แอนดรอยด์ที่รักผม

              "ฉันเจอทางเข้าที่ใช้เป็นทางออกฉุกเฉินที่เคยสร้างไว้เมื่อหลายปีที่แล้ว และโชคดีที่ห้องคลังเก็บอุปกรณ์ยังไม่เสียหาย ร้อยเปอร์เซ็น" เธอพูดพลางฉุดแขนผมวิ่งเลาะในจุดที่เธอคิดว่าเป็นจุดบอดของทหารจีไอ
 
ห่างจากตัวบ้านเกือบ 1 กิโลเมตรมีทางเข้าลับที่ซ่อนใต้กองฟาง am-02 ยกเปิดมันขึ้นมา และพวกเราก็เข้าไปในนั้น 
 
"ดูสิเราเจออะไร ทางเดินสุดไฮเทคนี่ยังกับไม่ใช่ฝีมือของมนุษย์สร้างมันขึ้นมา"ผมตกตะลึงที่ใต้บ้านของผมมีสิ่งสุดยอดซ่อนอยู่
 
"ไม่อยากขัดขวางความสุขของด๊อกเตอร์นะคะ แต่ที่นี่ถูกสร้างจากฝีมือกรมโยธาของประเทศไทย ไปกันต่อได้แล้วค่ะ"เธอรีบพาผมวิ่งต่อไปเหมือนรีบเร่ง เราวิ่งกันมาซักพักผมก็หยุดพักหายใจหอบถี่
 
"โอย แฮ่ก แฮ่ก ฉันขอพักก่อน " แอนดรอยด์สาวหยุดตามคำสั่งอย่างเสียไม่ได้ เธอนั่งยองๆจ้องหน้าผม
 
 
 
"ทำอะไรน่ะ"ผมถามเพราะหน้าเธอเข้ามาไกล้เหลือเกิน
 
"ในสมองฉันถูกบรรจุข้อมูลที่ว่า ถ้าผู้ชายได้อยู่กับคนที่ชอบแล้วจะมีพลังเพิ่มมากขึ้น"เธอตอบด้วยสีหน้าเรียบๆ
 
"ขอบใจนะ ฉันรู้สึกดีขึ้นแล้ว ไปกันต่อใหม"ผมเบือนหน้าหนีเพราะปกปิดหน้าที่แดงเรื่อๆของตนเอง
 
 
 
"ถึงจะพูดอย่างนั้น แต่ระบบหายใจทำงานหนักแล้ว และเหลืออีกแค่สี่ร้อยเมตร เราเดินไปก็คงไม่เป็นไร"เธอจึงจับมือผมและจูงผมไปอย่างช้าๆ
 
 
 
เวลานั้นถึงจะสั้นแต่มันกลับดูนานจริงๆเลย และเงียบไม่มีเสียงเราคุยกันเลย ผมรู้สึกเธอกุมมือผมแรงขึ้น
 
 
 
" ต้นแบบของฉัน สมองเธอยังมีชีวิต"
 
ผมหยุดกึกกับคำพูดของเธอ 
 
"เธอพูดว่ายังไงนะ หมายความว่ายังไง" ผมซักถามด้วยความตกใจ
 
"โครงสร้างของฉันถูกสร้างโดยมีพื้นฐานจาก ผู้หญิงคนหนึ่งทีหลงรักคุณมากๆ" เธอพูดด้วยสีหน้าราบเรียบแต่เต็มไปด้วยความปิศนา
 
 
 
เราเดินมาจนสุดทางมีประตูที่ต้องใช้ลายนิ้วมือในการปลดล็อค และผมก็ผ่านเข้ามาได้ และam-02ก็ปิดประตูลงอย่างเดิมทุกอย่างกลับไปสู่ความมืดสลัว
 
 
 
"ไฟถูกเปิดขึ้นอีกครั้ง ห้องนี้ก็พังเสียหายมากเหมือนกันและที่สำคัญไม่มีชิ้นส่วนอะไรเลย มีเพียงแต่คอมพิวเตอร์ขนาดใหญ่สองตัวเท่านั้น
 
 
 
"ไม่มี ไม่มีอะไรเลย เราเสียเวลาเปล่าแล้ว"ผมคลุกเข่าลงอย่างหมดหวัง
 
 
 
"ฉันรู้ว่ามันไม่มีอะไร แต่ที่ฉันอยากรู้ว่าคุณมุ่งมั่นมากแค่ใหนค่ะ ด็อกเตอร์" แอนดรอยด์สาวยืนพูดโดยห่างจากตัวผมพอควร
 
"หมายความว่ายังไง"ผมเริ่มสับสน
 
"ตอนนี้มีตัวเลือกมากมายเกิดขึ้นในสมองกลของฉัน และฉันเลือกที่จะให้มันตอบว่าใช่   ขอโทษด้วยค่ะด็อกเตอร์ ตอนนี้ฉันมีเรื่องหลายเรื่องที่จะบอกกับคุณ" เธอเดินเข้ามาหาผมอย่างช้าๆ
 
 
 
"วันนั้นฉันโดนยิงเข้าที่ช่วงหลังระบบหลายอย่างเสียหายหลายอย่าง ฉันไม่สามารถซ่อมได้อีก เพื่อนๆของคุณน่าจะบอกแล้ว" เธอถอดเสื้อโชว์แผลที่กลางหลัง
 
"ในตอนที่ฉันขยับไม่ได้นั้นฉันไม่สามารถปกป้องด็อกเตอร์ได้ ฉันประหลาดใจที่ ต้นแบบของฉันกระโดดเข้ามาปกป้องคุณทั้งที่ร่างกายไม่แข็งแกร่งอย่างฉัน"
 
เธอยิ้มออกมาแต่คราวนี้มันดูน่ารัก และดูเศร้าสร้อย
 
"ฉันเห็นร่างกายเธอฉีกขาดไปต่อหน้าต่อตาฉัน ในตอนนั้นที่ไม่มีใครได้สติ ฉันเห็นเอมอรกำลังจะตาย ฉันก็ได้ตัดสินใจบางอย่าง บางอย่างที่จะยืดชีวิตให้เธอ"  เธอเดินไปเปิดคอมพิวเตอร์ขึ้น มันส่งสัญญาณภาพแสดงขั้นตอนฟื้นฟูสภาพผิวของแอนดรอยด์ขึ้น  
 
"ฉันตัดระบบประสาทรับรู้ความเจ็บปวดของเธอไปแล้วและต่อระบบไหลเวียนของเหลวด้วยหัวใจเธอมาใช้เป็นหัวใจเทียมที่มีในตัวฉันที่ไว้สำหรับฉุกเฉินและทุอย่างทำงานด้วยดี เธอจะมีชีวิตไปได้อีกเดือนนึง"
 
"เธอหมายถึง เอมอรเป็นมนุษย์"ผมถามด้วยความดีใจปนตกใจ
 
"ค่ะ ที่ฉันมาที่นี่กับคุณก็เพื่อเปิดข้อมูลที่ใช้สำหรับปลูกถ่ายเนื้อเยื่อเทียมที่ปู่ของคุณสร้างขึ้น มันทำงานไกล้เคียงเนื้อเยื่อมนษย์อย่างมาก และคุณจงนำไปใช้กับเธอ" เอมอรยิ้มอย่างน่ารักอีกครั้ง
 
"เธอหมายความว่ายังไง" ผมถามทั้งที่มีคำตอบอยู่ในใจแล้ว
 
"ค่ะ โครงสร้างเทียมของฉันไกล้เคียงกับเอมอรมากที่สุด กรุณาใช้ร่างของฉัน จะจำเป็นมากที่จะรักษาเธอ โปรดจงรับคำขอสุดท้ายของฉันด้วย" เธอถอนสายบัวแล้ว เดินเข้ามากอดผม
 
แม้มันจะเย็นเฉียบแต่ผมก็เลือกที่จะกอดกลับและร้องให้ให้กับมัน
 
 
 
"ฉันเข้าใจความหมายของคำว่ารักที่เอมอรบอกกับฉันแล้ว เป็นมนุษย์นี่ดีจังเลยนะคะ และบอกกับเธอด้วยนะคะว่าตอนเชื่อมประสาทจะเจ็บมาก"
 
 
 
 
ผมและเอมกลับออกมาโดยไม่ได้พูดคุยอะไรกันอีกคงเพราะเราคุยกันในนั้นจนหมดแล้ว
 
ผมเอามือกอดข้อมูลที่คัดลอกมาจากห้องนั้นเหมือนกลัวมันหาย และคำพูดที่ am-02 บอกผมในใจ ว่า  "อย่าให้เธอตายเด็ดขาด"
      ..................................................................................