ชีวิต...ที่เดียวดาย

 
 
 
 
 
     ฉันเชื่อนะคะว่าทุกคนย่อมมีช่วงชีวิตที่โหดร้าย ท้อแท้ หมดหวัง แต่ฉันมีเรื่องจะมาเล่าให้ทุกคนฟังค่ะ มีเด็กผู้หญิงคนหนึ่งเธอเกิดในครอบครัวที่ไม่ได้มีเงินทองมากมาย มีพ่อที่พอเธอโตขึ้นไม่เท่าไหร่พ่อของเธอก็ชอบกินเหล้าติดผู้หญิงปล่อยให้แม่ของเด็กสาวคนนั้นอยู่ที่บ้านกับลูกสาว พ่อกับแม่ของเธอจะทะเลาะกันบ่อยครั้งจนทำให้ครั้งหนึ่งเธอกรีดร้องทั้งน้ำตา เพราะไม่อยากให้พ่อกับแม่ทะเลาะกัน หลังจากนั้นตอนเธออยู่ชั้นประถมศึกษาปีที่ 6 แม่ของเธอก็ไล่พ่อของเธอออกจากบ้าน และพ่อของเธอก็ไปจริงๆ เธอยู่กับแม่เพียงลำพังเธอมักจะป่วยบ่อยๆหยุดเรียนเป็นว่าเล่นแม่ของเธอก็ส่งเสียเธอเรียนเพียงคนเดียว และพอม.2 เทอม2 แม่ของเธอก็พาเธอกลับมาที่บ้านเกิดของแม่ ขาดการติดต่อกับพ่อ เหตุผลเด็กผู้หญิงคนนั้นตัดสินใจมาอยู่บ้านต่างจังหวัดเพราะก่อนหน้านั้นแม่ของเธอพาเธอไปอยู่กับน้า และพ่อ แม่ที่เลี้ยงแม่ของเธอมา ซึ่งเป็นญาติของพ่อ แม่ที่แท้จริงของแม่เธอ เธอถูกพวกเขากดดัน เธอรู้ตัวว่าเธอเรียนไม่เก่งเพราะหยุดบ่อยเนื่องจากร่างกายของเธอไม่แข็งแรง เธอทุกข์อยู่อย่างนั้นไม่บอกใคร และแม่ของเธอพอเครียดก็มาลงที่เธอทำให้เด็กผู้คนนั้นกดดันเกือบเป็นโรคประสาท แต่เธอก็เข้าใจแม่ของเธอแม่ของเธอเหนื่อยมามากกับเธอคอยดูแลเธอทนทำงานอย่างหนักก็เพราะลูก 
 
เด็กผู้หญิงคนนั้นเธอเลยตั้งปฏิญาณไว้ว่า 'จะต้องลบคำสบประหม่าของทุกคนที่ดูถูกเธอให้ได้ และเพื่อแม่ของเธอจะได้ภาคภูมิใจ' เธอหวังว่าซักวันวันนั้นจะต้องมาถึง