บัทเตอร์..ดราม่า

 
 
ตามความจริงมีเรื่องเล่ามากมายในหัวของผม แต่ว่าสำหรับเรื่องสั้นนี้คงไม่คมพอที่จะบรรยายความรู้สึกนั้นได้ แต่ว่ามันก็สามารถบรรยายความในใจของผมได้แม้ว่าจะน้อยเกินไปก็ตาม สงครามที่เกิดขึ้นในใจของผมแห่งนี้จะบรรยายบทเพลงแห่งเรื่องสั้นเรื่องนี้ให้ท่านผู้อ่านได้รับฟังกัน แม้ว่ามันจะเป็นแค่ส่วนหนึ่งในจิตใจของผมและไม่เทียบเท่ากับเรื่องสั้นใคร ๆ ก็ตามที
 
 
ผมคิดว่าหลายคนในที่นี้คงมีความรักและหลายคนในที่นี้คงเคยอกหักมาไม่มากก็น้อย ใช่ผมก็เป็นหนึ่งในนั้นเช่นเดียวกัน
 
 
ทุกสิ่งทุกอย่างมันเริ่มต้นขึ้นตั้งแต่วันนั้น วันที่เธอคนนั้นก้าวเข้ามาในชีวิตของผม ในวันที่ผมนั่งอมทุกข์อยู่หน้าจอคอมพิวเตอร์โง่ ๆ ของตัวเองที่ไม่มีจุดเด่นอะไรมากนัก ชีวิตผมก็คงเป็นเช่นเดียวกันกับคอมพิวเตอร์เครื่องนี้แหละ ผมคิดแบบนั้นในตอนนั้น...
 
 
ที่ผ่านมามันช่างเป็นช่วงเวลาที่ไม่ดีมาก ๆ สำหรับผม จนกระทั่งวันนั้นผมได้มาพบกับเธอ ในโลกแห่งนี้ ในโลกแห่งความละเมอเพ้อฝัน ในโลกแห่งจินตนาการ ใช่แล้ว..มันคือโลกแห่งนี้แหละ
 
 
วันเวลาผ่านไปเรื่อย ๆ ไม่มีวันที่จะหยุด ผมและเธอกับก็สนิทกันมากขึ้นจากน้อยไปมากตามลำดับ พวกเราทั้งสองต่างขุดเรื่องราวในอดีตอันแสนเศร้าของตัวเองต่าง ๆ นา ๆ มาเล่าสู่กันฟัง และด้วยเหตุนี้เองมันจึงทำให้เราทั้งสองเข้าใจกันเร็วมากขึ้นมากเกินที่จะหยุดมันเอาไว้ได้ ตอนนี้ผมห้ามใจไม่ไหวแล้ว ผมห้ามใจที่จะรักเธอไม่ได้เสียแล้ว
 
 
เวลาผมคุยกับเธอมันช่างมีความสุขแบบไม่มีใครเหมือนและไม่เหมือนใคร ไม่รู้ว่าทำไมถึงรู้สึกว่าเธอต่างออกไปอย่างนั้น ต่างจากที่ได้คุยกันกับใครหลาย ๆ คน มันทำให้ผมสามารถเปิดเผยเงามืดของตัวเองได้ สามารถเล่าเรื่องไม่ดีต่าง ๆ ที่ผมเคยทำเอาไว้ได้ ผมสามารถเล่าให้เธอฟังได้อย่างสบายใจ โดยที่เธอยอมรับฟังและเล่าเรื่องต่าง ๆ ของตัวเองเช่นเดียวกัน หรือไม่ผมคงคิดไปเอง
 
 
ผ่านไปเรื่อย ๆ จนเวลามาถึงวันนั้น วันที่เธอบอกรักผม ผมเองก็ไม่รู้หรอกว่าเธอพูดจริงหรือพูดเล่น แต่นั้นมันเป็นคำพูดที่เธอคนนั้นส่งมาถึงผม ในหัวใจอันไม่มีใครของชายหนุ่มอย่างผมยิ่งเป็นไปกันใหญ่กับความคิดของตัวเอง เมื่อรู้ว่าเธอคนนั้นมาเอ่ยภาษาบอกรักกับคนอย่างผม ในใจคิดในของผมตอนนั้นคิดไปสารพัดทั้งดีและไม่ดี ว่า
 
 
“คนอย่างเธอจะมาหลงรักชายบ้าน ๆ อย่างผมคนนี้จริงเหรอ คนกลางเมืองอย่างเธอพูดจริงหรือเปล่า ”
 
 
แต่ไม่ว่ายังไงคิดว่าก็เกินจะหยุดห้ามใจไม่ไหวอยู่ดี รู้ทั้งรู้ที่ว่านั้นอาจเป็นเพียงคำพูดล้อเล่นเพื่อความสนุกสนานก็เธอเท่านั้น ผมคิดเช่นนั้น
 
 
ไอ้คนอย่างผมก็เลยหลงนึกตัวเองไปว่า ผมจะรักเธอคนนั้นเพียงคนเดียวและจะไม่กลับหันกลับไปรักใคร เมื่อมารู้ความจริงสุดท้ายคำพูดในใจตอนนั้น..ก็เป็นแค่คำสัญญาที่ไม่มีความหมายสำหรับใคร มันไม่มีความหมายสำหรับเธอ มันไม่มีความหมายแม้แต่ท่านที่กำลังอ่านอยู่จนถึงตอนนี้ด้วย และท้ายสุดมันไม่มีความหมายสำหรับคนอย่างผมด้วยเช่นกัน มันไม่มีความหมายกับใครเลย
 
 
ในวันนั้นหลังจากที่เราทั้งสองคนตกลงเป็นแฟนกันไปกี่วัน มันช่างโคตรร้ายยิ่งหนักในวันถัดมา เหตุการณ์ที่ผมเกลียดมาทั้งชีวิตมันได้เกิดขึ้นอีกครั้ง ผมต้องลาเธอไปเข้าค่ายอบรมลูกเสือแห่งชาติ ก่อนที่จะไปเข้าค่ายจริง ณ จังหวัดชลบุรี ค่ายลูกเสือวชิราวุธ หลังจากกลับมาได้ในวันที่สามของการลาจาก หัวใจของผมแทบละลาย
 
 
“เธอจากผมไปเสียแล้ว เธอทำให้คนอย่างผมต้องทนทุกข์กับเหงาและความเศร้าอีกแล้ว เป็นเหมือนวันก่อนนั้น..ที่เราสองคนได้พบกัน แต่นี้มันคงเป็นมากกว่าวันนั้น เพราะตอนนี้ผมต้องทนเจ็บกับมันเป็นทวี...”
 
 
เธอตัดขาดทุกหนทางในการติดต่อสื่อสาร เหมือนคนย้ายบ้านไม่รู้ว่าย้ายไปไหน เพราะไม่มีเบอร์ที่จะติดต่อ ผมก็พยายามหาทางเข้าไปพูดคุยทุกวิธี ในเมื่อเธอทำการปิดเฟสของผมไม่ให้เห็นเธอ ผมก็สมัครเฟสใหม่ไปเรื่อย ๆ จนตอนนี้ผมมีเฟสเป็นสิบแล้ว (ไม่รู้จะเอามาทำซากมะเขืออะไรเหมือนกัน...)
 
 
ข้อความหนึ่งที่เธอโพตส์ไว้บนหน้ากระดานเฟสของเธอมันช่างเหมือนมีไม้เสียบลูกชิ่นมาแทบทะลุหัวใจของผมเหลือเกิน เธอโพตส์ว่า
 
 
“มันบ้าค่ะ อย่าไปยุ่งกับมัน มันเป็นโรคจิตที่ขาดคนข้างกายไม่ได้”
 
 
ในใจของผมคิดว่า
 
 
“ไอ้ตัวกินหญ้า กูไปทำอะไร ทำไมถึงต้องทำกับกูแบบนี้ ถ้ากูบ้ากูโรคจิตแล้วไง อย่าน้อย ๆ กูก็ไม่โกหกเหมือนมะ..เธอ”
 
 
สนามแม่เหล็กขาดเลย..เมื่อผมเห็นข้อความที่เธอโพตส์ลงในเฟสของเธอนั้น แต่ก็ได้เพียงแค่คิดเท่านั้นล่ะ ไม่ได้โกหกเธอเลยรู้สึกมีความสุขเลยด้วยซ้ำที่เธอเข้ามาทำให้ชีวิตของชายอย่างผมมีความสุข..(แม้ว่ามันจะมีความสุขเพียงน้อยนิดก็ตาม)..หลังจากนั้นก็จมทุกข์เหมือนเดิมที่เคยเป็นมาแต่ครั้งยังอดีต
 
 
ตอนนี้ก็ยังไม่มีใครที่จะสามารถทะลายความเหงาและความเศร้านั้นลงได้..จากใจของผม แม้ว่าผมจะทำท่าทีมีความสุขก็ตาม..ในใจมันไม่เป็นเช่นนี้..(ฉันรักเธอ..TOON.....ตลอดไป)