โชคชะตานำพารัก

     การที่ใครสักคนจะมาพบกัน ผมว่ามันคงไม่ใช่แค่เรื่องบังเอิญ มันอาจจะเป็นพรหมลิขิต โชคชะตา หรือเหตุผลอะไรบางอย่างที่เราจะต้องมาเจอกับคนๆนั้น จากคนที่อยู่กันคนละจังหวัด ต่างที่มา ต่างสังคม ไม่ว่าจะอยู่ไกลกันแค่ไหน ยังไงเราก็ต้องเจอกันอยู่ดี บางคนมาเป็นมิตร บางคนมาเป็นศัตรู ก็สุดแล้วแต่โชคชะตาของแต่ละคน
 
ผมชื่อต้น หน้าตาก็ธรรมดาใส่แว่น สูง 175 หนักก็ประมาณ 50 ซึ่งก็ไม่ได้หุ่นดีอะไรนัก ผมก็จัดว่าเป็นเด็กเรียนดีคนหนึ่ง แต่ก็ไม่ได้เป็นเด็กเรียนขนาดเวลาว่างอ่านหนังสือเข้าห้องสมุดหรอกนะ ผมเรียนศิลป์คำนวณ เวลาว่างผมก็เล่นดนตรีเล่นกีตาร์ ผมมีเพื่อนสนิทไม่มากนัก โดยนิสัยส่วนตัวมักจะไม่ค่อยคุยกับคนอื่นก่อน ไม่ได้หยิ่งหรืออะไรนะ แต่ว่าไม่รู้จะเริ่มคุยยังไงเท่านั้น แต่ถ้าคุยสนิทกันแล้วผมก็สนุกสนานเฮฮา ครอบครัวผมอยู่ในฐานะปานกลาง ผมเป็นลูกคนเดียว คุณพ่อทำงานธนาคาร ส่วนคุณแม่ก็เป็นแม่บ้าน ผมเรียนโรงเรียนชายล้วนตั้งแต่เด็กๆ ผมไม่เคยมีแฟนมาก่อนจนจบม.ปลาย ก็คิดว่าจะเข้าไปหาแฟนในมหาวิทยาลัยนี่แหละ ตอนม.6 สมัยนั้นเป็นช่วงแรกๆของการเปลี่ยนระบบจาก เอ็นทรานซ์ มาเป็นแอดมิชชั่น ในการเข้าเรียนต่อในมหาวิทยาลัย  ซึ่งผมก็บังเอิญไปสอบได้โควตาเข้ามหาลัยรัฐได้ที่หนึ่ง แต่คณะที่ผมเลือกนั้นต้องไปเรียนที่วิทยาเขตเพชรบุรี ตอนที่ประกาศผลตอนนั้นประมาณเดือนธันวาคม ซึ่งผมก็ตัดสินใจว่าจะเรียนที่นี่แหละไหนๆก็สอบติดแล้ว ไม่ต้องไปวุ่นวายอ่านหนังสือสอบต่ออีก ช่วงนั้นก็มีเพื่อนๆสอบติดกันแล้วหลายคน ก็มีเพื่อนหลายคนสอบติดคณะเดียวกับผม แต่สุดท้ายพอวันไปรายงานตัว ต้องไปที่วิทยาเขตเพชรบุรี เพื่อนที่ติดทุกคนก็ถอนตัวกันหมด เนื่องด้วยมันไกลบ้าน ต้องอยู่หอ แถมบริเวณนั้นก็ไม่มีที่เที่ยวเหมือนกับในเมือง ดูกันดารมาก แต่ผมกลับชอบนะ มันให้ความรู้สึกเป็นธรรมชาติดี ล้อมรอบไปด้วยภูเขา ส่วนคนที่ยังสอบไม่ติดก็เครียดอ่านหนังสือกันต่อไป
 
เวลาก็ผ่านไปจนถึงตอนที่ประกาศผลแอดมิชชั่น ผมก็เข้าไปดูในเวปบอร์ดคณะอยู่บ่อยๆ ก็จะมีพวกรุ่นพี่มาโพสแนะนำ การเตรียมตัวต่างๆ แล้วก็มีตั้งกระทู้โพสอีเมลกัน สมัยนั้นยังเล่น msn กันอยู่ ยังไม่มี hi5 facebook อะไรเลย ผมก็โพสอีเมลลงเอาไว้ เผื่อจะได้ทำความรู้จักเพื่อนใหม่กันก่อน ในนั้นก็มีคนที่สอบติดคณะเดียวกันโพสอีเมลกันมากมาย ก็มีคนแอดอีเมลมาใน msn หลายคนเหมือนกัน  ผมก็คุยบ้างไม่คุยบ้าง มีวันนึงก็มีคนแอดอีเมลผมมา เป็นผู้หญิง เราก็คุยกันตามปกติตามประสาคนเพิ่งเริ่มรู้จักกันใหม่ๆ ก็ถามชื่อกัน เธอบอกว่า เธอชื่อฟ้า เพิ่งสอบติดแอดมิชชั่นเข้ามา ผมก็บอกว่าเราติดตั้งแต่รอบโควตาแล้ว ผมก็ถามว่ามาจากโรงเรียนอะไร เธอก็บอกชื่อรร.มา เป็นโรงเรียนหญิงล้วนในกรุงเทพนี่แหละ ซึ่งดูจากชื่อโรงเรียนแล้วก็คงต้องมีฐานะหน่อยถึงจะเรียนได้ เธอบอกว่าเธออยากเรียนคณะนี้มาก ทีแรกเธอเลือกจะไปเรียนที่ภาคเหนือ แต่พ่อเธอไม่ยอมให้เธอไป บอกว่าไกลเกิน ก็เลยได้มาเรียนที่นี่แทน เพราะจากกรุงเทพมาถึงนี่ก็ไม่ถึงสองชม. พ่อกับแม่จะได้มาหาได้บ่อยๆ เธอมีพี่น้องสองคน พี่เธอเป็นผู้หญิงแก่กว่าเธอ 3 ปี ตอนนี้ก็เรียนด้านบริหารอยู่ที่ม.เอกชนในกรุงเทพ ผมก็ถามว่ามาอยู่หอไกลๆแบบนี้ที่บ้านยอมให้มาหรอ ซึ่งในความคิดผมถ้าเป็นพ่อแม่แล้วลูกสาวตัวเองต้องมาอยู่หอไกลๆแบบนี้คงเป็นห่วงมากแน่ๆ แถมยังเป็นเด็กในเมืองอีกต่างหาก ฟ้าบอกว่าเธอเบื่อที่บ้าน อยากออกมาใช้ชีวิตอิสระบ้าง ที่ผ่านมาเธอถูกบังคับอยู่ในกรอบตลอด โดนส่งไปเรียนเสริมนู้นนี่เยอะแยะ ทั้งๆที่เธอไม่อยากเรียน ผมก็ไม่ได้ถามเรื่องส่วนตัวของเธอมาก ตลอดระยะเวลา 20 วันก่อนเปิดเทอม เราคุยกันตลอด แทบจะทุกวันเลย มันก็มีเรื่องคุยเรื่อยๆ ฟ้าเป็นคนคุยสนุก แต่ผมก็ยังไม่เคยเห็นรูปตัวจริงของฟ้าเลย  เพราะรูปที่เธอใช้ใน msn เป็นรูปดอกไม้ตลอด ส่วนผมก็ใช้รูปตัวเองตลอด วันสุดท้ายก่อนที่จะไปมหาลัย เราก้คุยกันว่าเตรียมอะไรไปบ้าง พร้อมหรือยัง แล้วผมก็ขอดูรูปเธอ เผื่อไปถึงที่มหาลัยจะได้จำได้ ฟ้าบอกว่าไม่ดีกว่า ถ้าเจอกันเมื่อไหร่เธอจะเป็นคนเข้ามาทักผมเอง ขอเบอร์โทรเธอก็ไม่ให้ ก่อนนอนคืนนั้นผมเลยพิมพ์ทิ้งเบอร์ผมไว้ใน msn ถ้าเธอเปิดดูก็คงเจอ ดูเธอเป็นคนลึกลับมาก เดาไม่ออกเลยว่าจะหน้าตาแบบไหน เสียงเป็นยังไงก็ไม่เคยได้ยิน ตอนนั้นก็คิดเล่นๆ เกิดเป็นกระเทยมาทักแล้วจะทำตัวยังไงวะเนี่ย  ผมรู้แค่ว่าเธอชื่อฟ้า มาจากโรงเรียน...ซึ่งก็ไม่รู้ว่าจะจริงหรือเปล่า