[เรือคาราวานที่ไปไม่ถึงฝั่ง]

--\__2__/--

     ท่าเรือแมวเหมียว

     หลังขึ้นรถม้าจากเมืองเดินผ่านป่าเขาลำเนาไพรมาครึ่งวันพร้อมกับเปิดหนังสืออ่านทว่าไม่กระดิกสักตัว (แถมยังอ่านแล้วคันคะเยอไปหมด)  ซเวซก็มาถึง 'ท่าเรือแมวเหมียว' ทางตะวันออกของอาณาจักรเวทมนต์ซึ่งแม่น้ำโปราร็อคก้าไหลผ่านก็ตอนตะวันดิ่งตรงหัวพอดี  

     แม้จะบอกว่าเป็นท่าเรือ  แต่ที่จริงก็มีแค่เรือกอนโดล่าลำเล็กๆหนึ่งผูกไว้ข้างเพิงเล็กๆหลังคามุงใบจาก  ชื่อบนป้ายไม้เลือนๆนั้นเขียนไว้ว่า "แคทซี่คัมปะนี ติดต่อโทร ^o^-^@O@^"  แต่แน่นอนว่าซเวซที่ความสามารถในการอ่านเขียนต่ำกว่าศูนย์ไม่เข้าใจที่ป้ายบอก  จึงตรงดิ่งไปที่เพิงมุมจากทันทีเพื่อดูว่ามีใครอยู่บ้าง และที่นั่นเองที่ได้พบว่ามีแคทซิสตัวหนึ่งกำลังนอนหลับฝันหวานบนเปลยวนที่ผูกไว้กับคานของเพิง และเหนือเปลนั้นก็มีข้อความเขียนไว้ว่า "พักกลางวัน (12.00 - 13.00 น.) อยู่นะเมี๊ยว "

     ขยายความเล็กน้อย  แคทซิสคือสิ่งมีชีวิตชนิดหนึ่งที่รูปร่างเหมือนแมว  แต่ขนาดร่างกายประมาณครึ่งถึงค่อนร่างกายมนุษย์  และที่สำคัญ พวกมันสามารถพูดภาษามนุษย์ได้  ดังนั้นจึงไม่น่าแปลกใจในหลายแห่งจะเห็นแคทซิสอาศัยอยู่ปะปนกับมนุษย์และทำงานด้วยกัน โดยเจ้าตัวที่นอนอยู่ข้างเด็กหนุ่มนี้ก็เป็นพันธุ์แมวลายซึ่งมีขนสีขาวสลับน้ำตาลเป็นวงๆเหมือนมีสีที่หยดจากปลายพู่กัน มีจุดเด่นตรงเหนือดวงตาที่มีวงสีน้ำตาลเข้มจนเกือบดำซึ่งดูเหมือนกับคิ้วอยู่ด้วย

     "...มากุโร่ ทูน่า ซาดีน  เลฟโซโทนิคัสออฟเทอริฟอสซิส*(1)..เมี้ยว..."

     เสียงเบาๆผ่านจากลำคอเคล้ากับเสียงกรนแผ่วๆ  จากสีหน้าที่เหมือนจะอมยิ้มอยู่ของมัน ดูท่าทางแล้วน่าจะกำลังฝันดีอยู่  ซึ่งหากเป็นไปตามปกติแล้ว คนทั่วไปเมื่อเห็นป้ายที่เขียนเวลาไว้แบบนี้ก็ควรจะนั่งรอเงียบๆ  แต่กับซเวซซึ่งโปรดฟังอีกครั้งว่าความสามารถในการอ่านเขียนต่ำกว่าศูนย์ไม่มีทางอ่านป้ายเข้าใจ  แล้วอีกอย่าง แม้แต่คำว่า 'ความเกรงใจ' เขาก็สะกดไม่เป็น  จึงเดินไปที่ข้างเปลแล้วปลุกมนุษย์แมวอย่างมีมารยาทพอๆกับพวกนักล่าชาวไวกิ้งจะพึงมีได้

     "ฮัลโหล!!"

     เจ้าแคทซิสสะดุ้งโพลง "พระถังก้างปลาติดคอเมี๊ยว!!!" มันตกใจดีดตัวผึงจนเกือบจะตกเปล ขนลุกหูลู่แหลมเหมือนเข็ม มันจิกเล็บไว้แล้วมองไปทางต้นเสียงซึ่งก็คือซเวซที่ยืนอยู่ข้างๆเปล

     "โย่!" ซเวซยกมือทักทาย

     "โย่ป๊ะป๋าเอ็งดิเมี้ยว!!"  

     เจ้าแมวตวาด แต่ก็ไม่ลืมคำลงท้าย เมี้ยว อันเป็นเอกลักษณ์ของชาวแคทซิส

     "จู่ๆก็ตะโกนขึ้นมาได้  เกิดเค้าหัวใจวายตายจะทำไงเมี๊ยว" มันว่า "ถึงเค้าจะเหมือนแมว แต่ก็ไม่ได้มีเก้าชีวิตเหมือนกันหรอกนะเมี๊ยว!!"

     "งั้นเหรอ  โทษทีนะโทษที แฮะๆ" ซเวซพูดพลางปัดหลังผมแก้เขิน "คือพอดีเห็นว่าที่นี่เป็นท่าเรือใช่ป่ะ เห็นมีเรือพายอยู่แต่ไม่ยักกะเห็นคนพายเลย  ไม่รู้นายเห็นบ้างไหม"

     เจ้าแมวได้ยินก็เบ้ปาก "คนพายน่ะไม่มีหรอกเมี๊ยว มีแต่อย่างอื่นพาย" มันบอกแล้วกระโดดลงจากเปล "ที่นี่เป็นท่าเรือของข้า เพราะงั้น ข้านี่แหละที่เป็นอนดิเน่"

     ซเวซทำหน้างงๆ "อน...อะไรนะ?"

     "อนดีเน่ หมายถึงคนพายเรือเมี้ยว" เจ้าแมวอธิบาย

     "เอ๊ะ! นายเนี่ยนะ"  

     ซเวซจ้องมองหัวจรดเท้าเหมือนจะไม่เชื่อ จนเจ้าแมวอดฉุนขึ้นเสียงไม่ได้

     "ไม่ได้โกหกนะเมี๊ยว ไม่เชื่อดูใบอนุญาตก็ได้เมี๊ยว"

     เจ้าแมวหยิบกระดานเวทมนต์ซึ่งมีลักษณะเป็นกระดานไม้แผ่นบางๆทว่าหน้าจอสามารถแสดงภาพได้ออกมา มันใช้นิ้วลากหน้าจอไปที่หน้า "ใบอนุญาติประกอบกิจการเรือเช่า  ออกให้โดยสภาธุรกิจและอุตสาหกรรมเวทมนต์" แล้วยื่นให้ซเวซ  เขารับมันแล้วเปิดอ่าน  ตัวหนังสือยุบยับเหมือนหนอนผุดจากดินหลังฝนตกทำเอาเขาตาลายอยากจะอ้วก  

     แต่กระนั้น เขาก็ยังรักษาฟอร์มแล้วถามไปว่า "ของจริงเปล่าเนี่ย"

     "จริงสิเมี้ยว" มันตอบ  แล้วพูดเสริมว่า "แล้วตอนนี้ที่เจ้าถือน่ะมันกลับหัวอยู่นะเมี๊ยว"

     "โว๊ะ! จริงดิ้!"

     เขาอุทานแล้วรีบพลิกกลับข้างกระดานเวทมนต์ แต่พอคิดได้ว่าต่อให้หันถูกข้างตัวเองก็อ่านไม่ออกอยู่ดี  จึงยื่นมันกลับไปแล้วเปลี่ยนเรื่องคุย

     "เจ้าบอกว่าท่าเรือนี้เป็นของเจ้าเองสินะ แต่ที่ฉันเห็นก็มีเรือแค่ลำเดียว แบบนี้ หรือว่าที่นี่จะมีแต่เจ้าคนเดียว?"

     "ใช่แล้วล่ะเมี๊ยว" เจ้าแมวพยักหน้า "ข้าเป็นทั้งอนดีเน่แล้วก็เจ้าของแคทซี่คัมปะนีแต่เพียงผู้เดียวเลยล่ะเมี๊ยว"

     "แคชซี่?"  ซเวซทวนชื่อ "นั่นชื่อของเจ้าเหรอ"

     "เมี๊ยว" เจ้าแมวตอบ หมายถึง 'อาฮะ' "แล้วเจ้าล่ะเป็นใครมาจากไหนกันเมี๊ยว"  

     "โอ้ว  จริงๆสิ ลืมไปเลยๆ" ซเวซนึกออกว่ายังไม่แนะนำตัวเองเลย จึงบอกไปว่า "ข้ามาจากเมืองหลวง เป็นศิษย์ของสำนักการศึกษาของบร๊ะอาจารย์ดอล์ฟ ส่วนชื่อตัวก็คือ ซเวซเซซซเวซวซเววเซซเซวซ"

     "เมี้ยว!?"  เจ้าแมวร้อง หมายถึง 'หา!?' "ชื่ออะไรนะเมี๊ยว"

     "ซเวซเซซซเวซวซเววเซซเซวซวซ"

     เจ้าแมวยกนิ้วชี้ "ขออีกรอบเมี๊ยว"

     "ซเวซเซซซเวซวซเววเซซเซวซวซวซวซ"

     ชื่อยาวโคตรป๊ะป๋า แถมยาวยังขึ้นทุกรอบอีก  นี่เอ็งเป็นลูกหลานกษัตริย์จากหมู่เกาะซวาฮีลีรึไงกัน เจ้าแมวคิด

     "เอ่อ  มีแบบสั้นๆแบบ ชื่อเล่นมั้ยเหมียว"

     ซเวซนึกอยู่ครู่หนึ่งจึงบอกไปด้วยชื่อที่อาจารย์มักเรียกประจำแทน

     "ซเวซ  บร๊ะอาจารย์เรียกข้าแบบนั้น"

     "ค่อยยังชั่วเมี๊ยว" เจ้าแมวตอบขณะคิดในใจ 'กุเกือบขาดอากาศหายใจเพราะชื่อเอ็งไปแล้ว"

     "แล้วซเวซ เจ้าธุระอันใดกันถึงได้มาที่ท่าเรือแห่งนี้เมี๊ยว"

     "ข้ากำลังจะออกเดินทางตามหาเรือตามที่บร๊ะอาจารย์ข้าสั่งไว้ ที่มันชื่อว่า..." เขาตอบพลางนึกชื่อเรือ "...รู้สึกจะ 'คาราบาว' อะไรนี่ล่ะอยู่  เจ้าพอรู้จักบ้างไหม"

     "ไม่เลยเมี๊ยว แต่ชื่อเหมือนวงดนตรีเพื่อชีวิตเลยเมี๊ยว" เจ้าแมวตอบ "แล้ว...  ลักษณะของเรือคาราบาวที่ว่านั่นมันเป็นยังไงล่ะเมี๊ยว  ข้าน่ะ ถึงจะเป็นอนดีเน่เรือพายแต่ก็รู้เรื่องเรือหลายแบบหลายชนิดอยู่เหมือนกัน  ถ้าพอจะมีรูปหรือข้อมูลอะไรบ้าง  บางทีข้าอาจพอรู้ได้ว่ามันเป็นเรือชนิดไหนเมี๊ยว"

     "ลักษณะเหรอ" ซเวซคิดแล้วก็นึกถึงหนังสือที่อาจารย์ให้มา "จริงด้วย  บร๊ะอาจารย์ข้าให้ของที่ใช้เป็นเบาะแสในการตามหาเรือมาด้วยนี่นา"

     เขาหยิบหนังสือแล้วยื่นให้เจ้าแมว มันหยิบมาดูก่อนจะอ่านหน้าปก  "นี่มันอ่านว่า 'เรือคาราวาน' ไม่ใช่เหรอเมี๊ยว"

     "เอาน่าๆ  คาราวาน คาราบาว คาราด้า คาลบี้ อะไรก็เหมือนกันแหละ" ซเวซตอบ "แต่ในนี้น่ะมีรายละเอียดเกี่ยวกับเรือที่ข้าตามหาอยู่  เจ้าลองอ่านดูสิว่ามันตรงกับเรือแบบไหนที่เจ้ารู้จักไหม"

     เจ้าแมวก่อนเหล่ตาขึ้นมองเด็กหนุ่มอย่างสงสัย  ทว่าก็เปิดหนังสือออกอ่านที่เขาบอก

     "นานช้านานมาแล้ว  เมื่อมรดกความรู้ของมนุษย์กำลังสูญสิ้นจากการต่อสู้และเข่นฆ่ากันเองของพวกเขา  การโค่นล้มวัฒนธรรมหนึ่งเพื่อเชิดชูวัฒนธรรมหนึ่งเกิดขึ้นวนเวียนไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้ง  นับตั้งแต่สมัย...."

     "เดี๋ยวๆ หยุดก่อนๆ"  ซเวซร้องเรียกเมื่อเห็นท่าทางแล้วจะมีอรัมภบทเรื่องยาวชวนให้หาวหลับ จึงแย้งบอกเจ้าแมวไปว่า "ตรงอรัมบทนี่ข้าว่าข้ามไปเถอะ   เอาตรงที่พูดถึงเรือเลยดีกว่า"

     เจ้าแมวเขม่นมองเด็กหนุ่มอีกครั้งเหมือนไม่พอใจ  แต่ก็ยังยอมทำตามที่บอกโดยเปิดข้ามหาเรื่องที่เกี่ยวกับเรือเลย

     "เรือคาราวานนั้นเป็นคือเรือวิเศษ  ไม่เพียงกว้างขวาง  แต่ยังสวยงามราวกับเป็นเรือสวรรค์และทนทานประหนึ่งเรือกลไฟ  ที่สำคัญเท่าทั้งลำเรือยังประดับประดาไปด้วยของมีค่ามากมายเมี๊ยว!!!"

     เจ้าแมวส่งเสียงประโยคสุดท้ายออกมาดังลั่นจนซเวซยังต้องกระโดดถอยหลบ  ดูเหมือนคำว่า "ของมีค่า" จะไปสกิดติ่งอะไรบางอย่างในตัวเสียแล้ว

     มันเหลือบมองที่ซเวซอีกครั้ง  จากท่าทางของเด็กหนุ่มที่รู้สึกแปลกๆมาตั้งแต่เมื่อกี้  โดยเฉพาะเรื่องที่ยอมให้คนอื่นอ่านข้อมูลของเรือคาราวานที่เป็นความลับเช่นนี้  ทำให้เจ้าแมวเกิดความมั่นใจเรื่องหนึ่งขึ้นมาอย่างที่สุด

     หมอนี่  อ่านหนังสือไม่ออก

     'แบบนี้ก็เข้าทางแล้วสิ  ดูท่าลาภจะลอยมาหาเราแล้วสิเมี๊ยว'

     เจ้าแมวคิดอย่างกระหยิ่มยิ้มย่องก่อนจะยื่นหนังสือคืนให้แก่เด็กหนุ่มแล้วบอกไปว่า "เรือแบบในหนังสือนี้  ข้าว่าข้าเคยเห็นนะเมี๊ยว"

     "จริงเหรอ!?"  ซเวซอุทาน "งั้นเจ้าก็รู้สินะว่ามันอยู่ที่ไหน"

     เจ้าแมวส่ายหน้า "ไม่ใช่แค่รู้หรอก  จะให้พาไปก็ยังได้เลยเมี๊ยว ถ้าเจ้ายอมให้ข้าพาไปนะ"

     "ถ้าได้อย่างนั้นก็เจ๋งเป้งไปเลยสิ!" ซเวซตอบ "จริงๆแล้วตอนนี้  ข้าเองก็กำลังลำบากอยู่เหมือนกัน  เพราะตัวข้าน่ะไม่ค่อยถนัดเรื่องตัวอักษรเท่าไร  กำลังลำบากอยู่เลยว่าจะตามหาเรือคาราวานยังไง"

     คำตอบแบบนี้ยิ่งเข้าทางเจ้าแมวแคชชี่เข้าไปอีก  

     "งั้นแสดงว่าเจ้าจะยอมให้ข้าเดินทางไปด้วยสินะเมี้ยว"

     แทบไม่ต้องเสียเวลาคิด เขาตอบตกลง "เอาสิๆ  ไปเลยๆ  ไปด้วยกันเลย!"

     เจ้าแมวยิ้มกระหยิ่ม 'ติดเบ็ดแล้วเมี๊ยว'

     "งั้นก็โอเคเลยเมี๊ยว  ขอข้าเตรียมตัวสักสิบนาทีนะเมี๊ยว"

     ว่าแล้วมันก็เดินตัวปลิวไปยังเรือเพื่อเตรียมตัว  ซึ่งในขณะนั้น ในหัวของมันมีแต่คำว่า "สมบัติจ๋ารอพี่ก่อน" เขียนไว้เต็มกระดานสมอง

     ด้วยเหตุนี้  ซเวซจึงได้มิตร(?)ที่จะเดินทางค้นหาเรือคาราวานเพิ่มมาอีกหนึ่งคน... ไม่สิ  ต้องเรียกว่าหนึ่งแมวน่าจะถูกกว่า

*(1)เป็นชื่อสัตว์ยุคโบราณชนิดหนึ่งซึ่งเป็นบรรพบุรุษของปลา