แม่มดผู้สาบสูญ 2

แม่มดผู้สาบสูญ 2

          เสียงป่าร้องหวีดหวิว นกน้อยใหญ่กำลังบินกลับรัง พวกมันเฝ้ามองร่างสองร่างที่กำลังเดินแหวกผ่านกอหญ้ารกในป่า

     "ปล่อยฉันลงเดียวนี้นะ! ไอ้โจรขโมยเด็ก! ปล่อย!" เอ็มม่าตะโกนสุดเสียง

     ชายนิรนามอุ้มเอ็มม่าพาดบ่ามานานกว่าครึ่งชั่วโมงแล้วแต่ยังคงสาวเท้าอย่างรวดเร็วเช่นเคยไม่มีทีท่าว่าจะหยุดพัก

     "ฉันบอกให้ปล่อย!" เอ็มม่าดิ้นพล่านไปทั่ว หวังว่าจะให้ตัวเองตกจากบ่าแล้ววิ่งหนีไป ไปทางไหนก็ได้ ให้ไกลจากคนที่อุ้มเธออยู่

     เคต และไมเคิล...

     หลังจากที่เคต แลไมเคิลได้ยินเสียงร้องของเอ็มม่าที่ดังมาจากอีกฟากของป่า ทั้งสองคนก็เริ่มออกตามหาน้องสาว

     "พี่เคต...ฉันขอโทษนะ ทั้งๆที่เป็นวันเกิดเอ็มม่าแท้ๆ ถ้าฉันไม่พาน้องไปที่ห้องสมุดบ้าๆนั่น น้องก็คงไม่หายไป" ไมเคิลพูดพลางนังลงบนหินใกล้ๆ

     เคตหันหลังกลับมาและเดินไปหาไมเคิล "เราต้องไม่ถอดใจสิ อีกอย่างเรายังหากันได้ไม่เท่าไหร่เลย"

     ตาของไมเคิลฉายแววหมองหม่น ก่อนที่เขาจะลุกจากก้อนหิน และขยับสายสะพายกระเป๋าที่เหมือนจะลอยเคว้งคว้างในอากาศได้ เพราะตอนนี้เขาเหมือนคนมดอาลัยตายอยาก ไม่สามารถสัมผัสได้ถึงอะไร แม้กระทั่งฝีเท้าที่ย่ำลงไปบนดินของตัวเอง...