"เรืองสั้นที่เขียนเอง"

บ้านเลขที่ 221/54
บ้านเล็กกระทัดรัดขนาดกำลังพอเหมาะทาสีทับตัวไม้ด้วยสีฟ้าสบายตา ระเบียงบ้านเป็นสีครีมอ่อนๆให้ความรู้สึกละมุนอ่อนหวาน
"บ้านนี้จะเป็นบ้านของเราหรอคะ?" เด็กสาวเสียงหวานถามพลางจ้องมองตัวบ้านอย่างนั้นๆ
"ใช่จ้ะ หนูภา บ้านนี้จะเป็นบ้านของเราสามแม่ลุก" เสียงของสตรีวัยกลางคนกล่าวพลางเดินสำรวจรอบๆบ้าน
ก๊อกๆ
ภาพในความคิดของหญิงสาวหายไปในทันทีเมื่อพบว่าบมารดาของเธอเคาะประตุห้องนอน 
"ยัยภายังไม่นอนอีกหรอลุก" เสียงของมารดากล่าวพลางจ้องมองหญิงสาวณขณะนี้กำลังถือกรอบ
รุปอันเก่าที่ควรทิ้งมาได้หลายปีแล้วยังคงเก็บไว้อยู่
"นภาทำไมยังไม่ทิงรูปนี้อีกละ" นภาได้แต่ก้มหน้านิ่งๆก่อนจะพูดเสียงอู้อี้ๆ
"คือว่าพอดีไปเจอคนรับซื้อของเก่ามานะคะ"เสียงของนภากล่าว
"อ้อ งั้ก้เอามานี่ "มารดาของเะอฉวยหยิบกรอบรูปไปจากมือเธอก่อนจะเดินออกไปจากห้อง
นภานั่งเหม่ออยุ่บนเตียงก่อนจะคิดทบทวนเรื่องราวความทรงจำบางอย่างที่เะอเกือบทำหายไป
"พี่ชาย น้องอยากไปทะเล!" เสียงของเด็กสาวในชุดลุกไม้สีฟ้าสบายตากล่าวพลางจ้องมองเด้กชายตัวน้อย
"ได้สิถ้าพี่โต พี่จะพาไปนะน้องสาว" เสียงของเด้กชายสะท้อนกลับมาในห้วงคำนึงของหญิงสาว
"พี่พงศ์!" เสียงของเด้กสาวตะโกนลั่นอย่างเจ็บปวด
ตื้ดๆ เสียงโทรศัพทืไร้สายของหญิงสาวดังขึ้น ดวงตาคู่สวยเหม่อมองไปยังโทรศัพท์เครื่องดำสนิท
ก่อนจะตัดสินใจรับนั้นเธอปาดน้ำตาออกมาอย่างเเรง
" ฮัลโหล ยัยภาพรุ่งนี้ไปเที่ยวกัน" เสียงของเนลเพื่อนสนิทของนภาเอ่ย
"ก้ได้ ที่ไหนละ?" นภาถาม
"ทะเลไง!" เสียงปลายสายกล่าวตอบกลับมา
นภานอนนิ่งบนเตียงก่อนปล่อยให้รน้ำใสๆไหลรินออกจากดวงตาสองข้าง เธอนอนกั้นสะอื้นไว้ก่อนจะหลับสนิทไป
ภายในความฝัน
ปรากฎภาพเด็กสองคนนั่งเล่นกัน บ้านหลังเล้กสีฟ้าขนาดกระทัดรัดปรากฎฉายชัดในความทรงจำ ดวงตาคู่นั้นฉายแววแห่งความสุข
"พี่ชาย เรามาสัญญากันไหม?" เด็กสาวกล่าวพลางเขี่ยดินเล่น
"อะไรละ? " พงศ์กล่าวพลางเล่นใบไม้
"โตขึ้นเราจะแต่งงานกัน!"เสียงของเด็กสาวกล่าวพลางยื่นนิ้วก้อยมาให้ ก่อนเด็กชายจะยื่นนิ้วมาเกี่ยวกัน
"โตขึ้นเราจะแต่งงานกัน!" สิ้นเสียงของวิศพงศ์ร่างของนภาก็กระตุก
กี่รอบแล้วที่ฝันแบบนี้? จะเป็นอีกกี่รอบกัน?