head or heart

ให้ตายเหอะ---บอกฉันทีว่าฉันไม่ได้ตาฝาดไปใช่ไหมเนี่ย  ผู้ชายโต๊ะตรงข้ามมีหน้าตาหล่อถูกสเปคสาวๆที่คลั่งพ่อหนุ่มลูกครึ่งยุโรป(แบบฉัน)  ฟังไม่ผิดหรอก เขาหน้าตาดี แต่เรื่องมารยาทดูจะไม่สมกับหน้าแบบนั้นเลยสักนิด  เพราะตอนนี้เขาสบตาฉัน แต่ปากยังจับเจ้าอาหารยัดๆเข้าไปในปากแถมยังเคี้ยวมันตุ้ยๆแบบไม่อายสายตาคนมอง เศษอาหารล่วงหล่นจากริมฝีปากของเขา  แต่เหมือนเจ้าตัวจะไม่แคร์เรื่องมารยาทบนโต๊ะอาหารสักนิด  คนที่อายกลับเป็นฉันเสียเอง…..

ฉันเมินสายตาคู่นั้น หันมาให้ความสนใจกับคนที่ควรสนใจต่อ

“ทำหน้าเหม่อๆนะเรา”  เกรทยิ้มแล้วเอามือมาสัมผัสที่แก้มของฉันเบาๆ เขาจะอ่อนโยนแบบนี้เสมอ

“อ่อ คิดอะไรนิดหน่อยนะ” จะบอกได้ไงล่ะว่ามองคนที่อยู่ข้างหลังแฟน

“คิดอะไรอยู่เหรอครับ”

“คิด---“ ฉันยิ้มทะเล้น “กำลังคิดว่า แฟนใครก็ไม่รู้ น่ารักจังเลย ^__^” 

“ก็แฟนคนนี้ไง ผมเป็นแฟนโอปอออ” เกรทยิ้มกว้างแล้วดึงแก้มฉันอย่างหมั่นเขี้ยว แก้มฉันนุ่มซินะ ถึงได้ชอบจับบ่อยๆ

“แค่กๆๆ!!  เลี่ยน!”

เหมือนจะมีคนมาขัดขวางความสุขส่วนตัว  เพราะจู่ๆนายลูกครึ่งก็ไอโคกครากเสียงดัง     เกรทหันไปมองนายนั้น

“โทษที--- อาหารมันเลี่ยนไปหน่อยนะ”  อีตาลูกครึ่งบอกพร้อมกับพลักจานซูชิไปทางอื่น  แล้วเอนตัวกึ่งนอนกึ่งนั่งบนโซฟาไม้

 เกรทหัน กลับมา พร้อมกับส่ายหน้า ฉันพอรู้เลยว่าเขาเองก็ไม่ชอบคนแบบนี้  เราสองคนมองหน้ากันอย่างรู้ใจ แต่ก็ไม่ปริปากพูดอะไร เพราะคนแบบนี้ไม่ควรที่จะเข้าไปยุ่งเกี่ยว

“อาหารที่สั่งดูท่าจะช้านะ”

“ไปร้านอื่นกันไหม” 

“ไม่เป็นไรหรอก สั่งไปแล้ว รอหน่อยก็ได้ “

ฉันยิ้ม ที่จริงมันแค่ 10 นาทีผ่านไปเอง แล้วเอื้อมมือไปสัมผัสมือหนาของเกรทเขายิ้มตอบกลับมาเมื่อมองข้ามไหล่กว้างไป นายหน้าฝรั่งจอมเสียมารยาทก็ลุกขึ้นมาก่อนจะเดินมาหาเราทั้งคู่อย่างจงใจ

“โทษทีนะ กระดาษทิชชูหมดนะ ขอได้ไหม”

มือเรียวยาวชี้มายังกล่องกระดาษทิชชูสีเทาบนโต๊ะของเรา  ไอ้เรื่องมาขอทิชชูนะไม่เป็นไรหรอก แต่ทำไมเขาไม่ขอกับพนักงานใหม่ล่ะ หรือไม่ก็หยิบโต๊ะข้างๆเขาที่มันมีอยู่เต็มกล่อง ฉันขมวดคิ้ว เริ่มรู้สึกว่านายคนแปลกหน้าจงใจมาก่อกวนมากกว่า

แต่เกรทก็หยิบให้

 “ขอบใจ”

“ไม่เป็นไร”

ถ้าใครได้มายินน้ำเสียงสนทนาของสองคนนี้ คงจะนึกว่าเขาทั้งคู่กำลังหาเรื่องกันมากกว่า  เพราะฟังดูช่างกระแทกกระทัน แถมยังมีการจ้องหน้ากันด้วย ฉันคงไม่ได้ตาฝาดไปหรอกนะว่า อีตาลูกครึ่งนั้นยิ้มเยาะให้เกรทด้วย  

พอตาคนแปลกหน้าเดินกลับไปพร้อมกล่องกระดาษทิชชู  ฉันก็ตั้งคำถามเสียงเบาๆทันที ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันทำไมต้องมาเกรงใจซะเองด้วย

“รู้จักเขาหรือเปล่า”

เกรทยักไหล่แทนคำตอบ  แต่สีหน้าของเขามันดูเคร่งเครียดแปลกๆ  มันทำให้ฉันรู้สึกว่า สองคนนี้รู้จักกัน.......

แต่ก่อนจะได้คิดอะไรไปมากกว่านี้ พนักงานเสริฟ์ก็นำแซลม่อนย่างถ่านมาให้เรา อาจจะเป็นเพราะความหิวบวกกับอาหารหน้าตาน่าทาน ทำให้ฉันเลิกสนใจคนที่เสียมารยาทหรือยิงคำถามต่อ  พอเงยหน้ามองไปยังโต๊ะหลังเกรทอีกที  คนคนนั้นก็หายไปแล้ว....

อิ่มจัง ตังค์อยู่ครบ ^_^ การที่เราแฟนดีๆ (รวย) ก็ดีอย่างนี้นี้เอง   ไม่ต้องออกแรงอะไรมาก เขาก็พร้อมที่จะยินดีรับใช้เสมอ โฮะๆๆ แถมเงินยังอยู่เต็มกระเป๋า เชื่อไหม นอกจากไอ้เรื่องส่วนตัวแล้ว นอกนั้นฉันยังไม่ได้ออกตังค์จ่ายอะไรสักอย่าง เพราะเกรทเป็นคนจัดการให้หมดแล้ว เสื้อผ้า รองเท้า การกิน เครื่องสำอาง เขาจ่ายให้หมด นี้ถ้าคนไม่รู้ว่าฉันคบกับเกรทละก็นะ คงเข้าใจผิดว่าฉันมีเสี่ยเลี้ยงดูแน่ๆ แต่เผอิญว่า เสี่ยของฉันเนี่ยหนุ่มและน่ารักกว่ามาก      แถมยังอับเลเวลความจริงใจให้อีกเพียบ    ไม่ต้องกลัวว่าจะมีใครมาแย่งความรักไป  ผู้ชายดีๆแบบนี้หาได้น้อยนะ และมันก็ดันมาเป็นของของฉันซะแล้วด้วย  และไม่ต้องบอกนะว่าผู้หญิงทั้งโลกจะอิจฉาฉันแค่ไหน

“กลับบ้านเลยไหม”

“ค่ะ ^^”

และฉัน---- จะรักษาเขาไว้ให้ดีที่สุด  The boy is mine

 เดี๋ยว up ต่อนะค่ะ