กลั่นแกล้ง

     'สวัสดีจ๊ะ' เด็กสาวยิ้มแรกแย้มแล้วเดินมาหยุดที่หน้าของพะเพลิน พะเพลินเหลือบมองหล่อนเล็กน้อยก่อนจะเลื่อนลงไปดูที่กระโปรง ใส่กระโปรงสั้นจังเลย.. พะเพลินคิดก่อนที่เสียงแหลมเฉกเช่นลูกหวีดจะดังทำลายความคิดของเธอ

'ฉันชื่อ กานต์ เธอล่ะชื่ออะไร ?' เด็กสาวหน้าขาวผ่องสวยนามว่า กานต์ เข้ามาทักทายพะเพลินพร้อมกับแนะนำตัว พะเพลินมองใบหน้าขาวสะอาดนั่นก่อนจะหันกลับไปมองที่กระดานเช่นเดิม แต่เด็กสาวที่ยืนอยู่ข้างๆโต๊ะกลับไม่ยอม ยังคงตื้อถามชื่อพะเพลินอยู่เหมือนเดิม

'เฮ้ ฉันบอกชื่อไปแล้วเธอก็บอกชื่อเธอมาสิ' พะเพลินไม่สนใจ และเมื่ออีกฝ่ายเงียบไป เธอเลยหันกลับไปมอง ภาพที่ปรากฏตรงหน้า เป็นภาพของกานต์ที่กำลังยกหนังสือขึ้นเหนือหัวหวังจะเอาหนังสือตีหัวของพะเพลิน พะเพลินเห็นภาพนั่นอย่างเลือนราง ภาพที่ตัวเองกำลังทำสีหน้าตกใจ และหนังสือที่ค่อยๆหล่นใส่หัว

"เฮ้ย!!" พะเพลินสะดุ้งสุดตัวทันทีเมื่อดวงตาเบิกกว้าง เธอมองไปรอบๆห้องพร้อมกับหายใจถี่ หัวใจที่เต้นระรัวย้อนให้นึกถึงภาพที่เธอเพิ่งจะฝันถึงไปเมื่อกี้

"ฝันหรอ.. มันไม่ใช่แบบนั่นซะหน่อย" เธอยิ้มเห่ยๆให้กับตัวเอง แล้วย้อนกลับไปคิดตอนที่เจอกานต์ครั้งแรก ยัยนั่นเอาแปรงลบกระดานมาทับที่เสื้อฉันตั้งหาก ไม่ใช่หนังสือ.. คิดพลางเดินไปเข้าห้องน้ำ หยิบผ้าเช็ดตัวแล้วเดินเข้าไปหยุดที่หน้ากระจก

"เริ่มหายช้ำแล้วแฮะ ดีนะที่แม่ไม่สงสัย" พะเพลินลูบแก้มพลางเปล่งเสียงตามที่คิดออกมา แก้มของเธอเริ่มม่วงและมันจะน่าเกลียดถ้าไปทั้งๆอย่างนี้ สงสัยต้องไปซื้อพลาสเตอร์.. ว่าแล้วก็เตรียมตัวอาบน้ำและไปโรงเรียน

"เพลินนนนนนน!" ยังไม่ทันที่พะเพลินจะได้ก้าวเข้าร.ร. มีนาก็ตะโกนโหวกเหวกแล้ววิ่งเข้ามาหาเธอ

"เสียงดัง เกรงใจคนอื่นเขาบ้าง" พะเพลินทำเสียงดุใส่มีนาแล้วเดินนำขึ้นอาคาร ระหว่างที่เดินพะเพลินก็ได้พบกับสัตว์ประหลาดที่ยืนแผ่รังสีน่ากลัวใส่ เธอกลับหลังหันอย่างรวดเร็ว หน้าของเธอเลยไปชนเข้ากับหัวของมีนา พะเพลินกุมหัวเอาไว้แน่น มีนาก็ทำเหมือนพะเพลินเหมือนกัน เหล่าปีศาจหัวเราะเสียงดังแล้วเดินสาวเท้าก้าวบันไดลงมา

"จะรีบไปไหนล่ะเพลิน กานต์ยังไม่ได้เล่นกับเพลินเลยนะ" ตามด้วยเสียงหัวเราะอันร้ายกาจอันน่าขยะแขยงสำหรับพะเพลิน มีนากลัวจนตัวสั่น เธอไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรดี ถ้าเธอไม่ช่วยเพื่อนของเธอก็จะโดนรุมอยู่คนเดียว แต่อีกใจก็กลัวไปช่วยแล้วไปเป็นตัวถ่วงเขามากกว่า

เลือกสิมีนา แกจะทำยังไงล่ะตอนนี้ !

"มีนา ไปกันเถอะ.." มีนากระพริบตาปริบๆด้วยความแปลกใจ เธอไม่เคยอยู่ในสถานการณ์ที่อึดอัดใจขนาดนี้ ทำไมเพลินยังใจเย็นอยู่ได้นะ?  พะเพลินเอื้อมมือไปจับข้อมือของมีนาแล้วพาเดินหนี แต่มารร้ายที่เพิ่งจะหัวเราะเสร็จก็เดินมาจับไหล่ของพะเพลินซะก่อน

"กานต์บอกว่ากานต์ยังไม่ได้เล่นด้วยเลย!" กานต์กระชากผมของพะเพลินอย่างแรงแล้วกำมันแน่น ก่อนจะเหลือบไปมองมีนา

"อ้าวมีนา อยู่ทำไมล่ะจ๊ะ ไปไกลๆสิ" กานต์เหลือบมองด้วยสายตาที่น่ากลัว มีนาทำอะไรไม่ถูกมัวแต่มองหน้ากานต์สลับกับพะเพลิน แต่เธอก็ตัดสินใจที่จะทำในสิ่งที่คิดว่าถูกต้อง

"ไม่! ฉันจะฟ้องครูถ้าเธอไม่หยุด" 

"หืม.. น้ำหน้าอย่างแกจะทำอะไรได้ ? จะเดินเข้ามาหยิบเส้นผมฉันไปสักเส้นหรอ ? ตลกว่ะ 55" กานต์และเพื่อนๆของเธอหัวเราะขึ้นอีกครั้ง มีนาโกรธจนควันออกหูแต่ก็ไม่สามารถทำอะไรได้ พะเพลินสะบัดหัวเพื่อให้กานต์ยังพอรู้สึกตัวว่ากำลังทำร้ายหนังศรีษะของเธออยู่

"อะไรของแก! อ่อ.. ลืมไป วันนี้ฉันเอาอุปกรณ์มาด้วยนิน่า..หึหึ" พะเพลินเงยหน้าที่เรียบนิ่งและเฉยชาไปมองสิ่งที่ต้องแสงวิบวับไปมา ก่อนที่อุปกรณ์ที่ว่านั่นจะไปจ่อที่คอของมีนา

"มีด! มีนา!!" พะเพลินตกใจสุดขีดเมื่อกานต์เอามีดไปจ่อที่มีนาแล้วทำท่าจะแทงเข้าไป แต่กานต์ก็ไม่ทำ เธอไม่อยากติดคุกก่อนหรอก

"ฉันขอขู่เธอไว้อย่างนะพะเพลิน.. ถ้าเธอไม่ออกจากร.ร.นี้ มีนาจะเป็นยังไงเธอก็คงจะรู้" กานต์เว้นช่วงก่อนจะพูดต่อ "เหมือนกับเพื่อนเธอตอนสมัยม.ต้นไง" 

"แกรู้เรื่องนั่นได้ไง!!"

"อย่ามาตะคอกใส่ฉัน!!" พะเพลินตกใจสุดขีด ทำไม.. ทำไมยัยนี้ถึงรู้เรื่องนั่นได้ !? มีนาส่ายสายตาไปสบกับพะเพลิน สายตาที่บ่งบอกถึงความสงสัย 

"แกคงไม่รู้สินะยัยมีนา! นังพะเพลินที่เธอเรียกว่าเพื่อนน่ะ มันเคยฆ่าคนมาก่อน" กานต์แสยะยิ้มออกมาอย่างน่ากลัว ก่อนที่เสียงเพลงชาติจะดังขึ้น 

"ถ้าวันพรุ่งนี้ฉันยังเห็นหน้าแกอีก ยัยมีนาตายแน่!" กานต์พูดทิ้งท้ายไว้แค่นั่นก่อนจะเดินลงไปเข้าแถว ปล่อยให้พะเพลินและมีนามองสบตากันอย่างไม่เข้าใจ

"อะไรน่ะเพลิน เรื่องที่ยัยนั่นพูดไม่ใช่เรื่องจริงใช่ไหม" มีนาเดินไปแตะไหล่คนที่เธอเลือกว่า 'เพื่อน' พะเพลินเดินหนีขึ้นบันไดไปเก็บกระเป๋า พร้อมกับน้ำตาที่ไหลล่วงเมื่อนึกถึงเรื่องในอดีต 

'เพลิน ! แกรีบไปหาคนมาช่วยดิ! แกจะมายืนนิ่งทำอะ- อุ้บบ !' คำพูด การกระทำของเพื่อนรัก ที่ล่วงลับไปแล้ว ย้อนกลับเข้ามาในโสตประสาทของพะเพลิน 

'ใบหยก' เพื่อนสนิทสมัยม.ต้นของพะเพลิน เหตุการณ์เกิดขึ้นหลังจากที่สอบเสร็จวันสุดท้าย พะเพลินและใบหยกกำลังนั่งเขียนเฟนรด์ชิบให้กันอยู่ 'สกาย' แฟนเก่าของพะเพลินก็เดินเข้ามาและคว้าข้อมือของใบหยก พะเพลินมองอย่างตกใจก่อนจะเกิดปากเสียงกัน และความลับที่ถูกปิดตายไว้ก็ได้กระจายออกมาจากปากของผู้ชายที่เธอเคยรัก และยังลืมไม่ลง

'ฉันกับหยกเคยมีอะไรกัน! ฉันรักหยก! และหยกกำลังมีกิ๊ก! ฉันไม่ยอมให้หยกมีเด็ดขาด! เพราะฉะนั้นเรื่องนี้เธอไม่เกี่ยวพะเพลิน' คำพูดเสียดแทงจิตใจพะเพลินออกมาจากปากของคนที่เธอยังลืมไม่ลง พะเพลินยืนมองเหตุการณ์นิ่ง ใบหยกเกิดอาการโมโหสกายเพราะเขาได้บอกความลับที่ปิดมานานแสนนานเพราะความเป็นเพื่อนกัน 

'ฉันไม่ได้รักนาย! นั่นมันแค่อารมณ์ชั่ววูบ อย่ามายุ่งกับฉันนะ!' ใบหยกผลักสกายสุดแรงแต่เขากลับเข้าไปอ้อนวอนขอให้ใบหยกใจอ่อนกับเขาลงบ้าง แต่เหตุการณ์ก็ยิ่งยุ่งเหยิงเมื่อความลับของใบหยกก็หลุดออกมาเช่นกัน

'ฉันมีคนอื่นแล้ว! นายเลิกมายุ่งกับฉันสักที ไม่งั้นฉันจะแจ้งตำรวจให้มาจับนายซะ!'

'ไม่ ...หยกรักกาย กายรู้.. หยกอย่าหลอกตัวเองสิ หยกกลับมาหากายนะ'

'หยุดเพ้อเจ้อซะที! ยอมรับความจริงซะบ้างสิว่าเราเลิกกันแล้ว!'

'เธอต้องเป็นของฉันใบหยก! ไม่มีหมาตัวไหนที่จะได้เธอไป!' สกายสติแตกจับใบหยกมาบีบคอทั้งๆที่น้ำตายังคงไหลพราก พะเพลินมองภาพที่เพื่อนของตัวเองกำลังหายใจหอบเสียงเหมือนหมูโดนเชือด ใบหยกดิ้นตะกุยตะกายก่อนจะหันมาหาพะเพลิน สกายรู้ว่าทำเกินไป เขาตกใจแล้วรีบเอามือออก

'เพลิน ! แกรีบไปหาคนมาช่วยดิ! แกจะมายืนนิ่งทำอะ- อุ้บบ !" สกายปิดปากใบหยกอีกรอบแล้วจ้องมาที่พะเพลิน พะเพลินส่ายหน้าไปมาด้วยใบหน้าที่เปื้อนคราบน้ำตา เธอเรียกสติกลับมาได้ก็วิ่งไปบอกเพื่อนข้างล่าง 

แต่เมื่อขึ้นมาถึง.. ในห้องเหลือแค่หญิงสาวผิวซีดที่นอนหมดลมหายใจอยู่บนพื้น พะเพลินมือสั่นเข่าอ่อน ทุกคนในห้องต่างพากันกรีดเสียงร้องด้วยความกลัว บางคนก็สลบลงไปนอนกับพื้น หัวหน้าห้องผู้มีสติกว่าคนอื่นๆโทรแจ้งตำรวจให้จัดการกับเหตุการณ์ในครั้งนี้

พะเพลินถูกสอบปากคำ..

เมื่อกลับมาถึงห้อง ไม่มีใครคุยกับเธอ..

ฆาตกร .. ปีศาจ.. เธอปล่อยให้หยกตายได้ไง.. น่ารังเกียจ 

คำพูดสารพัดที่พัดผ่านใบหูของพะเพลินทำให้เธอไม่กล้าที่จะต่อ ม.4 ที่นั่นอีก และเธอกลัวเหลือเกิน ..กับการมีเพื่อน