ไร่สวนของคุณปู่กับคุณย่า

 
''นี้ .....ไอ้กรอบสี่เหลี่ยมที่อยู่ตรงหน้าเราเรียกว่าอะไรนะ?''
''นี้...... เวลาเปิดออกมานี้มันจะแสดงอะไรนะ?''
''อ้อ....คอมพิวเตอร์นั้นเอง'' 
--------------------------------------------------------------------------------------
 
คอมมมมมมมมมมมมมมม!! คอมของผม!! โดนไวรัสกิน!! ม่ายยยย!
ม่ายยยยยยยย!!
 
 
''เลิกเล่นคอมแล้วออกไปข้างนอกบ้าง!''  หลังจากที่ผมห่างหายไปนานหรือกะจะเรียกว่าไม่ได้เจอกันเลยก็ว่าได้ผมได้ถูกคุณย่าไล่ให้ออกไปข้างนอกแถมอากาศที่บ้านเกือบหนาวเข้าขั้วโลกด้วยบอกตามตรงผมไม่อยากออกไปเลย อยากจะเอาผ้าห่มมาคลุมตัวแล้วอยากจะหลับสักงีบเพราะอากาศที่บ้านมันจะหนาวกว่าที่อื่นก็เพราะตรงบ้านเราเป็นไร่นี้ละนะ ...
 
อ่า ... ผมรู้สึกว่าเหมือนจะไม่มีอะไรจะใส่ลงฉบับนิยายนี้เลยแฮ่ะ ก็คงเป็นบันทึกส่วนตัวนี้ละมั้ง
(โครตส่วนตัวเลยวะ) พอคอมโดนไวรัสกินอย่างอเร็ดอร่อยแล้ว ผมก็ไม่มีอะไรจะมานั่งเล่นเฟส แต่งนิยาย ทำรายงาน หรือสิ่งต่างๆแม้แต่นิดเดียวเลยก่อนจะยอมทำตามคำพูดของย่าไปอาบนํ้าในอากาศที่หนาวเหน็บขนาดนี้ โอ้.....พระเจ้า 
 
''เล่นแต่คอมไปวันๆทำไมไม่ออกไปเดินดูสวนเดินป่าของปู่บ้างละ?''ในขนาดที่ผมเดินออกมาตำนิว่าอยู่แต่ในห้องไม่ออกไปเดินเล่นพร้อมกับน้องสาวที่แซวผม 
 
 ''ปล่อยให้นอนสปรกภายในห้องดีกว่าปู่'' เวรแล้วไง ...โดนน้องว่าเพิ่มอีกสามเท่าจะว่าไปแล้วผมไม่ได้เล่นคอมสี่ห้าวันเลยช่วงนี้ ถ้าติดตรงไอ้ไม่มีอะไรจะทำนี้แหละ   
 
อืม .... ไม่มีอะไรจะเล่าเรื่องโดนไวรัสกินมากครับ เอาเป็นว่าแค่อันนี้ก่อนละกัน
 
------------------------------------------------------------------------------------
 
เรื่องที่ผมจะเล่าคงเป็นเรื่องราวสมัยเด็กๆในขนาดที่ผมกับน้องอายุแค่ 10 ขวบหรือ 9 ขวบละมั้งผมกับน้องเห็นปู่เดินป่าทั้งวันก็เลยขี่จักรยานตามปู่ไป (โดยที่ไม่รู้ว่าตนเองจะซวยขนาดไหน)
 
ผมขี่จักรยานตามน้องสาวที่นั่งข้างหลังสีขาวของคุณย่าภายในป่าไร่ของปู่มีสวนที่กว้างมากแถมผมเป็นพวกไม่รู้อะไรเลยสักอย่างปู่ก็ชี้แนะนำทางไปว่านั้นต้นอะไร นี้ดอกไม้อะไร ผลไม้อะไร ใบหญ้าอะไร เหมือนเป็นพวกกูรูตอบปัญหาได้หมด 
 
จงกระทั้งถึงป่า ... ผมควรจะเลิกพูดว่าป่า น่าจะพูดว่าป่าดองดิบเลยละ ข้างในป่ามีเสียงจิ้งหริดแมลงพร้อมเสียงนกกระยางดังออกมาภายในป่าปู่ขี่จักรยานนำหน้าไปก่อนโดยที่น้องผมก็นั่งสนใจพวกดอกไม้ธรรมชาติอย่างเพลิดเพลินโดยที่ไม่รู้ว่าปู่นำหน้าเราไปก่อน 
 
 
 ''ป ...ปู่หาย?'' น้องของผมเป็นคนชี้มาในขนาดที่มองซ้ายมองขวาหาปู่อยู่ 
 
 ''ชิบหาย ......'' ผมไม่รู้อะไรเลยเพราะมัวแต่ชมป่าชมต้นไม้ที่มันหนา 
 
 ''เอาไงดีอะ ....'' น้องสาวไม่รู้ก่อนจะเกาะเสื้อผมในขนาดที่ผมพยายามเรียกปู่เหมือนตัวเองได้ติดเขาวงกตภายในป่าของปู่เสียแล้วสิ 
 
 ''ลองเรียกปู่ดูละกัน'' ผมไม่เข้าใจว่าตอนนี้ต้องทำยังไงเหมือนตัวเองได้หลงป่าครั้งแรกในชีวิตเลยพร้อมกับลองขี่วนไปวนมาแต่ก็มาอยู่ที่เดิม 
 
จงกระทั้งผมได้ยินเสียงอะไำรบางอย่างบนพื้นสิ่งมีชีวิตสีเหลี่ยมตัวยาวๆพร้อมลิ้นที่ยาวออกมา'มัน'เลื่อยผ่านหน้าผมกับน้องพร้อมกับ'มัน' ขู่ฟ่อใส่ก่อนจะหายเข้าไปในป่าผมกับน้องแทบหน้าซีดพร้อมร้องไห้พร้อมกันรีบขี่จักรยานหนีกลับบ้านพร้อมกับยางแตกพร้อมน้องอีก ซวย ซวย ซวย!!อะไรจะซวยป่านนั้นวะ!! โครตซวยมหาประลัยความซวย!! งูเหลือมตัวเป็นๆ!!
 
ปู่มองหน้าพวกผมกับน้องที่หน้าซีดกันพร้อมกับแซวออกมาว่า''ไปเจออะไรมาบ้างละ?'' ผมกับน้องในตอนเด็กแทบไม่รู้เรื่องวิ่งไปหลบหลังแล้วดึงเสื้อบอกให้กลับบ้านพร้อมกับเดินลาภจักรยานสีขาวที่ตอนนี้เลอะโคลนเต็มไปหมดลาภไปซ่อมด้วย 
 
 
และนี้คงเป็นเรื่องราวที่ผมคงไม่มีวันลืมไปหรอก... ตอนเด็กๆนั้นน่ะ ...
 
ถ้าผมพูดอีกทีหนึ่งไร่ของคุณปู่นี้น่าจะเป็น''ป่า'' มากกว่าแถมสัตว์ในป่านี้ก็เยอะ งู กระต่าย แมลง ปลา ช้าง มาอาศัยภายในไร่ปู่เต็มไปหมด ....