น้ำ
เขียนโดย 
peely
วันที่ 19 เมษายน พ.ศ. 2557 เวลา 23.34 น.
แก้ไขเมื่อ 21 เมษายน พ.ศ. 2557 00.57 น. โดย เจ้าของเรื่องสั้น
8) หน้าที่สุดท้ายของ our HERO
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ
รุ่งเช้า
“เอาล่ะมาพร้อมกันแล้วนะ ที่นี่คือจุดที่เราอยู่ เราจะมุ่งลงใต้ต้นกำเนิดของคัมภีร์”
ไมค์กางแผนที่ออกและนัดแนะแผนการ
ณ ทางตอนใต้
“เอาล่ะต่อไปก็เป็นแต่เส้นทางเดินเท้าล่ะนะ เตรียมอุปกรณ์ให้พร้อม”
“เธอนี่ดูชำนาญจังเลยนะ”
“มาบ่อยน่ะครับ”
..
ชั่วโมงผ่านไป
“เอาล่ะ อีกสิบกิโลก็จะถึงปกติ อีกประมาณ1กิโลจะเป็นแม่น้ำใหญ่ต้องใช้เรือพายไปแต่ตอนนี้ไม่ต้องแล้ว ทุ่นเวลาไปเยอะ”
…
…
“เอาล่ะมาถึงแล้ว “
“ไปกันเลยดีกว่า”
“เฮ้ยจิมเดี๋ยว”
ฟึ่บ!!
“ไอ้บ้าเอ๊ยจะรีบไปไหน ยังไม่ได้บอกว่ามีกับดัก”
“อ๋ย เกือบ”
ปากถ้ำ
“เอาล่ะใส่อักษรจากซ้ายไปขวาเรียงแบบเมื่อวาน”
กริ๊ก!! ครืนๆๆ ประตูถ้ำเปิดออก
“ต่อไปตามหลังฉันอย่าให้พลาดแต่ก้าวเดียวเลยนะ”
“อืมตรงนี้ซ้าย2ช่อง ขวา5ช่อง ซ้าย3ช่อง”
“เฮ้ยเกลซไม่ใช้ช่องนั้น”
ตูม!!!
“เฮ้อ เกือบไป”
“น่ากลัวจังเลย”
..
…
“ตรงนี้ เดินอักษรนี้7ช่อง อันนี้4ช่อง อันนี้ 3ช่อง”
..
….
….
“ถึงทางเข้าแล้ว”
“แน่ใจนะว่าเปิดไปจะไม่มีกับดัก”
“แน่นอน เอาล่ะ เข้าไปได้แล้ว”
แอ๊ดดดดดดดดดดดด!
“เอาล่ะ ทำความเคารพตรงนี้ก่อน”
“คำนับ”
“พวกเราต้องรอตรงนี้ ส่วนนี้จะเป็นของ our HERO เท่านั้น”
“ระวังนะจิม”
“ได้”
“ไปเสร็จต้องคำนับครั้งนึงก่อนเปิดนะ”
“ขอให้ทางเบื้องบนจงเปิดทางให้ผู้กอบกู้ได้ทำหน้าที่ด้วย”
พรึบ!!!
“ไมค์อักษรอะไรน่ะ”
“ให้ผู้กอบกู้เขียนคำว่าความหวังภาษาใดก็ได้ลงในบ่อน้ำ แล้วปาฏิหาริย์จักปรากฏ”
“เอากระดาษไว้ที่เดิม”
แอ๊ดๆๆ
“ดูสิมีประตูอีกแห่ง”
“ไปกันได้แล้ว”
“นี่มัน”
“อีกฝั่งของทางเข้าน่ะ ไปขึ้นรถกลับไปทำที่เหลือกัน”
ณ บ้านจิม เกลซ
“ไม่น่าเชื่อว่าฉันจะได้เห็นพื้นที่สีเขียวในตอนนี้”
“เอาล่ะเริ่มกันเลย”
“ความหวัง”
จ๋อม!
จิมใส่กระดาษลงไปในน้ำ
แว็บ! มีแสงสว่างออกมาจากบ่อน้ำ
คลึบๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
พื้นเดินเปิดออกจากบ่อน้ำและไหลไปตามทาง ทั้งสามตามไปจนถึงพื้นที่กว้างที่กลายเป็นบ่อสี่เหลี่ยมผืนผ้า
“โอ๊ยร้อน”
จิมเอามือไว้เหลือบ่อ แต่บ่อนั้นเหมือนมีอุณหภูมิหลายร้อยองศา
แว็บ!!!
แสงได้พุ่งขี้นจากบ่อต้นน้ำขึ้นสู่ท้องฟ้า
ท้องฟ้าเริ่มมืดลง
“น้ำจะระเหยเป็นไอแล้วตกเป็นฝนนี่เอง”
“พวกเรา มาพูดคำว่า our HERO เถอะนะ”
“our HEROOOOOOOOOOOOOOOOOOOO”
เสียงดังก้องไปทั่ว
เปาะแปะเปาะแปะ ซ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ!
“เย้”
ณ เมือง
“ดูสิฝนตกแล้ว ไชโยรอดตายแล้วพวกเรา”
“ฮ่ะๆๆๆ เจ้าหนุ่มนั้นทำได้ เอาล่ะตั้งเครื่องขยายเสียง”
“พี่น้องทุกคนมาร่วมพูดคำว่าour HERO กันเถอะ”
“our HEROOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOo!!!”
เสียงดังกึกก้องมาจนถึงที่ที่พวกจิมอยู่
“ทำได้แล้วนะ ผู้กอบกู้”
ณ เมือง
“ดูสิผู้กอบกู้มาแล้ว ไชโย ไชโย”
“ทุกคนโปรดเงียบและฟังผมก่อน”
“นี่เป็นเพียงคำเตือนเท่านั้น ขอให้ทุกคนขจัด กิเลส ตัณหาในใจตัวเอง เกียจให้น้อย รักให้มาก ร่วมกันรักษาธรรมชาติ ลดการตัดไม้ ปลูกให้มากกว่าตัด แล้ว โลกเราจะอยู่กับเราไปอีกนาน”
แปะๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ!
เสียงปรบมือดังลั่นไปทั่ว
หนึ่งเดือนผ่านไป
“ทุกอย่างกลับมาเป็นเหมือนเดิมแล้วนะ”
“เดี๋ยวมันก็เกิดขึ้นอีก”
“ทำไมล่ะ”
“มนุษย์น่ะมีกิเลศ ตัณหามากมาย”
“สักวันคงมีผู้กอบกู้แบบเราอีก”
“ทุกวันนี้ก็มีการรณรงค์อย่างต่อเนื่องเลยนะ”
“เห็นทุ่งนั่นไหมเมื่อก่อนไม่มีต้นไม้ ตอนนี้ต้นไม้ต้นเล็กๆเต็มไปหมดเลย เพราะชาวเมืองทุกคนให้ความสำคัญยังไงล่ะ”
“ขอให้มันเป็นอย่างนั้นตลอดไปละกัน”
จิมมองขึ้นไปบนฟ้าและโอบไหล่เกลซเอาไว้
หน้าที่ของเขาจบลงแล้ว
ผู้กอบกู้ our HERO
คำยืนยันของเจ้าของเรื่องสั้น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
