๆ เมื่อเจอกับเหตุการณ์แบบนั้น..ไอ้ผมยิ่งจิตอ่อน ได้แต่นั่งร้องไหทุกคืน (บัทเตอร์...วีรบุรุษเจ้าน้ำตา)