พลังงานลึกลับ:เด็กสาวแห่งมนตรา

เหมือนเป็นเพียงเรื่องบังเอิญในตอนที่ฉันเจอเพื่อนคนนี้เป็นครั้งแรก 
อยากที่บอกไป โซเฟียเป็นนักเรียนในโรงเรียนสอนเวทย์อันเดอเนียร์ โรงเรียนชั้นนำเรียกได้ว่ากว่าจะเข้าได้นั้น ต้องผ่านการทดสอบมหาโหดหลายอย่าง
แน่นอน เด็กร้ายเหลืออย่างฉันสมัยอายุ 15 ต้องเล่นเส้นพ่อที่เป็นผู้ปกครองอาณาจักร
แต่เด็กสาวธรรมดาๆ แถมยังมาจากกรินเดลคนนั้นกลับได้รับคำเชิญโดยมีพ่อของฉันเป็นผู้อนุมัติ และนั่นทำให้ฉันไม่พอใจมาก มีแค่สองคนที่ได้เข้ามาโดยไม่ต้องทดสอบคือฉันและโซเฟีย ตอนนั้นฉันคิดแค่ว่า ฉันอยู่ในระดับที่เรียกได้ว่า'เจ้าหญิง'และไม่มีทางยอมให้'เด็กบ้านนอก'อย่างเธอมาเทียบรัศมี
มันน่าตลกดีนะ
แต่ในการทดสอบคัดเลือกหันหน้ารุ่น โซเฟียกลับกลายเป็นเด็กสาวที่ใครๆต่างให้ความสำคัญ ทำไมน่ะเหรอ....
 
วันที่xxxเดือนxxxปีxxx
หลังจากที่ฉันได้รับจดหมายคำเชิญประหลาดๆให้มาเรียนที่อันเดอเนียร์อะไรนั่น ยอมรับว่าทำตัวไม่ถูกตั้งแค่ก้าวเท้าเข้ามา แม้แต่ในกรินเดลฉันยังไม่คิดจะออกจากบ้าน นับประสาอะไรกับการต้องเดินทางมาโรงเรียนแปลกๆคนเดียวแบบนี้
ในวันนี้มีการทดสอบที่เรียกว่าการคัดเลือกหัวหน้า ซึ่งจะต้องเข้าไปต่อสู้ในป่าจำลองซึ่งมีปีศาจ(ที่ไม่ได้จำลอง)เป็นร้อยตัวอยู่ข้างใน เข้าไปครั้งละสิบคน ใครไม่รอดก็ตายใครรอดก็ได้เป็นหัวหน้ารุ่น ที่จริงใครจะสู้ก็ได้ไม่บังคับ แต่อาจารย์เซียร์น่าบอกฉันว่า สำหรับฉัน ไม่ว่ายังไงก็ต้องไป 
คนที่สมัครมีกันอยู่แค่สามคน(ที่จริงคือสองต่างหาก)
คือ ฉัน
เด็กผู้ชายที่ชื่อไซไน เฟาส์
แล้วก็เด็กผู้หญิง คนนี้เหมือนจะมีตำแหน่งเพราะแม้แต่อาจารย์ใหญ่ก็เรียกเธอว่า ท่านหญิงลิลิตต้า เดอ อาเซมีเรน่า 
ตอนที่เราเข้าไป 
ฉันรู้สึกได้ว่า ที่นี่ไม่ปกติ หลังจากนั่นไม่นานฉันก็โดนตัวอะไรบางอย่างโจมตี ตอนนั้นฉันเจ็บมาก ฉัรู้ว่าตัวเองมีแผลเหวอะหวะแน่ๆ สติของฉันเริ่มเลือนลาง ฉันรู้สึกแค่ว่า อยากจะเอาชนะ แล้วหลังจากนั้นฉันก็ไม่รู้อะไรอีกเลย
 
จนกระทั่งฉันก็ตื่นขึ้น 
 
รอบตัวฉันราบเป็นหน้ากลองไปสุดลูกหูลูกตา มีแต่รอยไหม้และซากปรักหักพัง
ระหว่างที่ฉันมึนงงกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น อาจารย์เซียร์น่าก็เข้ามา เธอบอกว่าฉันปะทุพลังแล้วก็หมดสติไป
เด็กผู้หญิงที่ชื่อลิลิตต้าอยู่ห่างจากฉันหลายร้อยเมตร โชคดีที่เธอรู้เวทย์การป้องกันชั้นสูงเลยรอดมาได้แต่ก็ได้แผลใหญ่มาด้วย ส่วนเด็กที่ชื่อไซไน ตอนนี้แม้แต่ร่างก็ยังหาไม่เจอด้วยซ้ำ รวมถึงพวกปีศาจด้วย
 ป่าจำลองนั่นก็ไม่เหลือ ตอนนี้ฉันรู้ว่า พลังเวทย์ของฉันได้ฆ่าคนไปอีกแล้ว หลังจากนั้นฉันก็ได้เป็นหัวหน้ารุ่น ส่วนลิลิตต้าเป็นรองหัวหน้า
แล้วต่อจากนี้มันจะเกิดอะไรขึ้นอีกเนี่ย
 
Sofai
__________________________________________________________
ฉันไล่สายตาอ่านไปเรือยๆ พลังที่ว่านั้นทำให้ใครๆต่างก็ไม่กล้าเข้าใกล้เธอ ทุกครั้งที่เธอเดินผ่าน ใครๆก็อดเสิยมิได้ที่จะมอง ไม่ใช่เชิงเคารพแต่เป็นเชิงหวาดกลัว 
พลังงานประหลาดของโซเฟียคือพลังที่เรียกว่า พลังงานแห่งอาณาจักร เป็นพลังงานที่ทำให้อาณาจักรนั้นๆเดินหน้าต่อไป และมันก็ไม่มีที่สิ้นสุดจนกว่าผู้ครอบครองจะตาย ปกติแล้วมักจะมาอยู่ที่ผู้มีเชื้อสายของผู้ปกครองอาณาจักร ซึ่งในตอนนั้นคือ ฉัน 
ตั้งแต่ที่วินาทีที่ฉันรู้เรื่องพลังนั่น ยอมรับว่าฉันไม่ชอบโซเฟียเอามากๆ
ฉันอิจฉาโซเฟีย อิจฉาที่เธอเหนือกว่าฉัน เธอได้รับหลายๆสิ่งเหมือนฉัน ได้รับพลังนั่นแทนฉัน
'พลังนั่นเป็นพลังที่ฉันสมควรจะมีไม่ใช่เธอ!' ในครั้งหนึ่งฉันเคยทนไม่ไหว ตะโกนต่อว่าเธอไปแบบนั้น แต่ยัยนั่นกลับยิ้มอย่างดีใจ แล้วพูดขึ้นว่า
'ฉันดีใจนะที่เธอมาคุยกับฉัน แต่ว่าช่วยพูดเบาๆหน่อยสิ ได้ยินแล้วหูจะแตก'
ตอนนั้นฉันเกือบจะนึกรังเกียจแต่ก็นึกขึ้นได้
นี่เธอไม่รู้รึไงว่าฉันกำลังตวาดใส่เธออยู่ หรือว่าที่ผ่านมา ฉันคุยกับเธอเป็นคนแรกงั้นเหรอ?
แต่กระนั้นเราก็ไม่ได้สนิทอะไรกันมากมาย
จนกระทั่งเรียนจบ เราสองคนอายุ 18 พอดี โซเฟียเดินทางกลับบ้านได้ไม่นานนัก พ่อของฉันก็เรียกเธอมาพบ
...to be continued...