ครั้น...อดีต

 
 
 
                                    ครั้น....อดีต
 
 
 
          ท้องฟ้าอันกว้างใหญ่ไพรสานและสดใส. แต่เหมือนหน้าของใครบางคนจะไม่สดใสเอาชะเลย. ผู้หญิงผมสีน้ำตาลแดง ตาสีน้ำตาล.ผมยาวปะบ่า ผมถูกมัดผมปล่อยอย่างไม่สนใจนั้นเข้ากับใบหน้าอันเรียบเนียน ผิวขาวจนเกือบชีดๆ เดินเตร็ดแตร่ไปทั่วบริเวณโรงเรียน หญิงสาวคนนั้นเธอมีชื่อว่า ลินดา. เธอเดินสาดส่องไปทั่ว เหมือนเธอกำลังรำลึกถึงครั้นอดีต
 
 
          'ฉันไม่รู้ว่ารักแรกของฉันนั้นนั้นเกิดตอนไหนอย่างไรเมื่อไหร่แต่ฉันรู้ว่ารักแรกของฉันนั้นเป็นใคร ฉันจำเขาคนนั้นได้ขึ้นใจเสมอ และไม่เคยลืม ฉันยังคงนั่งเฝ้ามองเขาคนนั้นจากที่ไกลสักแห่งที่จะเห็นเขาได้ ถึงฉันจะไม่ใช่ตัวจริงสำหรับนายแต่ฉันก็พร้อมจะอยู่เคียงข้างนายเสมอนะ ' ลินดาคิดภายในใจอันร้อนลุ่ม. เธอได้กลับมาโรงเรียนเก่า โรงเรียนที่สร้างประสบการณ์มากมายให้กับเธอ ทั้งเรื่องการเรียน ความรัก และครอบครัวที่มีพ้องเพื่อนพี่น้องมากมายที่รักเราจริงและหวังดีกับเรา. เธอเดินไปทั่วโรงเรียน เดินดูตรงนั้นตรงนี้ เธอเดินเพื่อลำลึกอดีต อดีตทั้งทุกข์และสูข มีทั้งเสียงหัวเราะและเสียร้องไห้ตลอด 6 ปี ที่ตื่นเช้ามาโรงเรียน อาบน้ำ กินข้าวเช้าแสนเร่งรีบ วิ่งหอบๆมาโรงเรียนเหลือเพียงไม่กี่นาที ประตูโรงเรียนแสนใหญ่โตอลัการงานสรัางก็จะปิดลง และมีครูฝ่ายปกครอบยืนตีหน้าโหดอยู่กับประตูโรงเรียน และเจอเทศยาวนานนับชั่วโมงจากครูฝ่ายปกครอง
 
 
          " ลินดานี้เธอก็เรียนโรงเรียนนี้มา 6 ปีแล้วนะ วันนี้เธอก็จะไปจากที่นี้แล้ว ทำไมเธอถึงไม่ทำตัวให้ครูภูมิใจสักหน่อย มีวันไหนบางที่ครูจะเห็นเธอมาโรงเรียนก่อนเพื่อนๆ ก่อนประตูโรงเรียนจะปิด. " ครูสาวรุ่นใหญ่ แห่งฝ่ายปกครองพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ
 
          "..................……………" ไม่มีเสียงตอบรับใดๆจากลินดา เธอได้แต่ก้มหน้าก้มตายอมรับผิด ปากของเธอก็บ่นขยุ่กขยิกตามคำพูดของครูสาวรุ่นใหญ่
 
 
          วันนี้เป็นสุดท้ายของฉันแล้วสินะ ที่ตัองจากโรงเรียนแห่งความฝันนี้ไป ทำไมฉันถึงเรียกว่าโรงเรียนแห่งความฝันนะหรอ ก็เพราะโรงเรียนแห่งนี้สร้างฝันให้ฉัน สร้างฝันให้ฉันอยากเป็นนักแปลนักเขียนผู้ยิ่งใหญ่ และสร้างบาดแผลแห่งความทุกข์ให้กับฉัน และความทรงจำอันมีค่าให้แก่ฉัน
 
 
 
          " อ่า นักเรียนทุกคนปีนี้ก็เป็นปีสุดท้ายของพี่ม.6ของเราแล้ว ต่อไปนี้รุ่นพี่ม.6ของพวกเธอก็จะไปใช้ชีวิตอยู่ในรัวของมหาลัยแล้ว ขอให้นักเรียนทุกคนอยู่ในความสงบ และขอให้พี่ประธานเป็นตัวแทนของนักเรียรม.6ทุกคนมากล่าวอำลารุ่นน้องหน่อยค่ะ" คุณครูสมศรีกล่าวด้วยน้ำเสียงไพเราะนุ่มนวล
 
 
 
          " สวัสดีครับ!! พี่น้องชาว ขาวเขียวทุกคน กระผมมายืนในวันนี้ืื  วันสุดท้ายของกระผมที่จะได้มายืนอยู่ ณ จุดๆนี้ ผมมีความยินดีอย่างยิ่งที่ได้เรียนโรงเรียนแห่งนี้ โรงเรียนที่สร้างฝันให้กระผม. โรงเรียนที่สร้างแรงบันดาลใจให้แก่กระผม โรงเรียนสร้างความทรงจำดีดี๊ให้แก่กระผม และผมขอจบแต่เพียงเท่านี้ครับ สวัสดีครับ!! "ประธานนักเรียนกล่าว  ยีนหรือประธานนักเรียนมีผมที่เป็นสีดำสนิท ดวงตาสีเขียว เหมือนสีเขียวหยก ที่เป็นเสน่ห์ดึงดูดของประธาน
 
 
               ลินดาได้แต่ยืนดูยีนพูดต่อหนัาทุกคนในโรงเรียน ยีนคือคนที่ทำให้ชีวิตเธอเปลี่ยน ยีนคือผู้ชายคนเดียวที่อยู่ในใจของลินดา ลินดาเฝ้ามองยีนอยู่ห่างๆตลอดเวลา 6ปีที่ผ่านมา ลินดารู้อยู่แก่ใจว่ายีนมีเจ้าของแล้ว แล้วเจ้าของยีนก็ไม่ใช่ใครที่ไหนแต่เป็นเพื่อนรักของลิดาเอง ชึ่งเธอคนนั้นเป็นทั้งเพื่อนทั้งพี่ของลินดา ลินดาจึงได้เพียงแค่เฝ้ามองยีนอยู่ห่างๆ
 
 
          ความรักของลินดานั้นมีเส้นบางๆขวางกั้นเธออยู่ เสันบางๆที่ว่าไว้ ลินดาต่างรู้ดีว่ามันคืออะไร เส้นบางๆที่ขวางกั้นระหว่างลินดากับยีนก็ไม่ใช่อะไรที่ไหนแต่เป็น เพื่อนรักของเธอ นั้นคือ โชเฟียร์ ความรักที่ไม่อาจเปิดเผยมันจะเป็นความลับตลาดกาล ลินดาจะไม่มีวันให้พวกเขาสองคนเหล่านั้นรู้ได้ถึงความรักอันบริสุทธิ์ใจของเธอได้ เธอไม่อยากทำร้ายโชเฟียร์เพื่อนรักของเธอได้ เพื่อนที่คอยให้การปรึกษา เป็นเพื่อนเป็นพี่เวลาลินดาไม่สบายใจหรือมีเรื่องทุกข์ร้อนใจ และตอนที่พ่อและแม่ของลินดาเสียชีวิต คนที่ปลอบใจและอยู่เคียงข้างลินดาคงไม่ใช่ใครที่ไหน คนนั้นคือโชเฟียร์ ทุกคนต่างพูดว่าลินดาเหลือตัวคนเดียว ไม่มีญาติไม่มีพี่น้อง  แต่ลินดารู้ว่าเธอเหลือใคร เธอยังเหลือเพื่อนรักของเธอ เพื่อนที่ไม่เคยทิ้งเพื่อน เธอยังรู้ว่าเธอยังเหลือโชเฟียร์อยู่
 
 
 
          " ลิน!! " เสียงใสๆของโชเฟียร์ดังขึ้น " ลินดา!!! " โชเฟียร์เรียกลินดารอบที่สอง ทำให้ลินดาหลุดจากภวังค์ในอดีต ตื่นขึ้นมาพบกับความจริง ในโลกของความเป็นจริงที่โหดร้าย
 
 
          " มายืนเหม่ออะไรตรงนี้ยะ คนอื่นเขาเข้างานหมดแล้วนะ " ยัยโชเฟียร์พูดขึ้นพร้อมยิกแขนของฉัน ฉันไม่ตอบอะไร แต่เดินเข้างานมา ทำให้ยัยโชเฟียร์วิ่งตามแทบไม่ทัน พอฉันเดินมาถึงงาน  ฉันเห็นเพื่อนเก่ามากมายหลายคน บางคนก็สวยขึ้น มีหน้าที่การงานที่ดี และหมั่นคง
 
 
          มิตรภาพของพวกเธอสองคนนั้นนั้นยิ่งใหญ่ ไม่มีสิ่งอื่นใดจะแทนมิตรภาพของพวกเธอได้ ไม่มีสิ่งไหนที่จะทำให้มิตรภาพของพวกเธอขาดสะบั้นได้ ไม่ว่าพวกเธอจะสูขหรือทุกข์พวกเธอก็สามารถฝ่าฟันอุปสักนั้นได้ เพราะพวกเธอมีคำว่า " เชื่อใจ ". จึงสามารถผ่านเรื่องเลวร้ายนั้นมาได้
 
 
 
 
 
 
 

 
 เป็นยังไงบางค่ะ  ติชมรักแรกหน่อยค่ะ  ว่ามีอะไรอะไรควรปรับปรุงบางค่ะ  ขอแค่พวกคุณติชมแบบไม่ยั้งมือ  รักแรกก็มีกำลังใจเขียนต่อแล้วค่ะ
 

ขอขอบคุณขอบใจที่เข้ามาอ่านเรื่องสั้นของรักแรก ขอบคุณจากใจจริงค่ะ. ตักโสมิเก็ก