รัก..ความสำคัญ (Love and Death)

ความรัก.. ความสำคัญ (Love and Death)
"หโหร.. ว่าไงมีอะไรหรอ?" ฉันทักเธอที่อยู่ดีดีก็ส่งฉุบเฉินมา
("ป่าวตอนนั้นยังไม่ได้นอนตอนนี้จะนอนละ") เธอพูดคนที่อยู่ปรายสายคือ น้องสาวของฉันเองตอนนี้เธอกำลังไปเที่ยว วังน้ำเขียว กับครอบครัว
"อ่าวหรอ.. โทษทีผึ้งทำงานเสร็จนะ" ฉันบอกเธอ
("อือ..") ฉันทำงานอยู่ข้างร่าง ไม่คิดเลยว่าเวลาที่เธออยู่กับครอบครัวจะส่งฉุบเฉินหาฉันด้วย
"นอนอยู่หรอ ดีใหม้?" ฉันถามเธอตอนนี้มันก็ดึกมากแล้วเหมือนกัน
("อือ.. แล้วแต่") เธอตอบกับมา
"อะไรนี้มันตัวคุณนะ" ฉันบอกกับไปพร้อมกับรอยยิ้มถึงเธอจะไม่เห็น ฉันทั้งพูดและหัวเลอะ เพราะเธอเป็นแบบนี้ตลอดทั้งน่ารัก และใส่เชื่อ
"เอาเถอะนอนซะนะ เค้ารักคุณ"
("อือ เหมือนกัน") ฉันเกิดวางสายและเตรียมตัวนอน คิดแล้วก็นึกขำเพราะพรุ่งนี้เธอกับมา เราก็เจอกันแล้วไม่เห็นจำเป็นต้องโทรหาเลยนี่
[เช้า] ฉันได้ยินเสียงนาฬิกาปลุกจากโทรสรัพมือถือ ทำให้ฉันต้องรุคขึ้นจากเตียง ตอนนี้เป็นช่วงปีใหม่อากาศตอนนี้ก็หนาวมาก พอลงมาก็เจอกับอาหารชุดใหญ่ที่แม่ทำเอาไว้ให้
"ทำไมวันนี้ทำเยอะจัง"
"วันนี้ไม่ได้ทำอะไรเยอะหรอก เพราะนี้คือเมื้อเดียวของวัน ตอนเย็นก็ไปหากินที่งานเอาเองนะ" แม่ฉันบอกกับมาพรางยิ้ม วันนี้มีงานเรียงปีใหม่ที่เทศบาลจัดขึ้น แต่แม่แล้วเมื้อกลางวันละทำไง แต่ช่างเถอะ..
วันนี้เป็นวันว่างงาน ฉันทำอะไรเลื่อยเปื่อยสุดๆ ดูหนัง ฟังเพลง เล่นเกมส์ จนมาถึงตอนเย็นพี่ชายของฉันกับมาบ้าน พ่อเปิดรายการงานดู
"ไมร์ เจ้ดาจะคุยด้วย" พ่อเรียกฉัน
"เจ้ดาหรอ หโหรครับ.." ฉันพูดเล่นๆ
"ไมร์ออกไปจองที่ให้เจ้หน่อย" เจ้พูดถึงที่นั่งในงาน
"ออ.. เดียวพี่เม็คไปค่ะ" ฉันบอก ฉันยื่นมือถือให้พี่ และเดินไปนั่งที่เดิม
นั่งได้ไม่นานก็ได้ยินเสียงที่หน้าบ้านเสียงที่คุ้นเคยและอยากได้ยินที่สุด
"สวัดดีค่ะ" พอหันกับไปก๋เห็นเธอเดินยิ้มเข้ามา พร้อมกับไม้กระดาน เธอบอกว่าจะให้ฉันวาดรูปให้
"ให้วาดอันนี้นะหรอ?" ฉันถาม
"ออ จะเอาไปทำติดซอ" พอบอกแล้วก็หันไปคุยกับคนอื่น เธอถือไม่กระดาบไม่ดี มันจะฝาดหน้าฉันอยู่แล้ว เลยแย้มาซะเลยทำให้เธอหันมามอง
"งั้นแม่ขอขึ้นไปข้างบนนะ" ฉันบอกแม่
"ขึ้นไปทำไมเดียวแม่จะออกไปข้างนอก อยู่ข้างล่างเผ่าบ้านนี้ละ" ฉันมองแม่นิ่งๆ ไม่อยากให้ฉันขึ้นไปอยู่กันสองคนซินะ
"งั้นก็ดีเดียวจะ เอาภาพในคอมด้วย" ฉันพูดงอนๆ ก่อนจะเดินไปหน้าคอม ซักพักทุกคนก็ออกไปเหลือแค่ฉันกับอา ฉันวาดรูปและเปิดเพลงไปด้วยเธอไม่พูดอะไรซักคำ
"เอาภาพไหนดี" ฉันถามเธอ
"เอาภาพไหนก็ได้เร็วๆ" เธอบอกแบบนั้น
"ภาพไหนก็ได้ไม่มีหรอกนะ" และแล้วการพูดซันๆ ก็จบลงฉันวาดภาพไปเรื่อยจนเกิบเสร็จเธอเดินไปทั่วบ้าน
"ไมร์ มีปัตะตอร์ยาไห้ม" ฉันหันไปมองเธอเพราะคำถาม
"ไปทำอะไรมา" ฉันถามเธอ เธอกำลังดูดนิ้วตังเอง
"ไม่เป็นไร" ฉันวางกระดานทันทีและเดินไปดูเธอ แต่แค่ดูผ่านๆ ไม่เห็นเลยว่ามีแผลตรงไหน และเดินไปหญิงกล่องยาที่อยู่หลังตู้เย็น
"เดียวไม่ต้อง ไม่ต้องแพ้ปัดเตอยา.." ฉันมองเธอออ.. จริงเธอแผ้ปัดเตอยา คนอะไรแพ้ปัดเตอร์ยา ฉันเดินกับไปวาดรูปตามเดิม
"รีบวาดเร็วหน่อย" เธอพูดขึ้นมาฉันหันไปมองหน้าเธอ
"ทำไม บอกแม่ว่าจะรีบกับงั้นหรอ?" ฉันถามกับ
"อือ บอกว่าเอามาให้วันนี้แล้วมาเอาวันจันทร์" เธอพูดมาแบบนั้น ดูทำท่ามาแค่นั้นก็ควรพูดแบบนั้นแต่ทีแลกซิ นี้ก็จะเสร็จละ
"เพื่อคุณเพื่ออะไร" ฉันถามกับแบบกวนตีน
"เร็วๆ ดิรีบ" เธอก็เร่งอีกคิดว่าตอนนี้ไม่ค้อยพอใจจริงๆ แล้ว
"ไม่ต้องรีบหรอกเพราะยังไง คุณก็ไปๆหนไม่ได้เพราะเค้าอยู่คนเดียว" พูดแบบนั้น อาร์ก็ทำหน้าบึ้ง "วาดเสร็จละ" ฉันเอาไม้กระดานให้อาร์
"อันนี้ก้อนเฆษใช้ไหม้" เธอถาม ฉันก็เห็นมันเป็นแบบนั้น
"จะเห็นมาเป็นก๊อดซีล่าก็ได้นะ" ฉันพูดยอิ้ม "เห็นเป็นอะไรก็ระบายสีเป็นอันนั้นละ" ฉันนี้กวนตีนอีกละ ฉันเดินไปยืนตรงที่เธอนั่ง "ใช้สีอะไรระบาย"
"สีไม้" เธอบอกแบบนั้น
"ทำไมไม่ใช้สีน้ำละ ใช้สีน้ำจะระบายง่ายกว่า หรือ ไม่ก็สีโปรดเตอร์ ท่าเป็นสีโปรดเตอร์จะสวยมาก" ฉันบอกเธอ
"เดียวใช้สีน้ำ" เธอบอกแบบนั้นสีน้ำมันจะติดหรือป่าวนะ ฉันคิด
"มาแล้ว.." แมืฉันเดินเข้ามาพร้อมกับ ของกินอีกนิดหน่อย
"เดียวหนูไปหากินเอาเอง" ฉันเดินขึ้นไปด่านบนไปเปรี่ยนเสื้ออาร์ก็ตามมาด้วย "เดียวเราไปพร้อมกันใช้ไหม้?" ฉันถามเดียวต้องเดินไปส่งอีก
"อือ" ฉันเปรี่ยนเสื้อเสร็จก็มาหวีผมหน้ากระจกตรงที่อาร์นัง แล้วเธอก็ไปนั่งบนเตียง
"จะไปกันยัง" ฉันถาม
"เดียวก่อนดิ ขออยู่ก่อน" เธอพูดแบบนั้นตอนแรกก็บอกรีบ ฉันเลยไปนอนเล่นบนเตียง เธอก็มานั่งข้าง
"ไมร์ฉันว่าเราห่างกันซักพักดีไหม้" ฉันมองหน้าอาร์
"หมายความว่า ไงเป็นอะไรงั้นหรอ?" ฉันถามเธอและนั่งข้างๆ เธอไม่พูด "ท่าจะทำแบบนั้นจริงๆ เค้าอย่างฟังเหตุผลก่อน" ฉันบอก
"อื่อ... จำเรื่องที่ไมร์พนันไว้ได้ใหม้ นิยายอะท่าเค้ายอมแพ้" เธอบอกเรื่องที่ฉันมีนิยาย 18+ อยู่เรื่องหนึ่งฉันไม่ให้เธออ่านแล้วเธอก็เพี้ยนคิดต่างๆนาๆ จนทำอะไรไม่ได้หยิกแขนตัวเอง ฉันก็ไม่อยากให้เธออ่านอีกอย่างมันไม่อยู่กับฉันด้วยตอนนี้
"เรื่องนั้นเองหรอ" ฉันรู้สึกไม่ค่อยดี แต่ตอนนี้ที่แขนเธอมีแต่รอยหยิก เธอเงียบไปและนอนลงที่ตักของฉัน "ไม่เป็นไรนะ ไม่เป็นไรนิยายนะ อยากอ่านเดียวจะให้อ่านก็ได้แต่ไม่เอาบวกสิบแปด" ฉันบอก
"ไม่เอาเดียวเค้าไปหาอ่านเองก็ได้" เธอบอกฉันฉันก็ไม่อยากขัดใจเธอ เธอนอนอยู่แบบนั้นนาน ฉันเลยรูปหัวและจูบที่ขมับของเธอ
"ไม่เป็นไรนะ" ฉันบอก
"อือ" เรานอนเล่นอยู่บนนั้นจนแม่ของอาร์โทรตาม พวกเราเลยเดินไปที่งานที่อยู่ใกล้แค่สามช่วงตึก ฉันรักเธอมากๆ เดินไปไหว้แม่ของเธอก่อนจะเดินมาหาอะไรกิน เราแยกกันแล้วตอนนี้ฉันก็ยังนึกถึงเธอเมื่อไหร่ที่ฉันเจอเธอ ฉันจะมีความสุขมากไปอีกนานสองสามสัปดาเลยทีเดียว ฉันเดินไปเดินมาหาของกินก็จริง แต่รู้สึกจะไม่เหรือแล้วนะ อดละงานนี้ ฉันนั่งอยู่ตรงหน้าเวทีประการผลคูปอง เพราะทางเทศบาลเอาคูปองมาแจกตามบ้านแล้วประกาศผลราววันกัน แย่ขมัดที่ฉันมานั่งเงียบๆแบบนี้ ตืด!! โทรสรัพสั่น เมื่อเปิดดูเป็นเบอร์อาร์ส่งฉุบเฉินมา
"หโหรมีอะไรหรอ?" ฉันเดินออกมาหน้าเวทีมาอยู่ที่เงียบๆ
"อือ ตอนนี้อยู่ไหร" เธอถาม
"ตอนนี้อยู่แถวๆ เวทีนะมีอะไรหรอ?"
"อือ มีเค้ามีพวงกุยแจนะ เป็นชื่อเราสองคน ไมจะเอาอันไหรชื่อเค้ากับชื่อไมร์"
"เอาชื่อคุณ" ฉันบอก
"ทำไมต้องเอาชื่อเค้าละ?" เธอถาม
"เพราะอยากให้อาร์อยู่กับเค้าตลอดเวลาไงละ" ฉันบอกแบบนั้น
"อือ ก็ได้แต่ไมร์เค้าขอนิยาย" เธอบอกและคำตอบก็ต้องเป็นไม่
"ทำไมละไหนบอกโอเคแล้วไง?"
"ก็เมื่อกี้เค้ารู้สึกเหมือนจะไม่เป็นไร แต่มันไม่ใช้เค้าหยุดคิดไม่ได้ ไมร์เอาให้เค้าหน่อยเดียวเอาพวงกุญแจไปให้"
"เดียวไม่ ไม่เอา"
"ทำไมเค้าอยากอ่านจริงๆนะ ทำไมไมร์ไม่ให้เค้าอ่าน" ถามแบบนี้อีกแล้ว
"นิยายบวกสิบแปดมันเป็นนิยายเซ็กเข้าใจไหม้ เค้าไม่อยากให้คุณอ่าน"
"เค้าโตแล้ว เค้ารู้อะไรดีไม่ดี" ท่ารู้ว่ามันไม่ดีจริงๆคงไม่ขอเค้าแบบนี้
"ก็ได้แต่เค้าจะให้วันอังคาร เพราะนิยายไม่อยู่กับเค้าตอนนี้"
"แล้วอยู่กับใคร" ดูเธอถามมันเกี่ยวกับเรื่องนี้ตรงไหน
"อยู่กับเพื่อนเค้า" ฉันบอกแบบนี้
"ได้เค้าให้ถึงวันศุกร์ท่า ไม่ได้ไม่ต้องมาคุยกันอีก"
"อะไรนะ ว่าใหม่ท่าเค้าหานิยายให้คุณไม่ได้เราจะไม่คุยกันแล้วหรอ"
"ไมร์ก็รองดูซิ" ฉันไม่อยากเชื่อเลยว่าเธอจะพูดแบบนี้
"แย่ที่สุด ใจร้ายมากด้วย" ฉันพูดเริ่มรู้สึกไม่พอใจจริงๆ
"ไม่เคยบอกว่าดี หรือใจดี" เธอพูดแบบนั้นใช้เลย ฉันเริ่มรู้สึกแย่แล้ว
"อาร์คุณคิดดีแล้วหรอที่พูดแบบนี้"
"คิดแล้ว" เธอพูดแบบนี้อีกแล้วไม่แคความรู้สึกกันเลย
"ออ! ท่าเค้าหาให้ไม่ได้ แสดงว่าเราจบกันใช้ไหม้" ฉันถามเธออีก
"ก็ลองดูซิ" เธอพูดแบบนี้รู้ตัวหรือป่าวว่าทำอะไรอยู่ ฉันเงียบไปตอนนี้อารมไม่ดี ทั้งโกรธทั้งเศร้าทั้งเสียใจ
"ไมร์โกรธเค้าใช้ไหม้" เธอถาม
"ป่าว ไม่ได้โกรธ" ฉันโกหก
"โอเคไมร์ไม่โกรธ" เธอพูดและฉันไม่รู้จะพูดยังไง
"แค่นี้นะ" ฉันพูดและจะวางสาย แต่กับนั่งมองว่าเธอจะวางไปเองไหม้ แต่ก็ไม่และฉันก็เดินกับไปที่บ้าน ไปเปิดนิยายดูว่าที่ไหนมีนิยายบวกสิบแปดขายบ้าง เพราะนิยายของตัวเองตอนนี้ก็หน้าจะหายไปแล้วจะทำไงดี ฉันเปิด Facebook เอาไว้ตอนนี้หาได้หรายเรื่องที่เหรือคือหาเวลาไปซื้อ (พิมใน face)

รือคือหาเวลาไปซื้อ (พิมใน face)
ไมร์ ทำไมมาแวว!!? - 'พี่คงถอดใจเพราะนิใสของเธอ

ในกลุ่ม ไมร์-อาร์
ไมร์ ทำไมมาแวว!!? - 'ทำอะไรของคุณทำไมต้องทำให้เค้ารู้สึกไม่ดี เพราะหนังสือหนึ่งเล่ม มันเทียบได้กับเค้าแล้วใช้ไหม้ คนที่อยู่กับคุณมาตลอด แต่กับไร้ค่าเมื่อเทียบกับหนังสือเล่มหนึ่ง

อาร์ อารักอาไร - 'เค้ามีเหตุผลของเค้า ถ้าไม่พอใจเค้าขอโทษ เค้าไม่ดีเอง ถ้าจะเบื่อ เค้าก็ไม่ว่าอะไร เค้ามีเหตุผลของเค้า รักไมร์นะ'

ไมร์ ทำไมมาแวว!!? - 'เค้าไม่เคยเบื่อคุณเค้าแค่เสียใจ'

อาร์ อารักอาไร - 'อือเค้าขอโทษ'

เธอบอกแบบนั้นแต่จริงๆ ฉันไม่ได้รู้สึกดีขึ้นเลยยังรู้สึกแย่อยู่เลยด้วยซ้ำ ฉันเดินออกไปนอกบ้านนั่งอยู่หน้าบ้านพิงกระจกใสตอนนี้มันรู้สึกแย่ถึงเธอจะขอโทษแต่ฉันกับไม่รู้สึกว่าเธออยากขอโทษจริงๆ ฉันเอามือรูปหัวรูปหน้าตัวเอง ทำไมวันดีดีแบบนี้ถึงเป็นวันที่แย่ไปได้นะ อาร์นี้ฉันควรจะให้อภัยหรือควร ไห้เธอไปไกรๆดี

[เช้าอีกวันหนึ่ง] ฉันตื่นขึ้นทาเพราะแม่ขึ้นมาปลุกเรื่องที่เราเป็นเมื่อวานมันสงผลมาถึงตอนนี้ฉันยัง อยากนอนต่อเพราะเมื่อคืนนอนไม่หลับ และเรื่องที่ฉันเถอะกับอาร์เหมือนอารมกันยังค้างอยู่เลย ฉันลงไปข้างล่างทำงานแบบไร้อารมที่สุด รู้สึกแย่ที่สุดตั้งแต่เมื่อวานแล้ว ฉันใช้เวลาอยู่นานกับการทำงานจนลืมกินข้าวเที้ยง จนตอนนี้บ่ายสามโมง
"สวัดดีค่ะ" เสียงที่คุ้นเคยแต่ตอนนี้ฉันไม่อยากได้ยิน "เอาของมาให้ไมร์" เธอบอกแบบนั้นทำให้ฉันต้องเดินเข้าไปหาเธอ
"ไอนี้นะหรอ?" ฉันถามพวงกุญแจที่อยู่ในมือเธอ แต่ตอนนี้ฉันไม่อยากเจอเธอ ไม่อยากเห็นหน้าเธอเลย
"ไมร์ยังโกรธเค้างั้นหรอ?" เธอถามฉันอีก
"ไม่หรอแค่ยังรับไม่ได้เชยๆ รีบกับไปก่อนเถอะ" ฉันบอก เธอเอามือรูปที่แก้มของฉัน มันอ่อนโยนเหมือนเธอสำนึกผิดแล้วจริงๆ
"เค้าขอโทษ.." อาร์พูดออกมาและเดินออกไป ฉันเดินตามไปถึงริมถนนและมองเธอเดินข้ามไป ปีม!!! ปีม!! ปีม!!! เสียรถ ฉันมองไปยังที่มาของเสียงนั้นรถกำลังแล่นมา อาร์เหมือนจะไม่รู้ตัวเลย
"อาร์!!" ฉันรีบวิ่งไปหาเธอที่กำลังเดินไม่รู้ร้อยรู้หนาว แต่รถนั้นก็วิ่งเร็วเกินไป ฉันวิ่งสุดกำลังจนจับแขนเสื้อของเธอได้และดึงเธอไปด่านหลังฉัน แต่ตัวฉันดันพรุ่งไปข้างหน้า (โครม!!!)

[อาร์] ฉันล้มลงกับพื้นเพราะอะไรไม่รู้แต่เมื่อแต่เมื่อลืมตาขึ้นฉันเห็นไมร์อยู่ตรงหน้าฉัน (โครม!!!) และรถคันหนึ่งขับมาชนเธอไปต่อหน้าต่อตาฉัน ฉันตกใจกรวมาก
"อาร์!!" เพื่อนฉันที่มาด้วยกันรีบวิ่งมาดู แต่ฉันกับมองไปที่ไมร์ เธอนอนอยู่กับพื้น ในสภาพจมกลองเลือด
"ไมร์.. ไมร์!!" ฉันแถบไม่มีเสียงพูดเดินยังไม่มีแรงจะเดินไปหาเธอเลย ฉันมานั่งคุกเข่าตรงหน้าไมร์ เธอไม่เธอยังลืมตาแต่เหมือนไร้สติ "ไมร์ ไม่เป็นไรนะ อยู่กับเค้าก่อน" ฉันมองไมร์เหมือนเธอขยับไม่ได้ และพยายามจะพูด ฉันต้องเอาตัวเข้าไปไกรเพื่อให้ได้ยินเสียงเธอ
"เค้า.. รัก.. อาร์.." เมื่อเธอพูดจบเธอทำสีหน้าเจ็บปวดเหมือนทนไม่ไหว
"เค้าก็รักไมร์ ได้ยินไหม้ไมร์ อยู่กับเค้าก่อนอย่าทิ้งเค้าไปนะ!!"
{ฉันยังจำเรื่องที่เกิดขึ้นได้ดีจนถึงทุกวันนี้ ฉันก็ยังอยากให้รอบยิ้มและจูบที่อบอุ่นของไมร์ ฉันเห็นเธอได้แค่รูปฉันไม่มีโอกาสจะได้เจอเธออีกแล้ว แต่ฉันรู้สึกได้เพราะประโยคสุดท้ายที่เธอพูดกับฉัน เธอคงให้อภัย ไมร์เธอจะเป็นคนสำคัญของฉันตลอดไป}