จรจัดกับเงิน

ถึงคุณธานี มรณา  ได้ลงแล้วดีใจสินะครับ
..............................................................................
จรจัด กับกระเป๋าเงิน
          ชีวิตของคนเรามีทางเลือกเสมอ คุณเคยได้ยินคนบอกแบบนี้ใหม ใช่ผมเคยได้ยินมาจากชายชราข้างกองขยะที่หนึ่งบนโลกเมื่อนานมาแล้ว ในตอนนั้นผมไม่เข้าใจหรอกว่ามันแปลว่าอะไร แต่กับตอนนี้ผมคิดว่ามันต่างออกไป   บนทางเลื่อกของชีวิตมักเล่นตลกอย่างเหลือร้ายเลยทีเดียว หากวันหนึ่งเราต้องเลื่อกทางเพียงสองทาง คุณจะหยุดเดินและมองทางสองเส้นแบบไหน จะมองเหมือนผมตอนนี้หรือเปล่า ถ้าคุณหยุดมองแล้วกำลังวิเคราะห์ว่างทางไหนดีไม่ดี แบบผมตอนนี้ ผมขอแนะนำคุณเล็กน้อย ว่า อย่าคิดเยอะ
 
          ผมกำลังจนหนทางบนเส้นทาง ข้างหน้าผมเหมือนทางแยกที่ต้องตัดสินใจให้ได้ บนเมื่องใหญ่ที่ผู้คนสวนกันไปมา บนทางเท้าที่ไม่มีใครสนใจกัน ผมกำลังยืนมองชายคนนั้นผู้ทรงเปลี่ยนทางเดินชีวิตให้ผมต้องเลือก คุณรู้ไหมการตัดสิ้นใจนั้นแสนยาก ยากจริง ๆ ผมมีสองทางให้เลือก แต่ผมกำลังลังเล ผมเลือกมันไม่ได้เสียแล้ว คนจรจัดอย่างผมพึ่งเคยมีสิทธิ์เลือกทางชีวิตของตัวเองมากขนาดนี้ก้ครั้งนี้เอง
 
          ในมือของผมกำลังถือกระเป๋าเงินใบโต หน้าปึก มือผมกำลังสั้นสะท้านไปด้วยความโลภ ความกลัว และความสับสนลังเล ในหัวกำลังถกเถียงกันเรื่องเงิน ในกระเป๋าใบใหญ่มีเงิน   เงินสามสี่ปึกใหญ่ ๆ ที่เปลี่ยนชีวิตผมได้ทั้งชีวิต จากหน้ามือเป็นหลังมือ จากจรจัดสู่ประชาชนผู้ทุกยาก   น่าขันนักที่ผมกำลังลังเล ชายเจ้าของเงินกำลังเดินไกลออกไปทุกขณะ ที่ผมกำลังฟันเพ้อ ด้านมืดบอกผมเสมอว่า เงินเป็นของเรา มันเป็นของเรา 555
 
          เงิน ซึ่งไม่ได้มาอย่างถูกต้องผมกำลังลังโต้แย้ง   ใช้สนะเราควรเอาไปคืนมัน ผู้ทำเงินตก ไม่สิเขาผู้นั้นชายผู้ทำเงินหล่นลงตรงหน้าจรจักอย่างผม มือที่เริ่มสั้นของผมกำลังกลับสู้ปกติ   ชายคนนั้นหยุดเดินแล้ว เขากำลังยืนรอรถเมลอยู่ที่หน้าป้าย โอ้ ผมต้องรีบแล้ว ถ้าหากผมเอาเงินไปคืนจะเกิดสิ่งใดขึ้นกันนะ ผมจะได้เงินช้วยเหลือหรือเปล่า ผมจะได้เศษเงินจากเขาไหม   ภาพของผมกำลังเกิดขึ้นในใจตนเอง ภาพนั้นมันสวยงาม
 
          ‘ผมกำลังเดินเข้าไปหาชายผู่นั้น แสงแดดที่ร้อนแรงในตอนสายเหมือนกำลังส่องสว่างจ้ามาที่ผม ดั่งไฟบนเวทีใหญ่ ผมรู้สึกว่าตัวเองนั้นโดดเดน ผมรู้สุกว่าเสื้อผ้าที่ขาดรุ่ยรุ่งริ่งนี้กลายเป็นสูทที่สง่างาม ใคร ๆ ตางมองมาที่ผมอย่างพระเจ้า สุดยอด มีเสียงเพลงจากบางอย่างบรรเลงเป็นจังหวะ   ตามที่เท้าของผมก้าวเดินไปทุกย่างก้าวสำคัญ เหมือนเดินในดงระเบิด
ใกล้นจะถึงชายผู้นั้น ผมหยิบหวีขึ้นมาหวีผมที่รกหยิก หวีเพียงครั้งเดียวมันก็กลายเป็นทรงคุณชายไปเสียแล้ว ผมนี้มันหล่อจริง ๆ หยิบกระเป๋าขึ้นมาดู เงินยังอยู่ครบ ใช่แล้วผมกำลังจะทำความดี ความดีที่ใคร ๆ อาจไม่ทำแบบผมเมื่อเป็นจรจัด เงินปึกใหญ่ ๆ กำลังจะคืนสู่ที่ของผม
เมื่อถึงชายคนนั้นผมเลียกเขาแล้วจับไหล่ ถูดด้วยเสียงนุ่มฟังเพราะ ว่า เงินคุณทำตกไว้ครับ ชายคนนั้นหันมาแล้วร้องไห้ น้ำตาของเขาเต็มไปด้วยความตื้นตัน นี้สินะความดีใจของผู้ที่ได้เงินคืน ผมทำถูกแล้วสินะ ชายคนนั้นขอบคุณผมยกใหญ่ เขาขอบใจผมที่นำเงินมาคืน เสียงปรบมือนั้นดั่งสนั้นจากรอบข้าง คำชมต่างถูกส่งมาให้ผม อ่า แบบนี้สินะการทำดี’
 
          เอาหละผมตัดสินใจแล้ว เงินไม่ใช่ของผม ผมจะเดินเอาไปคืนให้แก่เจ้าของ การทำดีไม่ต้องตัดสินใจมากหรอก สิ่งที่ผมจะได้นั้นมั้นต้องสวยงามแน่นอน ผมรู้สึกว่าหน้าของผมบางเมื่อคิดถึงฟันกลางวันที่คิดไว้ หากเป็นแบบนั้นจริง ผมคงได้เงินบางไม่มากก็น้อย
 
          สองเท้าก้าวเดินอย่างมั้นใจตรงไปยังเจ้าของเงิน ผมมุ่งมันที่จะนำไปคืนก่อนจะหยุดชะงักเมื่อนึกขึ้นได้ เงินนะเห้ย เงินเป็นปึกเลยเทียว ผมเริ่มลังเลแต่เท้าก้ก้าวต่อไป ไม่ ไม่ใช้ของเรา มันคือเงินที่ไม่ถูกต้องถ้าอยู่กับเรา ผมเดินเข้าไปหาเจ้าของเงินใกล้เข้าทุกขณะ หัวใจของผมเริ่มเต้นละรัวปานกลองแต็ก ที่ไกล้แตกดับ
 
          บางครั้งชีวิตก็เล่นตลงได้สนุกดีผมคิดงั้น ถ้าผมไม่มีคุณธรรมละก้คงเอาเงินวิ่งหนีไปแล้ว คงใช้ซื้อผ้าใหม่ กินอาหารดีดี แต่ผมไม่ใช้ขโมย ผมไม่เคยขโมยของ ถ้าไม่นับน้ำเปล่าน่ะนะ เอาหละใกล้ถึงตัวเจ้าของแล้ว ผมยังไม่เห็นแสงแดดต่างไฟเวที ยังไม่มีเพลงบรรเลง แต่ก้นะ อะไรก็ไม่เป็นอย่างที่คิดหรอก นอกจากแค่คืนเงิน
 
          ผมจะบอกเจ้าของเงินว่าอย่างไรละ ใกล้จะถึงแล้วด้วยสิ คุณครับเงินตกอย่างนั้นรึ เขาจะมองผมอย่างไรนะ มองเป็นคนบ้า หรือมองเป็นฮีโร่ เขาจะดีใจขนาดใหนที่เงินเป็นปึกกลับคืนสู่เขา แล้วเขาจะขอบคุณผมรึเปล่า จะมีสักบาทสองบาทให้ไหม หรือยกยอซักครั้งยังดี ช่วยเหลือเลี้ยงข้าวสักมื้อก็ยังดี
 
          ผมเดินมาถึงเจ้าของเงินแล้ว หัวใจเต้นตึกตักจนได้ยิน เหมือนทั้งโลกหยุดหมุน เหมือนนกบินช้า เหมือนปลาไม่ว่ายน้ำ เหมือนหมานอนหอบ ผมค่อย ๆ ยกมือขึ้นไปแตะที่หลังของเจ้าของเงิน แต่ก้หยุดไว้ ผมเปิดกระเป๋าออกดูอีกครั้ง ยังอยู่ครบ มือแตะลงบนหลังของเขา ชายเจ้าของเงินหันมามองผมด้วยใบหน้าที่บึ้งตึง
 
          “คุณทำกระเป๋าเงินตกครับ” เจ้าของเงินก้มลงมองกระเป๋าที่ผมยื่นให้ แล้วเงยขึ้นมามองหน้าผม สีหน้าของเขาไม่ได้ยิ้น ร้องไห้ ดีใจเลย แต่กลับบึ้งตึง โกรธา มาถึงตรงนี้หัวใจของผมหล่นวูบ มีเสียงหนึ่งดังขึ้นมาในหัว ว่าไอ้โง่
 
          หมันดุ่น ๆ เสยเข้าที่หน้าผม ผมล้มลงไปกองกับพื้นโดยไม่คิดต่อสู้ ภาพฟันสวยงามหายสลายสิ้น เสียงเจ้าของเงินดังขึ้นแทนที่ “มึงจะขโมยเงินกุเหรอ” แล้วตามด้วยเท้า และอีกมาก ผู้คนแตกตื่น สติของผมเริ่มพร่าเลือน ดวงตาลอยเคว้ง ภาพค่อย ๆ ดับวูบ ไม่มีใครเหลือพื้นที่ให้ผมในสังคมผู้ทุกยากสินะสินะ ที่ให้จรจัดคงไม่มีเหลือพอ ผมคงไม่มีวันได้เป็นประชาชนผู้ทุกยาก
คงไม่ได้เป็นคนดีของสังคมอย่างภาพฟันเพ้อของตนหรอก
…
…
..
.
.
          ผมตื่นนานแล้ว ผมรู้สึกเหมือนได้ขึ้นสวรรค์ก็ไม่ปาน ลงนรกก็ไม่ใช่ ที่นี้ยังคงเป็นโลกมนุษย์ เพียงแต่เตียงของที่นี้ก็นอนสบายกว่าพื้นถนนหรือดินมาก ผมไม่ได้นอนเต็มอิ่มมานานแล้ว ผมคิดว่าที่นี้ปลอดภัยถึงแม้จะไม่มีใครมาเยี่ยมผมก็ตาม ใช่แล้วที่นี้คือโรงพยาบาล ผมไม่รู้หรอกว่าผมมาอยู่ที่นี้ได้ยังไง เมื่อลืมตาขึ้น ผมก็นอนอยู่บนเตียงนุ่ม มีอาหารมาให้กิน มีหมอแปลกหน้ามาตรวจ ทุกอย่างเป็นไปในแบบที่ไม่ควรจะเป็น ผมจำได้ว่าหน้าตาผมถูกซ้อม ผมจำได้ถึงแรงต่อย ผมจำได้ว่ามีชุดสีกากีช่วยไว้
 
          ในทีวีกำลังออกข่าวที่ผมคุ้นตา หนังสือพิมพ์ในมือก็พาดหัวข่าว มีรูปผมอยู่หน้าแรกของฉบับวันนี้ด้วย ถายออกมาได้ดูดีไม่น้อย ผมที่เซอ ๆ นั้นทำให้ตอนนี้ดุดีกว่า ขาวเขาบอกไว้ว่า ผมได้จับแก๊งทำแบงค์ปอมได้ รู้สึกงงนะแต่ผมก็คิดว่ามันเป็นผลดีเสียด้วย ผมไม่คิกฟันเลยจริง ๆ
--------------------------------------------------------------
ผมเอามาลงให้ขั้นเวลา ที่จริงเื่องนี้เขียนนานแล้ว แต่ไม่ได้ลงครับ มันสั้น
เมื่อวานฝนตกเลยเอาลง มั้ง 55 คุณเชื่อเรื่องความรู้สึกของตัวเองไหม
ใครที่ทำตามสิ่งที่ตัวเองรู้สึก เล่าที
 
ขอบคุณที่แบ่งเวลามาอ่านครับ  คำผิดในเรื้องนี้ไม่ได้หา กำลังพิมพ์เรื่องหนึ่งที่อยากลงอยู่ครับ หวังว่ามันจะสนุกไม่มากก็น้อย