รักนะ(แต่บอกไม่ได้)

ด้วยความที่ตะวันเป็นคนที่ชอบละเมอลุกขึ้นมาทำนู่นนี่ตอนกลางดึกตั้งแต่เด็ก ซึ่งถึงตอนนี้ก็ยังเป็นอยู่ ในคืนนั้นตะวันจึงได้ละเมอขึ้นมานั่ง ซักพักก็รู้สึกตัว ด้วยความเป็นห่วงที่เกิดขึ้นเมือ่ไรไม่รู้ตัว ตะวันได้เดินไปหาร่างของเด็กสาวน่ารัก เจ้าของผมยาวเหยียดตรงสีน้ำตาล ซึ่งกำลังนอนขดอยู่ด้วยความหนาว ตะวันได้หยิบผ้าห่มขึ้นมาห่มให้ หลังจากนั้นเขาก็ล้มลงข้างเจ้าของร่างเล็กน่ารักแล้วหลับไปแบบไม่รู้ตัว     ถึงเวลาเช้าโอเปียรู้สึกตัวขึ้นมา(แต่ยังไม่ลืมตา)ก็รู้สึกได้ถึงความอึดอัด ขยับตัวไปไหนไม่ได้ และความร้อนผ่าวที่แผ่มาจากด้านหลัง เธอหันหน้าไปด้านหลัง ก็ได้พบกับชายหนุ่มร่างสูงผิวขาว ซึ่งกำลังโอบกอดเธอด้วยวงแขนอันอบอุ่น โอเปียพยายามดิ้นให้หลุด แต่กลับกลายเป็นการปลุกตะวันให้ตื่นขึ้นมา และยิ่งกอดเธอแน่นกว่าเดิม และบดขยี้ริมฝีปากลงมาอย่างนิ่มนวลซึ่งโอเปียก็จูบตอบไปเองโดยไม่ได้ตั้งใจ ดูเหมือนว่าตะวันจะพยายามรั้งจูบครั้งนี้ไว้ให้ได้นานที่สุดเท่าที่จะทำได้ "ก๊อกๆ ก๊อกๆ ขออภัยค่ะ เชิญรับประทานอาหารเช้าที่ห้องรับประทานอาหารได้เลยนะคะ" พูดจบเจ้าของเสียงก็เดินจากไป ทั้งคู่รู้สึกตัวและรีบผละออกจากกันโดยทันที "พี่ขโมย first kiss ของหนูไปแล้วนะ" โอเปียพูดขึ้นมาอย่างไม่พอใจสักเท่าไร "ถ้าฉันรู้ตัว ฉันคงไม่ทำสิ่งที่เป็นอัปมงคลต่อตัวเองลงไปหรอกนะ อย่าหลงตัวเองไปหน่อยเลย" หลังจากนั้นทั้งสองก็อาบน้ำแต่งตัวแล้วลงไปด้านล่างทันที "ผมไม่มีอารมณ์กินอาหารเช้าที่นี่หรอกนะ" ตะวันบอกกับคนของโรงแรม แล้วก็รีบโทรศัพท์ให้คนมาเอารถไปเข้าอู่ แล้วมารับที่โรงแรม หลังจากที่กลับถึงบ้านทั้งคู่ก็ไม่พูด หรือแม้แต่สบตากัน แต่มันกลับกลายเป็นความรู้สึกที่อยู่ในใจ และไม่สามารถบอกออกไปได้เลย

เวลาผ่านไปถึง 5 ปีต่างคนต่างเรียนจบ โอเปียตัดสินใจบอกวิภากับเดชาว่าตนเองจะไปเรียนต่อสาขาภาพยนต์ที่ต่างประเทศ เดชาและวิภาต่างก็ไม่ขัดข้อง เมื่อถึงวันที่ต้องไปโอเปียบอกลาทุกคนยกเว้นตะวัน พอใกล้ถึงเวลาที่จะเดินทางไปสนามบินเดชาบอกโอเปียว่า"พ่อว่าลูกควรไปบอกลาพี่เค้าสักหน่อยก่อนที่จะไปนะ" โอเปียตอบตกลงแล้วเดินไปที่ต้องของตะวัน ขณะที่กำลังจะเคาะประตูเธอคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนที่จะเคาะประตู                                                                                 

"โอเปียไปก่อนนะคะพี่ตะวัน"                                                                                 

"เธอจะไปไหนก็ไป มันไม่เกี่ยวข้องกับฉัน ยิ่งเธอไปได้ก็ยิ่งดี"                                           

"ค่ะ ถ้าอย่างนั้นโอเปียจะรีบไป ไม่อยู่ให้พี่ตะวันรำคาญอีกแล้วค่ะ"                                      

โอเปียเดินห่างออกมาพร้อมสีหน้าซึมๆ ตะวันซึ่งเพิ่งแต่งตัวเสร็จก็คิดย้อนไปว่ามันดีแล้วหรอ สำหรับการพบกันครั้งสุดท้าย แล้วเขาก็รีบวิ่งตามออกมาคว้าแขนของโอเปียไว้                                 

"พี่ขอโทษ ถ้านี่มันจะเป็นการพบกันครั้งสุดท้ายจริงๆ พี่ขอให้เธอโชคดี พี่จะนับทุกๆ วินาที และรอที่จะบอกคำๆ นั้นกับเธอ"                                                                                 

"ค่ะ ถึงแม้โอเปียจะไม่รู้ว่ามันคือคำว่าอะไร แต่โอเปียจะรอฟังมัน ถ้ามันจะเป็นช่วงวลาสุดท้ายของเรา โอเปียก็อยากให้เป็นช่วงเวลาที่ดีค่ะ"                                                               

จากนั้นก็มีเสียงเรียกจากเดชาให้ไปได้แล้ว โอเปียจึงตัดสินใจเดินจากมา ตลอดเวลา โอเปียยังคิดถึงคำๆ นั้น ที่ตะวันจะบอกกับเธอ...

โปรดติดตามตอนจบในตอนที่ 4 นะคะ จุ๊บๆ