กว่าจะรู้ก็สายเกินไป
เขียนโดย 
peely
วันที่ 23 เมษายน พ.ศ. 2557 เวลา 01.04 น.
แก้ไขเมื่อ 25 เมษายน พ.ศ. 2557 22.24 น. โดย เจ้าของเรื่องสั้น
1) จุดเริ่มต้นก่อนจุดจบ
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ"ผมชื่อกิจ ตอนนี้ผมพักรักษาตัวอยู่ที่โรงพยาบาลเนื่องจากได้รับอุบัติเหตุจากการโดนรถชนซึ่งผมตั้งใจว่าจะไปหา ออย ซึ่งตอนนี้เป็นแฟน เอ่อ ไม่สิอดีตแฟน ที่สถานะของเราสองคนต้องเปลี่ยนก็เพราะตัวผมเอง ผมรู้ตัวดีว่าผมอาจจะอยู่ได้ไม่นานออยก็คงยังไม่รู้ว่าผมอยู่โรงพยาบาลป่านนี้เธอก็คงเฝ้ารอผมอยู่แต่ผมไม่มีปัญญาไปหาเธอ แค่ตัวผมเองยังเอาไม่รอด ไหนๆก็ไหนๆแล้วผมขอเล่าเรื่องตั้งแต่เราคบกันจนเราต้องแยกจากกันเลยนะครับ แค่กๆๆ เพิ่งจะรู้ว่าโดนรถชนแล้วเจ็บสุดๆ”
ประมาณ3ปีที่แล้ว
“ผมได้เดินไปซื้อของในตลาดแหงหนึ่ง พอซื้อเสร็จผมก็เดินมองนู่นมองนี่โดยไม่ทันสังเกตคนที่เดินสวนมา”
ปึ้ก!!!
“ขอโทษนะครับผมไม่ทันได้มอง”
ใช่แล้วคนนั้นคือออยผมยังจำน้ำเสียงที่เจอกันตอนแรกของเธอได้จนทุกวันนี้
“ไม่เป็นไรค่ะเดี๋ยวช่วยเก็บของให้นะคะ”
น้ำเสียงของเธอช่างอ่อนหวานดูเป็นคนมีเมตตาและเป็นมิตรกับทุกคน คนนี้แหละผมจะเป็นเพื่อนกับเธอให้ได้แล้วค่อยขยับเป็นคนรู้ใจ เริ่มแผนกันเลย
“ผมนี่ซุ่มซ่ามจัง จะไปไหนหรือครับ”
“จะไปซื้อของแถวนั้นหน่อยน่ะค่ะ”
“เอ่อเพื่อเป็นการไถ่โทษผมจะช่วยถือของให้นะครับคงไม่รังเกียจนะครับ (คือถ้าตอบว่ารังเกียจคงมีเงิบกันบ้าง)”
“ค่ะ แต่จะดีหรือคะ”
เสร็จติดกับง่ายๆเลยอย่างว่าพูดอย่างนั้นก็ต้องรักษาน้ำใจบ้างแหละ”
“ครับ”
หลายนาทีผ่านไป
“ขอบคุณนะคะที่ช่วยถือของให้คุณเอ่อ”
“กิจครับ”
“ค่ะ ฉันออยนะคะ”
คือจะพูดยังไงดีล่ะปกติเวลามาซื้อของถ้าเจอผู้หญิง2ประเภทคงมีแขนหลุดบ้างแหละ คือแม่บ้านแม่เรือน กับนักช็อป โชคดีที่เธอซื้อแต่พวกเครื่องครัวและอาหาร ถือว่าเบาไปหน่อยแต่แขนก็ชาอ่ะนะเพราะบวกกับของของผมด้วย
“เอ่อจะไปไหนต่อหรือครับ”
“กลับบ้านค่ะ”
“เดี๋ยวไปส่งให้นะครับถือของเยอะแบบนี้คนเดียวกลับบ้านคงลำบากน่าดู”
“อ๋อ ส่งตรงนั้นก็ได้ค่ะแฟนฉันรออยู่”
ผมได้ยินถึงกับหน้าซีดเผือดเพราะว่าจะเอาชีวิตมาทิ้งหรือเปล่าก็ไม่รู้ แต่เธอเห็นหน้าผมกลับหัวเราะ
“ล้อเล่นค่ะยังไม่มีแฟน”
เหมือนทางจะเปิดดีเลยได้ยินอย่างนี้
ณ บ้านออย
“ขอบคุณนะคะที่มาส่ง”
“ครับ”
คือจะบอกว่าแขนมันชาสุดๆเหมือนเอาน้ำแข็งเย็นๆมาโปะแล้วเอาผ้าพันทับอะนะ
“คุณออยครับ คือ ผมไม่ค่อยจะมีเพื่อนเลยผมเลยจะขอเอ่อ มาเป็นเพื่อนกับผม”
“ได้ค่ะ ยินดีค่ะ”
น้ำตาแทบไหลที่ทำมาไม่สูญเปล่า ทำตัวเหมือนไม่มีใครคบให้ผู้หญิงสงสาร และตอนนั้นจะกระโดดโลดเต้นก็ไม่ได้ได้แค่ยิ้มส่งเขา
ณ บ้านกิจ
ผมกลับมาด้วยความดีใจ ทุกคนคงรู้จักแทมโพลีนใช่ไหมครับ ที่เป็นกลมๆเอาไว้โดดเล่นใช่แล้วผมคึกมากเลยโดดเล่นซะเลยด้วยความดีใจ
พลั่ก!อึก!!
แต่ผมโดดผิดจังหวะทำให้ร่างผมหลุดออกมาหลังกระแทกพื้นทำให้ถึงกับจุกเลยสงบอารมณ์ได้บ้าง แต่ก็โครตดีใจอ่ะไม่ใช่ดีใจที่ตกแทมโพลีนนะ
หมอเข้ามาตรวจแล้วผมคงต้องพักผ่อนก่อนแล้วผมจะมาเล่าต่อ
วันรุ่งขึ้น
คำยืนยันของเจ้าของเรื่องสั้น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
