คนรัก เพื่อนรัก

          “มึงทำอะไรอยู่เป้”
          “มึงก็ดูเอาเองสิ”
          ชายหนุ่มก้มลงมาจ้องที่แล็บท๊อป “นี่มึงยังไม่เลิกทำเว็บไซต์รณรงค์การป้องกันการท้องในวัยเรียนอีกหรือวะ แหม่ ตั้งแต่เจอเด็กผู้หญิงท้องคนนั้นมึงก็เป็นแบบนี้เลยนะ”
          “ปัญหาแบบนี้มันเป็นเรื่องใหญ่นะว้อย ในอาเซียนตอนนี้เราก็เป็นอันดับหนึ่งแล้ว ปีๆ หนึ่งเราก็มีแม่วัยสาวมากเป็นล้านคน กูไม่อยากให้ชีวิตเด็กที่เกิดมาไม่ต้องทนรับความลำบาก”
          “มึงจะทำอะไรได้วะ สมัยนี้ความอยากรู้อยากลองมันห้ามใจกันไม่ได้ง่าย มึงทำมาตั้ง2ปีไม่ได้ทำให้อะไรเปลี่ยนแปลงไปเท่าไหร่เลย คนมันก็ยังเอากันทุกวี่ทุกวัน สิ่งที่มึงทำมันก็เหมือนแค่หยดน้ำลงไปในมหาสมุทรเองแหละวะ”
          “แล้วมหาสมุทรคืออะไร หากไม่ใช่หยดน้ำมารวมกัน”
          ชายหนุ่มนิ่งไปครู่หนึ่ง “เออๆ มึงกะทำอะไรก็ทำ กูไม่ยุ่งแล้วกูไปก่อนนะ”
          “ใหม่! มึงจะไปไหนวะ”
          “กูจะไปหาเมย์ที่หอ”
 
          ผมกับใหม่เป็นเพื่อนสนิทกัน เราเรียนโรงเรียนเดียวกันตั้งแต่ประถมแล้ว พอเข้ามหาลัยเราก็สอบติดคณะนิเทศที่เดียวกัน ตอนนี้เราเรียนอยู่ปี2แล้ว ผมกับมันเวลาไปไหนเราจะไปด้วยกันเสมอ มีอะไรก็จะช่วยเหลือกัน แต่ตั้งแต่มันมีแฟน มันก็เอาเวลาส่วนใหญ่ไปให้แฟน มากกว่าสนใจเพื่อน สนใจการเรียน หลายครั้งที่มันไม่มาเข้าเรียน และหลายครั้งที่มีสอบ ผมต้องช่วยมันติวหนังสือหามรุ่งหามค่ำ และสุดท้ายมันก็กลับไปขลุกอยู่กับแฟนเสมอ
 
          เมย์เป็นนักศึกษาคณะบัญชี เป็นรุ่นน้องผม1ปี เธอเป็นผู้หญิงที่มาก หน้าตาน่ารัก เป็นคนที่สดใสร่างเริง ผมชอบเสียงเธอทุกครั้งที่คุยกับผม แต่ในช่วงระยะนี้ผมรู้สึกว่าเธอมีอะไรแปลกไป ครั้งหนึ่งตอนผมเดินผ่านเธอโดยบังเอิญ ผมสังเกตเห็นความรู้สึกไม่สบายใจในแววตาของเธอ ตอนนี้เมย์คบกับไอ้เป้มานานเท่าไหร่แล้ว ใช่ 5เดือน
          เป้และเมย์มักทะเลาะกันบ่อยๆหลังจากคนกันได้ประมาณหนึ่งเดือน ซึ่งผมไม่ชอบเอาเสียเลย มีครั้งหนึ่งเมย์ขอให้ผมพาเธอไปเดินห้างเพราะทะเลาะกับไอ้ใหม่มา ทำให้เราสองคนได้ใกล้ชิดกัน เราสองคนคุยกันเนิ่นนานในร้านกาแฟ และเมย์ก็พูดขึ้นมาว่า อยากจะเลิกกับไอ้ใหม่
 
          หลังจากโปรเจกค์รายงานเสร็จสิ้นลงไปโดยที่ไอ้ใหม่ที่อยู่กลุ่มเดียวกับผมแทบจะไม่โผล่หน้ามาให้เห็นเลย พักนี้ผมไม่เห็นมันเลย หอมันก็ไม่กลับ จนตอนนี้มันก็โทรมาหาผม
          “เป้! ช่วยกูหน่อยสิ” น้ำเสียงดูเป็นกังวล
          “มีอะไรวะ มึงไปติดหนี้พนันบอลมารึไง”
          “เปล่า กูทำเมย์ท้อง”
          “อะไรนะ!”
          “กูทำเมย์ท้อง กูไม่แน่ใจว่ากี่เดือนแล้ว เมย์ไปซื้อที่ตรวจครรภ์มาเช็คดูมันขึ้นสองขีด แสดงว่าเมย์ท้อง”
          “ตายห่า แล้วมึงจะให้กูช่วยยังไง”
          “กูปรึกษากับเมย์แล้วว่าว่าจะทำแท้ง กูไม่อยากให้พ่อแม่กูรู้ เมย์ก็ไม่อยาก เราสองคนไม่มีปัญญาเลี้ยงเด็กหรอก กำลังเรียนกันอยู่มันจะลำบาก”
          “มึงคิดดีๆนะเพื่อน ชีวิตทั้งชีวิตเชียวนะ”
          “กูคิดดีแล้ว”
          “ถ้ามึงคิดดีแล้วก็ตามใจมึง กูจะจัดการเรื่องสถานที่ทำแท้งให้เอง”
          “ขอบใจมากเพื่อน”
          สายถูกวางไปแล้ว เป้ทิ้งตัวลงบนที่นอน คนที่ไม่เห็นด้วยกับเรื่องเพศสัมพันธ์ในวัยเรียน และต่อต้านการทำแท้งอย่างเขากลับเป็นคนที่เข้ามาพัวพันและทำทุกอย่างซะเองแบบนี้ หรือสิ่งที่เขาทำเป็นเพียงแค่น้ำหยดหนึ่งในมหาสมุทรอย่างที่เพื่อนผู้เดือดร้อนกล่าวไว้ เป้ลุกขึ้นมานั่ง หยิบโทรศัพท์ขึ้นมา กดหมายเลข…..
          “ฮัลโหล สวัสดีครับ……..”
 
          วันต่อมา รถแท็กซี่แล่นไปตามซอยลึก ตามคำบอกทางของเป้ มาหยุดหน้าคลิกนิกแห่งหนึ่ง คน3คนเดินลงมาจากรถใส่แว่นดำมาผ้าคลุมหน้า เดินดุ่ยๆเข้าไปในคลินิก เป้และใหม่พาเมย์เข้าไปหาหมอเถื่อน ประตูห้องหนึ่งเปิดขึ้น เมย์เข้าไปในนั้น เป้และใหม่ถูกบังคับให้น้องรอข้างนอก
          เสียงคนใดคนหนึ่งพูดขึ้น “ขึ้นขาหยั่งเลย เรากำลังจะเริ่มกันแล้ว”
          ประตูห้องปิดลง เวลาผ่านไปไม่นานเสียงกรีดร้องของเมย์ดังลั่น! เป้กุมมือตัวเองแน่นขอให้เรื่องนี้ผ่านไปได้ด้วยดี เสียงร้องยังดังขึ้นอยู่ เป้ขอตัวไปเข้าห้องน้ำ หลังจากเขาเดินออกมา ประตูห้องก็เปิดขึ้น ร่างของเมย์นอนสลบอยู่บนเตียงเลือดเปรอะเปื้อนเต็มหว่างขาเธอไปหมด เป้มองไปที่ถังขยะข้างๆเตียง ซากทารกวัย 3 เดือนนอนแน่นิ่งอยู่ในนั้น ตัวปัญหาถูกกำจัดลงไปแล้ว
          หลังจากเสร็จเรื่องได้แค่เพียงไม่นาน คน 4-5 คน วิ่งเข้ามาในคลินิก
          “หยุด นี่เจ้าหน้าที่ตำรวจ! พวกคุณถูกจับแล้วข้อหาเปิดคลินิกทำแท้งเถื่อน”
          หมอ ผู้ช่วยหมอ ใหม่ ทุกคนถูกจับขึ้นรถตำรวจไป ยกเว้นเป้ที่ยังยืนอยู่จุดนั้น
          “ขอบคุณมาก คุณเป้ ที่แจ้งเบาะแสและสถานที่ให้ทางตำรวจเมื่อคืนนี้”
          “ไม่เป็นไรครับ” เป้ก้มหน้าตอบ
          เขามองไปที่ร่างเมย์ซึ่งนอนสลบอยู่ “ถ้าไอ้ใหม่ ไม่มาทำแฟนเก่าที่กูรักมาก เรื่องก็คงไม่เป็นอย่างนี้”