แม่มดผู้สาบสูญ 2

                    เอ็มม่าลืมตาขึ้น ก่อนจะกระพริบตาถี่ๆติดต่อกันหลายครั้ง เพื่อทำให้ดวงตาของเธอชินกับแสงที่สว่างจนแสบตาที่เล็ดลอดออกมาจากหน้าต่างตรงกำแพงข้างๆเธอ

                    "ที่นี่...ที่ไหนกัน"เอ็มม่าพึมพำกับตัวเองเบาๆ แล้วค่อยๆลุกขึ้นนั่ง ทำให้เห็นว่าเธอนั่งกำลังอยู่บนเตียงเดี่ยวที่ดูเหมือนจะพังครืนลงได้ทุกครั้งที่ขยับตัวมากๆ เอ็มม่าพยายามเรียบเรียงเรื่องราวทั้งหมดที่เกิดขึ้นก่อนจะตะโกนออกมาดังว่า

                    "พี่เคต! พี่ไมเคิล!" เอ็มม่า หันไปรอบๆตัว ก่อนจะได้ยินเสียงๆ หนึ่งดังขึ้น

                    "ตื่นแล้วหรอ เธอหลับไปนานเหมือนกันนะ นี่จะบ่ายโมงแล้ว ไปเถอะ เเกเบรียลรออยู่ข้างนอก เขาคงเตรียมอาหารไว้ให้เธอแล้ว"เอ็มม่าหันไปพบกับเด็กชายวัยเดียวกันกับเธอ นั่งอยู่บนเก้าอี้ไม้เตี้ย อยู่ข้างเตาผิงที่ดูเหมือนผ่านการใช้งานมานาน

                    "เธอเป็นใคร แล้วตอนนี้ฉันอยู่ที่ไหน บอกมานะ ฉันจะกับไปหาพี่เคต กับพี่ไมเคิล!" เอ็มม่าพูดไปด้วยขณะที่เธอกระโดดลงจากเตียง แล้วเดินตรงไปหาเด็กชายอย่างเอาเรื่อง

                    "ไปถามแกรเบียลดูสิ ฉันบอกอะไรเธอได้ไม่มากหรอก ถ้าอยากรู้ก็ออกมาดูเอง" เด็กชายตอบ พร้อมกับลุกขึ้นและเดินตรงไปที่แผ่นหนังสัตว์หนักๆ ที่ทำทำหน้าที่เหมือนประตู

                    เอ็มม่าทำท่าทางไม่พอใจเล็กน้อยก่อนจะเดินตามเด็กชายออกไปข้างนอกอย่างคนไม่รู้ทาง เอ็มม่ายกแผ่นหนังสัตว์หนักๆที่ถูกผูกไว้กับผนังเพื่อเดินออกมา

                    สิ่งแรกที่เอ็มม่าเห็นคือวิวของธรรมชาติ ภูเขาที่โอบล้อมป่าไว้ นกนานาชนิดบินผ่านกันไปมา เสียงของสายลมอ่อนๆที่พัดเอากลิ่นอายของธรรมชาติเข้ามาปะทะตัวของเอ็มม่า ทำให้เธอรู้สึกสดชื่นขึ้นมาทันที แต่ก่อนที่เอ็มม่าจะได้รับรู้ถึงธรรมชาติมากกว่านี้ ก็มีเสียงหนึ่งดังขึ้นมาขัดเสียก่อน

                    "เธอควรจะนั่งลงก่อนที่จะเป็นหวัดเพราะยืนรับลมนะ" เสียงทุ้มต่ำพูดขึ้น มันไม่เหมือนกับเสียงของเด็กชายที่เดินนำเธอออกมาจากกระท่อมนั่น ซึ่งเธอแอบมองไปรอบก่อนที่จะออกมาจากประตูแผ่นหนัง

                    เอ็มม่าหันไปตามเสียงนั้น เธอเห็นโต๊ะใหญ่ไม่มากเป็นโต๊ะไม้กลมๆที่ดูเหมือนกับถูกสร้างขึ้นให้ใช้งานได้อย่างทนทาน มีเก้าอี้อยู่หลายตัวอยู่ทางขวามือของเธอ ซึ่งสามตัวในนั้นถูกจับจองไปก่อนหน้านี้ ร่างหนึ่งเป็นร่างของเด็กชายที่เธอเจอในกระท่อม เจ้าของร่างอีกสองร่างเป็นคนที่เธอรู้จักดี พวกเขาคือ เคต เเละไมเคิล พี่น้องของเธอ

                    "พี่เคต! พี่ไมเคิล!" เอ็มม่ารีบวิ่งเข้าไปสวมกอดพวกเขาทันที เข่าของเธอกระแทกกับพื้นหินเล็กน้อยเพราะ เธอกำลังคุกเข่าลง และสวมกอดกับพี่ทั้งสอง เอ็มม่าคิดถึงพวกเขามาก เพราะพวกเขาคือ สิ่งเดียวที่เธอเหลืออยู่ นั่นก็คือครอบครัว...

                    แต่เธอก็ยังคงไม่พบเจ้าของเสียงทุ้มต่ำคนนั้น จนกระทั่งมีร่างหนึ่งเดินออกมาจากมุมของกระท่อมอีกด้าน เอ็มม่าผละออกจากอ้อมกอดของเคต และไมเคิลแล้วลุกขึ้นยืนอย่างรวดเร็ว ถึงแม้เธอจะไม่เคยเห็นหน้าเขา แต่เธอจำร่างที่ยกเธอขึ้นพาดบ่าได้ เอ็มม่าทำตาโตด้วยความตกใจ ก่อนจะตะโกนออกมาอย่างสุดเสียงว่า

                    "โจรขโมยเด็ก!!"

                    เอ็มม่าอ้าปากค้างเล็กน้อยกับภาพตรงหน้า ภาพของชายหนุ่มที่มีรอยบากบนหน้าเล็กนัอย เคต เเละไมเคิลคลี่ยิ้มให้เขาเล็กน้อย ก่อนจะหันกลับมาทางเธออย่างรวดเร็วแล้วทำหน้าเหมือนกับว่าเธอไม่ควรเรียกชายที่ยืนอยู่ข้างหลังพี่ทั้งสองของเธออย่างนั้น ก่อนที่ชายคนนั้นจะตอบเธอกลับมาเล็กน้อยว่า

                    "ไง สาวน้อย.."