เรื่องเล่าจากความมืด

     เด็กชายคนหนึ่งชื่อยูสุเกะ เขาและครอบครัวต้องย้ายไปอยู่กับบ้านญาติทางฝั่งแม่ที่เป็นบ้านหลังเก่าของตระกูล เป็นครั้งแรกที่ยูสุเกะเห็นญาติๆ มารวมตัวกันที่บ้านมากขนาดนี้เป็นครั้งแรก แต่เขากลับรู้สึกแตกต่างออกไปจากทุกครั้งที่ผ่านมา…..

ยูสุเกะไม่ได้รับอนุญาตให้เข้าไปนั่งอยู่ในห้องรวมกับญาติคนอื่นๆ เขากลับถูกปล่อยทิ้งเอาไว้เพียงลำพังอยู่นอกห้อง ส่วนผู้ใหญ่ทุกคนก็นั่งคุยกันอยู่ในห้องด้วยสีหน้าและท่าทางที่เคร่งเครียดจนเห็นได้ชัด จะมีก็เพียงแต่เสียงพูดคุยกันที่เล็ดลอดออกมาให้พอได้ยินบ้างเป็นระยะๆ

“คุณจะต้องหัวเราะจนถึงเช้าของวันพรุ่งนี้ เข้าใจนะ” เสียงของคุณปู่กำลังคุยกับพ่อของยูสุเกะดังลอดออกมาจากภายในห้อง

“ตลอดทั้งคืนเลยเหรอครับ?” พ่อของยูสุเกะถามกลับด้วยความสงสัย

“ใช่ นั่นเพราะคุณแต่งงานเข้ามาในตระกูลของเรา และเราก็ได้เพิ่มชื่อของคุณลงในทะเบียนบ้านแล้ว เพราะฉะนั้นในวันนี้คุณจะต้องมีส่วนร่วมด้วยกับพิธีในคืนนี้” คุณปู่ยังคงอธิบายให้พ่อของยูสุเกะเข้าใจ

ภายในห้องมีปฏิทินห้อยอยู่กับข้างฝาผนัง และตัวเลขที่แสดงวันที่ซึ่งตรงกับวันนี้ก็ถูกวงเอาไว้ด้วยปากกาสีแดงวงใหญ่จนเห็นได้ชัด ภายในวงกลมนั้นมีเพียงข้อความสั้นๆ เขียนเอาไว้ว่า “เสียงหัวเราะ”

“แต่ว่า… ให้หัวเราะแบบนี้ทั้งคืน มีความหมายอะไรหรือเปล่าครับ” พ่อของยูสุเกะยังคงไม่เข้าใจอยู่ดีว่าตกลงแล้ว เขาต้องทำแบบนี้ไปเพื่ออะไรกันแน่

“พวกมัน… พวกมันโหยหาความหวาดกลัว ความเกลียดชัง และความเศร้าของมนุษย์อย่างเราๆ” สีหน้าของคุณปู่ขณะพูดดูหน้ากลัวมากขึ้นเรื่อยๆ 

“พวกมัน” พ่อของยูสุเกะ เมื่อได้ยินประโยคเมื่อกี้ก็ยิ่งทำให้ทวีความสงสัยมากขึ้นไปอีก และดูเหมือนคุณปู่จะเข้าใจในท่าทางนั้นจึงอธิบายต่อไปอีกว่า

“พ่อของฉันเจอกับมันเข้าและสุดท้ายท่านก็กลายเป็นคนบ้าไปในที่สุด สิ่งเดียวที่พวกเราพอจะทำได้ คือต้องรวบรวมคนในครอบครัวทั้งหมดมาในคืนนี้ของทุกปีและหัวเราะออกมาตลอดทั้งคืน สิ่งนี้เป็นเหมือนพิธีกรรมในการขับไล่พวกมัน ทำให้ตัวเองสนุกเพื่อไม่ให้พวกมันสามารถเข้ามาใกล้เราได้”

เมื่อคุณปู่อธิบายจนจบ ภายในห้องก็กลับเข้าสู่ความเงียบสงบอีกครั้งหนึ่ง

ยูสุเกะที่แอบฟังมาตลอดแต่ก็ยังไม่ค่อยเข้าใจเรื่องที่คุณปู่และพ่อของเขาพูดคุยกัน เขาจึงพยายามมองลอดช่องว่างระหว่างประตูเข้าไป เสียงภายในห้องเงียบสนิทมีเพียงเสียงลมหายใจของคนหลายคนที่แผ่วออกมา

ทันใดนั้นเอง ประตูห้องก็ถูกเปิดออก พ่อและแม่ทั้งสองคนมองมาที่ยูสุเกะ ในแวบ

แรกสายตาของทั้งคู่นั้นดูน่ากลัวเหลือเกินรู้สึกได้ถึงความเย็นชา แต่เพียงชั่วพริบตาทั้งคู่ก็กลับมาเป็นปกติ

“ยูสุเกะ…” พ่อของยูสุเกะเรียกชื่อลูกชายของตนเอง ก่อนที่จะนั่งคุกเข่าเพื่อให้อยู่ในระดับเดียวกันกับความสูงของยูสุเกะ สายตาของผู้เป็นพ่อยังคงจับจ้องนิ่งมาที่ยูสุเกะ

“โทษทีนะ ที่ปล่อยให้ลูกรออยู่คนเดียว” ใบหน้าของพ่อดูเศร้าลงอย่างเห็นได้ชัด

“คุณพ่อกับทุกคนคุยเรื่องอะไรกันเหรอครับ” ด้วยความอยากรู้ตามประสาเด็ก ยูสุเกะถามออกไป

“เรื่องสำคัญมากๆ น่ะ ลูกสัญญากับพ่อได้ไหม” พ่อยังคงตอบกลับมาด้วยใบหน้าที่เรียบเฉย แต่ก็แฝงความกังวลเอาไว้ด้วยความเป็นห่วง

“สัญญา” ยูสุเกะทวนคำพูดของผู้เป็นพ่อ

พ่อของยูสุเกะยังคงเงียบไม่ยอมพูดต่อได้แต่มองหน้าลูกชายของตนเอง ก่อนจะหันมองดูรอบๆ จนแน่ใจแล้วว่าไม่มีใครเหลืออยู่ในบริเวณนั้นแล้ว นอกจากเขา ภรรยา และลูกชายของตนเอง

“คืนนี้พ่อกับแม่ ต้องอยู่ในห้องของคุณปู่ร่วมกับคนอื่นๆ เพราะฉะนั้นคืนนี้ ยูสุเกะจะต้องนอนคนเดียวนะ ทำได้ไหม” น้ำเสียงของพ่อในตอนนี้ดูหนักแน่นจนยูสุเกะรู้สึกกดดันอย่างบอกไม่ถูก เขาจึงไม่สามารถปฏิเสธได้ จึงตอบกลับเพียงสั้นๆ

“อืม… ได้ครับ”

“แต่ว่า ทำไมเหรอครับ” ยูสุเกะถามออกไปด้วยเสียงสั่นเครือ เพราะกลัวว่าพ่อของเขาจะโกรธ

พ่อของเขายังคงนิ่งไม่ตอบคำถามใดๆ สายตาจ้องมาที่ลูกชายของตน

ทันใดนั้นเอง มือของพ่อคว้าที่ไหล่ทั้งสองข้างของยูสุเกะเอาไว้ จนยูสุเกะเองก็ตกใจเช่นกัน พ่อใช้มือทั้งสองข้างดึงไหล่ของยูสุเกะให้เข้ามาใกล้ จากนั้นจึงยื่นหน้าเข้าไปใกล้กับลูกชายของตน สีหน้าของพ่อในตอนนี้ดูหน้ากลัวมากเหลือเกิน ยูสุเกะเริ่มตัวสั่นด้วยความหวาดกลัว แต่ดูเหมือนพ่อของเขาจะไม่ทันสังเกตจึงเอ่ยมากพูดด้วยน้ำเสียงเคร่งเครียด

“ลูกไม่ต้องรู้หรอก เข้าใจไหม” บทสนทนาของทั้งคู่จบลงแต่เพียงเท่านี้ ไม่มีใครพูดหรือถามอะไรกันอีก

ในคืนนั้นเอง

ภายในห้องนอนสำหรับรับแขก ยูสุเกะที่ถูกปล่อยทิ้งเอาไว้ให้นอนอยู่เพียงลำพัง เขารู้สึกตัวขึ้นมากลางดึก

“อยากเข้าห้องน้ำจัง” ยูสุเกะลุกขึ้นมาจากที่นอน เขาเดินตรงไปที่ประตูก่อนจะเปิดออกไปยังระเบียงทางเดินเพื่อไปยังห้องน้ำที่อยู่สุดทางเดินของอีกฝั่ง

ระเบียงทางเดินของตัวบ้านนั้นเปิดโล่ง ทางซ้ายมือจะเป็นห้องต่างๆ ส่วนทางขวามือจะเป็นลานกว้าง ส่วนห้องน้ำนั้นอยู่สุดทางเดินซึ่งจะต้องเดินผ่านห้องต่างๆ รวมไปถึงห้องของคุณปู่ที่ตอนนี้เป็นเพียงห้องเดียวที่ยังคงมีแสงสว่างจากแสงไฟส่องผ่านออกมา

ภายในห้องของคุณปู่มีแต่เพียงเสียงหัวเราะดังออกมา เสียงนั้นยังคงดังอยู่เรื่อยๆ ไม่ยอมหยุด ไม่มีเสียงพูดคุยหรือสนทนาใดๆ นอกจากเสียงหัวเราะจากคนหลายคน และแทนที่เสียงหัวเราะเหล่านี้จะฟังแล้วมีความสุข แต่ยูสุเกะกลับรู้สึกหวาดกลัวอย่างบอกไม่ถูก

“คุณพ่อเหรอ” ยูสุเกะขยับเข้าไปใกล้กับประตู เมื่อได้ยินเสียงที่คุ้นหู

เขาค่อยๆ เปิดประตูแบบเลื่อนออกอย่างช้าๆ พอให้มองลอดผ่านเข้าไปเห็นข้างในได้ เพราะยูสุเกะก้มลงมองอยู่กับพื้นทำให้มองเห็นได้แค่เพียงส่วนของลำตัวเท่านั้น เขาพยายามมองสูงขึ้นเพื่อที่จะดูหน้าได้ชัดๆ ว่าใครเป็นใคร

จากหน้าท้องก็ค่อยๆ สูงขึ้นมาที่บริเวณหน้าอก การแต่งตัวที่คุ้นเคย ลักษณะรูปร่างแบบนั้น คุณแม่ ส่วนนั้นก็คุณปู่ ยูสุเกะยังคงพยายามมองให้สูงขึ้นกว่าเดิมอีก สูงขึ้นๆ สูงขึ้นไปอีก

“เอ๊ะ…..” สายตาของยูสุเกะสะดุดเข้ากับบางสิ่งบางอย่าง เสียงหัวเราะยังคงดังต่อไป

ทันใดนั้นเอง ใบหน้าหนึ่งที่คุ้นเคย แต่ตอนนี้กลับดูน่าสยดสยองเพราะรอยยิ้มที่เกิดจากการหัวเราะ ได้โผล่มาตรงช่องว่างระหว่างประตูที่ยูสุเกะเลื่อนไว้

ด้วยความตกใจทำให้ยูสุเกะหงายหลังล้มลงไปนั่งอยู่กับพื้น สายตายังคงมองไปที่ใบหน้าของผู้เป็นพ่อที่ตอนนี้ก็ยังคงส่งเสียงหัวเราะออกมาไม่ยอมหยุด

“คุณ…พ่อ… ขอโทษนะครับ ผม… ขอโทษครับ…” ยูสุเกะพูดด้วยน้ำเสียงที่สั่นและหวาดกลัว

เขาค่อยๆ ถอยหลังไปจนเกือบสุดขอบของระเบียง ดีที่เขารู้ตัวทันทำให้ตัวเองไม่หงายหลังตกลงไปยังพื้นข้างล่างของลานกว้าง

ทุกคนภายในห้องเดินออกมาจ้องมองมายังยูสุเกะ  ถึงทุกคนจะยังหัวเราะไม่หยุดแต่สีหน้าที่แสดงออกมากลับดูไม่มีความสุขเอาเสียเลย ดูแล้วกลับรู้สึกว่ากำลังทรมานและหวาดกลัวเสียด้วยซ้ำ

พ่อของยูสุเกะตอนแรกเหมือนจะมองมาที่เขา แต่ความจริงแล้วกลับมองไปยังบางสิ่งบางอย่างที่อยู่ข้างหลังของยูสุเกะ พ่อของยูสุเกะค่อยๆ ยกมือขึ้นมาอย่างช้าๆ ก่อนจะชี้ไปยังข้างหลังของลูกชายตนเอง มือนั้นสั่นอย่างแรงจนเห็นได้ชัด คนอื่นๆ ก็เช่นกันที่ตอนนี้เริ่มมีท่าทางที่ดูตื่นกลัว เสียงหัวเราะเริ่มเบาลงๆ

ยูสุเกะค่อยๆ หันไปมองยังทางที่พ่อของเขาชี้ไปอย่างช้าๆ ใบหน้าเริ่มซีดด้วยความกลัว เหงื่อเริ่มไหลซึมออกมาจนเย็นไปทั่วทั้งแผ่นหลัง

“เฮ้ยยยย” เสียงของใครคนหนึ่งดังขึ้นมาเมื่อเห็นบางสิ่งบางอย่างกำลังมุ่งตรงมายังพวกเขา

บางสิ่งบางอย่างนั้นกำลังตรงมาอย่างรวดเร็ว บรรยากาศเริ่มหนาวเย็นขึ้นเรื่อยๆ เสียงหัวเราะที่ก่อนหน้านี้เบาลงจนเกือบจะเงียบสนิท บัดนี้กลับดังขึ้นอย่างรวดเร็ว เสียงทุกคนพยายามหัวเราะออกมาอย่างสุดความสามารถ

“ฮ่าๆๆๆ ฮะๆๆๆ ฮ่าๆๆๆๆ”

มีเพียงยูสุเกะเท่านั้นที่ไม่ได้หัวเราะออกมา หันหลังแล้วมองสิ่งนั้นกำลังพุ่งตรงเข้ามา แสงไฟในลานกว้างดับลงไปทีละดวง สองดวง เมื่อสิ่งนั้นเคลื่อนตัวผ่านไป ความหวาดกลัวเข้าครอบงำจิตใจของยูสุเกะ น้ำตาค่อยๆ ไหลลงมาอาบแก้มของเขา และยังไม่ทันที่เขาจะส่งเสียงร้องออกมา ยูสุเกะก็…..

“ฟุบบบบบบบบบ!”