เศษขยะ..ฉันแค่อยากให้เธอทำเป็นแบบอย่าง

 
 
          ประกาศให้โลกรู้ว่าประเทศไทย...ยังมีนักเขียนอิสรเสรีอย่างผมอยู่ มันก็มีบ้างที่เรื่องสั้นของผมเขียนขึ้นมานั้นมันอาจจะไร้สาระบ้างอะไรบ้าง แต่ก็มีบางเรื่องไม่มากก็น้อยที่ผมพยายามอธิบายเนื้อหาโดนๆ มาต้อนรับผู้อ่านได้อ่านกัน
 
 
          สิ่งที่ผมทำลงไปไม่ว่าใครจะพูดยังไง...ผมคิดว่ามีความสุขแล้วไซร้ยังไงๆ คุณก็ห้ามผมไม่ได้ แม้จะเป็นคุณนายของผมก็ตาม
 
 
          เรื่องราวมันเกิดขึ้นตั้งแต่ผมยังเด็กผมขัดใจอยู่ไม่น้อยที่อาจารย์ทำไม่ต้องสั่งโน่นนี้นั้นให้ทำอะไรๆ ที่ผมเองบางครั้งผมก็ไม่พอใจนัก คือไม่ชอบเลยแหละ
 
 
          ทุกเช้า ณ ตอนผมยังเรียนอยู่ชั้นอนุบาลปีที่ 2 มันมีปัญหาที่ติดตาติดใจผมมานาน..เมื่อผมโตขึ้นจนอายุเท่านี้ มันมักเกิดขึ้นตอนที่กำลังจะไปเข้าแถวเคารพธงชาติ มันคือการเก็บขยะ...?
 
 
          ไม่รู้ทำไมผมหงุดหงิดทุกครั้งที่คุณครูบอกให้เก็บขยะสั่งยังกับตัวเองเป็นเจ้านายคู่ชีพของนักเรียนตัวน้อยๆ อย่างผม ผมไม่ชอบเลย
 
 
          เม้งๆ เม้งๆๆ +++
 
 
          “เสียงระฆังที่หนึ่งดังเริ่มขึ้นแล้วนักเรียน...เอากระเป๋าว่างไว้บนโต๊ะให้เรียบร้อย อ้าววว...ออกไปเก็บขยะด้านนอก ใครเก็บไม่ครบร้อยไม่ต้องเข้าแถว”
 
 
          เธอพูดแบบนี้ทุกครั้งไป...ขนาดผมตอนนี้ก็ยังจำคำพูดนั้นได้ไม่รู้ลืม ผมเกลียดเสียงระฆังจริงๆ รวมทั้งเสียงของเจ้าหล่อนนั้นด้วย
 
 
          “หนูลูกบาส...ออกมาเก็บขยะกับเพื่อนเร็วๆ เดียวไม่ควบร้อย”
 
 
          “คร้าบบบปม”
 
 
          ใบหน้าอันยิ้มแย้มตอนนั้นมันก็ช่างดึงดูดให้ทำตามเสียนี้กระไร ผมต้องจำใจไปเก็บขยะ ทั้งถุงพลาสติก กระดาษ ใบไม้ และอื่นๆ จนมือของผมเละไปหมด
 
 
          ในขณะแทนที่ทุกคนจะช่วยกันเก็บขยะกันอย่างขยันทั้งโรงเรียน (ผมคิดแบบนั้น) แต่ไอ้สายตาเจ้ากรรมพร้อมทั้งความสงสัยในตัวของรุ่นพี่บางคนที่ยังเดินเล่นไปมาไม่ช่วยแม้แต่จะกลุ้มเก็บเศษขยะที่อยู่บนพื้น ผมจึงร้องถามอาจารย์แกๆ หน้าตาแมร่งหวานผู้นั้นว่า
 
 
          “จารย์ฮะ ทำไมไอ้รู่นพี่พวกปอสองปอสามบางคนมันไม่เก็บเลยอ่ะฮะ”
 
 
          ผมถามแบบนี้ไปและทั้งผู้อ่านรู้ไหมว่าอาจารย์คนนั้นตอบผผมว่ายังไง...มันเป็นคำตอบที่ทำให้ผมคิดตามโดยตลอด ถ้าผมมีลูกและลูกถามเช่นเดียวกับผมถาม เธอตอบผมว่า...
 
 
          “พวกพี่เขาตัวโตแล้วไม่ต้องเก็บก็ได้จร้า”  
 
 
          เจ้าหล่อนตอบผมแบบนี้เลยครับท่าน...ก่อนที่หล่อนจะพูดอีกว่า
 
 
          “หนูลูกบาส...มาหยิบเก็บเศษใบไม้แห้งตรงนี้ด้วยนะ” 
 
 
          สรุปว่าใบไม้ที่อยู่แม้ระหว่างขาทั้งสองข้างของหล่อน...ฉันเด็กน้อยตาดำๆ ก็รอดดงไม้อันมืดมิดเข้าไปหยิบมันออกมาให้ได้เลยใช่ไหม
 
 
          มีความคิดขึ้นมาอีกว่าทำไมเจ้าหล่อนไม่ทำเป็นแบบอย่างให้นักเรียนตัวน้อยๆ เล็กๆ อย่างผมๆ เนี้ยได้เอาเป็นแบบอย่าง มีแต่ยืนสั่งโน่นนี้นั้นอยู่นั่นแหละ...แหม้ๆ ได้ใจใหญ่เลยนะเธอ?? ที่มาเป็นครูสอนนักเรียนชั้นอนุบาลอย่าง.ชัน....!!? T^T”