ชีวิตเป็นของเรา

เรื่องสั้น แนวกินใจ
 
เรื่องที่ 5:  ชีวิตเป็นของเรา
 
“ป๊า ! ตลอดเวลาที่ผ่านมา ป๋วยตามใจป๊าม๊ามาตลอด เคยมีซักครั้งไหม?  ที่ป๋วยกล้าขัดใจ  เคยมีซักครั้งไหม? ที่ป๋วยทำให้ป๊าม๊าต้องเสียใจ  แต่ครั้งนี้ป๋วยต้องทำอย่างนั้น ขอให้ป๊าม๊าได้เข้าใจ หลังจากเรียนจบ ป๋วยจะขอเลือกเส้นทางเดินของตัวเอง”
 
“ลื้อว่ายังไงนะ......” 
 
................................................................................................
           
ป๋วย เป็นลูกชายคนเดียว เกิดในครอบครัวคนจีน ตั้งแต่เล็กจนโตป๋วยถูกเลี้ยงมาอย่างไข่ในหิน  เชื่อฟังป๊าม๊ามาตลอด  นิสัยส่วนตัวเป็นคนขี้อาย, พูดน้อย, รักเสียงเพลง, ชอบวาดรูป และ ชอบเขียนหนังสือ  แต่ป๋วยต้องเก็บความชอบนี้เอาไว้  โดยไม่กล้าบอกให้ป๊าม๊ารับรู้ได้  
 
ด้วยความที่ป๋วยเป็นคนเงียบ ไม่เคยบอกความต้องการของตัวเอง  ตลอดเวลาที่ผ่านมา ป๊าม๊าจึงเป็นผู้ขีดเส้นทางให้ป๋วยทุกอย่าง ทั้งเรื่องเรียน, เรื่องส่วนตัว  หรือ แม้กระทั่งเรื่องความรัก  พอโตขึ้นมาป๋วยจึงเป็นคนที่ทำอะไรไม่เป็น  พึ่งพาตัวเองไม่ได้
 
....................................................................................................
 
ป๊าอยากให้ป๋วยเรียนวิศว  เพราะป๊าเชื่อมั่นว่ามันจะส่งผลดีต่ออนาคตของป๋วยเอง  ป๋วยไม่เห็นด้วยกับความคิดของป๊า  แต่ก็ไม่กล้าที่จะปฎิเสธป๊าออกไป   
 
ในระหว่างเรียน  เวลาว่างป๋วยชอบอยู่เงียบๆคนเดียว เพื่อเขียนหนังสือ แล้วนำมาให้เพื่อนๆอ่าน ไม่ว่าจะเป็นเรื่องสั้น, บทความ, นวนิยาย หรือ สารคดี  ทุกคนต่างลงความเห็นว่า ป๋วยน่าจะเอาดีทางด้านนี้ได้ เพราะป๋วยเขียนหนังสือได้ดี   เพื่อนๆหลายคนบอกว่า “มึงน่าจะไปเป็นนักเขียนนะ”  
 
เทอมสุดท้ายก่อนเรียนจบ  เมื่อรู้ว่าเส้นทางที่เรียน กับ เส้นทางที่ต้องการเหมือนเส้นขนานกัน  ป๋วยบอกกับตัวเองว่า ป๊าม๊าอยากได้ปริญญาใช่ไหม  โอเค ! ป๋วยจะทำให้  และหลังจากนี้จะขอเลือกเส้นทางเดินของตัวเอง
 
..........................................................................................................
 
เย็นวันหนึ่งบนโต๊ะอาหาร ป๊าพูดขึ้นมาว่า  “เดี๋ยวอีกสามเดือน พอลื้อเรียนจบ  ลื้อไปช่วยงานเฮียเป้าเขาก่อนนะ เขากำลังขึ้นโครงการใหม่ ลื้อไปฝึกงานกับเขา ป๊าคุยกับเขาไว้แล้ว”
 
ทันทีที่ป๋วยได้ยินป๊าพูด  เหมือนบางสิ่งที่เก็บอยู่ข้างในมันระเบิดออกมา ป๋วยทิ้งตะเกียบลงพื้น แล้วพูดว่า .....  
 
“ป๊า ! ตลอดเวลาที่ผ่านมา ป๋วยตามใจป๊าม๊ามาตลอด เคยมีซักครั้งไหม?  ที่ป๋วยกล้าขัดใจ  เคยมีซักครั้งไหม? ที่ป๋วยทำให้ป๊าม๊าต้องเสียใจ  แต่ครั้งนี้ป๋วยต้องทำอย่างนั้น ขอให้ป๊าม๊าได้เข้าใจ  หลังจากเรียนจบ ป๋วยจะขอเลือกเส้นทางเดินของตัวเอง”
 
“ลื้อว่ายังไงนะ......”  ป๊าตกใจในคำพูดของป๋วย
           
“ใจเย็นๆก่อนซิเฮีย”  ม๊าบอก
               
“ตะกี้ป๋วยว่าอะไรนะ? ”  ม๊าฟังไม่ค่อยถนัด
               
“ม๊า ฟังไม่ผิดหรอก หลังจากเรียนจบ ป๋วยจะขอเลือกเส้นทางเดินของตัวเอง”  ป๋วยพูดขึ้นอีกครั้ง
 
“แล้วลื้อจะไปทำอะไร.....” ป๊าถาม
               
“...........................”  ไม่มีคำตอบออกจากปากป๋วย
               
“ป๊า ถามว่าแล้วลื้อจะไปทำอะไร...” ป๊าพูดเป็นครั้งที่สอง ป๊าเริ่มโมโหเมื่อเห็นป๋วยเงียบ   
               
ป๋วยมองหน้าป๊า แล้วพูดขึ้นว่า “ป๊า ป๋วยหนีความจริงไปไม่ได้ ป๋วยไม่ได้อยากเป็นอย่างที่ป๊าม๊าต้องการให้เป็น”
               
“ตกลงแล้ว ลื้อจะไม่ทำงานวิศวกรใช่ไหม? ”
           
ป๋วยพยักหน้า แล้วพูดว่า “ป๋วยขอโทษ ที่ทำให้ป๊าม๊าต้องผิดหวัง ป๋วยไม่ได้อยากเป็นวิศวกร ป๋วยไม่ชอบเรียนวิศวที่ป๊าอยากให้เรียนด้วยซ้ำ ป๋วยไม่อยากจะมีชีวิตแบบนี้อีกแล้ว  ป๋วยอยากทำงานที่ป๋วยชอบ โดยที่ไม่ต้องมีป๊าม๊ามาคอยกำหนดให้ทำอย่างนั้นอย่างนี้  ป๋วยควรจะมีสิทธิ์เลือกชีวิตของตัวเอง เดินไปตามทางของตัวเอง”
           
“ป๊า ป๋วยอยากเป็นนักเขียน ได้ยินไหม?  ป๋วยอยากจะเป็นนักเขียน”  ป๋วยพูดขึ้น หยดน้ำตาเริ่มไหลออกจากสองตา
           
ป๊ามองหน้าป๋วยแล้วพูดว่า “ป๋วย ลื้อไม่อยากทำงานวิศวก็ไม่เป็นไร ลื้อต้องการอะไร ลื้ออยากจะเรียนอะไรทำไมไม่บอกป๊าม๊าตั้งแต่แรก บางทีป๊าม๊าอาจจะไปยุ่มย่ามชีวิตของลื้อมากเกินไป ป๊าไม่คิดว่าความหวังดีของป๊าม๊า จะไปทำร้ายลื้อตลอดมา”
               
ป๊ามองหน้าป๋วย แล้วพูดว่า “ป๊าดีใจที่ลื้อ คิดเลือกชีวิตของตัวเอง รับผิดชอบตัวเองโดยที่ไม่มีป๊าม๊าคอยกำกับดูแล ป๊าอยากได้ยินคำนี้จากลื้อมานานแล้ว”
           
“ไป ไปทำสิ่งที่ลื้ออยากทำ ไปทำความฝันของลื้อให้สำเร็จ แต่ขอให้ลื้อจงจำไว้  วันใดที่ลื้อเจ็บหรือล้มกลับมา ที่ตรงนี้จะเป็นที่พึ่งสุดท้ายให้ลื้อได้กินอิ่ม นอนหลับ  ลื้อไม่ต้องกังวลอะไร”
             
ป๊าตบไหล่ป๋วย แล้วพูดว่า “ไม่สำคัญหรอกว่าลื้อจะเป็นอะไร หรือ อยากจะทำอะไร ยังไงลื้อก็คือลูกป๊ากับม๊า ชีวิตเป็นของลื้อ ป๊าม๊าคงเลี้ยงได้แค่ตัว แต่อนาคตข้างหน้าลื้อต้องเลือกตัดสินใจเอาเอง”
           
ป๋วยโผเข้ากอดป๊าม๊าแล้วร้องไห้เหมือนสิ่งที่เก็บมาตลอดยี่สิบปีมันได้รับการปลดปล่อย
ป๋วยพูดขึ้นว่า “ขอบคุณที่ป๊าเข้าใจ วันนี้ป๋วยมีความสุขมาก ป๋วยดีใจที่ได้เกิดมาเป็นลูกของป๊าม๊าครับ” 
 
เรื่องโดย : ปริญ บุญภูพิพัฒน์  (ต้นกล้า)   17/06/57