เรื่องเล่าจากความมืด

ค่ำคืนหนึ่ง

หญิงสาวคนหนึ่งอาศัยอยู่คนเดียวในห้องพักแห่งหนึ่ง เธอกำลังหลับอย่างมีความสุขอยู่บนเตียง แล้วจู่ๆ เสียงโทรศัพท์บ้านก็ดังขึ้น

“กริ๊งงง งง กริ๊งงง งงง!!”

“ใครกันโทรมาเวลาดึกดื่นขนาดนี้แล้ว”

หญิงสาวสะดุ้งตัวตื่นขึ้นมาด้วยความตกใจ เธอหันไปมองนาฬิกาบนฝาผนัง ซึ่งหน้าปัดของนาฬิกาบอกเวลาขณะนี้เที่ยงคืนกว่าแล้ว

“ฮัลโหลๆ” หญิงสาวลุกขึ้นจากที่นอน เธอยื่นมือไปยกหูโทรศัพท์ขึ้นมาแนบกับหูของเธอ

“ฮัลโหลๆ โยโกะ” เมื่อได้ยินเสียงของอีกฝ่าย คนโทรมาจึงทักไปด้วยความคุ้นเคย แต่น้ำเสียงที่ออกมากลับสั่นอย่างเก็บเอาไว้ไม่อยู่

“ยูมิ เหรอ” หญิงสาวจำเสียงเพื่อนของตนได้จึงเรียกชื่อกลับไปเพื่อยืนยันให้แน่ใจ

“โทรุ โทรุเขา” ยูมิพยายามพูดโดยไม่ให้เสียงสั่น เธอพยายามจะเล่าอะไรให้โยโกะฟัง

“ใจเย็นๆ ก่อนสิ เกิดอะไรขึ้นเหรอ?” โยโกะที่ได้ยินยูมิพูดด้วยเสียงสั่นจนฟังไม่รู้เรื่อง เธอเลยต้องปลอบให้เพื่อนของเธอใจเย็นลงเสียก่อน เพื่อที่จะได้คุยกันได้รู้เรื่อง

“ก่อนหน้านี้ ตอนที่ฉันออกไปขับรถเล่นกับโทรุ เราตกลงกันว่าจะลองเข้าไปที่โรงพยาบาลผีสิงกัน แล้วเราก็จอดรถไว้ข้างๆ โรงพยาบาลนั้น” เมื่อยูมิใจเย็นลง เธอจึงเริ่มเล่าเรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นให้โยโกะฟัง

“โรงพยาบาลร้างนั้นน่ะเหรอ” เมื่อโยโกะได้ยินที่ยูมิเล่าจึงพูดขึ้นมาด้วยความตกใจ

“อืม…” ยูมิตอบกลับเพียงสั้นๆ

เนื่องจากโรงพยาบาลที่เพื่อนของเธอพูดถึงนั้น เป็นโรงพยาบาลร้างมาหลายปีแล้ว และใครๆ ต่างรู้ดีว่าที่นั้นมีผีสิงอยู่ด้วยเหตุนี้จึงไม่มีใครกล้าเข้าไปใกล้เลยแม้แต่คนเดียว

จากนั้นยูมิจึงเริ่มเล่าเรื่องราวต่อจากนั้นให้โยโกะฟังต่อ

“หลังจากที่จอดรถเสร็จแล้ว พวกเราสองคนก็เข้าไปที่นั้นกัน ฉันรู้สึกได้ว่ามีสายตาที่น่าขนลุกจ้องมองมาตลอด” ยูมิพยายามเล่าถึงความรู้สึกประหลาดที่เกิดขึ้นให้กับโยโกะฟัง

ประตูหน้าของโรงพยาบาลถูกเปิดออก ยูมิและโทรุพากันเดินเข้าไปในโรงพยาบาลร้าง ภายในนั้นมืดสนิท มีเพียงแสงจากไฟฉายกระบอกเดียวเท่านั้นที่ยูมิถือติดตัวมาด้วย

“ฉันพยายามบอกเขาแล้วว่าที่นี่อันตราย ออกไปกันดีกว่า แต่ว่า…” ยูมิเล่าถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นให้โยโกะฟังต่อไป

“เข้าไปกันเถอะ” เมื่อโทรุพูดจบเขาก็เดินตรงเข้าไปในโรงพยาบาลร้าง ยูมิที่ไม่กล้าอยู่คนเดียวจึงต้องเดินตามโทรุเข้าไปด้วย

“โทรุเห็นฉันกลัวเป็นเรื่องสนุก และเขาก็เดินเข้าไปลึกขึ้นเรื่อยๆ เพียงคนเดียว ปล่อยฉันทิ้งเอาไว้ตามลำพัง” ยูมิยังคงเล่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นต่อไป

“เดียวก่อนสิ รอฉันด้วยโทรุ” ยูมิส่งเสียงเรียกโทรุที่เดินหายเข้าไปในความมืดอย่างรวดเร็ว เธอพยายามส่องไฟฉายตามไป แต่สุดท้ายโทรุก็หายเข้าไปข้างใน

โยโกะยังคงตั้งใจฟังเรื่องที่เพื่อนของตนเล่าอย่างใจจดใจจ่อ

หลังจากนั้น ยูมิที่เดินตามไปจนเจอโทรุซึ่งยืนอยู่หน้าห้องๆ หนึ่งที่คล้องกุญแจเอาไว้ เขาพยายามจะเข้าไปในห้องนั้นให้ได้ เขาใช้หินที่อยู่แถวนั้นทุบไปที่กุญแจจนมันพัง หลังจากนั้นก็วิ่งเข้าไปในห้องทันที

“ฉันพยายามจะหยุดเขาแล้วนะ แต่เขาไม่ยอมฟังฉันเลย พอเข้าไปในห้องนั้น ท่าทางของเขาก็แปลกไป” พอเล่ามาถึงตรงนี้ น้ำเสียงของยูมิก็เริ่มสั่นเครือ

ภายในห้องนั้น ยูมิที่เดินตามโทรุเข้าไป เธอส่องไปฉายไปยังจุดที่โทรุยืนอยู่ ท่าทางของเขาดูแปลกไป ใบหน้าและสายตาของเขาน่ากลัวมากเหมือนกับเป็นคนละคน

“แล้วยังไงต่อเหรอ เกิดอะไรขึ้นกับโทรุเหรอ” โยโกะถามออกไปหลังจากที่เงียบฟังอยู่นาน

“ฉันรู้สึกกลัวมากเลยวิ่งหนีออกมาก่อน” ยูมิพูดออกมาด้วยความรู้สึกผิด

“แล้วโทรุล่ะ เธอทิ้งเขาเอาไว้คนเดียวเหรอ” โยโกะถามออกไปด้วยความเป็นกังวล

“นี่ ไปที่นั้นกับฉันได้ไหม ฉันไม่อยากไปที่นั้นคนเดียวอีกแล้ว” ยูมิที่กลัวจนถึงตอนนี้แต่ก็ห่วงโทรุเช่นกัน เธอจึงขอให้โยโกะกลับไปยังโรงพยาบาลร้างนั้นเป็นเพื่อนเธอ

“เข้าใจแล้ว งั้นช่วยเล่ารายละเอียดให้ฟัง ตอนที่ฉันไปถึงแล้วด้วยนะ”   โยโกะที่เป็นห่วงเพื่อนของตนจึงรับปากตกลงออกไป

“ดีจังเลย ฉันไม่อยากไปที่มืดๆ และเจ็บปวดแบบนั้นอีกแล้ว” ยูมิพูดขึ้นมาเมื่อโยโกะตกลงที่จะไปกับเธอด้วย  

“มืดและเจ็บปวดเหรอ” โยโกะทวนคำพูดแปลกๆ ที่เพื่อนของเธอพูดออกมา

โยโกะหันไปมองโทรศัพท์ ถึงมันจะไม่ได้แนบกับหูของเธอ แต่เธอก็ยังได้ยินเสียงของเพื่อนเธอที่ยังคงพูดอะไรแปลกๆ ออกมา

“ในที่สุดฉันก็ออกมาจนได้ นี่ ฉันหนีออกมาได้จริงๆ เหรอ ฉันออกมาได้จริงๆ ใช่ไหม” ยูมิยังคงพูดอะไรแปลกๆ ออกมาไม่หยุด

โยโกะเมื่อได้ยินที่ยูมิพูดก็เริ่มรู้สึกแปลกๆ เธอจ้องมองหูโทรศัพท์ตาไม่กระพริบ

“ตึงๆๆๆๆ”

ทันใดนั้นเอง เสียงประตูห้องของโยโกะก็ดังขึ้น ทำให้โยโกะสะดุ้งด้วยความตกใจ เธอลุกขึ้นจากเตียงและเดินไปมองยังประตูหน้าห้องของเธอ

“โยโกะ นี่ฉันเอง อยู่ข้างในไหม ขอร้องล่ะ ให้ฉันเข้าไปทีสิ” เสียงหนึ่งดังขึ้นมาจากหน้าประตู

“ขอร้องละยูมิเขา.....!!!” เสียงตะโกนจากคนที่อยู่หลังประตูและเสียงทุบประตูยังคงดังขึ้นไม่หยุด

“โทรุเหรอ” ถึงแม้จะยังตกใจอยู่แต่เธอก็จำเสียงนั้นได้เป็นอย่างดี ไม่ผิดแน่ เสียงนั้นต้องเป็นเสียงของโทรุซึ่งเป็นทั้งเพื่อนของเธอและแฟนของยูมินั่นเอง

เสียงของโทรุยังคงดังอยู่นอกประตู เขาพยายามเล่าเรื่องราวที่เกิดขึ้น

“พวกเราอยู่ด้วยกันจนถึงเมื่อกี้ พวกเราเข้าไปในโรงพยาบาลร้างกันเพื่อที่จะทดสอบความกล้าเล่นๆ แต่จู่ๆ ยูมิก็มีท่าทางแปลกๆ แล้วเธอก็เข้าไปข้างในคนเดียว” โทรุพยายามเล่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น

โทรุพยายามวิ่งตามยูมิที่มีท่าทางแปลกๆ เข้าไปในโรงพยาบาล เขาเห็นยูมิใช้หินพยายามทุบประตูห้องๆ หนึ่งที่ถูกใส่กุญแจเอาไว้ เขาพยายามห้ามยูมิแล้วแต่ดูเหมือนเธอจะไม่ฟังเขาเลย และเมื่อเธอเข้าไปในห้องนั้นได้

“เฮ้ยเดียวก่อนสิ ยูมิ” โทรุเดินตามเข้าไปในห้องที่ยูมิเพิ่งวิ่งเข้าไป

“หายไปแล้ว ยูมิเธออยู่ไหน” เมื่อเข้ามาในห้องแล้ว เขากลับหาตัวยูมิไม่เจอ เขาพยายามส่องไฟฉายไปทั่วห้องแต่ก็ไม่เจอเธอเลย เป็นไปได้ยังไงกันก็ในเมื่อเห็นอยู่ชัดๆ ว่าเธอวิ่งเข้าในห้อง และเมื่อคิดว่าหาเธอไม่เจอแล้ว

“แฮ่กๆ แฮ่กๆ” โทรุเริ่มหายใจหอบขึ้นเรื่อยๆ ด้วยความกลัว

ทันใดนั้นเองเมื่อเขาหันหลังกลับมาก็เห็นเงาหนึ่งอยู่ตรงหน้าของเขา แสงจากไฟฉายส่องไปยังเงานั้นอย่างรวดเร็ว

“เฮ้ยยย ยยย!!!” โทรุตกใจด้วยความหวาดกลัวเมื่อเงาที่เขาเห็นนั้นคือยูมิ ใบหน้าของเธอเปลี่ยนไปอย่างกับเป็นคนละคน ทั้งขาวซีดทั้งน่ากลัวแถมยังยิ้มกว้างจนดูน่าขนลุกอีกด้วย มีเลือดออกมาจากดวงตาทั้งสองข้าง ตาดำหายไปจนหมดเหลือไว้แต่เพียงตาขาวที่มีน้ำตาไหลออกมาเป็นเลือดสีแดงสด เธอจ้องมองมาที่เขาและหัวเราะออกมา

“ฉันหนีออกมาได้จริงเหรอ” โทรุเล่าว่าเขาได้ยินยูมิพูดประโยคนี่ก่อนที่เขาจะหนีออกมาได้

“แต่ในที่สุดฉันก็หนีออกมาได้ นี่ฉันหนีออกมาได้จริงๆ เหรอ นี่ฉันหนีออกมาได้จริงๆ ใช่ไหม”   โยโกะนึกถึงสิ่งที่ยูมิพูดออกมา

โยโกะที่ยืนฟังอยู่ในห้องจนถึงตอนนี่ เธอก็นึกถึงคำพูดแปลกๆ ที่ยูมิพูดออกมาตอนที่คุยโทรศัพท์กันเมื่อครู่ ประโยคแปลกๆ คำพูดแปลกๆ ที่เหมือนกัน จนถึงตอนนี้ในมือของเธอยังคงกำหูโทรศัพท์เอาไว้จนแน่น มีเพียงเสียงสัญญาณที่บ่งบอกว่าอีกฝ่ายได้วางสายไปแล้วดังออกมาเท่านั้น

“ขอร้องละโยโกะ ช่วยเปิดประตูให้ฉันทีสิ ฉันขอร้องละ” หลังจากเงียบอยู่นานเสียงของโทรุก็ดังขึ้นจากหน้าห้อง

โยโกะที่ได้ยินเสียงเพื่อนขอให้ช่วย เธอจึงตัดสินใจวางหูโทรศัพท์ลง จากนั้นจึงเดินไปยังประตูห้องของเธอ

“จะไปเปิดให้เดี๋ยวนี้แหละ รอก่อนนะ” โยโกะเดินตรงไปที่ประตูอย่างรวดเร็ว เนื่องจากเป็นห่วงเพื่อนของเธอ เธอกลัวว่าเขาจะได้รับบาดเจ็บ หรืออาจจะยังตกใจกับเรื่องที่เกิดขึ้นอยู่

“โทรุ ขอโทษทีนะเมื่อกี้ยูมิก็โทรมาหาฉัน สิ่งที่ยูมิเล่ามันตรงข้ามกัน ฉันเลยมัวแต่สับสนอยู่น่ะ แต่ตอนนี้ฉันรู้แล้ว จริงของเธอยูมิพูดอะไรแปลกๆ ออกมานั่นแหละเลยทำให้ฉันคิดได้” โยโกะปลดโซ่และหมุนลูกบิดเพื่อเปิดประตูออกทันที

ทันทีที่ประตูเปิดห้อง ใบหน้าที่ดูเหมือนกับเป็นคนละคนก็โผล่ออกมาพร้อมกับพูดว่า

“ฉันหนีมาได้...จริงเหรอออออ ออ อ.....”

“กรี๊ดดด ดดดดด  ดดดดด ดดด!!!”

หลังจากคืนนั้นก็ไม่มีใครพบเจอกับทั้งสามคนอีกเลย