สงครามต่างดินแดน

     .

     . 

     บทที่ 12 การตายของจอมมารทั้งสอง 

     ความเดิมจากตอนที่แล้ว...หลังจากที่ราดีน เจ้าชายคนโตแห่งดินแดนนักรบได้ดาบแห่งความมืดมิดจากดินแดนปีศาจ โดยการสังหารผู้พิทักษ์ดาบนามว่า ทารอท...จนสิ้นชีพ และด้วยความไม่พอใจของไมเด้น เธอจึงตัดสินใจแยกตัวออกมา...พร้อมบอกลาองค์ชายราดีน !!  (เธอแยกตัวออกหายไปไหนนั้นผมก็มมิรู้เช่นกัน ?) 

     แต่ในขณะนี้ ราดีน...เริ่มแผนการที่จะบุกไปสังหารจอมมารปีศาจ เวทิน และจอมอสุรดูดเลือด ไอซาส เพียงกำลังทางทหารไม่ถึง 50 คนเป็นที่เรียบร้อยแล้ว  (อุบ๊ะ ! โหดสาด เอาจริงดิ...)

     สงครามมันได้เริ่มต้นขึ้นแล้ว...ครั้งนี้จะเป็นยังไงผมก็ไม่รู้เหมือนกัน...ติดตามไปพร้อมๆ กันนะคับ

     . 

     ณ อาณาจักรดินแดนปีศาจ ลงทางทิศใต้ของเกาะข้าวหมูแดง...  

     “น่าสนุกแล้วสิ ฮ่าๆๆๆ พวกมันเข้ามากันแล้ว...พวกเจ้าจงไปจัดการไอ้ตัวลูกหมาที่มันเอาดาบแห่งความมืดมิดไปจากดินแดนของเราซะ”

     “ได้ครับนายท่าน”

          “...”

     หลายวันผ่านไป ราดีน...ก็ได้เผชิญกับปีศาจทั้งเล็กทั้งใหญ่นานานับประการ จนในที่สุดก็สามารถบุกมายังปราสาทของเหล่าปีศาจจนได้  (คงไม่ต้องบอกว่า ราดีน แกร่งขึ้นแค่ไหน ?)

     แขวงขนมจีน ดินแดนของปีศาจถัดจากเกาะข้าวหมูแดงลงมาทางทิศใต้  

     แลหลังจากที่ เวทิน กับ ไอซาส  ไปรายงานผลการบุกรุกดินแดนชาวบ้านต่อจอมราชันย์ผู้กำลังกัดกินโลกมหัศจรรย์ของผู้ขีดเขียนได้คิดขึ้นนามนั้นคือ  (เอ่อ...ผมก็เริ่มจำไม่ได้แล้วดิ...ผู้เขียนเองก็กลับย้อนไปอ่านบทที่ 1 ใหม่เหมือนกัน...ตอนนี้รู้แล้วล่ะว่าผู้นำดินแดนปีศาจเป็นใคร ?)  ริคกะ !!

     ปีศาจผู้ใช้น้ำแข็งที่ยิ่งใหญ่ในดินแดน และตอนนี้ทหารเอกของเขาอยู่ที่แขวงขนมจีนนั้นเอง  (เหมือนนิทานหลอกเด็กยังไงไม่รู้ 555+)  

     “นี้ล่ะครับปราสาทของเหล่าปีศาจ”  ง่า ตอนนี้ผมมึนหัวจัง 555+

     “นี้มันเป็นแค่ภาพลวงตามิใช่หรอ ? เจ้าอย่ามาโกหกข้า !!”  องค์ชาย ราดีน มิใช่องค์ชายราดีนคนเดิมอีกต่อไปแล้ว เข้าเปลี่ยนไปจริงๆ หลังจากจบประโยคนั้น...องค์ชายก็ถือดาบในมือนั้นสังหารทหารของตนทันทีโดยไม่ลังเล ส่วนเหล่าทหารที่ติดตามมาด้วยถึงกลับหวาดกลัวและทำอะไรไม่ถูก (จะหนีก็ไม่ได้) นอกจากได้แต่ยืนดูเลือดของเพื่อนทหารที่หลั่งไหลตกสู่พื้นดินของปีศาจ และด้วยเหตุนั้นเองเหล่าปีศาจที่อยู่ ณ ที่นั้นจึงรู้ตัวจากกลิ่นไอของเลือดมนุษย์  (เวทิน กับ ไอซาส ก็รู้สึกแบบนั้นเช่นกัน !)

     “สบู่วินไข่มุกหน้าขาวดีแฮะ”  (ใครมาขายของอะไรหน้าบ้านของผมอีกเนี้ย ที่วันก่อนก็ลูกชิ้น)  555+

          ด้านในของปราสาทลวงตา !!

     “ไอ้องค์ชายบ้าบอคอแตกนั้นมันกล้าเข้ามาถึงที่นี้เชียวรึ ?”

     “ครับ”

     จอมมาร เวทิน กล่าวถามต่อทหารปีศาจที่ทำอะไรไม่ได้เรื่องเลยสักอย่าง นอกจากพูดแสดงความคิดเห็นและรายงานข่าวต่าง ๆ

     “พวกเราคิดว่ามันน่าจะกลัวแล้วกลับดินแดนของพวกมันไปแล้วซะอีก นี้มันดันมาให้พวกข้าฆ่าซะถึงที่แบบนี้ต้องนับถือว่าไอ้ ราดีน บุตรชายคนโตของดินแดนนักรบตัวนี้มันใจกล้าไม่เบา อิอิ"  จอมมารเวทินพูดยิ้ม ๆ ที่มุมปากอย่างเจ้าเล่ห์

     “ช้าก่อน เวทิน ดูองค์ชายที่แกว่ามันบ้าบอคอแตกนั้นดี ๆ ดูลักษณะอาการของมันไม่เหมือนแต่ก่อนเลย ดูดิ !!”  จอมอสูรดูดเลือด ไอซาส ผู้สามารถทำให้ร่างกายของคนอื่นที่มีพลังเวทย์น้อยกว่าตนเองไม่ขยับตามใจนึก เขาบอกให้จอมมาร เวทิน ดูอะไรบางอย่างที่ ราดีน พกติดตัวมาด้วย...  (ถ้าข้าน้อยบรรยายให้งงต้องขออภัย หรือว่าผมเองที่งงๆ อยู่คนเดียว 555+)

     เวทินยกกล้องส่องทางไกลมองดูองค์ชาย ราดีน 

     “อุต๊ะ ! นั้นมันดาบแห่งความมืดที่ปีศาจไม่เคยชิงมันไปได้จากถ้ำที่เกาะข้าวหมูแดงได้เลยนี้หว้า เหมือนกับท่านผู้นำ ริคกะ ได้บอกเอาว่าเลยว่า น่าสนุกแล้วสิ ฮ่า ๆ พวกมันเข้ามากันแล้ว...พวกเจ้าจงไปจัดการไอ้ตัวลูกหมาที่มันเอาดาบแห่งความมืดมิดไปจากดินแดนของเราซะ ไอ้เราจึงได้รับปากเลยมาตั้งฐานปีศาจที่ปราสาทลวงตาแห่งนี้ เพื่อดักรอมันมาหลายเดือน”  เดียวนะเวลาผ่านไปขนาดนั้นเลยหรา

     “เจ้านี้พูดมากปากหมาน่ารำคาญ”  ไอซาส...พูดประชดจอมมารเวทิน

     และแล้วเพื่อเป็นการไม่เสียเวลา ราดีน...ไม่พูดมากทำเพลง บุกทลายป้องปราสาทลวงตาแห่งนี้ทันที จนในที่สุด ราดีน ก็สามารถเข้ามาถึงตัวของจอมมารปีศาร เวทิน และจอมอสูรดูดเลือด ไอซาส จนได้ !!

     “แน่มากนักนะ...เจ้าองค์ชายที่บุกมากถึงที่นี้ !”

     “ข้ามันแน่อยู่แล้ว”  ราดีน...พูดตอบ  

     “แล้วครั้งก่อนเจ้าหนีทำไม ?”

     “ข้าไม่ได้หนีเฟ้ย ข้าแค่ไปตั้งหลัก ฮ่าๆ ๆๆ”  ราดีนหัวเราะ...ก่อนที่จะขี้ม้า  (เอ่อ..ขี่ม้าครับ ไม่ใช่ขี้ม้า 555+)  มุ่งตรงไปหา เวทิน และ ไอซาส เพื่อจะตวัดดาบคาดว่าจะฟัน มัน!

     จอมมารทั้ง 2 คิดอยู่ แต่หลบไม่ทัน เพราะด้วยอำนาจดาบแห่งความมืดมิดของมันอีกประการหนึ่งที่ทำให้ทั้งคู่หยุดนิ่ง เจ้าชาย ราดีน จึงฟันเข้าร่างปีศาจ 2 ตนนั้นเต็มๆ

     “อ้ากกกก...ฝากลูกเมียข้าด้วย”  ปีศาจร้าย 2 ตนร่ำร้องอย่างทรมารก่อนที่จะหมดลมหายใจ เพราะพลังเวทย์แห่งความมืดที่สถิตของในดาบเล่มนั้นมีมากเกินที่ปีศาจ 2 ตนจะทนทานรับมือมันไหว  (ปีศาจบ้าอะไรจะตายง่ายปานนี้ 555+)