ดอกไม้ของพี่กวิน

     -12 ปีที่แล้ว-
 
     "อ้ะ... พี่ให้" มือเล็กๆกำดอกไม้สีสวยยื่นให้กับเด็กหญิงร่างบางที่กำลังสั่นระริก และมีน้ำตาไหลลงมาอาบแก้มบางๆทั้งสองข้าง
 
     ร่างบางเงยหน้าขึ้นมาดูดอกไม้ที่ฝ่ายตรงข้ามยื่นให้พลางปาดน้ำตาออกจากแก้มทั้งสองข้างของตน
 
     "ดอกทิวลิป ?" 
 
     "ใช่ พี่เก็บได้ในถังขยะน่ะ สงสัยมีคนเอาไปทิ้ง แต่พี่เห็นว่ามันสวยดี ก็เลยเก็บมา"
 
     เด็กหญิงยื่นมือมารับดอกไม้จากคนตรงหน้าที่กำลังหย่อนก้นนั่งแมะลงบนพื้นไม้กระดานข้างๆเด็กหญิง
 
     "เป็นอะไรร้องไห้ ?" เด็กชายถาม
 
     "ยังไม่มีใครมารับหนูเลย" เด็กหญิงตอบ และเริ่มเบะปากพรางสะอื้น "โรงเรียนเลิกตั้งนานแล้ว แต่ยังไม่มีใครมารับหนูเลย"
 
     "แล้วพ่อกับแม่น้องล่ะ ?" เด็กชายถาม
 
     "พ่อกับแม่หนูเขาไปสวรรค์แล้ว ตอนนี้หนูอยู่กับน้าสาว" เด็กหญิงตอบพร้อมกับทำท่าคิด ลืมว่าตัวเองต้องสะอิ้นไปชั่วขณะ "พี่ชายจ๋า ?สวรรค์อยู่ที่ไหนเหรอจ๊ะ ทำไมหนู่ไม่เคยได้ยินชื่อจังหวัดนี้เลยล่ะคะ หนูเคยถามคุณครูตั้งโอ๋ว่าสวรรค์มันอยู่จังหวัดไหน แต่คุณครูตั้งโอ๋บอกว่าในประเทศไทยไม่มีชื่อจังหวัดสวรรค์ค่ะ แต่หนูก็เคยถามน้าสาวนะคะว่าสวรรค์อยู่ไหนแต่น้าสาวก็ชอบบอกให้หนูไปอาบน้ำตลอดเลยค่ะ"
 
     เด็กชายทำท่าคิดก่อนจะตอบคำถามของเด็กหญิงไปว่า
 
     "พี่ก็ไม่รู้เหมือนกัน เดี๋ยวพี่จะถามคุณพ่อของพี่ให้นะ ว่าแต่ว่าบ้านน้องอยู่ไหนเหรอ เดี๋ยวพี่ไปส่ง"
 
     เด็กหญิงมองสำรวจเด็กชายตรงหน้าก่อนจะหันมองไปรอบๆตัวของเด็กชาย
 
     "พี่มีรถเหรอคะ"
 
     "ไม่ พี่ไม่มี แต่พ่อพี่มีรถ เดี๋ยวพี่จะเดินไปส่งน้องเองนะ" 
 
     เด็กหญิงคิดก่อนจะตอบตกลงยอมให้เด็กชายตรงหน้าไปส่ง
     เด็กชายยื่นมือมาฉุดมือเล็กป้อมของเด็กหญิง และทั้งสองกำลังจะก้าวเดินออกไปจากสนามเด็กเล่นด้วยกันนั้นก็มีเสียงหนึ่งดังขึ้นเรียกรอยยิ้มจากเด็กหญิงขึ้นมาทันที
 
     "น้องพลอยขวัญ"
     
     "น้าสาว" เด็กหญิงวิ่งเข้าไปหาวงแขนของน้าสาวที่อ้าออกรับร่างเล็กจ้อยเข้าใว้ในวงแขน 
 
     เด็กชายมองตามร่างบางที่กำลังอยู่ในอ้อมแขนของหญิงวัยกลางคนผู้หนึ่ง ที่เด็กหญิงคนนั้นเรียกว่า 'น้าสาว' ดูเหมือนว่าร่างเล็กจ้อยกำลังคุยเรื่องของเขาให้น้าสาวฟังเพราะว่าเด็กหญิงพูดพลางชี้มือชี้ไม้มาทางเด็กชายที่กำลังยืนจ้องมองบุคคลทั้งสองเบื้องหน้า
     เด็กหญิงวิ่งมาหาเด็กชายพลางหอบน้อยๆ
 
     "พี่ชายไม่ต้องไปส่งหนูแล้วค่ะ น้าสาวมารับหนูแล้ว น้าสาวให้มาถามว่าพี่ชายจะกลับบ้านด้วยกันไหมคะ เดี๋ยวน้าสาวไปส่ง ว่าแต่ว่าบ้านพี่ชายอยู่ไหนเหรอคะ"
 
     "ไม่ต้องไปส่งพี่หรอก" เด็กชายตอบ "บ้านพี่อยู่แถวนี้เอง ฝากบอกขอบคุณน้าสาวของน้องด้วยนะ" เด็กชายหยุดนิดหนึ่งก่อนจะพูดอีกว่า "พี่ชื่อ กวิน นะหรือเรียกวาสพี่วินก็ได้"
 
     "ค่ะ พี่วิน" เด็กหญิงยิ้มจนตาหยีให้เด็กชายก่อนจะรีบวิ่งออกไป
 
     "เดี๋ยวก่อนสิน้อง" ร่างบางหยุดกึกก่อนจะัหันหน้ามาช้าๆ "พี่ยังไม่รู้จักชื่อน้องเลยนะ บอกพี่ก่อนสิว่าน้องชื่ออะไร"
 
     "หนูชื่อพลอยขวัญค่ะ เรียกหนูว่าน้องพลอยเฉยๆก็ได้เพราะคนส่วนมากจะชอบเรียกหนูแบบนั้น"
 
     เด็กชายพยักหน้าให้กับร่างบาง จากนนั้นเด็กหญิงก็รีบวิ่งกลับไปหาน้าสาวที่กำลังยืนดูเด็กทั้งสองอยู่
 
     "น้องพลอย" เด็กชายเรีัยกเด็กหญิงอีกครั้ง "ดอกทิวลิปที่พี่ให้ ถ้ากลับถึงบ้านแล้วต้องเอาดอกทิวลิปไปใส่ไว้ในแจกันนะ ไม่งั้นมันจะเหี่ยวตาย อ้อแล้วก็อย่าลืมใส่น้ำให้เต็มแจกันนะ พ่อพี่เคยบอกไว้ว่าถ้าใส่น้ำในแจกันดอกไม้มันจะไม่เหี่ยวง่าย"
 
     เด็กหญิงพยักหน้าให้กับฝ่ายตรงข้ามก่อนจะรีบวิ่งไปหาน้าสาวที่ตอนนี้ขอตัวขึ้นไปนั่งรอบนรถเก๋งคันสีดำแล้ว
 
     เด็กชายมองตามร่างบางที่กำลังปีนป่ายขึ้นไปบนรถ พอตัวรถเก๋งเคลื่อนที่มาทางฝั่งของเด็กชายเพื่อจะออกทางประตูหลัง เด็กหญิงก็ยกมือโบกลาให้กับเด็กชาย หรือ 'พี่ชาย' ที่เด็กหญิงเรียก
     เมื่อรถเก๋งคันสีดำเคลื่อนหายลับไปจากประตู เด็กชายก็เดินออกไปอีกฝั่งทางหนึ่งเพื่อออกจากสถานที่แห่งนี้ด้วยประตูหน้าแทนประตูหลัง
 
     หลังจากนั้นมา พลอยขวัญ และ กวิน ก็กลายมาเป็นเพื่อนกัน ถึงแม้ทั้งสองจะอายุห่างกันตั้งสามปี โดยที่กวินนั้นอายุ 9 ขวบ ส่วนพลอยขวัญนั้นอายุแค่ 6 ขวบเท่านั้นและแม้ว่ากวินจะต้องคอยจนกว่าโรงเรียนอนุบาลที่พลอยขวัญเรียนอยู่ จนกว่าจะเลิกเรียนเพื่อจะได้มานั่งพูดคุยกันและอยู่เป็นเพื่อนพลอยขวัญรอน้าสาวมารับ บางวันกว่าน้าสาวจะมารับก็นาน บางวันก็ไม่นาน แต่มิตรภาพที่อันบริสุทธิ์ของเด็กหญิงและเด็กชายทั้งสองที่มีให้แก่กันนั้นก็ไม่ได้ลดลงแต่อย่างใด กลับเพิ่มขึ้นมากไปตามวัน.......
 
     ชีวิตของเด็กทั้งสองนี้ไม่ได้จบลงแค่นี้ เวลานี้ หรือเท่านี้ แต่จะยังมีอีกไปเรื่อยๆ หรือถ้าฝรั่งก็จะเรียกว่า อินฟินนิตี้ ซึ่งไม่มีวันหยุด หรือจะยังคงมีต่อไปเรื่อยๆไม่มีหมด เชื่อเถอะว่าพวกเขาทั้งสองจะยังคงมีเรื่องราวต่อไปเรื่อยๆ ถึงแม้ว่าจะไม่ได้มีการบันทึกหรือการบอกเล่าทางการอ่าน การฟัง หรือการดู ไว้ว่าชีวิตของเด็กหญิงและเด็กชายที่มีชื่อว่า 'พลอยขวัญ' และ 'กวิน' นั้นกำลังดำเนินต่อไปอย่างไร และจะสิ้นสุดลงอย่างใด ซึ่งพวกเรา ณ ที่นี้ก็ไม่อาจทราบได้ ซึ่งพวกเราอาจจะทำได้แค่ลองเดาไปเท่านั้นว่าชีวิตของเด็กหญิงพลอยขวัญกับเด็กชายกวินจะยังคงดำเนินและจบลงอย่างไร 
 
     ซึ่งในขณะนี้ ข้าพเจ้ามีที่มีนามว่า 'พี่หญิง' มีความคิดหรืออาจจะเป็นแค่การคาดเดาอย่างหนึ่งของข้าพเจ้าเท่านั้นว่า เด็กหญิงพลอยขวัญกับเด็กชายกวินในตอนนั้นหรือเมื่อ 12 ปีที่แล้ว ได้เติบโตเป็นผู้ใหญ่แล้วทั้งสองคน และตอนนี้พวกเขาทั้งสองอาจจะกำลังนั่งคุยกันอยู่ที่สนามเด็กเล่นที่เดิม แต่เป็นเรื่องออะไรที่พวกเขาทั้งสองคุยกันนั้นข้าพเจ้าก็ไม่อาจจะทราบได้ แต่อย่างหนึ่งที่ข้าพเจ้าแน่ใจที่สุดคือ พวกเขาทั้งสองได้เล่าเรื่องชีวิตในวัยเด็กให้กับลูกชายและลูกสาวฝาแฝดของทั้งสองฟัง......