ABnormal

lสายตาของเธอคนนั้นดูน่ากลัวเธอจ้องมองดูที่ฉันจนฉันต้องหลบตาl

 

 

 

"สา ฉันถามหน่อยทำแกถึงได้เลวขนาดนี้ ฉันส่งเสียให้แกเรียนแต่แกโดดเรียน

 

ทำใมกันนี่ถ้าแกไม่อยากเรียนนักฉันจะให้แกเลิกเรียนซะเลย"

 

 

 

ฉันก้มหน้านิ่งไม่ตอบโต้ใช่แล้ว ไม่เคยตอบโต้ทุกครั้งนั่นแหละ

 

 

 

"เลวเหมือนพ่อมัน"

 

 

 

คำด่าพากพิงคำนี้ไม่เจ็บปวดหรอกเพราะฉันไม่รู้จักคำคำนี้หรอก

 

ส่วนครูปกครองต่างตกใจหน้าเสีย สะใจชมัดที่ครูทำหน้าเสียเพราะไม่คิดว่าแม่ฉันจะร้ายกาจขนาดนี้ล่ะสิ ยังหรอก ยังมีเด็ดกว่านี้เยอะถ้ากลับถึงบ้านเมื่อไหร่ล่ะก็

 

 

 

"คุณแม่ครับคือว่า โทษมันไม่ได้มากขนาดนั้นหรอกครับ แค่ตักเตือนและให้คุณแม่เซ็นรับทราบแค่นั้นเอง"

 

ครูขาครูจะพูดยังไงก็ไม่มีผลหรอก ตอนนี้สิ่งที่แม่ฉันคิดคือ ทุกวันที่มาที่นี่ฉันมัวใจจดจ่อที่จะหาทางหนีเรียนต่างหาก ถ้าครูจะช่วยฉันตั้งแต่ทีแรกน่าจะตักเตือนฉันโดยตรงต่างหาก ในตอนนี้เหตุการณ์ในห้องปกครองตอนนี้ระอุได้ที่แล้ว ฉันคงจะทนไม่ไหวอีกแล้ว

 

 

 

ประตูห้องถูกเปิดออก ทุกคนเงียบกันหมด 

 

 

 

กานสุดาเดินเข้ามาแต่ตอนนี้เธอวิ่งเข้ามาเหงื่อซก

 

 

 

"กานสุดามีอะไรเหรอ"

 

ครูถามเธอและเธอทำหน้าวิงวอน และตื่นกลัว

 

 

 

"มาริสาไม่ผิดนะคะ มาริสาทำตามคำสั่งฉัน"

 

 

 

ทุกคนนิ่งเงียบ ฉันก็ตกใจรึว่าเธอจะสารภาพเรื่องทั้งหมด จะบ้าเหรอ

 

 

 

"เรื่องมันเป็นยังไงกันเเน่กานสุดา"

 

 

 

ก็วันนั้นครูนราสั่งให้หนูไปเอาเครื่องดนตรีที่โรงยิมเก่า แต่หนูทำคนเดียวไม่ไหวหนูเห็นมาริสาเดินอยู่ก็เลยเรียกให้ช่วยแต่ไม่นึกเลยว่าจะทำให้มาริสาโดนลงโทษแบบนี้"

 

 

 

ครูทำท่าครุ่นคิด และหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา

 

"ครับ ครูนรา คุณช่วยมาที่ห้องปกครองเดี๋ยวนี้เลยนะ"

 

 

 

"คุณป้า คุณป้าโกรธมาริสาใหมหรือถ้าคุณป้าลงโทษมาริสาไปแล้วก็ช่วยลงโทษหนูเหมือนกับมาริสาด้วย"

 

 

 

แม่ฉันไม่ยอมตอบนั่งกอดอกนิ่ง

 

สักพัก ครูนราครูสาวสอนวิชาดนตรีนาฎศิลป์ก็เดินเข้ามา ฉันเข้าใจว่ากานสุดต้องวางแผนอะไรอยู่แน่ๆจึงนั่งเงียบ

 

 

 

"ครูนราครับ เรื่องมันเป็นยังไงกัน"

 

 

 

"เรื่องอะไรคะ"

 

ครูสาวทำท่างง ฉันตกใจและกานสุดาก็ทำท่าตกใจ หรือว่าไม่ได้วางแผนอะไรเลย งั้นกานสุดาก็โดนเรื่องโกหกด้วยสิ

 

 

 

"กานสุดาบอกว่าเมื่อวานนี้ครูใช้เธอไปเอาเครื่องดนตรีที่โรงยิมเก่า"

 

ครูฝ่ายปกครองซัก

 

"ใช่ค่ะซอด้วงอันที่ใช้แข่งเมื่อปีที่แล้วรู้สึกจะมีคนเข้าใจผิดเอามันไปเก็บไว้ที่นั่น แล้วมันเกิดอะไรขึ้นคะ"

 

ครูทำหน้าสงสัย

 

 

 

"เธอบอกว่าเธอได้ขอให้มาริสามาช่วยซึ่งตอนนั้นมาริสามีชั่วโมงเรียนอยู่ ครูเขาจึงรายงานว่าเด็กโดดเรียน"

 

ครูฝ่ายปกครองอธิบาย ฉันเห็น แม่ฉันกอดอกตั้งใจฟัง

 

 

 

"นี่พวกครูฉันเสียเวลามาที่นี่ไม่ได้ต้องการมาฟังพวกครูโต้เถียงกัน แต่ฉันอยากฟังคือเด็กคนนี้ก่อเรื่องไว้แค่ใหน"

 

ครูสาวได้ยินเธอก็หันมายิ้มหวานและโค้งคำนับอย่างนอบน้อม 

 

"คุณแม่คะคือทางเราต้องกราบขออภัยอย่างสุดซึ้ง เรื่องนี้มาริสาไม่มีความผิดเลย เป็นเรื่องดีด้วยซ้ำที่แกเป็นคนมีน้ำใจ และเด็กคนนี้ฉันก็สอนแกอาจจะเข้ากับคนอื่นไม่เก่งแต่แกตั้งใจเรียนมาก ขออภัยจริงๆค่ะที่เกิดการเข้าใจผิดในวันนี้" ครูสาวขอโทษแม่ฉันอย่างนอบน้อมทำเอาแม่ฉันหน้าเหรอ

 

 

 

"พวกคุณทำงานกันยังไง แบบนี้ฉันเสียเวลา  อีมาริสาทำไม่ไม่บอกข้า ห้ะ เห็นใหม ข้าเสียหน้ามากแค่ใหน"

 

ฉันเริมถูกจิกกระบาลอีกรอบคราวนี้ฉันไม่ยอมแม้จะน้อยใจจนน้ำตาไหล

 

"แม่ไม่เคยฟังหนูเลย บอกอะไรแม่ก็หาทางทำให้หนูเป็นคนผิดจนได้"

 

 

 

แม่ฉันตกใจที่ฉันเถียงจึงชะงัก

 

"ทำใมไม่บอกน่ะเหรอ ก็หนูกลัวแม่ไง "

 

 

 

ฉันพูดเสียงดังและหลับตาปี๋และแน่ใจว่าแม่ฉันต้องตบมาแน่ฉันจึงก้มลงหลบกับพื้นแล้วเอาสองมือป้องไว้ 

 

 

 

"แม่ขา หนูกลัวแล้ว อย่าตีหนูเลย  หนูขอโทษ หนูขอโทษ"

 

 

 

ฉันร้องให้พูดซ้ำไปซ้ำมาเหมือนคนบ้าหมอบกับพื้นสองมือปัดป้องไปมา ทั้งที่แม่ฉันแค่ยืนเฉยๆ และแม่มองด้วยความตะลึง ครูทั้งสองก็ตะลึง ยกเว้นกานสุดาที่ยืนมองอยางเฉยชา หรือเอาง่ายๆก็คือนี่แหละตัวตนของเธอคนนี้

 

 

 

แม่ฉันอึ้งพูดอะไรไม่ออก จนครูนราวิ่งเข้ามาจับมือฉันออกแล้วโอบกอดฉันไว้

 

"ไม่เป็นไรลูก ไม่เป็นไร ไม่ต้องกลัวไม่มีใครทำอะไรหนูหรอก"

 

ครูมาริสาปลอบ แต่ฉันยังสะอื้นและตื่นกลัว 

 

"มาริสากลับ"

 

แม่ฉันเรียก ยิ่งแม่เรียกฉันยิ่งตื่นกลัว ไม่อยากกลับบ้านฉันกลัวแม่ลงโทษ

 

 

 

"คุณแม่คะเดี๋ยวตอนเลิดเรียนฉันจะไปส่งมาริสาเองตอนนี้ คุณแม่กลับไปก่อนเถอะค่ะ ขออภัยที่พูดเสียมารยาทแบบนี้"

 

 

 

ครูนราบอกกับแม่ฉัน แม่ฉันเดินตัวแข็งออกไป ฉันมองเห็นผ่านกระจก แม่สะอื้นเหมือนกัน 

 

 

 

ตอนเลิกเรียนฉันกลัวเหลือเกินที่จะกลับบ้าน แม่อาจเตรียมวิธีทรมานฉันแล้วในฐานะที่ทำเธอเสียหน้า

 

ฉันนั่งรอรถครูนราอย่างใจแทบระเบิดและฉันเห็นกานสุดาเดินมา

 

 

 

"ขอบใจฉันสิ"

 

เธอพูดด้วยสายตาแบบนั้นอีก

 

"ขอบใจนะ ทำใมเธอช่วยฉัน"

 

 

 

พอกานสุดาได้ยินคำถามเธอก็ทิ้งบทนางฟ้าทันที

 

 

 

"เพื่อให้เธอตอบแทนฉันไงล่ะ"

 

 

 

กานสุดาเดินจากไปโดยปล่อยให้ฉันมองตามแผ่นหลังที่มีมยาวสลวยทับอยู่

 

 

 

"วันนี้ฉันขอบคุณจากใจเลยนะ"

 

............