"เรืองสั้นที่เขียนเอง"

นภาออกมาเที่ยวกับเพื่อนของเธอเนลลี่ พวกเธอทั้งเจ็ดออกมาเที่ยวกันอย่างสนุกสนานจะมีก็แต่นภาคนเดียวที่ดุเหม่อลอย
"ภาเป็นอะไรไปอ่ะ" เสียงของเนลลี่ดังเข้ามาในโสตประสาทของหญิงสาว
"ไม่รู้สิจู่ๆก็มึนหัวนะ เดี๋ยวเราพักตรงนี้ละกัน แป๊บเดียวเดี๋ยวก็หาย" นภากล่าวพลางเดินเข้าไปพักใต้ร่มกันแดด
สายลม แสงแดด ชายทะเลและท้องฟ้ามักเป็นอย่างนี้เสมอๆแต่วันนี้นภากลับมองต่างจากเดิม มุมมองในแบบที่เธอก็ไม่เคยจะคิด
บางทีท้องฟ้าก้คล้ายกับเมมโมรี่ในกล้องที่คอยบันทึกความทรงจำต่างๆเข้ามาๆทว่าเรากลับไม่เคยสังเกตเลยว่า มันปล่อยให้เมฆผ่านไป
ดั่งน้ำทะเลกับผืนทราย ทรายไม่เคยจดจำน้ำทะเลเช่นเดียวกัน กับ ท้องฟ้าไม่เคยกักกั้นก้อนเมฆให้อยู่กัยบตัวตรงจ้ามมันกลับปล่อยผ่านอย่างไม่ใส่ใจราวกับก้อนเมฆไม่ใช่เรื่องสำคัญอะไร
นภาค่อยๆปาดน้ำตาที่รินไหลออกมาจากดวงตาสองข้างออกเบาๆ ก่อนจะลุกขึ้นยืนอย่างมาดมั่น
วันนี้ฉันมั่นใจแล้วว่า
 
"ฉันควรปล่อยมันไปไม่มีอดีตใดๆแก้ไขได้ ทว่าในปัจจุบันและอนาคตเราสร้างมันใหม่ได้"