กลั่นแกล้ง

          "โอ้ยยยยย" เสียงแหลมเล็กของเด็กสาวที่นอนหมอบอยู่กับพื้นดังไปทั่วบริเวณ ทุกคนที่อยู่ในสถานการณ์ต่างไม่สนใจและเห็นมันเป็นเรื่องปกติ อาจเพราะว่าเด็กสาวที่โดนรังแกอยู่นั่นได้ทำตัวเองให้ 'น่าหมั้นไส้ โดยไม่รู้ตัว'

"เสียงดังไปแล้วยัยแว่น!!" เด็กสาวอีกคนซึ่งดูเหมือนจะเป็นหัวหน้ากลุ่มของเด็กนักเรียนหญิงทั้งหลายตะโกนว่า ทั้งๆที่ในมือของเธอกำลังจิกหัวของเด็กสาวอีกคนเพื่อสร้างความเจ็บปวดให้แก่หนังหัวของอีกฝ่าย 

"นังพะเพลิน! แกคงรู้ใช่ไหมว่าทำไมพวกฉันถึงเข้ามารุมแกทุกๆวัน!?" เด็กสาวหัวหน้าจิกผมของ พะเพลิน ให้แรงขึ้นด้วยความหมั้นไส้และสะใจ พะเพลินเงยหน้ามองสบตาก่อนจะค่อยๆขยับปากพูดโดยไม่เกรงกลัวคนตรงหน้า

"ก็เพราะว่าแก ..มันหมาหมู่น่ะสิ"

"กรี๊ด!! นังนี่! แกกล้าดียังไงมาว่าฉัน!!" เสียงดังเพี๊ยะดังขึ้นเมื่อเด็กสาวหัวหน้าพูดจบ พะเพลินลงไปนอนกองกับพื้นอีกรอบ เนื้อตัวและเสื้อผ้าของเธอมอมแมมอย่างกับไปผ่านสงครามโลกครั้งที่หนึ่งมา นักเรียนที่อยู่รอบๆเริ่มทยอยเข้ามาดูกันเรื่อยๆ

"ก็เพราะว่าแกมันน่าหมั้นไส้น่ะสิยัยโง่!!! แกมันหยิ่ง!อัปลักษณ์ โสมม!! ไม่มีใครหรอกที่ชอบแก!! เหอะ.. แต่ก็ยกเว้นยัยเอ๋อ มีนา คนเดียวเท่านั้นแหละ" เด็กสาวพูดพร้อมกับถีบเข้าไปที่หน้าของพะเพลิน เธอใช้มือป้องกันที่ท้องและหน้า พะเพลินไม่ได้รู้สึกเจ็บปวดอะไรมาก เพราะที่ผ่านมา เธอโดนเยอะกว่านี้อีก มันจึงทำให้เป็นเรื่องปกติของพะเพลิน

เธอก็แค่ไม่อยากมีเพื่อน..

แต่ผลของการไม่พูดคุยกับใครของเธอ ทำให้เธอดูเหมือนคนหยิ่ง ทั้งๆที่เธอไม่ได้ตั้งใจให้เป็นแบบนั้น พะเพลินก็แค่ไม่อยากเกี่ยวพันธ์กับใคร เพราะเธอรู้ว่าการสูญเสียเป็นยังไง  เธอได้แต่คิดในใจว่า ไม่น่าเลย ฉันลืมได้ยังไงว่ายัยกานต์จะมาดักหน้าห้องน้ำประจำ ด้วยนิสัยที่ขี้ลืมของเธอทำให้กานต์ได้โอกาสดักตบเธอได้ตลอด

"เฮ้ย กานต์ไปกันเถอะ นังมีนามันเดินมานู่นแล้ว" ผู้หญิงอีกคนในกลุ่มตะโกนบอกพร้อมชี้ไปที่เด็กสาวผมสั้น หน้าตาซื่อๆที่กำลังเดินตามหาตัวเพื่อนสนิทของเธอ

"นังเอ๋อขี้ฟ้องนั่น ! ...ไว้พรุ่งนี้ฉันจะมาเล่นด้วยล่ะกันนังแว่น ไปล่ะ" กานต์เดินนำเพื่อนๆกลับไปทางเดิมที่เดินมา มีนาเหลือบไปมองกานต์เล็กน้อยก่อนจะหันไปมองทางที่พวกนั้นเดินออกมา แว่น !? ของเพลินนิ!! มีนาคิดได้เท่านั่น ขาเรียวยาวของเธอก็ก้าวไปที่ห้องน้ำอย่างรวดเร็ว ภาพถัดมาเป็นภาพของเพื่อนสาวกำลังคลำหาแว่นสีแดงที่มีนาเพิ่งเก็บมา หน้าของเธอมีรอยแดงอยู่บนใบหน้าทั้งสองข้าง เสื้อผ้ามอมแมมเต็มไปด้วยรอยเท้า หัวยุ่งเหยิง โบที่มีนาเคยซื้อให้ตอนนี้มันเข้าไปอยู่ในชักโครกโถส้วมแล้ว..

มีนามองภาพนั่นอย่างรับไม่ได้ ทั้งๆที่เธอก็เคยเจอมาหลายครั้งแล้ว เธอได้แต่เฝ้าโทษตัวเองที่ช่วยเพื่อนไม่ได้เลย

"ถ้าฉัน ..มาเร็วกว่านี้" มีนาเข่าอ่อนล้มลงกับพื้นพร้อมกับร้องไห้ตัวโยน พะเพลินมองเพื่อนตัวเองด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง สายตาเหม่อมองไปไกล เธอรู้สึก สมเพช ตัวเองมากขึ้นเมื่อมีนามาเห็นสภาพนี้เข้า พะเพลินไม่ได้ต้องการมีเพื่อน แต่มีนาก็ดันทุลังที่จะมาตีสนิทกับเธอจนได้ แล้วเห็นไหมล่ะ สุดท้าย..ฉันก็ทำให้เพื่อนเสียใจอีกจนได้

"มีนา.. เลิกร้องไห้สักที" พะเพลินไม่เลือกที่จะปลอบแต่เลือกที่จะสั่งแทน

"ก็มัน ..ก็มันเสียใจนิ" เสียงสะอื้นของเธอทำให้คนแถวนั่นหันมามองกันเป็นตาเดียว นั่นมันยิ่งทำให้พะเพลินอยากที่จะเดินหนีไปจากตรงนี้ให้มากที่สุด

"หยุดร้องเดี๋ยวนี้ ยัยบ้า!" เสียงตะหวาดระดับกลางของพะเพลินทำให้มีนาชะงักและเงียบไปในที่สุด พะเพลินส่ายหน้าเล็กน้อยก่อนจะค่อยๆพาตัวเองเดินเข้าไปในห้องน้ำเพื่อไปล้างหน้าและดูสภาพของตัวเอง

"เดี๋ยว รอฉันด้วยเพลิน" มีนาลุกขึ้นเดินตามพะเพลินเข้าห้องน้ำไปหลังจากที่นั่งร้องไห้อยู่หน้าห้องน้ำเป็นเวลานาน มีนาล้วงมือเข้าไปในกระโปรงก่อนจะหยิบผ้าเช็ดหน้าออกมาแล้วยื่นให้พะเพลิน

"เอาไปเช็ดหน้านะเพลิน" พะเพลินหันมามองเล็กน้อยก่อนจะหันไปที่หน้ากระจกเหมือนเดิม

"ฉันมีแล้ว เธอเอาไว้เช็ดน้ำตาเธอไม่ดีกว่าหรอ" มีนาหัวเราะไม่ออกเมื่อเห็นรอยแดงบนใบหน้าของเพื่อนเธอ

"ทำไมเธอไม่สู้บ้างล่ะเพลิน" มีนาเอ่ยขึ้นขณะที่พะเพลินกำลังกวักน้ำจากก็อกแล้วลูบเข้าที่หน้าขาวของตัวเอง พะเพลินไม่ค่อยสนใจกับคำถามสักเท่าไหร่เพราะมีนาถามทุกครั้งหลังจากที่ยัยพวกนั้นมาทำร้ายเธอ

"ไม่รู้สิ" และก็เป็นคำตอบเดิมที่มีนาได้ ฉันก็สู้นะยัยเบอะ แต่ฉันไม่ได้แรงเยอะขนาดจัดการคนได้ถึง5คนหรอกนะ พะเพลินคิดในใจพลางจัดเสื้อผ้าและผม

มีนาถอนหายใจออกมากับคำตอบเดิมๆของเพื่อน เธออยากได้คำตอบที่ดีกว่านี้ แต่ทำไงได้ ถามไปก็ได้แต่ผลลัพธ์เดิมๆ ไม่ถามยังจะดีกว่า.. มีนาเปิดก็อกแล้วล้างหน้าที่มีแต่คราบน้ำตาของเธอ เสียงออดเพลงสรรเสริญดังขึ้นบอกเวลาคาบบ่ายของโรงเรียนแล้ว ทั้งสองจึงรีบจัดเสื้อผ้าและเดินออกจากห้องน้ำเพื่อไปเข้าห้องเรียน