ของขวัญ

ของขวัญ
         จ๋อง ยืนมองกระจกใสผ่านเข้าไปในร้านห่อของขวัญด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้มกว่าทุกวัน วันนี้คงเป็นวันที่พิเศษสุดสำหรับเขา  ‘ของขวัญ’ น่าจะเป็นสิ่งที่พิเศษที่สุดสำหรับวันพิเศษอย่างนี้ เขาจึงไม่รอช้าที่เดินเข้าไปในร้าน
                “ สวัสดีค่ะเชิญค่ะ ” เสียงของเจ้าของที่อยู่หน้าเค้าเตอร์ทักทายลูกค้า
                 “ อ้าว...จ๋องไม่เห็นมาร้านของก้อยเลยน่ะช่วงนี้ ”  จ๋องยิ้มให้กับเธอ              
                  “ ช่วงนี้เหนื่อย ๆ หน่ะเลยไม่ค่อยได้แวะมา ”
                เธอชื่อว่า   ‘ก้อย ’เธอสนิทกับจ๋องเป็นอย่างดี  เพราะจ๋องคือขาประจำร้านห่อของขวัญของเธอ  เธอรู้เรื่องราวทั้งหมดของจ๋อง  ว่าทำไมจ๋องถึงชอบมีพฤติกรรมแปลกๆ  นั้นก็คือการห่อของขวัญแล้วไม่ได้ให้กับใคร เขาทำเพียงเก็บมันไว้  ใครที่ได้ยินคงจะบอกเป็นเสียงเดียวกันว่า ‘ทำเพื่อ...’ 
                 จ๋องเดินดูของในร้านที่วางเรียงรายอยู่บนชั้นไม้ แล้วเข้าก็หยุดดูของชิ้นหนึ่ง กล่องดนตรีรูปเด็กชายกับเด็กหญิงนั้งคู่กัน จ๋องหยิบมันขึ้นมาแล้วเปิดเสียงของเจ้ากล่องดนตรีนั้น เขามองดูมันแล้วยิ้มอย่างมีความสุข
                 “ ตกลงฉันเอาอันนี้แหละ ห่อของขวัญให้ด้วยล่ะ ”
                 “ ได้คร้า....คุณลูกค้าฉันดี ”  ก้อยตอบแบบหยอก ๆ
                 ก้อยบรรจงห่อข้องขวัญด้วยกระดาษห่อสีสวยรูปหมี และผูกด้วยริบบิ้นสีฟ้าและโบวสีเขียว
                  “ ได้แล้วจ๋อง...”  ก้อยวางของขวัญที่ห่อเสร็จลงบนเค้าเตอร์  จ๋องเดินมาที่เค้าเตอร์พร้อมจ่ายเงิน ก่อนจะเดินถือกล่องของขวัญกลับบ้านไป ก้อยมองตามเขาไปด้วยสีหน้าที่รู้สึกเป็นห่วง
                    จ๋องทำกับของขวัญของเขาเหมือนเคย เขายิ้มให้กับเจ้ากล่องของขวัญก่อนที่จะวางมันในตู้ที่เต็มไปด้วยของขวัญที่เขาซื้อมาแล้วไม่ได้ให้กับใครเลยมันล้นจนแทบจะไม่มีที่วางอยู่แล้ว
                     เรื่องราวก่อนหน้าที่จ๋องจะทำแบบนี้มันเริ่มขึ้นเมื่อตอนที่เขายังเป็นเด็กนักเรียน ม.ปลาย เป็นเรื่องราวของผู้หญิงคนหนึ่งซึ่งเป็นเพื่อสนิทกับเขา เธอชื่อว่า ‘หมวย’
                      หมวยเป็นลูกหลานชาวจีนในตลาด ทุก ๆ เช้าเขาต้องช่วยแม่ขายข้าวแกงก่อนไปโรงเรียน แม้ว่ามันจะทำให้เขาไปโรงเรียนสายแต่เขาก็มีความสุขทุกครั้งที่ได้ไปส่งกับข้าวให้กับบ้านหลังหนึ่ง  ซึ้งนั้นก็คือบ้านของหมวยนั้นเอง การที่ได้ไปส่งกับข้าวทุก ๆ วัน ทำให้เขากับหมวยสนิทกัน                      
                       ทุกครั้งที่เอากับข้าวไปส่งให้กับหมวย จ๋องก็ไม่ลืมที่จะซื้อของอย่างอื่นไปฝากด้วย เช่น ดอกกุหลาบสีชมพู ทุกครั้งที่หมวยรับก็จะรู้ดีใจเป็นพิเศษ โดยเฉพาะดอกกุหลาบสีชมพู จ๋องจะรอหมวยเดินไปโรงเรียนด้วยกันอยู่เสมอ
                        และในที่สุดจ๋องและหมวยก็สนิทกันเกินกว่าเพื่อน ทั้งสองตัดสินใจคบกัน ทั้งสองมักจะชอบซื้อของขวัญให้กันและกันในโอกาสพิเศษ ทั้งสองสัญญาว่าจะให้ของขวัญกันเสมอไม่ว่าจะเนื่องในโอกาสอะไร ถ้าอยากให้อะไรก็ขอให้ห่อของขวัญให้กันและกัน
                         แต่แล้วความรักก็ต้องมีอุปสรรค เมื่อเตี่ยของหมวยรู้ว่าคบอยู่กับจ๋องก็ไม่พอใจเป็นอย่างมาก รวมทั้งบรรดาอากง อาม่าของหมวยด้วย เนื่องจากจ๋องเป็นแค่ลูกคนขายข้าวแกง ทางบ้านของหมวยจึงตัดสินใจให้หมวยไปอยู่กับญาติที่จังหวัดสมุทรปราการ
                         ก่อนวันที่จะย้ายบ้านทั้งสองนัดเจอกันด้วยความเศร้าใจ จ๋องไม่ลืมที่จะเอากล่องขวัญมาให้หมวย และหมวยก็เหมือนกันทั้งคู่เอ่ยลากันทั้งน้ำตา
                          “ จ๋อง...หมวยคงจะต้องคิดถึงจ๋องมากแน่...”
                          “ จ๋องก็คงจะเหมือนกัน...จ๋องสัญญาน่ะว่าจ๋องจะไม่ลืมหมวย...เวลาที่จ๋องคิดถึงหมวยจ๋องจะห่อของขวัญไว้ให้หมวย...แล้ววันใดที่จ๋องกลับมาเจอกับหมวยอีก...จ๋องจะให้กับหมวยน่ะ...”
                          “ ขอบคุณมากน่ะจ๋อง...หวังว่าเราคงได้เจอกันอีกน่ะ ”
                           แล้วเวลาก็ผ่านล่วงเลยมาถึง 6 ปีจ๋องเข้ามาทำงานในกรุงเทพ เป็นพนักงานออฟฟิชของบริษัทแห่งหนึ่ง และจ๋องก็ไม่เคยที่จะลืมหมวย และก็ไม่ลืมสัญญาที่ห่อของขวัญไว้ให้หมวยอยู่เสมอ
                            และการที่ห่อของขวัญอยู่บ่อย ๆ มันจึงทำให้เขาสนิทกับก้อยเจ้าของร้านของขวัญ ด้วยความสนิทกับก้อย จึงทำให้จ๋องกล้าเล่าทุกเรื่องให้กับก้อยฟัง
                           
.......................
                              วันต่อมาจ๋องเดินเข้ามาในร้านของขวัญของก๋อยเหมือนกับที่ชอบทำอยู่บ่อย ๆ
                               “ อ้าว...จ๋อง...วันนี้ของขวัญน่ารัก ๆ มาใหม่เพียบเลยเลือกได้ตามสบายเลยน่ะ ”  ก้อยทักทายจ๋องเหมือนเคย ๆ
                                “ ป่าว...วันนี้ฉันไม่ได้มาซื้อของขวัญ ”
                                ก้อยทำหน้าแปลกใจ วันนี้ทำไมนายมาแปลก ๆ น่ะอารมณ์ไหนเนี๊ยะ ก้อยนึกอยู่ในใจ
                                 “ วันนี้ปิดร้านแล้วมาหาฉันที่ห้องหน่อยสิ...ฉันมีอะไรจะให้ดู...”  จ๋องพูดยิ้ม ๆ
                                  ประโยคสุดท้ายที่จ๋องเอ่ยก่อนออกจากร้านไป มันทำให้ก้อยสงสัยเป็นอย่างมาก
                                   “ เกิดอะไรกับขึ้นกับนายเนี๊ยะ...หรือว่า...นายจะรู้แล้ว...ว่า...คงไม่หรอก...ก็นายไม่...”
                                                                      ก้อยเก็บร้านเรียบร้อยแล้วเดินไปที่ห้องของจ๋องทันที
                                    “ก๊อกๆๆๆ” เสียงเคาะประตู
                                    จ๋องเปิดประตูออกมา “ อ้าวมาแล้วหรอ...เข้ามาก่อนสิ”  
                                    ก้อยเดินเข้ามาในห้องของจ๋อง จ๋องเดินนำก้อยไปที่หน้าตู้ที่เต็มไปด้วยกล่องของขวัญที่เขาซื้อมาจากร้านของก้อย ก่อนจะเปิดตู้ออกมาก้อยยืนมองดูกล้องของขวัญที่เป็นผลงานของเธอ ซึ่งทุกกล้องก็ยังห่อเก็บไว้เหมือนเดิม ก่อนจะเอ่ยถาม
                                    “ นี่แกชวนฉันมาดูผลงานการห่อของขวัญของฉันหรอ...อารมณ์ไหนอ่ะ....”    จ๋องไม่ตอบแต่ถามคืนกลับไป
                                     “ ก้อย...แกคิดยังไงกับฉันน่ะ ”  ก้อยรู้สึกตกใจกับคำถามของจ๋อง ก่อนจะเอ่ยตอบตะกุกตะกัก
                                     “ ก็...ก็...เป็นเพื่อนไง...”
                                     “ หรอ ”
                                      จ๋องหยิบของขวัญที่ห่อด้วยกระดาษสวย ริ๊บบิ้นสีฟ้าและโบว์สีเขียว ซึ้งนั้นก็คือกล่องของขวัญที่ห่อกล่องดนตรีเมื่อวานนี้ เขาบรรจงแกะมันออกมา ในกล่องนั้นไม่มีเพียงกล่องดนตรีแต่ มีกระดาษสีชมพูเขียนด้วยข้อความ เขาหยิบมันขึ้นมาอ่านให้ก้อยฟัง
              
              ‘ 10 กุมภาพันธ์ 2556
                       เขามาซื้อของที่ร้านของฉันอีกตามเคย ฉันคุยกับ                         เธอมานานแล้วน่ะหมวย แต่เธอคงไม่เคยอ่านจดหมายของฉันเลย ฉันอิจฉาเธอจริง ๆ ที่มีคนคิดถึงไม่เคยลืมแบบนี้ ฉันสารภาพตามตรงน่ะ ฉันรักจ๋อง แต่ว่าคงเป็นไปไม่ได้ เพราะจ๋องเขารักเธอมาก ถ้าวันนึงเธอได้เจอกับเธอ ยังไงก็อย่าบอกเขาน่ะว่าฉันคิดยังไงกับเขา ขอให้เธอมีความสุขมาก ๆน่ะ
                                                                   
                                                                  ยินดีที่ไม่รู้จัก
                                                                       ก้อย ’
                                    จ๋องอ่านกระดาษแผ่นนั้นจบ ก้อยไม่พูดอะไรเพียงแต่ยิ้มก้มหน้าไม่พูดอะไร  จ๋องจึงพูดต่อไป
                             
                                                             “ คือ...ฉันก็รู้สึกดีกับแกเหมือนกันน่ะ คือว่า...ฉันก็ชอบแกเหมือนกันน่ะ”   จ๋องพูดแบบเขิน ๆ
                                    “ อ้าว...!!แกไม่ได้รักหมวยเขาแล้วหรอ ”   ก้อยรีบเงยหน้าขึ้นมาพูดก่อนจะก้มหน้าลงมายิ้มต่อ
                                    “ คืองี้น่ะ...ฉันเลิกคิดอะไรกับหมวยเขาแล้วล่ะ...เมื่อตอนปีใหม่ปีที่แล้วที่ฉันกับบ้านไปเยี่ยมแม่ฉันได้เจอกับหมวยแล้ว ตอนนี้เขามีครอบครัวไปแล้วล่ะ ฉันเล่าให้หมวยฟังว่าฉันยังรักษาสัญญาอยู่ หมวยเขาดีใจมากเลยล่ะ แต่หมวยเขาคงกลับมารักกับฉันไม่ได้แล้ว เพราะเขามีครอบครัวแล้ว ตอนที่ฉันกลับมาที่บ้านฉันเลยมาแกะกล่องของขวัญดู ฉันก็เลยเจอกระดาษที่แกเขียนถึงหมวย ตั้งแต่วันนั้นที่ฉันยังไปซื้อของขวัญร้านแกอยู่ประจำ      ก็เพราะฉันอยากอ่านจดหมายที่แกเขียนถึงหมวยเขาอยู่ไง  ทุกครั้งที่แกะออกมาอ่านฉันก็ยังห่อเก็บไว้เหมือนเดิม เพราะฉันกลัวว่าแกจะรู้ว่าฉันแอบอ่านจดหมายที่แกเขียนถึงหมวย ”  จ๋องบอกกับก้อยด้วยใบหน้าที่มีความสุข
 
                                      ก้อยถึงกับอึ้งกิมกี่ จากที่แค่ก้มหน้าอมยิ้มก็ยิ่งหน้าแดงฉาน แล้วก็ยังไม่พูดอะไรต่ออีตามเคยจ๋องเห็นว่าก้อยไม่พูดอะไร จึงรีบบอกจุดประสงค์ที่ตั้งใจบอกก้อยวันนี้
                                      “ ก้อย...เราเป็นแฟนกันน่ะ...”
                                        “ อืม...”
                                        จ๋องโอบกอดก้อยด้วยความรู้สึกที่เคยมีกับหมวย แต่วันนี้ไม่ต้องคอยซื้อของขวัญให้อีกแล้ว  วันนี้เขารู้สึกว่าได้ของขวัญที่เขารอค่อยมานาน  เพียงแต่ว่ามันไม่ได้มาจากคนที่เขารอคอยมานาน แต่ได้มันมาจากเจ้าของร้านของขวัญที่ซื้อของของเธอเป็นประจำ ของขวัญชิ้นนี้ก็คือความรักที่เขารอคอยมานาน