Final Fantasy VIII (fan fic)ฉบับย่อ

ในฝันนั้น สามทหารหาญ ได้มาชมการแสดงของนักเปียโนสาวนามว่าจูเลีย. จูเลียผู้งดงาม สคอลล์รับรู้ได้ราวกับเป็นเรื่องราวของตนเอง. ในฝันนั้นจบลงที่ฝ่ายหญิงนัดลากูน่าไปพบที่ห้องส่วนตัว เขารู้สึกเหมือนฝัน.   
(ใช่นายรู้สึกเหมือนฝัน. แต่ฉันกำลังฝันอยู่)
.............................................................,,,,
 
 
หญิงสาวหัวเราะที่ทหารหนุ่มทำตัวลุกลี้ลุกลนน่าขัน เขาอายแบบสุดๆ
"คุณมาดูการแสดงของเสมอ ฉันจำคุณได้ผ่านดวงตาที่สดใสนั้น"
ลากูน่าได้ยินยิ่งเขินหนักก่อนที่จะ สงบนิ่งเหมือนโดนสะกดเ้วยคำพูดประโยคเดียว
"ฉันจะเลิกเล่นดนตรีแล้วล่ะขอบคุณที่สนับสนุนฉันเสมอ"
"ทำไมล่ะ. ผมไม่เข้าใจ คุนแสดงได้วิเศษมากนะรู้ไหม"
 
หญิงสาวทำหน้าเศร้ามันพาให้ชายหนุ่มเศร้าตาม
 
"ความฝันของฉันคือการร้องเพลง แต่รู้ไหมพลังเสียงของฉันไม่เพียงพอ ฉันรู้สึกท้อใจจัง"
 
ชายหนุ่มพยายามทำให้หญิงสาวรู้สึกเดีขึ้นด้วยโอกาสอันน้อยนิดนี้ที่ได้ไกล้ชิดเธอ.  มันอาจไม่มีอีกแล้ว
เขากุมไหล่เธอแน่นสายตามุ่งมั่น
"ฟังผมนะ คุณคือสิ่งมหัศจรรย์และเยี่ยมยอด คุณงดงามบนเวที. และไม่ว่าคุณจะแสดงที่ไหนผมจะรอฟังบทเพลงของคุณที่มีคุณเท่านั้นที่ทำมันได้ ผมสัญญา"
 
เขานึกได้และขอโทษที่ล่วงเกินแต่หญิงกลับรู้สึกเปี่ยมเ้วยพลัง นำ้ตาเธอคลอ
 
"อีกแล้ว.  สายตาสดใสอีกแล้ว มันทำให้ฉันรู้สึกดีทุกครั้งที่เห็นคุณจับจ้องฉัน"
 
"ขอบคุณนะ ลากูน่า ฉันจะร้องเพลงอีกครั้ง เพลงที่มีแค่ฉันที่จะทำมันได้. ขอบคุณมาก"
 
จบการนัดพบ ชายหนุ่มกลับออกมาเ้วยความอิ่มเอมใจ.   และเพื่อนของเขากำลังรออยู่
 
"ลากูน่าเรางานเข้าแล้วล่ะ"
 
เขาหน้าจ๋อยเพราะสารวัตรทหารรอเขาอยู่. ความฝันจบลงพร้อมกับการตื่นของสคอลล์ที่ยังมึนงง
......................................................
 
ชายหนุ่มตื่นขึ้นมา ได้ยินเสียงเซลกับเซฟฟี่กำลังสนทนากันกับความฝัน. ฝันเดียวกัน
 
"กรี้ด ท่านลากูน่าเท่มากเลย"
(อะไรกัน พวกเขาก็เห็นลากูน่าด้วยรึ)
 
"ล่ากูน่างั้นเหรอ. เหมือนฉันเลย"
 
ยังไม่ทันได้คุยอะไรกันมากรถไฟก็มาจอดที่เมือง. เดอริ่งซิตี้
 
ทุกคนเก็บความฝันไว้ในใจของตัวเองแล้วลงรถไฟไปทำภารกิจต่อไป