เศษขยะ..ฉันแค่อยากให้เธอทำเป็นแบบอย่าง

9.1

เขียนโดย บัทเตอร์

วันที่ 19 มิถุนายน พ.ศ. 2557 เวลา 12.19 น.

  1 ตอน
  2 วิจารณ์
  3,489 อ่าน

แก้ไขเมื่อ 19 มิถุนายน พ.ศ. 2557 12.42 น. โดย เจ้าของเรื่องสั้น

แชร์เรื่องสั้น Share Share Share

 

1) คุณครูครับผมทำอย่างที่บอกเลยครับ..โตขึ้นจะไม่เก็บขยะ??

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

 

 

          ประกาศให้โลกรู้ว่าประเทศไทย...ยังมีนักเขียนอิสรเสรีอย่างผมอยู่ มันก็มีบ้างที่เรื่องสั้นของผมเขียนขึ้นมานั้นมันอาจจะไร้สาระบ้างอะไรบ้าง แต่ก็มีบางเรื่องไม่มากก็น้อยที่ผมพยายามอธิบายเนื้อหาโดนๆ มาต้อนรับผู้อ่านได้อ่านกัน

 

 

          สิ่งที่ผมทำลงไปไม่ว่าใครจะพูดยังไง...ผมคิดว่ามีความสุขแล้วไซร้ยังไงๆ คุณก็ห้ามผมไม่ได้ แม้จะเป็นคุณนายของผมก็ตาม

 

 

          เรื่องราวมันเกิดขึ้นตั้งแต่ผมยังเด็กผมขัดใจอยู่ไม่น้อยที่อาจารย์ทำไม่ต้องสั่งโน่นนี้นั้นให้ทำอะไรๆ ที่ผมเองบางครั้งผมก็ไม่พอใจนัก คือไม่ชอบเลยแหละ

 

 

          ทุกเช้า ณ ตอนผมยังเรียนอยู่ชั้นอนุบาลปีที่ 2 มันมีปัญหาที่ติดตาติดใจผมมานาน..เมื่อผมโตขึ้นจนอายุเท่านี้ มันมักเกิดขึ้นตอนที่กำลังจะไปเข้าแถวเคารพธงชาติ มันคือการเก็บขยะ...?

 

 

          ไม่รู้ทำไมผมหงุดหงิดทุกครั้งที่คุณครูบอกให้เก็บขยะสั่งยังกับตัวเองเป็นเจ้านายคู่ชีพของนักเรียนตัวน้อยๆ อย่างผม ผมไม่ชอบเลย

 

 

          เม้งๆ เม้งๆๆ +++

 

 

          “เสียงระฆังที่หนึ่งดังเริ่มขึ้นแล้วนักเรียน...เอากระเป๋าว่างไว้บนโต๊ะให้เรียบร้อย อ้าววว...ออกไปเก็บขยะด้านนอก ใครเก็บไม่ครบร้อยไม่ต้องเข้าแถว”

 

 

          เธอพูดแบบนี้ทุกครั้งไป...ขนาดผมตอนนี้ก็ยังจำคำพูดนั้นได้ไม่รู้ลืม ผมเกลียดเสียงระฆังจริงๆ รวมทั้งเสียงของเจ้าหล่อนนั้นด้วย

 

 

          “หนูลูกบาส...ออกมาเก็บขยะกับเพื่อนเร็วๆ เดียวไม่ควบร้อย”

 

 

          “คร้าบบบปม”

 

 

          ใบหน้าอันยิ้มแย้มตอนนั้นมันก็ช่างดึงดูดให้ทำตามเสียนี้กระไร ผมต้องจำใจไปเก็บขยะ ทั้งถุงพลาสติก กระดาษ ใบไม้ และอื่นๆ จนมือของผมเละไปหมด

 

 

          ในขณะแทนที่ทุกคนจะช่วยกันเก็บขยะกันอย่างขยันทั้งโรงเรียน (ผมคิดแบบนั้น) แต่ไอ้สายตาเจ้ากรรมพร้อมทั้งความสงสัยในตัวของรุ่นพี่บางคนที่ยังเดินเล่นไปมาไม่ช่วยแม้แต่จะกลุ้มเก็บเศษขยะที่อยู่บนพื้น ผมจึงร้องถามอาจารย์แกๆ หน้าตาแมร่งหวานผู้นั้นว่า

 

 

          “จารย์ฮะ ทำไมไอ้รู่นพี่พวกปอสองปอสามบางคนมันไม่เก็บเลยอ่ะฮะ”

 

 

          ผมถามแบบนี้ไปและทั้งผู้อ่านรู้ไหมว่าอาจารย์คนนั้นตอบผผมว่ายังไง...มันเป็นคำตอบที่ทำให้ผมคิดตามโดยตลอด ถ้าผมมีลูกและลูกถามเช่นเดียวกับผมถาม เธอตอบผมว่า...

 

 

          “พวกพี่เขาตัวโตแล้วไม่ต้องเก็บก็ได้จร้า”  

 

 

          เจ้าหล่อนตอบผมแบบนี้เลยครับท่าน...ก่อนที่หล่อนจะพูดอีกว่า

 

 

          “หนูลูกบาส...มาหยิบเก็บเศษใบไม้แห้งตรงนี้ด้วยนะ” 

 

 

          สรุปว่าใบไม้ที่อยู่แม้ระหว่างขาทั้งสองข้างของหล่อน...ฉันเด็กน้อยตาดำๆ ก็รอดดงไม้อันมืดมิดเข้าไปหยิบมันออกมาให้ได้เลยใช่ไหม

 

 

          มีความคิดขึ้นมาอีกว่าทำไมเจ้าหล่อนไม่ทำเป็นแบบอย่างให้นักเรียนตัวน้อยๆ เล็กๆ อย่างผมๆ เนี้ยได้เอาเป็นแบบอย่าง มีแต่ยืนสั่งโน่นนี้นั้นอยู่นั่นแหละ...แหม้ๆ ได้ใจใหญ่เลยนะเธอ?? ที่มาเป็นครูสอนนักเรียนชั้นอนุบาลอย่าง.ชัน....!!? T^T”

 

คำยืนยันของเจ้าของเรื่องสั้น

✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน

คำวิจารณ์

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้


รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
คำวิจารณ์เพิ่มเติม...

โหวต

เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
9.3 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
9.3 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
8.7 /10

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้


แบบสำรวจ

 

ไม่มีแบบสำรวจ

 

 
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
ข้อความ : เลือกเล่นเสียง
สนทนา