วิญญานสีเลือด

วิญญาณสีเลือด 
 
“เคยได้ยินเรื่องเล่าของผีตัวแดงไหม” เสียงสดใสร่าเริงของเด็กหนุ่มท่าทางอารมณ์ดีหรือเต้ ดังขึ้นระหว่างที่เพื่อนคนอื่นๆนอนฟุบหน้าบนโต๊ะเรียนของตนรออาจารย์ผู้สอนเข้า
 
“วันนี้มาเรื่องผีหรอ ฉันไม่เอาด้วยหรอกนะ!”เมฆเงยหน้าขึ้นและรีบค้านทันทีที่เต้ตั้งหัวข้อสนทนาขึ้น เนื่องจากเมฆเป็นคนที่กลัวผีมาก ชีวิตนี้ไม่เคยกลัวอะไรเลยนอกจากผี
 
“ฟังก่อนดิเมฆ จะกลัวอะไรนักวะ กะอีแค่ผี”เด็กหนุ่มรูปร่างสูงโปร่งลักษณะท่าทางเกเรและอารมณ์ร้อนหรือพีช พูดขึ้นด้วยท่าทางตื่นเต้นกับเรื่องที่เต้พูด อีกทั้งยังเร้าให้เต้รีบๆเล่าเรื่องนั้นให้ฟังเสียที
 
“เฮ้!แซ็ก ตื่นก่อนๆ”พีชรีบเขย่าตัวแซ็กที่นอนฟุบอยู่ข้างๆเต้ให้ตื่น แซ็กค่อยๆเงยหน้าขึ้นช้าๆแล้วขมวดคิ้วด้วยความหงุดหงิดที่ตนโดนขัดเวลานอนก่อนจะหันมาพูดกับเต้
 
“แล้วไอ้ผีตัวแดงนี่มันอะไรล่ะ ฟังจากชื่อแล้วไม่น่าเป็นผีเลยแหะ”แซ็กพูดด้วยสีหน้าเรียบเฉยแต่ในใจก็รู้สึกสนอกสนใจอยู่ไม่น้อย
 
“เรื่องมันก็มีอยู่ว่า... ไอ้ผีตัวแดงเนี่ย...”เต้ค่อยๆเริ่มเล่าด้วยน้ำเสียงน่าขนลุกชวนผวา
 
“ว่ากันว่าเขาคือเจ้าที่ ตาเดียว ตัวแดง ไม่มีแขนไม่มีขา ...”
 
“หา!? ไอผีแบบนั้นมันมีด้วยหรอวะ”พีชขัดขึ้นด้วยความสงสัย
 
“มีดิ! ฉันเห็นมากับตาแล้วนะเว้ย … มันน่ากลัวมาก ถ้าใครอยากเห็นจะต้องให้คนที่เคยเห็นแล้วแบบฉันเนี่ย ชี้ให้ดู”เต้ยังคงเล่าต่อด้วยน้ำเสียงพิลึกๆ แซ็กที่ได้ฟังเรื่องก็เริ่มสนใจในเรื่องนี้มากขึ้น แต่ก็เงียบและฟังต่อไป
 
“แต่มันมีข้อแม้อยู่ว่า ...”เต้หยุดพูดไปชั่วขณะแล้วมองไปที่เพื่อนๆของตน
 
“ถ้าอยากเห็นมันล่ะก็ ต้องแลกด้วยการที่ต้องเห็นมันไปตลอดชีวิต! มันจะอยู่ในทุกๆที่ที่แกไป ถ้าพวกแกอยากเห็น... เดี๋ยวฉันจะชี้ให้พวกแกดูก็ได้.. แต่ขอย้ำ.. ตลอดชีวิต!!!”เต้พูดด้วยเสียงที่ดังขึ้นทำให้เมฆถึงกับสะดุ้งและถอยห่างออกมา
 
“ฉันไม่เอาด้วยนะเว้ยเต้!”เมฆรีบปฏิเสธทันควัน สีหน้าบ่งบอกถึงความกลัวอย่างชัดเจน
 
“แต่ฉันเอาว่ะ น่าสนุกดีออก ไหนแกชี้ให้ฉันดูหน่อยไอ้เต้”พีชตอบรับด้วยความตื่นเต้นทันที
 
“แกล่ะแซ็ก เอาด้วยไหม”เต้หันมาถามแซ็กด้วยรอยยิ้มขี้เล่นของตน ทำให้แซ็กเริ่มมั่นใจว่ามันต้องเป็นเพียงมุขตลกของเต้แน่นอน
 
“เอาสิ”แซ็กตอบรับด้วยสีหน้าเรียบเฉย แต่ในใจก็รู้สึกตื่นเต้นไม่แพ้พีชเลย
 
“เหลือแกคนเดียวแล้วนะเมฆ”เต้หันไปหาเมฆแล้วยิ้มให้อย่างเจ้าเล่ห์ เมฆส่ายหน้าไปมาทันทีที่เต้ถาม
 
“ไม่มีวัน”
 
“โห่! ไรวะเมฆ ใจป่าวๆ”พีชเริ่มพูดท้าทายเมฆและมองหน้าเมฆด้วยสีหน้าท้าทายเช่นกัน ซึ่งสำหรับเมฆแล้วถ้าโดนท้ามาแบบนี้ ก็ต้องตอบตกลงทุกที แต่ครั้งนี้ทำให้เขาต้องคิดหนัก ตอนนี้ในหัวของเขานั้นมีแต่รูปภาพของผีตัวแดงในรูปแบบที่แสนจะน่ากลัวอยู่เต็มหัวไปหมด
 
“เอาไงเมฆ เพื่อนป่าว”พีชยังคงท้าทายเมฆด้วยประโยคที่แสดงถึงศักดิ์ศรีของเมฆ ในที่สุดเมฆก็กลั้นใจตอบตกลงไป
 
“เออ! เอาก็เอาวะ มา ผีตัวดงผีตัวแดงอะไร ไม่กลัวโว้ย!”
 
“ต้องอย่างนี้สิ มาไอเต้ ชี้ให้พวกเราดูเร็ว”พีชรีบหันไปพูดกับเต้ทันที เต้มองไปรอบๆตัวช้าๆแล้วหันกลับมามองเพื่อนๆอีกครั้ง
 
“โทษที แถวนี้ไม่มีว่ะ ไว้ตอนกลางวันเดี๋ยวฉันจะชี้ให้ดูแล้วกัน”
 
“อ้าว! ไหงงั้นล่ะ”พีชบ่นด้วยความเสียดายผิดกับเมฆที่ถอนหายใจออกมาเฮือกหนึ่งใหญ่ๆด้วยความโล่งใจ
 
“เฮ้ย!ครูมาๆ”จู่ๆเพื่อนในห้องคนหนึ่งก็ตะโกนขึ้นทำให้เพื่อนๆในห้องต่างวิ่งกลับที่นั่งกันอย่างรวดเร็ว พีชกับเมฆจึงหันหลังกลับไปที่หน้ากระดาน พีชได้แต่นั่งมองกระดานด้วยความหงุดหงิดใจ
 
“แกไม่สนใจหรอแซ็ก”เต้ที่นั่งอยู่ข้างๆแซ็กถามขึ้นเบาๆ
 
“ก็แค่มุกตลกของนายไม่ใช่รึไง”แซ็กหันมามองเต้แล้วเลิกคิ้วเป็นเชิงสงสัย
 
“แกนี่รู้ทันตลอดเลยนะแซ็ก”เต้ยิ้มแหยๆให้แซ็กพร้อมหยิบหนังสือเรียนขึ้นมา
 
“แล้วตกลงมันคืออะไรล่ะ”
 
“เดี๋ยวก็รู้น่า”เต้หันมายิ้มเจ้าเล่ห์ให้แซ็กแล้วหันกลับไปสนใจครูผู้สอน แซ็กได้แต่เลิกคิ้วด้วยความสงสัยแต่ก็หันกลับไปสนใจครูผู้สอนเช่นกัน เพราะถ้าได้รู้ว่าเป็นแค่มุขตลกของเต้แล้ว มักจะหาสาระไม่เคยได้เลย แซ็กได้แต่เหม่อมองออกไปข้างนอกหน้าต่างด้วยความรู้สึกว่างเปล่าแต่ก็ต้องตกใจเมื่อเห็นอะไรบางอย่างเป็นเงาตะคุ่มๆสีดำปนสีแดงอยู่บนดาดฟ้าของบ้านหลังหนึ่งข้างๆโรงเรียนของเขา มันกำลังจ้องมองมาที่เขาด้วยสายตาที่แสนอำมหิต และสิ่งที่มันทำให้เขาตกใจกว่าก็คือ มันมีเพียงตาเดียว!
 
“แซ็ก!”แซ็กหันฟุ่บกลับมาหาเพื่อนสนิทของตนด้วยความตกใจ
 
“อะ...อะไร”แซ็กปาดเหงื่อบนใบหน้าของตนช้าๆแล้วยิ้มแหยๆให้เต้
 
“อยู่ดีๆแกก็สั่นไปทั้งตัวเลย ฉันเรียกแกตั้งนานแล้วก็ไม่หัน แกเป็นไรป่ะเนี่ย”เต้ถามด้วยสีหน้าเป็นห่วงแต่แซ็กได้แต่ส่ายหน้าไปมาแล้วหันกลับไปมองบนดาดฟ้าของบ้านข้างอีกครั้ง แต่ทว่า เงาสีแดงปนดำนั้นได้หายไปแล้ว
 
‘เมื่อกี้มันอะไรกัน ... ’
 
                หลังจากเวลาคาบสุดท้ายก่อนพักกลางวันหมดลง เต้ก็พาเพื่อนๆไปดูผีตัวแดงตามที่ตนสัญญาไว้ ในขณะที่เดินไปตามทางเดินเรื่อยๆนั้นเต้ก็พลางมองซ้ายมองขวาไปเรื่อยๆเหมือนกับมองหาอะไรบางอย่างจนมาหยุดยืนอยู่ตรงทางเดินหน้าบันไดชั้น7 ในยามพักกลางวันนี้มันช่างเงียบสงบและปราศจากผู้คนเสียเหลือเกิน
 
พวกแกใจเย็นๆก่อนนะ"เต้หันมาหาเพื่อนๆแล้วพูดด้วยสีหน้าจริงจัง พีชพยักหน้าและจับจ้องไปยังเต้อย่างไม่ละสายตา ผิดกับเมฆที่ใช้มือปิดตาตัวเองไว้และยืนตัวสั่นไปทั้งตัวด้วยความหวาดกลัว
 
“เฮ้ย! เมฆ.. จะชี้แล้วเอามือออกก่อน"เต้ที่เห็นว่าเมฆกลัวมากก็ได้ใจมากและแกล้งเมฆอย่างสนุกสนาน เมฆได้แต่จำใจค่อยๆเอามือออกจากตาแล้วยืนแข็งทื่อเป็นท่อนไม้อยู่ข้างๆพีช                 "จะชี้แล้วนะ!"เต้พูดย้ำอีกครั้งด้วยน้ำเสียงน่าขนลุก เต้ค่อยๆยกมือขึ้นมาช้าๆซึ่งมันทำให้เมฆอยากจะหันหน้าหนีไปไกลๆจนแทบจะสติแตกตายอยู่ตรงนั้น แต่พีชกลับมองไม่ละสายตาด้วยความตื่นเต้นลุ้นระทึกราวกับลุ้นหวยรางวัลที่1 เต้ค่อยๆชี้ไปยังมุมๆหนึ่งของทางเดินหน้าบันไดพร้อมกับพูดว่า!!
 
"นี่ไง!!!"
 
"ว๊าก!"เมฆร้องตะโกนเสียงหลงพร้อมมองไปยังจุดที่เต้ชี้แต่สิ่งที่เขาเห็นกลับทำให้เขาหยุดร้องและอ้าปากค้างทันที
 
พีชที่เห็นสิ่งนั้นแล้วก็ยืนแข็งทื่อด้วยความอึ้ง เขาจ้องมองสิ่งนั้นด้วยความรู้สึกปี๊ดอย่างบอกไม่ถูก แซ็กที่ยืนอยู่ข้างๆเต้ก็มองสิ่งนั้นด้วยความทึ่งไม่แพ้กันแต่กลับยิ้มออกมาเป็นคนแรกแล้วหันไปหาเต้ด้วยสีหน้ากลั้นขำ เต้ที่เห็นเพื่อนๆทั้งสามยืนอึ้งกันอยู่นานก็ระเบิดเสียงหัวเราะออกมาอย่างสะใจทันที
 
"ฮ่าๆๆๆๆๆ"เต้ยืนขำจนต้องกุมท้องไว้เพราะเขาขำจนท้องแข็งไปหมด และตัวตนของผีตัวแดงนั้นจริงๆแล้วก็คือ.. ถังดับเพลิงนี่เอง!! ทันทีที่พีชที่เริ่มได้สติก็หันกลับมาหาเต้พร้อมยิ้มมุมปากให้อย่างโหดเหี้ยม
 
"ไอ้...เต้..."พีชค่อยๆก้าวเข้ามาหาเต้ช้าๆและเรียกชื่อเต้ด้วยน้ำเสียงชวนสยอง
 
"จ๋า..."เต้ยิ้มแหยๆให้พีชแล้วค่อยๆถอยหลังไปเรื่อยๆ
 
"อย่าอยู่เลย!"
 
"ว๊าก!"พีชวิ่งไล่เต้ไปมาด้วยความโมโหทันที เต้ก็ได้แต่วิ่งหนีพีชอย่างสุดควาสามารถไปมาบนทางเดินของชั้น7 แซ็กที่เห็นดังนั้นก็ขำออกมาไม่หยุดจนไม่รู้ว่าตัวเองนั้นขำมุขตลกของเต้หรือขำที่พีชวิ่งไล่เต้กันแน่ และตอนนั้นเองที่แซ็กเหลือบไปเห็นเมฆที่ยืนแข็งทื่อหน้าซีดอยู่หน้าถังดับเพลิงคนเดียว แซ็กเห็นดังนั้นก็เดินเข้าไปเขย่าตัวเมฆกลัวว่าเพื่อนของตนจะกลัวจนช็อคไปซะแล้ว
 
"เฮ้ย! เมฆ"แซ็กเขย่าตัวเมฆพร้อมเรียกสติเมฆให้กลับมา แต่ทว่าเมฆกลับหน้าซีดกว่าเดิมแล้วค่อยๆหันมาหาแซ็กช้าๆ
 
"แซ็ก.. ช่วยฉันด้วย"เมฆพูดด้วยน้ำเสียงสั่นและหวาดกลัว เหงื่อไหลชุ่มไปทั้งตัวทั้งๆที่อากาศเย็นสบายจนเกือบหนาว
 
"มันก็แค่ถังดับเพลิงน่าเมฆ"แซ็กค่อยๆเรียกสติเมฆกลับมาด้วยความกังวล
 
"นายไม่เห็นมันหรอแซ็ก!"เมฆถึงกับตาค้างเมื่อเขารู้ว่าไม่มีใครมองเห็น'มัน'นอกจากเขา เมฆค่อยๆถ่อยหลังห่างออกมาจากทางเดินหน้าบันไดด้วยความหวาดกลัว พีชกับเต้ที่เห็นเพื่อนแปลกไปก็หยุดวิ่งไล่กันและหันมามองเพื่อนของตนด้วยความตกใจ
 
"นายพูดอะไรน่ะเมฆ.. มันก็แค่ถังดับเพลิง"แซ็กพยายามเรียกสติเมฆอีกครั้ง เขาคิดว่าเมฆนั้นกลัวจนสติแตกไปซะแล้ว กลัวจนจินตนาการภาพออกมาเองทั้งๆที่ไม่มีอยู่จริง
 
"นายไม่เห็นมันหรอ! มันยืนอยู่นั่นไงแซ็ก! มันจะฆ่าฉันแซ็ก!"เมฆพูดถึงบางสิ่งบางอย่างที่เขาเห็นอย่างคนเสียสติจนเขาถอยหลังไปชนกับขอบระเบียงตรงทางเดินหน้าบันได
 
"เมฆ!ตั้งสติไว้! มันเป็นแค่ถึงดับเพลิงนะเมฆ"เต้วิ่งกลับมาหาแซ็กและเริ่มพยายามช่วยเรียกสติเมฆกลับมาด้วยสีหน้าเคร่งเครียด
 
"นายแค่จินตนาการไปเองเมฆ! ตั้งสติไว้!"แซ็กค่อยๆเดินเข้าไปหาเมฆช้าๆ เมฆได้แต่เลิ่กลั่กมองสลับไปมาระหว่างแซ็กกับเต้และสิ่งที่เขาเห็น.. เขามั่นใจว่าเขาไม่ได้คิดไปเองแน่ๆ.. เพราะสิ่งที่เขาเห็น..มันชัดเจนจนเกินกว่าจะเป็นภาพในจินตนาการ ภาพของวิญญาณสีแดงปนดำที่ไม่มีแขนไม่มีขามีดวงตาเพียงดวงเดียวกำลังจ้องมองมาที่เขาด้วยความเคียดแค้น และสิ่งที่ทำให้เมฆต้องสติแตกอีกครั้งคือ วิญญานดวงนั้นค่อยๆเคลื่อนตัวเข้ามาหาตัวเขาอย่างรวดเร็ว!
 
ครืดดด..
 
"ว๊าก! มันมาแล้ว!!!ช่วยด้วยแซ็ก ช่วยฉันด้วย!"เมฆร้องตะโกนโวยวายด้วยความกลัว ทั้งที่ใจอยากจะวิ่งหนีไปให้ไกลแต่ขากลับแข็งทื่อไม่ยอมขยับ เขาจึงพยายามรวบรวมความกล้าอีกครั้ง แต่...
 
ครืดดด..
 
"อ๊าก!"เสียงการเคลื่อนตัวของวิญญาณผีตัวแดงนั้นดังขึ้นทลายความกล้าที่รวบรวมมาได้ของเมฆจนหมดสิ้น 
 
ครืดดด..
 
จนในที่สุดมันก็มาหยุดอยู่ตรงหน้าเมฆ เมฆได้แต่จ้องมองวิญญาณตรงหน้าด้วยความหวาดกลัว ในใจอยากจะร้องตะโกนออกมาอีกครั้ง แต่ในคอกลับจุกจนร้องไม่ออก และภาพตรงหน้าเขาทำให้เขาร้องไห้ออกมาอย่างอับจนหนทาง กลุ่มควันสีแดงปนดำค่อยๆมีแขนงอกออกมาบีบคอเมฆพร้อมยกตัวเมฆลอยขึ้นมาเหนือระเบียง
 
พีชเต้และแซ็กถึงกับอ้าปากค้างกับภาพตรงหน้า ภาพของเมฆที่ลอยอยู่กลางอากาศและดิ้นทุรนทุรายอย่างคนเสียสติ ถึงจะไม่อยากเชื่อแต่ก็ต้องเชื่อ แซ็กที่ตั้งสติได้ก่อนเพื่อนก็รีบวิ่งเข้าไปหาเมฆทันที
 
"เมฆ!"
 
เมฆพยายามยื่นมือมาหาแซ็กด้วยแรงเฮือกสุดท้ายของตน
 
"ช่วย...ดะ" ฟุ่บ!!...
 
"เมฆ!"แซ็กถึงกับแผดเสียงร้องตะโกนลั่นออกมาราวกับหัวใจแตกสลายเป็นเสี่ยงๆ วินาทีนั้นราวกับโลกแทบจะหยุดหมุนไปทันที ภาพของเพื่อนรักของเขาที่กำลังลอยอยู่กลางอากาศในที่ๆไม่มีพื้นผิวรองรับค่อยๆหายวับลงไปต่อหน้าต่อตา
 
แซ็กแทบจะเสียสติด้วยความช็อค เขาพยายามคิดว่าให้ตัวเขาสะดุ้งตื่นเสียที.. บอกกับเขาทีว่านี่เป็นแค่ความฝัน! ใครก็ได้! ปลุกเขาที!
 
แซ็กค่อยเดินไปยังจุดที่เมฆตกลงไปเมื่อครู่แล้วค่อยๆก้มลงมองลงไปยังข้างล่าง และภาพที่เขาเห็นมันกลับทำให้เขาใจสลายยิ่งกว่าเก่า เป็นภาพของเมฆที่ถูกเสาธงเสียบทะลุเบ้าตาทะลุหัวศีรษะออกมาจนมองเห็นมันสมองสีเหลืองขุ่นผสมกับเลือดสีแดงสดไหลย้อยออกมาเคลือบเสาธงสีเงินให้กลายเป็นสีแดงขุ่นน่าสยดสยอง แซ็กหันหน้ากลับมาด้วยสีหน้าซีดเผือกและทรุดตัวนั่งลงกับพื้นตรงนั้นอย่างอ่อนแรง พีชค่อยๆเดินเข้ามาหาแซ็กและมองลงไปข้างล่างด้วยสีหน้าสะอิดสะเอียน เต้ที่เดินตามมาที่หลังถึงกลับไม่กล้ามองลงไป เต้นั้นช็อคจนพูดอะไรไม่ออกมีเพียงน้ำตาที่เอ่อล้นดวงตาออกมาและไหลลงอาบแก้มอย่างหยุดไม่อยู่
 
หลังจากผ่านเหตุการณ์นั้นมา1เดือน เนื่องจากไม่คิดว่าจะมีใครเชื่อในสิ่งที่พวกเขาพูดจึงได้ให้ปากคำไปว่าเมฆผลัดตกลงไปขณะปีนระเบียงเล่นกัน ถึงจะผ่านมา1เดือนแล้วแต่ก็ไม่ได้ทำให้สภาพจิตใจของแซ็กพีชและเต้ดีขึ้น ภาพในวันนั้นของเมฆยังคงวนอยู่ในหัวของทั้งสามคน.. ไม่มีใครพูดถึงเรื่องที่เกิดขึ้น จนกระทั่ง...
 
"นี่.."จู่ๆเต้ก็พูดขึ้นขณะที่กำลังนั่งเรียนกันอยู่ แซ็กกับพีชก็หันมาหาเต้ทันที
 
"ฉันรู้ว่าไม่มีใครอยากพูดถึงเรื่องนี้หรอก..แต่ฉันว่าเราต้องคุยกันแล้วล่ะ"เต้พูดด้วยสีหน้าขมขื่นเมื่อนึกถึงเมฆ
 
"คือความจริงแล้ว...ฉันเริ่มเห็นมันมา3วันแล้วล่ะ.. ไอผีตัวแดงนั่นน่ะ"เต้ถึงกับหน้าซีดทันทีที่พูดถึงผีตัวแดง แซ็กถึงกับตาโตทันทีที่เต้พูดขึ้น
 
"ว่าไงนะ"พีชถามเต้อีกครั้งด้วยความตกใจ เต้ได้แต่ก้มหน้าลงด้วยความกลัวและพูดด้วยน้ำเสียงอันสั่นเครือ..
 
"คือ..ที่บ้านฉัน..มีถึงดับเพลิงอยู่ถังหนึ่ง..แล้วเมื่อ3วันก่อน..ฉันก็เห็นมัน..พวกนายต้องเชื่อฉันนะ!"เต้พยายามกลั้นน้ำตาแห่งความกลัวเอาไว้ไม่ให้มันไหลออกมาแต่มันก็ยากเกินจะทนไหว แซ็กเห็นดังนั้นก็แตะไหล่เต้เบาๆแล้วพูดด้วยรอยยิ้มบางๆ
 
"ฉันเชื่อนายนะเต้.. มันจะต้องไม่มีอะไรเกิดขึ้นกับนาย..ฉันสัญญา ฉันจะปกป้องนายเอง"แซ็กกุมไหล่เต้แน่น เขาไม่อยากเสียเพื่อนของเขาไปอีกแล้ว
 
"ฉันด้วย.. ฉันจะไม่ยอมให้ไอผีตัวแดงนั่นมันมาทำอะไรเพื่อนฉันเด็ดขาด!"พีชพูดด้วยสีหน้าจริงจังแล้วยิ้มบางๆให้เต้ เต้ที่ได้รับรอยยิ้มจากเพื่อนทั้งสองมาก็ยิ้มบางๆตอบ จิตใจของเต้เต็มเปี่ยมไปด้วยความหวังอีกครั้งแต่ทว่า สิ่งไม่ขาดคิดก็เกิดขึ้นในระหว่างที่พวกเขาไม่ทันได้ตั้งตัวเมื่อจู่ๆลมก็พัดแรงขึ้นอย่างกะทันหันส่งผลให้หน้าต่างแต่ละบานพัดปิดอย่างแรงและรวดเร็วและความแรงนั้นก็ทำให้เกิดเหตุการณ์อันสะเทือนขวัญขึ้น
 
เพล้ง!!
 
หน้าต่างแตกกระจายเป็นเสี่ยงๆและด้วยความแรงของลมที่พัดทำให้เศษกระจกที่แตกกระจายปลิวว่อนและพุ่งเข้าใส่พีชที่นั่งอยู่ริมหน้าต่างอย่างแรง เศษกระจกชิ้นใหญ่กระเด็นอย่างแรงและบาดเข้าเต็มๆศีรษะของพีช ด้วยความเร็วและแรงทำให้เศษกระจกเฉือนศีรษะของเขาจนเป็นเศษเนื้อหลุดขาดออกมาจากศีรษะ เลือดสีแดงสดสาดกระเซ็นไปทั่วทุกทิศ เศษกระจกชิ้นกลางๆก็กระเด็นเข้ามาปักที่คอหอยของพีชทำให้ต่อให้ตะโกนร้องโวยวายด้วยความเจ็บปวดเท่าไหร่ก็ไม่มีเสียงเล็ดลอดออกมาแม้แต่นิด พีชล้มตัวลงกองกับพื้นอย่างแรงและชักดิ้นชักงอไปไม่นานก็ขาดใจตาย แซ็กกับเต้ที่นั่งอยู่ใกล้ๆถึงกับอ้าปากค้างและตกตะลึงกับภาพตรงหน้าเป็นอย่างมาก เศษสมองของพีชค่อยๆไหลออกมาจากกะโหลกศีรษะพร้อมเลือดสีแดงขุ่นมัวส่งกลิ่นคาวฟุ้งไปทั่วแต่กลิ่นคาวไม่อาจทำให้เต้กับแซ็กวิ่งหนีจากไป เต้กับแซ็กได้แต่นั่งตาค้างมองภาพของเพื่อนในสภาพไร้วิญญาณ เพื่อนในห้องคนอื่นๆต่างร้องตะโกนโวยวายบ้างก็ถึงกับสำลอกออกมาอยากหยุดไม่อยู่ แต่เสียงโวยวายพวกนั้นไม่อาจเรียกสติที่หลุดรอยไปของเต้กับแซ็กให้กลับมาได้ และมันต้องไม่ใช่เรื่องบังเอิญแน่ๆ..เพราะหน้าต่างที่แตกนั้นมีเพียงบานที่อยู่ข้างๆพีชเท่านั้นที่แตก บานอื่นๆยังคงสภาพเดิมไม่มีแม้แต่รอยร้าวสักนิด!
 
แซ็กที่เริ่มได้สติก็ค่อยๆลุกขึ้นด้วยความรู้สึกราวกับตายทั้งเป็น เขาต้องมองเห็นคนที่รักจากไปถึง2ครั้งในเวลาอันสั้น ทั้งๆที่เค้าก็อยู่ตรงนั้นแต่กลับทำอะไรไม่ได้เลย...เขาได้แต่ยืนมองเฉยๆ... ราวกับถูกสะกดนิ่งไม่ให้ขยับไปไหน
 
'พวกแกทุกคนต้องตาย'
 
จู่ๆก็มีเสียงแหบพล่าเบาๆของชายคนหนึ่งมากระซิบที่ข้างหูของแซ็ก แซ็กถึงกับสะดุ้งและมองซ้ายมองขวาไปมาด้วยความตื่นตระหนกก่อนจะหันมามองที่เต้ที่มีสีหน้าไม่สู้ดีนักทำให้แซ็กรู้ในทันทีว่าเต้เองก็ได้ยินจึงพาเต้ออกไปจากห้องเรียนและพยายามพูดกับเต้ไม่ให้เต้ต้องรู้สึกสิ้นหวังมากไปกว่านี้
 
"เต้! เราจะต้องไม่เป็นอะไรนะเต้"เต้ไม่ตอบอะไรเพียงแต่ยืนตัวสั่นไปทั้งตัวด้วยความหวาดกลัว
 
"เรื่องทั้งหมดมันเป็นเพราะฉัน..."เต้พูดขึ้นมาเบาๆด้วยเสียงอันสั่นเครือ
 
"ถ้าฉันไม่เอาเรื่องนี้มาเล่า .. เมฆกับพีชก็คงไม่ตาย.. เพราะฉันคนเดียว!"เต้ร้องไห้โฮออกมาด้วยความเสียใจและความหวาดกลัว
 
"ไม่เต้! มันไม่ใช่ความผิดนาย.. มันเป็นความผิดไอผีบ้านั่นตะหากล่ะ!"แซ็กพูดออกมาด้วยสีหน้าเคียดแค้นและน้ำเสียงที่ดุดัน
 
'ไอ้เด็กเหลือขอ! แกต้องตาย!'จู่ๆกลับมีเสียงตอบกลับมาของวิญญาณผีตัวแดงซึ่งทำให้เต้แทบจะเสียสติไป แซ็กก็ได้แต่ตั้งสติให้มั่นและตอบกลับไป
 
"ไอผีเฮงซวย! แกจะฆ่าเพื่อนฉันทำไม!"แซ็กตอบกลับอย่างเดือดดาล
 
'แกต้องตาย!'
 
เคร้งๆๆๆ!...
 
สิ้นเสียงของวิญญาณผีตัวแดง ถังดับเพลิงสีแดงสดประจำชั้น7ก็หล่นลงกับพื้นอย่างแรงและค่อยๆกลิ้งมาทางแซ็กช้าๆ แซ็กที่เห็นดังนั้นก็เตะถึงดับเพลิงนั่นกระเด็นไปไกลหลายเมตรเพื่อระบายโทสะแต่กลับมีเสียงร้องโหยหวนแปลกดังมาจากที่ไกลๆเบาๆด้วยความเจ็บปวด
 
หลังจากนั้นโรงเรียนก็ปล่อยให้นักเรียนทุกคนกลับบ้านได้ แซ็กกับเต้ได้แต่เดินไปยังทางเดินของโรงเรียนช้าๆด้วยความหดหู่
 
"เต้ เราต้องหาทางสู้ไอผีตัวแดงบ้านี่นะ"แซ็กพูดกับเต้ด้วยสีหน้าจริงจัง เต้ได้แต่หยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาแล้วคนหาทางอินเทอร์เน็ตแต่ก็ต้องขมวดคิ้วเป็นเกรียวเมื่อพบว่ากระทู้นั้นได้หายไปแล้ว
 
"อะไรเนี่ย!กระทู้ที่ฉันไปอ่านเรื่องผีตัวแดงมามันหายไปแล้ว ได้ไงกัน"เต้ลองค้นหาด้วยกูเกิ้ลอีกครั้งแต่กลับไม่มีเรื่องเล่าผีตัวแดงหลงเหลืออยู่เลย ค้นหาพบแค่แมนยูฯหรือผีแดงแมนเชสเตอร์ ยูไนเด็ตทีมฟุตบอลชื่อดังของต่างประเทศ เต้ถึงกับหน้าซีดไปและใจหายวับไปทันที ไม่มีวิธีรับมือกับผีตัวแดงได้เลยจริงๆ..
 
"มันต้องมีวิธีสิ.. ลองนึกดูดีๆสิเต้"
 
"จริงสิ.. ต้นตอของเรื่อง.. เราต้องจัดการต้นตอของผีตัวแดง"ในตอนนั้นเองที่แซ็กกับเต้เดินผ่านการก่อสร้างอาคารเรียนใหม่ที่กำลังก่อสร้างอยู่ ทันใดนั้นก็เกิดเหตุการณ์ไม่คาดฝันขึ้น! จู่ๆเสาเข็มขนาดใหญ่ที่กำลังลงก่อปูนก็เกิดอุบัติเหตุโค่นล้มลงมาทางแซ็ก เต้ที่เห็นว่าเสากำลังจะล้มลงก็กระโดดใส่แซ็กอย่างแรงและพลักแซ็กให้กระเด็นห่างออกไปส่งผลให้เสาต้นนั้นล้มทับกลางลำตัวของเต้เข้าเต็มๆ ฝุ่นละอองกระจายฟุ้งไปทั่วบริเวณแทบนั้นเมื่อฝุ่นจางลงก็เผยให้เห็นภาพอันน่าสลดใจที่ทำให้หัวใจของแซ็กนั่นแทบจะหยุดเต้น แซ็กได้แต่อ้าปากค้างและจ้องมองร่างของเพื่อนรักที่ขาดออกจากกันเป็นสองซีกและกระเด็นไปคนละทิศคนละทางอวัยวะภายในต่างๆนานาๆกระจัดกระจายไปตามพื้นปูนคู่กับเลือดสีแดงฉานที่นองเต็มราวกับทะเลขนาดย่อม น้ำตาแห่งความเสียใจไหลรินอาบแก้มเป็นสายแซ็กได้แต่ทรุดตัวลงกับพื้นแล้วจ้องมองใบหน้าของเพื่อนรักด้วยความว่างเปล่า ในตอนนั้นเองที่เสียงของเต้ดังขึ้นในหัวแซ็กอีกครั้ง
 
'ต้นตอของเรื่อง.. เราต้องจัดการต้นตอของผีตัวแดง'ประโยคสุดท้ายของเต้ก่อนที่เต้จะจบชีวิตลง.. เขาจะไม่ยอมให้ทั้งหมดสูญเปล่า แซ็กลุกขึ้นยืนและวิ่งไปหยิบค้อนของคนงานก่อสร้างมาแล้ววิ่งกลับไปยังตึกเรียนสุดชีวิต
 
"ต้นตอของผีตัวแดง! ก็คือถังดับเพลิงนี่เอง!"แซ็กวิ่งไปที่ถังดับเพลิงแล้วเงื้อสุดแขนและเหวี่ยงค้อนใส่ถังดับเพลิงสีแดงสดหน้าตึกสุดแรง
 
ปึ้ง!
 
'อ๊าก! แก!ไอเด็กเปรต แกคิดจะทำอะไร!'วิญญาณผีตัวแดงร้องโหยหวนด้วยความเจ็บปวด
 
"จบตำนานของแกยังไงล่ะ!"เมื่อแซ็กพูดจบแซ็กก็วิ่งขึ้นไปเรื่อยๆเพื่อจัดการกับถังดับเพลิงทั้งหมด 'แกต้องตาย!'ผีแดงตัวโผล่มาตรงหน้าแซ็กและทำท่าจะเข้ามาทำร้ายแซ็กจึงฟาดค้อนใส่ถังดับเพลิงสุดแรง
 
ปึ้ง!!
 
'อ๊าก! แก...ต้อง..ตาย!'แซ็กที่กำลังวิ่งขึ้นบันไดไปก็ถูกผีตัวแดงดึงตกลงมาจากบันไดกระแทกลงกับพื้นอย่างแรง
 
"อ๊าก!"แซ็กร้องออกมาด้วยความเจ็บปวดและหันไปมองขาขวาของตนและพบว่ากระดูกของเขาหักแทงทะลุเนื้อส่วนที่หุ้มขาไว้ออกมา เลือดสีแดงสดไหลออกมาไม่ขาดสาย แซ็กได้แต่กัดฟันกรอดและใช้แรงเฮือกสุดท้ายลุกขึ้นอีกครั้งและเดินขึ้นบันไดต่อไปอย่างทุลักทุเล 
 
เพล้ง!!! กระจกระหว่างทางขึ้นบันไดแตกกระจายและกระเด็นมาปักตามลำตัวของแซ็กทั้งตัว
 
"อ๊าก!..."แซ็กทรุดตัวลงกับพื้นอีกครั้งด้วยความเจ็บปวดก่อนจะฟาดใส่ถังดับเพลิงของชั้นนั้นสุดแรง
 
'อ๊าก... แก! ฉันจะฆ่าแก!!'ผีตัวแดงใช้ไม้กวาดที่วางอยู่แถวนั้นพอดีหักครึ่งเพื่อให้เกิดปลายแหลมและพุ่งเข้ามาแทงเขาที่กลางลำตัวของแซ็กจนทะลุไปข้างหลังและกระชากออกมาอย่างแรง แซ็กถึงกับกระอักเลือดออกมาจำนวนมาก เจ็บจนชาไปทั้งตัว เจ็บจนไม่รู้สึกว่าเจ็บ ผีตัวแดงจึงระเบิดเสียงหัวออกมาด้วยเสียงที่น่ารังเกียจ
 
'ฮ่าๆๆๆแกต้องตายอยู่ตรงนี้แหละไอเด็กโง่! ฮ่าๆๆ' วินาทีนั้นเองแซ็กอาศัยแรงที่เหลืออยู่ถอดสร้อยพระของตนและแขวนไปที่ตัวของวิญญาณผีตัวแดงทันที
 
'อ๊ะ...อ๊าก!'ผีตัวแดงร้องโหยหวนและหายวับไปทันที แซ็กจึงใช้โอกาสนี้คลานขึ้นไปเรื่อยๆจนมาถึงชั้นบนสุดหรือชั้น7นั่นเอง แซ็กก็พยายามคลานเข้าไปใกล้ๆตู้เก็บถังดับเพลิงอย่างสุดชีวิตแต่จู่ๆก็มีไอวิญญาณของผีตัวแดงที่นอนดิ้นทุรนทุรายอยู่ที่พื้นดึงขาแซ็กไว้ไม่ให้ไปต่อได้
 
'ฉันไม่ยอมให้แกชนะฉันได้หรอกไอเด็กเหลือขอ!!'ในตอนนั้นเอง สายลมก็พัดแรงขึ้นอย่างน่าประหลาดส่งผลให้วัตถุสีแดงอะไรบางอย่างกลิ้งมาอยู่ตรงหน้าของแซ็ก และเมื่อเพ่งมองดีๆแล้วก็พบว่ามันคือถังดับเพลิงนี่เอง!! ถังดับเพลิงที่เขาเตะมันเมื่อตอนนั้น!! เมื่อเห็นดังนั้นแซ็กก็แสยะยิ้มแล้วกำค้อนในมือแน่น
 
"หายไปซะ ไอ้ผีหน้าโง่!"
 
ปึ้ง!
 
'มะ...มะ...ไม่! อ๊าก!'วิญญาณของผีตัวแดงค่อยๆสลายหายและกลายเป็นเศษฝุ่นผงสีแดงเกลื่อนพื้น แซ็กยิ้มบางๆให้ตัวเองแล้วนอนหงายกับพื้นและมองขึ้นไปบนเพดานสีขาวด้วยจิตใจที่ว่างเปล่า... ในตอนนั้นเองที่สติกำลังจะดับไปเขาก็มองเห็นเพื่อนๆของเขากำลังยืนล้อมรอบเขาอยู่ เต้ยิ้มอย่างแผ่วบางให้แซ็กและยื่นมือมาให้ แซ็กค่อยๆเอื้อมมือไปจับมือนั้นช้าๆและพูดหนึ่งประโยคด้วยเสียงอันแผ่วเบาว่า..
 
"ฉันชนะแล้ว..."เสียงหัวใจที่เคยเต้นอยู่ค่อยๆเงียบหายไปอย่างช้าๆจนได้ยินเสียงของสิ่งมีชีวิตรอบๆตัวอย่างชัดเจนราวกับว่ามันกำลังอวยพรให้กับชัยชนะครั้งยิ่งใหญ่ของเขา ไม่นานเสียงกรีดร้องของนักเรียนสาวที่เดินมาพบแซ็กก็ดังขึ้นกลบเสียงอวยพรของเหล่าสรรพสัตว์ ภาพรอบๆตัวค่อยๆถูกสีดำกลืนกินจนมืดมัว ลมหายใจที่แผ่วเบาค่อยๆผ่อนลงและหยุดนิ่งในที่สุด...