เราคือแชมป์เปี้ยน!!!!!

             นานมาแล้ว ที่ฉันเห็นเธอเล่นอยู่คนเดียวนั่นอาจจะเป็นการปฏิสัมพันกับคนอื่นครั้งแรกของฉันก็เป็นได้

           "เธอเล่นคนเดียวมันไม่เหงาเหรอ ฉันเห็นเธอเล่นคนเดียวอยู่เสมอเลย"

           "เธอเป็นใคร"

           ตอนนั้นสายตาเธอเอาเรื่องมากเลย แต่ฉันก็ยังส่งรอยยิ้มแห่งความจริงใจไปให้เธอ

           "ฉันชื่อเบล"

           ................................................................................

          "12-10 เปลี่ยนเสิร์ฟ เวชวิทย์"

        "บ้าชมัดลูกเสิร์ฟอะไรกันต้านไม่อยู่เลย แถมยังการโต้ด้วยลูกพลิกแพลงของยัยหมวยกับเด็กแว่นนั่นอีก  เบลทำอะไรสักอย่างสิ"

         ฉัน อยากเล่นกับเธอเสมอมันสนุกดี ฉันกับเธอถ้าจับมือกันล่ะก็เราน่าจะไปไกลกว่านี้แน่นอน

           "เบล เป็นอะไร ร้องให้เหรอ"

           "ขอโทษค่ะรุ่นพี่  ไม่มีอะไร เพียงแต่ฉันรู้สึก เหมือนเห็นฉันอีกคนยืนอยู่ตรงนั้น ตรงข้ามตาข่ายนั่น"

          เธอคนที่เหมือนกับฉัน เธอเป็นตัวทำแต้มที่เด็ดขาดแต่โดดเดี่ยว

          "โธ่เอ้ยเบล ถึงพวกเราจะเก่งสู้เธอไม่ได้แต่เราเป็นเพื่อนเธอนะ เธอไม่ต้องเล่นคนเดียว"

         เปรี้ยง การเสิร์ฟของพวกเราโดนตัดอีกแล้ว แล้วเราก็เสียแต้ม หลังจากนั้นก็เสียแต้มให้กับการเสิร์ฟนั่นอีก  ฉันไร้พลังเมื่ออยู่ต่อหน้าลูกเสิร์ฟของเธอคนนั้น

         "เกมเซท 1-0 บดิน"

        เอาเข้าจริงๆ ฉันกลัวมาตลอด ฉันกลัวที่จะต้องสู้กับเพื่อนสนิทของฉันเอง มันทรมานกว่าการเล่นคนเดียวเป็นใหนๆ พอเถอะฉันไม่สนุกเลย มาทำให้มันจบๆไปดีกว่า

 .......................................................................................................

        "นางฟ้าเก่งสุดยอด เราชนะแน่"

        "ไม่หรอกดา เบลแค่เคลื่อนไหวช้าลง เพราะเห็นฉัน"

        "เฮ้ยจริงดิ ทำใมเหมยไม่เห็นความแตกต่างเลย"

    เสียงตบมือเรียกสติของโค้ชอรทำให้ทีมบดินหันไปในทิศทางเดียวกัน

        "อริสาเราอาจดูใจร้ายแต่นี่ถือเป็นโอกาสดีแล้ว เราต้องชนะ"

        "อาโค้ช ฉันไม่ได้เสิร์ฟเต็มแรงเลยแต่เบลก็ยังไม่สู้กับฉัน ฉัน ฉันไม่อยากเล่นแมทนี้เลย"

   ทุกคนทำหน้างง ยกเว้นอาสาวกับหลานสาวเท่านั้น ช่วงเวลาพักท่ามกลางกองเชียร์มีเหล่าสมาชิกทีมนางฟ้ามาดูด้วยทุกคน

       "คิดไว้เแล้วทุกคนคงสนใจการแข่งแมทนี้ ใช่ใหมโรสคงพูดไม่ผิดนะริซ่า"

       "หึ ยัยสองคนนั่น ใครจะชนะก็ไม่แปลกหรอกแต่เล่นออมมือกันอย่างนี้ฉันไม่มาดูดีกว่า"

       "ฉันกลับล่ะ พวกเด็กมีปมนั่นมันทำให้ฉันเสียเวลาเพราะไม่ได้พัฒนาอะไรขึ้นเลย"

    แมรรี่ขยับกระเป๋าแล้วเดินหนีไปแต่โรสกับริซ่าไม่ค่อยสนใจเท่าไร

        "โรสว่าตัวเองแหละสนใจที่สุดต้นเหตุก็เพราะแมรี่นั่นแหละจริงใหมริซ่า"

       "ฉันไม่สนแล้วก็ไม่ใช่ความผิดของฉันด้วย แต่ฉันจะรอดูว่าพวกนั้นจะทำยังไงต่อไป"

     ..................................................................................................

      เสียงเชียร์ของโรงเรียนเวชวิทย์เงียบเสียงไปเหมือนพวกเขาจะรับรู้ถึงสิ่งผิดปกติของพวกเราแล้ว

         "เบล โค้ชจะไม่ต่อว่าใดทั้งสิ้นถ้าพวกเราแพ้ที่นี่ เธอสำคัญกับเวชวิทย์มากเป็นกำลังหลักในปีถัดๆไป แต่นี่คือการแข่งขันและเธอไม่ได้เล่นคนเดียวอีกแล้วนะ"

        พวกรุ่นพี่เดินมากอดคอฉันมันทำให้ฉันรู้สึกตื้นตันใจเหลือเกิน

       "เบลเธอทำให้พวกเราเห็นชัยชนะทั้งที่เราเป็นทีมที่ไม่เอาใหน เราจะไม่โกรธเธอ"

       "ใช่ๆ เธอไม่ใช่สมาชิกทีมนางฟ้าอีกต่อไปแล้ว ตอนนี้เธอคือเบลของโรงเรียนเวชวิทย์"

     น้ำตาฉันฉันห้ามมันไม่ได้อีกแล้ว ขอบคุณ ขอบคุณค่ะ ฉันผิดไปแล้ว

        "เวชวิทย์ ไฟท์"

      เสียงเฮของกองเชียร์เวชวิทย์ดังขึ้นอีกครั้ง เมื่อพวกเราลงสู่สนาม  ฉันยืนมองคนที่อยู่ตรงข้ามตาข่ายด้วยใบหน้าที่เปลี่ยนไป

         "ฉันบอกแล้วว่าเวลาเธอผ่อนคลายมันน่ารัก ยิ้มออกแล้วเหรอเพื่อนเบล"

      ยิ้มนี่ฉันยิ้มเหรอ ใช่จริงๆ เอาเถอะฉันอยากขอบใจเธอที่ได้แข่งกับเธอวันนี้ เรื่องเก่าของเราค่อยคุยกันวันหลังนะอริสา

          "สา เธอไม่เสิร์ฟเต็มแรงสักที ทำให้เบลดูหน่อยสิว่าขาเธอหายดีแล้ว"

       เปรี้ยงงงงงงง

      "ได้แต้ม บดิน1-0"

      พวกเราต่างตื่นตะหนกในความรุนแรงของลูกเสิร์ฟที่เพิ่มขึ้นยกเว้นฉันที่ยิ้มอย่างมีความสุข

       "สาเบลจะไม่เกรงใจสาอีกต่อไปแล้ว สาขอโทษเรื่องวันนั้นด้วย"

       "ฉันบอกเธอปากแทบฉีกว่าไม่เป็นไร เอาเถอะเรามาเล่นกันเหมือนเมื่อก่อนดีกว่าเบลเพื่อนรัก"

     >>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>

      kนานมาแล้วที่พวกเราได้ฉายาว่าทีมนางฟ้าใหม่ๆ ชมรมตะกร้อมอต้นของโรงเรียนเราคึกคักมากๆ โค้ชพงษ์และผู้ช่วยอร ได้มีการหามือเสิร์ฟตัวจริงจากการเสนอของกัปตันทีมแมรี่ 

        ริซ่าตัวสำรองในตอนนั้นต้องการจะหักเก้าอี้ตัวจริงของอริสาขึ้นเป็นตัวจริงเสียเอง

       "ฉันแมรี่จะเป็นกรรมการ เราจะเล่นข้างละสองคน ตามที่พวกเธอเลือก ริซ่าจะคู่กับโรส ส่วนอริสาจะคู่กับเบล  หากใครได้15แต้มก่อนมือเสิร์ฟทีมนั้นจะได้ตำแหน่งตัวจริงไป  โรสกับเบล เธอสองคนด้วย  ใครแพ้จะต้องรับตำแหน่งลิเบอโร่"

        ริซ่าสู้อริสาไม่ได้ ลูกเสิร์ฟความแรงผิดกันนิดหน่อยแต่ถูกทดแทนด้วยริซ่าพลิกแพลงลูกเสิร์ฟได้แม้จะไม่แม่นยำร้อยเปอร์เซ็น  เราเกือบชนะแล้วถ้าไม่ใช่ลูกพลิกแพลงของริซ่าลูกนั้นที่ฉันรับพลาดแล้วอริสาเข้ามาแก้ แม้เราจะชนะแต่อริสาบาดเจ็บที่ขาทำให้ต้องรับตำแหน่งตัวสำรองยาวตลอดมอต้น เธอไม่สามารถเสิร์ฟลูกได้เกินสี่สิบลูกในตอนนั้น    เธอถูกเปลี่ยนลงมาเล่นเป็นครั้งคราว

           ฉันผิดเอง   ทุกครั้งที่ฉันลงสนามแล้วมองเพื่อนของฉันนั่งกัดฟันบนเก้าอี้สำรองเกือบทุกนัด  มันทำให้ฉัน รู้สึกผิดและ

                [ฉันต้องเล่นอย่างโดดเดี่ยว]

::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::