หิมะแรก

หิมะแรกที่ฮอกไกโด เก็บเกี่ยวความทรงจำที่ถูกแช่ไว้ในธารน้ำแข็ง
 
ผมพบกับเธอ ในวันที่ลมหายใจเสียดสีกับอากาศจนล่องลอยออกมาเป็นควันสีจาง
 
น้ำแข็งปกคลุมใจผม ร่องรอยบาดแผลจากริมน้ำสุมิดะ กระหวัดเกี่ยวร้อยราวกับเส้นหนาม
 
เมื่อลมพัดมาทางทิศตะวันออก เส้นผมสีดำขลับของเธอปลิวสยาย
 
เธอยกมือน้อยขึ้นมาอังที่ปาก ไอจากอากาศให้ความอบอุ่นกับเธอเพียงชั่วครู่ เราสบตากันแล้ว เธอยิ้ม และผมยังเย็นชา
 
เลือดยังคงไหลริน อยู่ที่ไหนสักแห่ง อาจเป็นที่ตลาดนัดตุ๊กตาดารุมะ สีแดงของตุ๊กตากับสีแดงของเลือดผมเป็นคนละเฉด
 
ผมเสียใจที่ตุ๊กตาไม่ได้ช่วยขับไล่โรคร้าย
 
เลือดยังคงไหลริน ที่ภูเขาศักดิ์สิทธิ์ ณ เทศกาลบงเท็น เราขอพรเพื่อความอุดมสมบูรณ์ เพื่อความแข็งแรงของร่างกาย และผมพบว่าเราขอพรกันพร่ำเพรื่อมากเกินไป
 
 
สาวน้อย อย่าถามผมเลยว่าผมเดินทางมาจากแห่งไหน คำถามบางอย่างที่คุณได้ถามมานั้น คำตอบได้ถูกแช่แข็งไปพร้อมกับหิมะนานแล้ว
 
'ฉันรอคุณอยู่ที่นี่'
 
ผมจ้องไปที่ดวงตาสุกใสของเธอ ในปลายเดือนมกราที่หนาวเหน็บ ความเงียบก่อตัวเป็นกำแพงใหญ่ ความอบอุ่นเจือจางแผ่ไอประหลาดมาจากตัวของเธอ
 
พายุหิมะท่วมทับตัวผม ปลิดปลิวถาโถมมาจากทั่วทิศ เธอมองผมครั้งสุดท้ายด้วยความอาทร
 
ก่อนที่หิมะบดบังสายตาผมจนมิด
 
'ที่รัก'
 
 
คำสุดท้ายจากปากหญิงสาว ก่อนที่ผมจะหมดสติ