Psychopomp เรื่องเล่าสยองขวัญ

                      "นิดา เธอพูดอะไรน่ะ"
 
   ฉันตกใจอย่างมาก กับ คำพูดที่ขัดกับนิดาที่ฉันรู้จักอย่างสิ้นเชิง เธอไม่ยิ้มแล้วแต่เธอทำตาเขม็งใส่ฉัน  แต่เหมือนนิดารู้สึกตัวเธอหัวเราะเสียงดัง
...........................................................................................................
             "ฮ่า ฮ่า ฮ่า นี่จันทรฉันล้อเธอเล่น"
   ฉันตกใจหมดเลยไม่คิดเลยว่าจะแกล้ง ปกติเธอไม่เคยหยอกฉันเลยสักครั้งหรือเพราะว่านิดาโล่งใจแล้วก็เป็นได้ เพราะพวกมันหายไปกันหมดแล้ว
              "ฉันกำลังจะย้ายไปจากที่นี่ ถึงฉันจะมาโรงเรียนฉันก็จะไม่เข้าไปในห้องเรียนอีกแล้วเพราะเวลาพวกมันมองมาที่ฉัน ฉันรู้สึกเหมือนว่าทุกคนกำลังมองฉันด้วยความเหยียดหยาม เธอเองก็เหมือนกันจะทำยังไงต่อไปล่ะ"
 
    อันที่จริงฉันไม่ได้คิดไว้เลยว่าถ้าหากฉันต้องถูกดำเนินคดีฉันจะเป็นยังไงต่อไป ฉันไม่เหลืออะไรแล้ว พอคิดเรื่องนี้ขึ้นมาได้ฉันก็รู้สึกแย่อีกครั้ง
 
            "ฉันไม่เหลืออะไรอีกแล้วไม่ว่าจะตอนนี้หรืออนาคต  ฉันจะมอบตัว"
            "ไม่ได้นะ"
    นิดาทำตาเขม็งใส่ฉันแทบจะทันที ฉันมองเธอด้วยความตกใจ นิดาเดินเข้ามากุมไหล่ของฉันเธอบีบมันอย่างแรง
             "เธอจะมอบตัวไม่ได้นะ ถ้าอย่างนั้นทุกคนก็จะรู้เรื่องทุกอย่างที่เกิดขึ้น ตะกูลของฉันต้องเสียชื่อนั่นมันจะยิ่งเลวร้ายสำหรับฉัน   มันยิ่งกว่าตายซะอีกรู้ไว้"
 
     มิน่าล่ะตั้งแต่ครั้งแรกที่เธอเมินต่อการแจ้งความเพราะเธอกลัวเรื่องในคืนนั้นมันเผยออกมาแต่เธอบีบไหล่ฉันจนฉันเริ่มเจ็บ เธอนึกขึ้นได้จึงปล่อยมือ
 
           "ขอโทษ แต่ฉันกลัว  หวังว่าเธอคงจะไม่หักหลังฉัน เราหัวอกเดียวกันใช่ใหม"
     ฉันไม่ตอบฉันเริ่มกลัว  กลัวนิดาที่ยืนอยู่ต่อหน้าฉัน เธอคนนี้ราวกับว่าเป็นคนอื่นไปเลย
 
     ฉันเดินออกจากโรงเพาะชำทิ้งให้นิดายืนเงียบอยู่คนเดียวโดยไม่พูดอะไรสักคำเลย ตอนนี้ฉันตัวคนเดียวโดยสิ้นเชิงแล้ว   ดอกลั่นทมในวันนี้ไม่ทำให้ฉันลุ่มหลงได้เลย
 
              HHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHH
 
 
         "ว้ายยยย" ฉันสะดุ้งตื่นในตอนกลางคืน ฉันฝันร้ายติดต่อกันทุกครั้งที่หลับตาลง ทุกเรื่องที่ฉันทำมันคอยหลอกหลอนฉัน ฉันนอนที่โรงเก็บของมันไม่มีอะไรกั้นหน้าต่างทำให้ฉันมองเห็นซากบ้านที่เป็นกองถ่านจากเหตุวางเพลิงในครั้งนั้น ความหวาดกลัวและหวาดระแวงทำให้ต้องลุกขึ้นมานั่งกอดเข่าสายตาคอยลอกแล่กไปมา
          "แฮ่ก แฮ่ก ฉันไม่ผิด พวกมันนั่นแหละผิด ฮึ ฮึ ฮึ  ใช่ฉันทำถูกแล้ว ฮึ  ฮึ ฮือ  ฮือ ฮือ ย่า ย่า ฉันกลัว ฉันจะทำอย่างไรต่อไปดี ฮือ"
 
        ฉันเหมือนคนบ้า และกำลังจมอยู่กับความชั่วร้ายที่เกินเด็กมอห้าอย่างฉันจะทานไหว ค่ำคืนทุกคืนต่อจากนี้มันช่างยาวนานเลือเกิน
 
                         ...................................................
 
         ฉันตื่นแต่เช้าวันนี้ฉันตัดสินใจไม่ไปโรงเรียนแต่พอเดินพ้นประตูบ้านก็พบว่านิดายืนรออยู่หน้าบ้านแล้วพร้อมกับรถหรูราคาแพง เธอยิ้มหวานเหมือนเคย
 
          "ทำไมไม่ใส่ชุดนักเรียนล่ะจันทร ฉันมารับ"
 
        สรุปว่าฉันต้องกลับมาใส่ชุดนักเรียนและขึ้นรถมากับนิดา แต่ทำไมไม่รู้ฉันรู้สึกไม่ค่อยไว้ใจเลย  นิดานั่งนิ่งไม่พูดอะไรเลยตั้งแต่ขึ้นรถมา
        "เธอกำลังจะไปไหน"
        คำถามง่ายๆแต่ทำเอาฉันขนลุกซู่ เพราะนิดาเล่นถามด้วยสีหน้าจริงจังและเหมือนไม่ไว้ใจฉันอยู่ตลอดเวลา เธอเห็นหน้าฉันนิดาก็หลุดยิ้มออกมา
        "อะไรจันทร กลัวอะไร กลัวฉันเหรอ ฉันแค่อยากจะพาเธอไปที่ที่หนึ่ง"
        "พวกเราไม่ได้กำลังจะไปโรงเรียนเหรอ"
        ฉันเริ่มกะวนกะวาย  เพราะนิดาคนนี้ไม่ใช่นิดาที่เรารู้จักแล้ว เธอคนนี้สามารถพูดถึงเรื่องฆ่าคนได้โดยไม่มีความรู้สึกใดใด
        แต่เราก็เหมือนกันไม่ใช่เหรอ บางทีเราดูชั่วร้ายกว่านิดาอีกก็เป็นได้ ใบหน้าของพวกนั้นยังหลอกหลอนฉันอยู่ 
      อะไรจะเกิดก็ต้องเกิดแล้ว 
 
       รถได้ขับไปเส้นทางอื่น จนถึงคฤหาสน์หลังใหญ่ บ้านของนิดา รถมาจอดข้างหลังบ้านที่ดูวังเวง ต้นลั่นทมปลูกเต็มไปหมด มันส่งกลิ่นหอมเย็นจนรู้สึกเย็นสันหลัง  ทีปลายทางมีบ้านหลังใหญ่ที่มีแต่ความเงียบ ฉันเห็นคนที่แต่งตัวคล้ายหมอออกมาจากบ้านหลังนั้นสองคนพวกเขาขับรถสวนเราไป
 
         "ฉันรู้ว่าความกดดันกำลังจู่โจมเธอ   แต่เชื่อฉันสิเราทำสิ่งที่ถูกจันทร"
         เธอพาฉันเข้ามาในบ้านหลังนั้น บ้านหลังนี้เปิดแอร์เย็นเฉียบ เหมือนรักษาอุหภูมิไว้ต่ำสุดเพื่ออะไรสักอย่าง พวกพ่อบ้านเปิดประตูชั้นในให้เรา พอเราเดินพ้นประตูฉันได้ยินเหมือนเขาล็อตประตู
 
          "ในนี้มีอะไรเหรอนิดา" ฉันถามเพราะเริ่มไม่ไว้ใจแล้ว
 
           "จันทรเป็นคนที่นิดายกให้เป็นคนพิเศษมากกว่าใครๆ นิดารักจันทร นิดาเล่าทุกเรื่องให้พี่สาวฟังเสมอและพี่สาวอยากเจอจันทรมาก"
 
            "นิดารักฉันพูดจริงเหรอ แล้วพี่สาวของนิดาชื่อว่าอะไรเหรอ"
           ฉันตื่นเต้นนิดหน่อย และยังถามคำถามเพื่อกลบบรรยากาศอันน่าอึดอัดนี่ด้วย พวกเราเดินตามทางเดินทอดยาวที่เริ่มหนาวขึ้นเรื่อยๆ
 
             "พี่สาวนิดาชื่อนิด แต่นิดไม่ชอบจันทรเลย เธอกลัวว่าจันทรจะทำให้นิดาเสียคน เพราะนิดาต้องรับหน้าที่สำคัญในการสืบทอดมรดกบ้านหลังนี้ต่อไป"
 
             "อ้าว ปกติคนเป็นพี่จะได้รับสิทธิ์นี้ไม่ใช่เหรอ"
 
             นิดานิ่งเงียบฉันได้ยินเสียงถอนหายใจยาว บวกกับอากาศที่หนาวในห้องนี้จนเห็นไอจากลมหายใจพวยพุ่ง
 
             "นิด เขาทำตะกูลเสียชื่อมาแล้วเพราะเธออารมณ์รุนแรงจนโดนคดีทำร้ายร่างกายจนตำรวจจับ  แต่นิดรักนิดามาก เธออยากแน่ใจว่านิดาจะไม่เป็นอย่างนิด นิดาเป็นความหวังอันสดใสของบ้านหลังนี้และของตะกูล"
            นิดาเปิดประตูด้านในสุดไอเย็นพุ่งออกมาเป็นหมอกหนามองไม่เห็นข้างหน้า
 
             "และนิดยอมไม่ได้ที่จันทรทำให้นิดาต้องโชคร้าย"
 
             ในที่สุดฉันก็เห็นสิ่งที่อยู่ด้านใน ศพ  ศพผู้หญิงที่ขาวซีด ในห้องที่เย็นจัดมันรักษาอุณหภูมิเพื่อไม่ให้ศพเน่าเสีย
 
            "นี่มันอะไรกัน   นั่นศพใครเหรอนิดา"
           ฉันถามด้วยความตกใจ แต่ฉันต้องตกใจมากกว่าเพราะ นิดาเอามีดปลายแหลมที่ซ่อนไว้แทงสวนฉันเข้าที่ต้นขาจนฉันล้มลง
 
           "โอ๊ยย นิดา เธอทำอะไรน่ะ"
 
             "ยัยทอมโง่เอ๊ย เธอพูดเองไม่ใช่เหรอน้ำวนแรงขนาดนั้น ผู้ชายยังไม่รอดแล้วเด็กผู้หญิงจะรอดได้ยังไง นั่นไงล่ะศพที่มีแต่บาดแผลและขาวซีดนั่นยังไงล่ะ ที่รักของเธอ"
 
 
 
              "และแกมีส่วนรู้ว่าเธอตาย"
 
            เธอที่อยู่ตรงหน้าทำตาดุร้าย และศพนั่นฉันดูไม่ออกเลยว่าเป็นใคร สรุปแล้วมันยังไงกันนี่ ฉันกระเผกหนีในขณะที่เธอเดินถือมีดตามมาอย่างเชื่องช้าเหมือนพรานล่าสัตว์
 
             "บ้าเอ๊ย  รึว่าเธอฆ่าพี่สาวเธอไปแล้ว นิดาเธอบ้าไปแล้วแน่ๆ"
 
             "หุบปากอีทอมโง่ ฉันนี่แหละพี่สาวฝาแฝดของนิดา   เป็นนิดานี่สุดยอดจริงๆ ฉันชักชอบบทนี้แล้วสิ  สั่งอะไรใครก็ได้ เงินสมบัติมากมายอีกต่างหาก  ถ้าแกตาย ก็ไม่มีใครรู้ไม่มีพยานอีกต่อไป เพราะทุกคนเชื่อว่าฉันคือนิดา นิดต่างหากที่ตาย พ่อแม่ฉันก็ยังไม่กลับจากฝรั่งเศส คนที่นี่ฉันก็จ้างมาใหม่  คนที่รู้เรื่องโดนกำจัดหมดแล้ว  ฮ่า ฮ่า ฮ่า พอแกตายฉันถึงจะโทรเรียกพ่อกลับแม่กลับมา  ฉันจะได้บอกว่านิดตายแล้ว คนอย่างฉันไม่มีใครเหลียวแลอยู่แล้ว"
 
            แย่ล่ะสิ แต่ทำใมล่ะ ฉันน่าจะอยู่ฝ่ายเธอไม่ใช่เหรอ  นี่มันบ้าแล้ว  นี่ฉันต้องตายโง่ๆอย่างนี้เหรอ ฉันวิ่งกระเผกหนีอย่างยากลำบาก
 
              "ทำใมล่ะ ฉันฆ่าพวกนั้นฉันเป็นฝ่ายเธอไม่ใช่เหรอ"
 
             "เพราะแกเป็นคนพิเศษของนิดายังไงล่ะ  แกบังอาจทำตัวเหมือนรู้ว่าฉันไม่ใช่นิดา เสียใจด้วยนะ อีทอมโง่"
 
             ฉันวิ่งหนีอย่างยากลำบากและหลบเข้าห้องที่ไม่ได้ล็อค เสียงเคาะประตู ยัยบ้านี้ใจเย็นมาก
 
             "ก๊อก ก๊อก ก๊อก จันทร นี่นิดานะ  นิดาล้อเล่น นิด อะไรนั่นฉันโกหก"
 
          อย่าหลอกกันซะให้ยาก ฉันนั่งพิงประตูหอบแฮ่กๆ เอามือกดแผลไว้ แผลมันทะลุขาเลือดออกค่อนข้างมาก  ฉันจึงเปิดไฟในห้องเพื่อหาผ้ามาพันแผล
 
               แต่ฉันต้องตะลึง
 
               ไอ้แจ็ค ไอ้แจ็คที่หยุดเรียนอย่างไม่ทราบสาเตุ มันโดนจับขึงพืดด้วยโซ่ที่มือสองข้างและ มันโดนทรมาน ดูจากร่องรอย ผิวหนังที่แผ่นหลังโดนถลกออก และมีรอยมีดเสียบเข้าที่หัวใจ
 
               มันตายแล้ว
 
                ฉันรู้สึกหวาดกลัวอย่างมาก ไม่ได้กลัวตาย แต่กลัวถูกทรมานจนตายเหมือนไอ้แจ็คนี่ โดนจับยังดีซะกว่าหลายเท่า
                ฉันฉีกเสื้อนักเรียนสีขาวมาพันแผลที่ขาท่อนบนจึงเหลือแค่ซับใน  ข้างในห้องนี้ไม่มีอะไรเลยที่ใช้เป็นอาวุธได้ ฉันได้ยินเสียงยัยนั่นกังใช้มีดทำลายประตู ฉันนั่งลงอย่างสิ้นหวัง
 
              "นิดาเธอตายแล้วจริง มันเป็นความผิดของฉันเอง ถ้าเธอไม่สนิทกับฉันพวกนั้นก็ไม่ทำให้เกิดเรื่องวันนั้น เธอก็คงไม่ตาย"
              ฉันพิงกอดเข่าร้องให้ แต่ฉันต้องสะดุ้งเมื่อ ของมีคมทะลุประตูมาแทงที่หัวไหล่มันเสียวแปร๊บในตอนแรกและเลือดก็ไหลตามมา
 
             "นั่นไง ประตูทะลุแล้วจันทร ออกมาหานิดาซะดีๆ"
 
             ฉันกัดฟันกดกลอนประตูแล้วผลักอย่างแรงจนมันชน นิด ล้ม ฉันวิ่งหนีออกมาทันที โดยไม่สนใจยัยบ้าเลือดที่ลุกขึ้นอย่างช้าๆ 
 
               ฉึก!!
            
              ฉันรู้สึกชาที่แขน   ลูกดอก   มันยิงจนทะลุแขนฉัน  พอหันกลับไปยัยคนนั้นใช้หน้าไม้ ยิงสะเปะสะปะไปทั่ว
 
             "ล่าสัตว์ป่า ก็ต้องใช้ลูกดอกสินะ"
 
              ฉันนอนจมกองเลือด เลือดออกเยอะซะจริง เยอะจนตาพร่า  ฉันกำลังจะตาย กำลังจะถูกฆ่า แต่อาจจะดีแล้วก็ได้  ฉันทำบาปไว้เยอะเหลือเกิน  ฉันคิดถึงตอนเด็กยายเลี้ยงฉันมาและสอนให้แข็งแกร่งเพื่อจะได้อยู่คนเดียวได้ ฉันเริ่มกลัว   ยัยนิดเดินเข้ามาอย่างช้าๆในมือมันมีมีดปลายแหลมที่เงาวับ
               "ยายจ๋า  ยาย...."
 
               "หือ ถึงกับเพ้อเลยหรือนี่  เหอะ  เอาเถอะใหนๆก็จะตายอยู่แล้วเก็บความจริงเอาไว้ไปเล่าให้น้องสาวฉันฟังในนรกด้วยนะ"
 
               มันมอง นิด ด้วยสายตร่าที่พร่ามัวเพื่อดูว่าอยู่ตรงใหน
 
              "ฉันเกลียดมันเหลือเกินยัยนิดาห่าเหวอะไรนั่นมันแย่งทุกอย่างไปจากฉัน เวลามันมางุ้งงิ้งเล่าว่าเจอใครมั่ง เล่นกับใครมั่ง ฉันอยากบอกมันทุกรอบเลยว่าอยากจะอ้วก  ฉันเกลียดคนนิสัยอ่อนหวานอย่างมัน มันทำให้ฉันดูเลวในสายตาพ่อแม่     โว๊ย   ฉันเกลียดมัน  ของที่มันได้ ทุกอย่าง มันควรจะเป็นของฉันคนนี้"
 
             นิด ร้องอย่างบ้าคลั่ง เธอเงื้อมีดขึ้นสูงสุดคงกะแทงทีเดียวให้มิดด้าม ในจังหวะที่หล่อนแทงลงมา ฉันเอาลูกดอกที่ห้อยต่องแต่งที่แขนฉันแทงสวนไป มันเข้าที่เบ้าตา ของมันพอดี ส่วนมีดของมันปักเข้าที่ปอดด้านซ้าย คงเพราะโดนสวน มีดเลยพลาดตำแหน่งหัวใจ
 
               "อ่อก  อ่อก  แค่ก"  ฉันถีบให้เธอกระเด็นออกเพื่อให้ปล่อยมีดที่ปักอยู่ตรงอกของฉัน  
 
    อา...อึดอัดหายใจลำบากเหลือเกิน  ด้วยอาการชามันไม่เจ็บเลยด้วยซ้ำ ทำให้ฉันยังมีแรงลุกขึ้น
 
              "โอ๊ยย   โอ๊ยยย   มันแทงเข้าตาฉัน  ตาฉันบอดแล้ว   โอ๊ยเจ็บ    ฮือ  ฮือ  "
 
  ยัยปิศาจ ร้องโหยหวน  ฉันแทงเข้าไปลึกมาก และคงมากพอที่จะทำให้เขาเจ็บสาหัส  เธอตะกุยประตูที่โดนล็อคจากข้างนอก
 
              "ใครอยู่ข้างนอก  เปิดให้ฉัน....อุ๊บบบบ"
 
              บึ๊กกกก      ฉันหยิบเอาด้ามยิงหน้าไม้หวดซ้ำเข้าที่ลูกดอกที่ยังคาอยู่กับเบ้าตาของ พี่สาวนิดา  เธอกลิ้งไปไม่ไกลเธอนอนหงายชักกระตุกน่ากลัวเธอไม่รอดแล้ว
 
               "อ่อก อ่ออก   อ่ออก"
 
            เสียงของพี่สาวนิดาค่อยๆหายไป เลือดและมันสมองสีขาวปนออกมาจากแผลหลังหัวที่ลูกดอกทะลุออกมา    
 
            ฉันทรุดตัวลงอย่างอ่อนแรง มันเริ่มเจ็บแล้ว มีดที่ปักอยู่ที่อกมีเลือดซึมออก และฉันรู้สึกเหมือนลมหายใจของฉันมีเลือดปนออกมาด้วย 
          ปอดของฉันทะลุไปแล้ว และวาระสุดท้ายของฉันไกล้มาถึงแล้ว  แต่ฉันได้กลิ่นหอมเย็น
 มันทำให้ฉันหันไปมองร่างของนิดา 
 
            ศพที่มีแต่แผลและขาวซีด  น้ำตาฉันไหลแข่งกับเลือดที่ไหลย้อนออกมาจากปากและจมูกของฉัน
             กลิ่นดอกลั่นทม  มันอาจจะโชยมาจากทางเข้าบ้านหลังนี้รึยังไงก็ช่าง มันทำให้ฉันผ่อนคลายอย่างประหลาด
 
            "นิดา ฉันได้เจอเธอเสียที"
 
             ดอกลั่นทมร่วงโรยทั่วบ้าน กลิ่มหอมอบอวลไปทั่วบริเวณ ฉันจำคำพูดที่พูดคุยกันวันนั้นได้
 
        
 
                "ต้นลั่นทมนี่ส่วนมากจะปลูกในโรงพยาบาล และสุสานใช่ใหม"
                                            
 
 
 
                เสียงยังดังอยู่ในหัว กลิ่นลั่นทมในวันนี้มันช่างเหมาะเจาะเหลือเกิน
 
 
                             
 
           
                 >>>>>>>>>>อวสาน<<<<<<<<<<<