มาจากสายฝน

หนึ่งปีต่อมา

แบงค์: ลิน ลินไปอยู่ไหนไม่ติดต่อกลับมาเลย ฮือๆๆ แบงค์คิดถึง เข้าใจมั๊ยว่าแบงค์ คิดถึงงงงงงงงงง!

เสียงของแบงค์ดังก้องไปทั่วแม่น้ำ

แบงค์ยังคงไปสถานที่เดิมๆที่เคยไปกับลิน แต่นั่นทำให้เขายิ่งช้ำใจหนักเข้าไปอีก

ณ ตู้เพลง

แบงค์:เพลงนี้ขอมอบให้ลินแต่มันคงไปไม่ถึงหรอกเราหวังว่าสักวันหนึ่งเราจะได้พบกัน

เธออยู่ไหน รู้มั๊ยฉันคิดถึง ยังจำวันซึ้งๆ ของเราได้ไหม อยู่ไกลกันอย่างนี้ ฉันใจคอไม่ดีเท่าไหร่ กลัวอะไรเปลี่ยนไปในทางไม่ดี ดึกมากแล้ว ท้องฟ้ายังหลับไหล มีแค่เพียงใบไม้ ที่ยังล้อเล่นกับลม เป็นเพื่อนฉันอย่างนี้ ทุกค่ำคืนที่ขื่นขม กับคำถามในใจที่อยากถามเธอ ข้างๆ เธอตอนนี้มีใครรึเปล่า เงียบเหงาเหมือนกับชั้นบ้างไหม ข้างๆ ฉันตอนนี้ไม่มี ไม่มีใคร มีเธอคนเดียวในหัวใจทุกเวลา

ลิน เรารักลิน เราคิดถึงลิน

สัปดาห์ต่อมา

แบงค์ยังคงไปที่ริมน้ำเหมือนเดิม

แบงค์: ลิน ลินอยู่ไหน ตอบแบงค์หน่อยสิ ลินอยู่ไหนนนนนนน! แบงค์คิดถึงงงงงงงงงงง!

แบงค์ตะโกนออกไปอย่างกับเป็นคนบ้า

เปาะ แปะ เปาะ แปะ ซ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

ฝนเทกระหน่ำลงมา แต่แบงค์ไม่คิดที่จะหลบ

แบงค์: ขนาดฝนยังไม่เป็นใจเลย ทำไม ทำไม ทำไมมันเป็นอย่างนี้ โธ่โว้ยยยยยยยยยยยยยยย!

แบงค์!!!

แบงค์: ลิน ลินจริงๆเหรอ ใช่ลินจริงด้วย

ลิน: ยืนตากฝนทำไมเดี๋ยวไม่สบายหรอกตาบ้า แถมตะโกนซะดังไม่อายหรือไง

แบงค์:ก็คิดถึง มันคิดถึงมาก ฮือๆๆๆๆ แบงค์เหงา อ้างว้าง ฮือๆ แต่ในที่สุดลินก็กลับมาแล้ว  

ลินเดินลงมาหาแบงค์

ลิน:ความจริงลินป่วยนะเลยต้องไปรักษาที่อื่น มันใช้เวลานาน ลินไม่อยากให้แบงค์ไม่สบายใจ

แบงค์: ลิน เรารักลิน รักมากๆ ต่อไปนี้คงไม่ต้องจากกันไปไหนแล้วนะ

ลิน: โอ๋ๆ เช็ดน้ำตาให้

แบงค์:เช็ดทำไมเช็ดให้ตายก็ไม่แห้ง ยืนอยู่กลางฝนนะ

ลิน: ดีใจที่สุดที่พบแบงค์อีก อยู่ที่โรงพยาบาลลินคดถึงแบงค์ตลอดเลย

แบงค์: ที่รัก

ทั้งคู่เดินเข้ามากอดกันไว้แน่นราวกับไม่อยากให้ใครต้องจากไปอีก ท่ามกลางสายฝนที่เทกระหน่ำลงมา