[ฝันเฟื่องเรื่องสั้น] เรื่องที่สี่ : มือปืน

เรื่องที่สี่  เรื่องสั้นที่สุดในโลกของมือปืนผู้แม่นยำที่สุดในโลก

     ผมคือมือปืนที่แม่นยำที่สุดในโลก  

     ผมหาได้โม้ไม่ ถ้าไม่เชื่อ คุณลองเดินห่างออกไปสัก 5,000 กิโลเมตรแล้วดีดเหรียญที่คุณคิดว่าเล็กที่สุดเท่าที่หาได้ขึ้นฟ้าดูสิ พนันได้เลย ก่อนที่เหรียญจะตกพื้น  มันจะต้องโดนกระสุนยิงปืนของผมยิงทะลุตรงกลางแน่นอน  

     ไม่เชื่อเหรอ  โอเค  งั้นตายซะ!

     ....ไม่สิ  อย่าเพิ่งตาย  ประครองสมองที่กำลังไหลอยู่นั่นไว้ก่อน  ไว้ฟังเรื่องของผมจบแล้วค่อยตายนะ

     โปรดฟังอีกครั้ง  ผมคือมือปืนที่แม่นยำที่สุดในโลก ซึ่งเมื่อเป็นแบบนั้น ไม่แปลกที่เลยที่ผมจะมีงานล้นมือตลอดเวลา แต่นั่นไม่ได้หมายความว่าผมจะสักแต่ทำงานลวกๆพอเสร็จๆไป ผมทำงานทุกชิ้นอย่างปราณีตเสมอ อีกทั้งทุกครั้งที่รับงาน ผมลั่นสัจจะวาจา  ไม่รับเงินจนกว่างานจะปิดจ็อบ  อาจได้มองได้ว่าเป็นความเสี่ยง แต่สำหรับผม เงินไม่ใช่ปัจจัยสำคัญ ผมไม่ได้เป็นมือปืนเพราะกระหายอยากในทรัพย์ศฤงคาร ความกระหายของผมมีเพียงหนึ่งเดียว  ชัยชนะ

     และที่สำคัญ รับประกันเลยว่าจะไม่มีเป้าหมายคนไหนรอดจากผมไปได้

     แล้ววันนี้ก็เป็นที่ดีอีกหนึ่งวันที่ผมจะได้โชว์ผลงานระดับมาสเตอร์พีชให้ได้ประจักษ์

     ถ้ามองตามลำกล้องที่สามารถซูมเป้าหมายได้ 50 ล้านเท่าของผมไป ผู้ชายที่ยืนสูบบุหรี่ไกลลิบๆที่มุมตึกทางโน้น ผู้นำกลุ่มติดอาวุธที่กำลังจะก่อการปฏิวัติด้วยการนำมวลมหาประชาชนไปทำปิดล้อมตามสถานที่สำคัญๆของประเทศด้วยการทำแพลงกิ้ง นั่นแหละเป้าหมายของผม

     ปัง!  ผมมักเสียงขณะลั่นไก  เพราะปืนของผมเป็นปืนเก็บเสียงพิเศษชนิดที่ยุงซึ่งกำลังหลับอยู่ปลายปืนยังไม่รู้ตัวเลยว่ากระสุนถูกยิงไปแล้ว และตอนนี้  กระสุนที่ปล่อยออกไปของผมก็เจาะเข้าขมับขวาทะลุกกหูซ้ายของเป้าหมายไปเรียบร้อยแล้ว

     ร่างล้มครืน  เนื้อสมองกับเลือดกระจายปนเปเหมือนภาพแอบแสต็กของปิกัสโซ่ ..ผมไม่รู้นะว่าปิกัสโซ่วาดภาพแนวนี้ไหม ถ้าไม่ ก็ให้สมมติเป็นใครก็ได้ที่คุณรู้จัก แต่ที่แน่นอนก็คือเมื่อภาพนี้ปรากฎ งานของผมก็ถือว่าเสร็จสิ้น

     ปลดกระสุน  ถอดสโคป  เก็บปืนลงกล่อง  จากนั้นก็ไปหาอะไรที่บาร์ เหล่แซวสาวรวมถึงแตะนิดเตาะหน่อยพอเป็นกระสายให้เลือดสูบฉีด หรือหากโชคดีกว่านั้น ผมอาจได้สักคนหิ้วกลับโรงแรม  ที่พัก  หรืออาจจะหลังเคาร์เตอร์ของบาร์ก็ได้หากวันนั้นติดสัดหนัก แน่นอน ไม่มีใครว่าผม  ลองว่าดูสิ สมองมันได้กลายเป็นภาพแอปแสต็กของฟานก็อกแน่ๆ

     ที่กล่าวมานั้นคือกิจกรรมปกติหลังจากเสร็จงานที่จะทำ หรือควรได้ทำ... ทว่าไม่ใช่กับครั้งนี้

     เป้าหมายของผมยังไม่ตาย

     ทีแรกผมเองก็ไม่เชื่อจนต้องขยี้ตา  แต่ผู้ชายคนนั้นก็ยังอยู่  หมอนั่นไม่ตายจริงๆ  แถมไม่ใช่ไม่ตายเปล่า  ทั้งๆที่สมองไหลย้อยเกลื่อนกลาด  มันกลับยังลุกขึ้นได้แถมยังทำเรื่องที่เกือบทำให้ไรเฟิลสุดรักของผมร่วงหลุดมืออีกด้วย

     หมอนั่นเริ่มเต้นท่าไขว้มือในเพลง Asereje

     บอกไว้ก่อนนะว่าผมไม่ได้เมา ถึงจะดื่มก่อนทำงานไปนิดหน่อยแต่ยืนยันได้ว่าผมยังมีสติครบถ้วน  แล้วหมอนั่นก็เต้นท่า Asereje ได้ครบถ้วนทุกกระบวนพอๆกับสติที่ผมมีอยู่เลย

     อย่ากระนั้นเลย  ถึงจะตกใจแต่ผมก็ไม่ลืมหน้าที่  จัดการยัดกระสุนไปอีกหนึ่งเม็ดที่ขั้วหัวใจ  เลือดพุ่งโค้งเป็นสะพานโกลเด้นเกทขณะที่ร่างนั่นล้มลง 

     ทว่าพักเดียว  มันก็ลุกขึ้นมาอีก  แถมคราวนี้ยังมาในท่าเต้นควบม้า Gamnang Style อันโด่งดังอีกด้วย  

     ผมยกน้ำขึ้นดื่ม สงบสติอารมณ์  จากนั้นก็ลั่นไกยิงไปอีก 888 นัดถ้วน 

     แต่ไม่ว่าหมอนั่นจะโดนยิงไปกี่ครั้ง มันก็ยังลุกขึ้นมาได้แล้วก็เต้นด้วยท่าใหม่ทุกครั้ง นับย้อนตั้งแต่ประวัติศาสตร์ดิสโก้ยุค 70 ยันจัสตินบีเบอร์  แถมบางคราวยังข้ามฝั่งมาถึงชาติเอเชียที่เจริญแล้วบางประเภทด้วย

     ...นี่มัน...บ้าอะไรกัน....

     ผมนึกถึงมือเช้าที่ใช้เหล้าแทนนมสดในคอร์นเฟลก  หรือนี้จะเป็นผลกระทบจากมัน แบบนั้นดูท่าต่อไปผมคงต้องใช้เบียร์แทนแล้วสิ

     ผมยิงหมอนั่นอีกหลายนัดจนขี้เกียจจะนับ  เช่นกันกับที่หมอนั่นเต้นให้ผมดูจนขี้เกียจจะดู  เต้นทั้งๆ ปอดทะลุ ม้ามกระจาย ใส้ทะลัก เลือดท่วมพุ่งทะลักแบบนั้นเลย  

     หรือบางที... การที่หมอนั่นยังไม่ยอมตาย  อาจเพราะเชื่อว่าตัวเองยังเต้นได้ก็ได้

     ทั้งๆที่ท่าเต้นของหมอนั่น ดูเผินๆอาจจะสวยเข้าทีอยู่  แต่ถ้าดูดีๆแล้ว  มีทั้งท่าไม่ครบ  ท่าไม่เต็ม  แล้วยังมีการมั่วหรือแอบเติมนั่นลดนี่อีกหลายอย่างแบบสุดๆ    อย่างท่าโหนรถเมย์ในเพลงดังของคู่หู่ดูโอแถบเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ประเทศนึงนั่น  หมอนั่นไม่ได้เอียงตัวสุดตามสเต็ปเพลง  แถมยังแกว่งแขนมั่วจังหวะสุดเลยด้วย  ซากศพสุดทุเรศกับท่าทางสุดอุบาทย์  นี่มันปกอัลบัมของ Carnibal Corpse ชัดๆ

     ...ยิ่งเห็นก็ยิ่งขัดตา

     ผมวางปืนลงแล้วเก็บเข้ากล่อง  ไม่มีประโยชน์อีกแล้วที่จะเปลืองกระสุนไปกับสิ่งที่ฆ่าไม่ได้ อย่างน้อยก็ด้วยกระสุนหรืออาวุธใดๆก็ตาม  เพราะตัวตนของหมอนั่นดำรงอยู่ด้วยความภาคภูมิใจในท่าเต้นของตัวเอง เป็นจุดแข็งที่ค้ำชูชีวิตของเขาเอาไว้

     ทว่า  นั่นก็เป็นถือจุดอ่อนด้วยเช่นกัน

     การมีชีวิตโดยการยึดติดกับสิ่งใดสิ่งหนึ่งเพียงสิ่งเดียวถือเป็นทั้งความปลอดภัยแล้วก็อันตราย  หากสิ่งนั้นคงอยู่ได้นานตราบเท่าที่เรามีชีวิตก็ไม่ใช่ปัญหา  แต่หากสิ่งนั้นเกิดล่มสลายไประหว่างที่เรามีชีวิตละก็  นั่นแหละ จุดจบของชีวิต เลยล่ะ

     เพราะเหตุผลนี้ หากผมทำให้มันรู้ตัวว่าท่าเต้นของมันไม่ได้สุดยอดอีกต่อไปแล้ว  ทำให้มันรู้ว่าในโลกนี้ยังมีคนที่เต้นเก่งกว่ามัน  หมอนั่นจะต้องหมดกำลังใจแล้วต้องยอมตายแน่ๆ

     นับแต่วันนั้น  ภารกิจใหม่ของผมจึงเริ่มต้น  ภารกิจที่ไร้ซึ่งเสียงปืนและการฆ่าฟัน  ภารกิจที่ผมถีบชกตัวเองอยู่นานกว่าจะยอมให้หน้าของตัวเองหนาพอที่จะทำมัน

     ผมเริ่มฝึกเต้น  ฝึกเต้นทุกท่าเต้นที่มีอยู่บนโลกนี้  ตั้งแต่ท่าระบำบูชาไฟของมนุษย์ยุคหินจนถึงท่าเต้นในอนาคต 100 ปีข้างหน้าโดยครูสอนเต้นที่บอกว่าตัวเองนั่งไทม์แมชชีนมาโลกอนาคต  ผมซ้อมเต้นทุกท่าอย่างเอาเป็นเอาตายเพื่อจะเหนือมันให้ได้

     ถึงวิธีการจะต่างกัน  แต่อย่างที่บอกไปแล้วว่า ไม่เคยมีเป้าหมายคนไหนรอดจากผมไปได้ เพราะอย่างนั้น  จนกว่าจะฆ่ามันได้  ผมจะเต้นต่อไป  ต่อไป และต่อไปๆ  สำหรับผม เงินไม่ใช่ปัจจัยสำคัญ ทรัพย์ศฤงคารมิใช่เป็นความกระหายอยากของผม ความกระหายของผมมีเพียงหนึ่งเดียว ชัยชนะ

     เพราะอย่างนั้น จนกว่าจะบรรลุถึงสิ่งที่ต้องการ  ผมจักเต้นต่อไป  แม้นั่นอาจยาวนานกระทั่งถึงกาลวินาศของโลกนี้ก็ตาม

-จบ-