แอนดรอยด์ที่รักผม

           ภาพเหตุการณขณะที่เอมอรพา am-02 ใช้ชีวิตที่โรงเรียนถูกถ่ายทอดมาที่จอมอนิเตอร์ของผมด้วย ผมไม่ได้บอกเธอเลยเรื่องนี้ และคงจะเม้งแตกแน่ถ้าเธอรู้ ผมเลยคิดจะถอดมันออกหลังจากเธอกลับมาจากโรงเรียน
            "นี่ เอม เธอมีความลับที่ไม่เคยบอกให้ใครรู้ใหม"
เสียงใสๆถูกส่งมาด้วยมันทำให้ผมวางแก้วกาแฟแล้วมานั่งจ้องมอนิเตอร์ ผมเห็นเด็กสาวกำลังคุยกับแอนดรอยด์    
            "เขาอาจจะจำฉันไม่ได้ แต่ฉันรู้เรื่องเขาดี ปู่ด๊อกเตอร์เล่าเรื่องของเขาให้ฉันได้ยินบ่อยๆ"
เด็กสาวยิ้มเขินเธอถอนหายใจเบาๆ
            "ตอนเขาเด็กเขามาที่นี่เคยเล่นด้วยกัน และสัญญาจะเจอกันอีก แล้วตอนนี้เขากลับมาอีกทีไอ้เราก็ดีใจรีบเข้าไปหาก็หลับซะงั้น ห่มผ้าให้ก็หาว่าเราเป็นขโมยอีก เขาจำฉันไม่ได้ มันน่าโมโหนะว่าใหม"
ผมจ้องมอนิเตอร์ไม่วางตาพลางคิดว่าทำใมความทรงจำในวัยเด็กของผมจึงเลือนลางจำอะไรไม่ได้มากนัก    ผมจำเอมอรไม่ได้ เหมือนเธอไม่เคยมีตัวตน
            "ฉันชอบเขา ชอบมานานแล้วด้วยล่ะ เป็นความลับระหว่างเรานะโอเคใหม"
ผมสะดุ้งกับคำพูดของเด็กสาว แต่พยายามทำตัวสงบนั่งฟังต่อไป เอมอรทำตัวน่ารักจนผมวางตาไม่ได้เลย
           ผมตัดสินใจยกเลิกการสังเกตุการณ์
      "ผมได้ตัดสินใจให้ เอมอร ได้พา am-02 ไปโรงเรียนด้วย ตามคำสั่งของปู่ที่เขียนไว้ในบันทึกที่ผมค้นเจอ แต่สิ่งที่แปลกใจว่าทำใม รหัสทุกอย่างในแลปนี้ สามมารถใช้ลายนิ้วมือของผมทำการปลดล็อคได้เลยเหมือนกับว่าปู่นั้นเตียมใจไว้แล้วว่าต้องเกิดเหตูการณ์นี้ขึ้น   สิ่งที่ผมสนใจไม่ได้มีแค่นั้น ทำใมคุณปู่ถึงเลือกใช้เอมอรเป็นแบบในการสร้างแอนดรอยด์ขึ้นมาหรือว่ามันไม่มีเหตุผลใดพิเศษ ตั้งแต่ก้าวเข้ามาในห้องแลปนี้ผมก็รู้สึกแปลกๆหลายอย่าง รวมถึงการพบเจอกันของผมกับคนในบ้านนี้ด้วย ทุกคนทำเมือนพบเจอกันมาเป็นเวลานาน หรือว่าผมอาจมาที่นี่ตั้งแต่ยังเด็กมากก็เป็นได้"
 
 
 
ผมวางมือจากคีย์บอร์ด และจิบกาแฟขมๆที่สั่งพิเศษกับป้าเนียน ผมเอนตัวลงพักสายตาก่อนจะสะดุ้งขึ้นเมื่อเสียงมือถือผมดังขึ้น
 
"เอมอรเหรอ ว่าไง"ผมถามปลายสายด้วยความงัวเงีย
 
"มารับด้วยเลิกเรียนแล้ว ลืมแล้วเหรอ"ปลายสายส่งเสียงแว้ดมาทำให้ผมหายง่วงทันใด ผมหยิบกุญแจรถแล้วสตาร์จรถออกไป
 
 
 
เมื่อผมไปถึงผมเห็นเธอนั่งรอรถในอิริยาบทอันแสนเศร้าสร้อย ชุดนักเรียนสีขาวที่ซ่อนใต้ชุดสูทมันทำให้ดูเด่น ผมจอดดูเธอจนพอใจจึงเปิดประตูแล้วเรียกเธอขึ้นรถ
 
"เป็นอะไรไปล่ะเอมอรทำใมทำหน้าแบบนั้น ฉันมาช้าเหรอ"ผมถ้าด้วยความกังวล
 
"เอมอรสั่งให้ฉันแสดงผลหน้าตาแบบนี้ค่ะด็อกเตอร์ เหตุผลคุณควรถามเธอ"
 
จากนั้นเสียงหัวเราะก็ระเบิดมาจากอีกคนนึงที่ผมคิดว่าเป็นแอนดรอยด์
 
"นี่ ดูไม่ออกเลยเหรอ คุณปู่นี่สุดยอดจริงๆเลย"เอมอรหัวเราะคิกคักชอบใจส่วนผมโมโหปนอายหน้าแดง
 
"หน้าแดงเลยเอม ดูสิ" 
 
"ค่ะ เส้นเลือดฝอยที่ใบหน้าเกิดการ....."
 
"นี่พวกเธอพอได้แล้ว นั่งเงียบๆ"ผมดุทั้งคนทั้งแอนดรอยด์ ส่วนเอมอรเอามือปิดปากกลั้นหัวเราะอึกอักๆตลอดทาง
 
 
 
คำสั่งของปู่มันบอกไว้ชัดเจนว่า "จงปฎิบัติกับเธออย่างมนุษย์คนนึง"
 
คืนนั้นผมอยู่ในห้องแลปกับ am-02 กำลังเช็คข้อมูลจากเมมโมรี่ของเธอว่าเอมอรพาเธอไปที่ใหนบ้าง
 
"วันนี้ฉันได้รับคำๆนึงจากเอมอร แต่ฉันประมวลผลแล้วเกิดขัดแย้งขึ้นในระบบของฉัน มันมีตัวเลือกว่า เข้าใจหรือไม่ก็ได้ค่ะ" เธอถามผมนั่นทำให้ผมเข้าใจได้ทันทีว่าคุณปู่สร้างสมองกลที่ซับซ้อนไกล้เคียงมนุษย์สำเร็จแล้ว
 
"มันคืออะไรล่ะ ถ้าสามารถหาความหมายได้ทำใมเกืดข้อผิดพลาด"ผมถามกลับ
 
 
 
"ความรัก  ฉันเข้าใจความหมายตามพจนานุกรม แต่ทางอาร์ดแวร์มันรู้สึกขัดแย้ง ทำให้เกิดข้อผิดพลาดขึ้นที่ ระบบสูบฉีดพลังงาน หากฉันเลือกเข้าใจและปล่อยให้มันทำงาน ฉันอาจทำงานเกินอัตราการจ่ายพลังงาน" เธอตอบคำถามอย่างเรียบง่าย
 
 
 
"เอมอรบอกคำนี้กับเธอตอนใหน" ผมถามไปพลางจดบันทึกไปพลาง
 
 
 
"ตอนบ่ายสี่โมงเย็นก่อน ดอกเตอร์มารับ เธอบอกว่า เธอชอบดอกเตอร์และฉันชอบด็อกเตอร์หรือเปล่า"
 
ผมชงักหน่อยนึงก่อนวางปากกา
 
"พักผ่อน am-02 ราตรีสวัสดิ์"ผมทำท่าจะเปิดไฟข้างๆเธอแต่เธอพูดเบาบางเหมือนกับกระซิบ
 
"เธอฝากฉันบอกให้ด็อกเตอร์พักผ่อนให้เพียงพอด้วย" แล้วเธอก็หลับตาลง
 
ผมรู้สึกเหนื่อยและล้าจึงเดินไปที่เตียงนอนในที่จัดไว้ในห้องแลปและถอนหายใจ
 
"ยังอุ่นไม่หายเลย กอดของเธอน่ะ" 
 
คืนนั้นผมก็ได้หลับด้วยรอยยิ้ม โดยไม่รู้เลยว่า เรื่องที่ร้ายแรงกำลังคืบคลานเข้ามาหาพวกเราที่บ้านหลังนี้
.................................................................................