คุณนาย...

 
 
          ทุกวันผมต้องได้ยินเสียงบ่นจากปากของผู้เป็นแม่ นี้คือชีวิตประจำวันของผม คุณนายประจำบ้านที่ไม่ว่าคุณนายจะพูดอะไรยังไงก็ตาม เราต้องห้ามเถียงคุณนายเด็ดขาด เราต้องทนให้ได้ คำพูดของคุณนายนั้นถูกต้องเสมอ นี้เป็นสิ่งที่ผมคิดไว้ตลอดเวลาตั้งแต่ผมยังจำความได้เลยด้วยซ้ำ
 
 
          คุณนายของผมที่หาคำมาเสกสรรบรรยายแทบไม่ได้เลย มันเกินที่จะอธิบายความสามารถในการเทศนาของเธอซะจริง ๆ ที่ว่าต้องห้ามเถียงคุณนายเด็ดขาดในเวลาที่คุณนายพูดขึ้น ผมมาคิดดูอีกรอบมันคงไม่ใช่แล้ว เรียกได้ว่าตอนคุณนายท่านพูด เขาคงไม่ได้อยากคนอื่นพูดแทรกเธอมากว่า แม้ว่าลูกอย่างผมหรือคุณพ่อของผมก็ตาม คุณนายบ้านนี้เป็นแบบนี้แหละครับ
 
 
          ในเช้าวันที่อากาศแจ่มใสของใครอีกหลายคน แต่สำหรับผมวันนี้คงเรียกว่าแจ่มใสไม่ได้แล้ว เนื่องจากคุณนายประกาศสงครามกับท่านพ่อผู้มีกำลังพลอันน้อยนิดและแก่ชรา แต่กองทัพของคุณนายช่างร้ายอาจมาก มีทหารเป็นกองทัพที่ล้วนต่างมีฝีมืออันยอดเยี่ยม
 
 
          คำพูดคำจาของคุณนายไม่รู้ว่าไปฝึกฝนมากจากไหน ที่ผมได้ยินผมต้องสะดุ้งตื่นจากนิทราเลย มองไปยังคุณนายที่รังสรรค์หาคำมาด่าท่านพ่อแล้ว โคตรน่าขนลุกจนผมพูดไม่ออกเลยทีเดียว
 
 
          ทั้งคำพูดที่ผมไม่ชอบมาก ๆ อย่างคำว่า กูมึง...ได้หลุดออกมาจากปากคุณนายเป็นระยะ ๆ ในคำพูดของคุณนายนั้นมีสัตว์ เกือบทุกประเภทรวมทั้งสัตว์ยุคโลกร้อยล้านปีก็ยังมี อย่างเช่น ไอ้เห้ เป็นต้น คำที่คุณนายด่าท่านพ่อที่ฟังแล้วผมก็ทนไม่ได้เหมือนกัน คือคำว่า ไอ้ตัวกินขี้.....
 
 
          เวลาผ่านไป...ผมก็ไม่รู้หรอกว่าคุณนายกับท่านพ่อทะเลาะกันเรื่องอะไร แต่สุดท้ายก็กลับมาคืนดีกันเหมือนเดิม อย่างไม่มีอะไรเกิดขึ้น...เหมือนลืมเรื่องที่ผ่านมาไปหมดแล้วจะเหมาะสมที่สุด
 
 
          หรือว่าที่คุณนายและท่านพ่อทะเลาะกันทุกเช้า ๆ นั้นคงเป็นวิธีการปลุกผมให้ลุกจากบรรทมแบบใหม่ที่ไม่มีใครเคยทำกัน จะว่าไปแล้วมันก็เป็นไปได้ ทุกครั้งที่เกิดสงครามโต้วาทีกันส่วนมากจะเกิดขึ้นตอนเช้าเสมอ แต่หลังจากเช้ามาแล้วยังโต้วาทีกันไม่เสร็จเนี้ยมันหมายความว่ายังไงกัน คงทะเลาะกันจริง ๆ สินะ ผมคิดแบบนั้น
 
 
          ครอบครัวของผมเห็นจะมีคุณนายแบบนี้คุณพ่อแบบนั้นมันก็มีสีสันอยู่ไม่น้อย แต่ไม่เข้าใจอยู่อย่างตอนที่คุณนายออกไปข้างนอกไปพบปะกับญาติ ๆ คุณนายไม่เคยจะทำอาการเหมือนตอนอยู่บ้านเลยแม้แต่น้อย อย่างกุลสตรีขนาดแท้เลย...ตอนออกไปข้างนอกอ่ะนะ แต่พอมาถึงบ้านก็เอานิสัยเดิมมาใช้อย่างไงก็อย่างงั้น จากหน้ามือเป็นหลังมือเลยทีเดียว เหอะ ๆ แตกต่างจากตอนทีออกไปข้างนอกอย่างกับคนละคน
 
 
          แม้แต่ตอนคุณนายเล่นไพ่กับเพื่อนบ้าน แม้ว่าจะเสียตังค์ไปไม่น้อย ก็ไม่แสดงสีหน้าออกมาเลย อันนี้ผมแอบเห็นคุณนายเล่น แต่ถ้าท่านพ่อของผมจับได้ทีว่าคุณนายเล่นไพ่เสียตังค์ ท่านพ่อของผมก็ไม่อยู่เฉยเช่นเดียวกันเปิดฉากเทศนากระทืบไม่ยั้งเช่นเดียวกัน โดยทีคุณนายนั่งเงียบไม่พูดอะไรเลยสักคำ สงสัยจะสำนึกผิดจริง ๆ อันนี้ก็ไม่ทราบได้ แต่วันต่อไปคุณนายก็ไปเล่นเหมือนเดิม
 
 
          แต่ก็มีบ่นโน่นนี้นั้นเทศนาผมเหมือนทุกวันนั้นแหละ เมื่อคุณนายท่านสั่งให้ผมทำงานสารพัด และผมชอบทำแบบว่าช้า ๆ ตรงนี้เลยที่คุณนายท่านไม่พอใจ คุณนายจะนั่งพูดว่าผมไปเรื่อยเปื่อย แต่ผมชอบมากเลย ตอนทีคุณนายนั่งพูดบ่นเนี้ย นั่งพูดอยู่อย่างนั้นโดยไม่ไปไหนจนกว่าผมจะทำงานตามทีคุณนายท่านสั่งเสร็จ
 
 
          ตอนแรกผมโคตรรำคาญมากไม่รู้จะบ่นอะไรกันหนักกันหนา แต่ตอนนี้ผมชิน คุณนายบ่นไปเลย คุณนายเดียวลูกคนนี้จะร้องเพลงเต้นรำปะทะเสียงบ่นที่ออกจากปากคุณนายให้มันสนุกเลยขอบอก พูดมาดิ พูดมา บ่นมาเลย เทศนาได้เรื่อย ๆ เลยครับคุณนาย คุณนายของผม
 
 
          ตอนนี้พอรู้อยู่หรอกว่าทุกคำทีคุณนายคอยบ่น คอยเตือน คอยบอกผม คอยสั่งสอนโน่นนี้นั้นสารพัดคำพูดที่หลุดออกมาจากปากบาน ๆ ของคุณนายนั้น ท่านก็อย่างให้ผมเป็นคนดี ทำงานให้ไว้...อ้าวเฮ้ย
 
 
          “ทำช้าจังเลย...ไอ้ยอดมนุษย์อุลตราแมน ทำให้มันไว้ ๆ หน่อยสิ อยากโดนจอมมารปีศาจจากการ์ตูนดราก้อนบอลเอ็กซ์วายแซด กระทืบหรือไง?.....” นี้เป็นคำบ่นจากปากคุณนายที่น่ารักของผม  ^_^”