Three Loves : หัวใจสามดวง

          ผ่านไปได้ไม่นานนี้พี่เซมาบอกกับฉันว่าอยากคบกับฉันแบบจริงๆจังๆ เขาทำเหมือนว่าอยากให้ฉันเลิกกับพี่แฟรงค์ แต่ฉันปฏิเสธเขา ฉันพยายามห่างจากเขาให้ได้มากที่สุด ไม่โทรหา ไม่ทักเฟส เวลาเขาทักก็มักจะตอบเพียงประโยคสั้นๆ ฉันมั่นใจว่า พี่แฟรงค์คือคนที่ฉันรัก ถึงฉันจะมีความสุขที่ได้คุยกับพี่เซก็ตาม

          บางทีฉันก็ไปปรึกษาเพื่อนๆว่า ฉันควรเลือกใครดี เพื่อนฉันก็มักจะบอกว่า

               "เลือกพี่เซเถอะแก เพราะเขาอยู่ใกล้แก และแกก็ดูมีความสุขมากเวลาได้คุยกับพี่เขา"

          ฉันก็คิดแบบนั้น ด้วยความนี้ฉันจึงตัดสินใจเลือกพี่เซ ทั้งที่ฉันยังรักพี่แฟรงค์อยู่ แต่ฉันก็คิดว่าถ้าได้คบกับพี่เซเรื่อยๆ มันอาจจะทำให้ฉันรักเขาและลืมพี่แฟรงค์ไปก็ได้...

          บ่ายวันนี้ ฉันนั่งเตรียมใจ และคิดว่าตัวเองจะสามารถบอกเลิกพี่แฟรงค์ได้ ถึงแม้ความมั่นใจว่าฉันจะสามารถทำได้นั้นมันจะไม่มาก แต่ฉันคิดว่าตัวเองคิดถูก แล้วฉันก็กดโทรหาพี่แฟรงค์

               "ฮาโหลว่าไงแก้ว มีอะไรเหรอ"

               "คือแก้วมีไรจะบอกคะ"

               "มีอะไรเหรอแก้ว"

               "..." ฉันเงียบไปสักพัก และเริ่มคิดว่า 'เราทำไม่ได้'

               "แก้วคิดถึงพี่แฟรงค์เฉยๆคะ พี่แฟรงค์ทำไรอยู่คะ"

               "พี่กำลังทำงาน พี่ก็คิดถึงแก้วนะ"

               "คะ งั้นเดียวแก้ววางสายก่อนดีกว่าคะ"

               "อืม เดียวพี่เสร็จงานจะโทรหานะ"

               "คะ"

          ฉันกดวางสายพี่แฟรงค์ไปและนั่งคิดเรื่องที่เพิ่งเกิดขึ้น ฉันรู้สึกว่าฉันทำไม่ได้จริงๆ ฉันยังรักเขา 90% ฉันยังทำใจห่างจากเขาไม่ได้ ฉันรู้สึกว่ามันจะกะทันหันเกินไป และคิดว่าจะรอเวลา

          เมื่อวันเวลามันนานขึ้นเรื่อยๆ ฉันก็เริ่มพูดคุยกับพี่เซมากขึ้น มากกว่าพี่แฟรงค์ จนรู้สึกว่าตัวเองสามารถตัดขาดกับพี่แฟรงค์ได้อย่างแน่นอน และคิดว่าหากมีเหตุการณ์ใดที่จะทำให้ฉันกับพี่แฟรงค์เลิกกันได้ ฉันจะใช้เหตุการณ์นั้นบอกเลิกเขาทันที

          และเหตุการณ์นั้นก็มาถึง...

               "ฮาโหลแก้ว! ทำไมขึ้นรอสายตลอดเลย"

               "แก้วคุยกับเพื่อนคะ"

               "เพื่อนอะไร! นี้พี่ว่าแก้วไม่ได้รักพี่แล้วแหละ"

               "โอ๊ยย! ใช่คะ! แก้วมีกิ้ก"

               "ทำไมอะแก้ว... พี่รักแก้วนะ" เสียงพี่แฟรงค์เปลี่ยนเหมือนกำลังสะอื้น

               "แก้วไม่รักพี่แล้วคะ เราเลิกกันนะคะ" ฉันรู้ดีว่าการพูดแบบนี้มันจะทำให้เขาเจ็บปางตาย แต่ให้ทำไงได้ อารมณ์ของฉันมันกำลังเดือด เลยพูดอะไรไปโดยไม่คิดหน้าคิดหลัง คิดแต่ว่า ต้องได้เลิกวันนี้ตอนนี้เดี๋ยวนี้ เพราะนี้แหละคือโอกาส

               "อืม... งั้นโชคดีนะแก้ว" ประโยคนั้นของพี่แฟรงค์ทำฉันยิ้มขึ้นมา ฉันก็ไม่รู้ว่าทำไม แต่ฉันรู้สึกว่าฉันเป็นอิสระ ฉันไม่ต้องมานั่งรอพี่แฟรงค์ ไม่ต้องมานั่งเหงาอีกแล้ว พี่แฟรงค์ตัดสายฉันไป และฉันก็รีบโทรหาพี่เซทันที

               "ฮาโหลคะพี่เซ"

               "อืม... ว่าไงคับน้องแก้ว"

               "แก้วเลือกพี่นะคะ แก้วจะคบกับพี่แบบจริงๆจังๆแล้วคะ"

               "แก้วเลิกกับพี่คนนั้นแล้วเหรอ"

               "ใช่คะ"

          หลังจากนั้นฉันกับพี่เซก็คบกันแบบเปิดตัว ฉันกับเขาตั้งสถานะกันในเฟสทุกคนในเฟสก็เห็นดีเห็นงาม มีคนมากด like มีคนมาคอมเม้นท์แซ่วเยอะแยะ มันยิ่งทำให้ฉันรู้สึกว่า ฉันกับเขาคู่ควรกัน และเลือกถูกแล้ว

          ตอนนี้ฉันก็คบกับพี่เซมาเกือบ 3 เดือนแล้วคะ เขาไปส่งฉันที่หน้าหมู่บ้านทุกวัน ซึ่งฉันไม่ได้ขอให้เขามาส่งฉันเลย แต่เขาบอกว่าเขาต้องการสละเวลามาเพราะเป็นหวงฉัน กลัวว่าถ้าฉันกลับบ้านคนเดียวมันจะอันตราย ฉันก็เลยให้เขามาส่งฉันหน้าหมู่บ้านทุกวัน

          แต่ถึงอย่างไร ฉันก็รู้สึกว่าฉันยังไม่รักเขา ฉันไม่ค่อยสนใจเขาเท่าไร ซึ่งเขาก็บ่นอยู่ว่าฉันดูไม่รักไม่สนใจไม่เป็นหวงและไม่คิดถึงเขาเลย ตัวฉันเองสามารถตอบคำถามนั้นได้ว่าเพราะอะไร แต่ฉันไม่อยากทำร้ายจิตใจเขา เพราะคำตอบของฉันมันเป็นคำตอบที่อาจจะทำให้เขารู้สึกท้อกับการต้องมารักคนอย่างฉัน (คำตอบของฉันคือ ฉันยังไม่รักเขา) และฉันก็ไม่อยากเสียเขาไป เพราะฉันกลัวความเหงา และเพราะฉันมีความสุขที่ได้คุยกับเขา