กว่าจะรู้ก็สายเกินไป

โอย ผมรู้สึกว่าอาการจะไม่ค่อยดีขึ้นเลยอยากรู้จังป่านนี้ออยทำอะๆรอยู่นะ ช่างก่อนเล่าต่อดีกว่า
“วันต่อมาผมก็ชอบตามออยไปบ่อยๆไม่รู้ว่าเธอจะรำคาญรึเปล่า ใจผมมันตรงดิ่งที่ออยคนเดียว แต่ถึงยังไงผมก็ต้องเจียมตัว เพราะผมรู้ดีว่าผมเป็นใครเธอเป็ฯใครแต่ดูๆแล้วเธอก็ไม่ค่อยสนใจผู้ชายสักเท่าไร ก็แปลกที่ทำไมผมอยู่ใกล้เธอ เธอไม่ได้ว่าอะไรเลย”
“กิจเลี้ยงน้ำหน่อยสิ”
“ได้ๆน้ำไรอะ”
“ชาดำเย็น”
“กินน้ำไม่เหมาะกับหน้าตาเลยนะ”
“แล้วกินน้ำอะไรอะ”
“น้ำส้มไง”
“ทำไมอะ”
“ก็มันคือน้ำนางเอก หนังไทยนางเอกปกติก็กินน้ำส้ม”
“บ้าเหรอ”
ผมรู้สึกดีใจที่มีผู้หญิงสักคนถึงแม้จะเป็นเพื่อนแต่สำหรับผมมันไกลกว่านั้นได้เดินด้วยกัน คุยกัน ซื้อของ ช่วงเวลานึงของชีวิตอย่างน้อยผมก็เจอแล้ว
“คุยกับกิจแล้วรู้สึกสนุกจังเลย”
“ไม่ถึงขนาดนั้นหรอกมั้ง”
“ปกติแล้วออยไม่มีเพื่อนเลยอยู่ตัวคนเดียว ก็ได้กิจนี่แหละที่มาเป็นเพื่อนออย”
ผมหูฝาดหรือเปล่าหน้าตาดี แถมจิตใจดี ไม่มีเพื่อนไม่น่าจะเป็นไปได้เลย
“งั้นก็แลกเบอร์กันก็ได้นะเผื่อออยเหงาก็ดทรคุยกับกิจได้”
“ขอบใจนะกิจ”
ผมไม่รู้หรอกนะว่าออยคิดยังไงแต่ผมรักเธอแล้ว ข้างนอกหน้าต่างเหมือนฝนจะตกเลย ผมก็อดห่วงออยไม่ได้เพราะวันนั้นหลังจากที่ผมเอาสินค้าไปส่งระหว่างทางฝนตกหนักแต่ที่ร้านเขาให้ยืมร่มมาเดินมาได้ไม่นานผมก็เห็นผู้หญิงคนนึงนั่งร้องไห้เอามือปิดหูท่ามกลางฝน ตัวเธอเปียกไปหมด ออยนั่นเอง
“ออยมาร้องไห้ทำไมตรงนี้”
“กิจออยกลัวเสียงฟ้าร้อง”
เปรี้ยง!!!!
“กรี๊ด!!!”
แล้วเธอก็เข้ามากอดผม ผมก็ปลอบเท่าที่ทำได้ ผมก็เห็นใจนะที่ต้องมาเจอสิ่งที่ไม่ชอบเนี่ย
“ กิจไปส่งออยหน่อยออยกลัว”
ระหว่างทางเธอกอดแขนผมตลอดเวลาและเอาหน้าซบที่แขน ทุกครั้งที่ฟ้าผ่าผมต้องหยุดเอามือลูบหัวแล้วพูดว่าไม่เป็นไรกิจอยู่ตรงนี้ เธอร้องไห้ตลอดทาง สงสารเธอจัง ป่านนี้จะเป็นยังไงบ้างนะ