ความทรงจำในวัยเด็ก [เพื่อนเคยสนิท]

อ่าาเรื่องนี้มันนานมากแล้วตั่งเเต่ ป.2 นู้นเเน่ะแต่ก็ไม่นานสักเท่าไหร่ เมื่อก่อนผมเคยอยู่บ้านเอื้ออาทร ที่จังหวัดสมุทรปราการ ตอนนั้นอายุประมาณ 8-9ขวบ ผมมีเพื่อนสนิทคนเเรก ชื่อว่า มิน มินนั้นเป็นเด็กผู้ชายอายุมากกว่าผม1ปีนั้นก็คือ 10ขวบ ผมได้เจอเขาครั่งเเรกตอนที่เขาย้ายเข้ามาในตึกที่ผมอยู่ ตอนนั้นผมยังไม่มีเพื่อนเล่นเลย เลยนั่งไถ่รถของเล่น เล่นอยู่คนเดียว ผมเห็นรถกระบะสีขาวที่หลังกระบะขนข้าวของเครื่องใช้ เข้ามาจอดหน้าตึก ผมที่กำลังเล่นอยู่คนเดียวนั้น ก็รีบหันไปมองด้วยความสนใจทันทีสิ่งที่ผมเห็นครั่งเเรก มีเด็กคนหนึ่งลงมาจากรถกระบะคนสีขาวนั้น พร้อมกับกวาดสายตามองไปรอบตึก จนมาหยุดมองที่ผม เมื่อผมเห็นเด็กคนนั้นมองมาที่ผมก็หันหน้าหนี แล้วคิดในใจว่า (ไอ้เด็กคนนั้นใครฟะ มองมาทางเราด้วยน่าเตะชะมัด) เมื่อผมคิดเสร็ยจก็หันไปมองก็ปรากฎว่าเด็กคนนั้นมายืนที่ตรงหน้าผมแล้ว ก่อนที่จะก้มลงนั่งยองๆ แล้วบอกกับผมว่า  
 
"นายชอบเล่นตัวโมเดลเหรอ?" 
 
เด็กคนนั้นถามผมแล้วก็มองโมเดลหรือเรียกว่าฟิกเกอร์ตัวการ์ตูนดราก้อนบอลที่ผมกำลังถืออยู่ รู้สึกว่าตอนนั้นจะเป็นโงกุนร่างซุบเปอร์ไซย่าแล้วก็เบจิต้าร่างลิงมั่งนะจำไม่ได้ >< (พยายามนึก) เมื่อผมถูกถามด้วยเด็กที่ผมเพิ่งเห็นหน้าเป็นครั่งเเรกแล้วก็ยังไม่รู้จักชื่อ แล้วท่าทางอยากจะตีสนิทกับเรา ผมเลย ทำตัวหยิ่งๆหน่อยประมาณว่า เองเป็นครายคิดจะมาตีสนิทตูมันไม่ง่ายหรอกเฟ้ย!  แล้วตอบกลับสั้นๆว่า 
 
 " อืม " 
 
เมื่อเด็กคนนั้นได้ยินคำตอบสั้นๆของผม ก็ดูลังเลนิดหน่อย ก่อนที่จะยิ้มแห้งๆให้ จากนั้นเด็กคนที่เข้ามาคุยกับผมก็ถูกแม่เรียกให้ไปช่วยขนของขึ้นห้องใหม่ แต่ก่อนที่เด็กคนนั้นจะวิ่งออกไปก็ แอบมาพูดทิ้งท้ายกับผมว่าเดี๋ยวให้ดูอะไร จากนั้นก็วิ่งไปช่วยเเม่ขนของขึ้นห้องทันที ด้วยความสงสัยผมจึงเเอบตามขึ้นไปดูห้องของเด็กคนนั้นปรากฎว่าอยู่ชั่นเดียวกับผม แล้วก็ห้องใกล้กันอีกด้วย ผมแอบดีใจเล็กน้อยว่า เออในที่สุดก็มีเด็กรุ่นราวคราวเดียวกันมาอยู่ในตึกสักที จะได้มีเพื่อนคุยอยู่คนเดียวมันเหงา ในชั้นของผมเนียเป็นชั่นสอง ซึ่งมีเเต่พวกเด็กเล็กเล่นไปด้วยแล้วนั้นไม่ค่อยสนุกสักเท่าไหร่ มามีพวกอายุใกล้ๆกันเนียก็น่าตื่นเต้นดีนะ 
 
พอผมแอบมองอยู่นานอยู่ๆเด็กคนนั้นก็วิ่งมาทางผมพร้อมกับถืออะไรไม่รู้มาเยอะเเยอะเชียว จากนั้นก็ชวนผมไปที่เดิมที่ที่ผมนั่งเล่นอยูี่ข้างล่างเมื่อกี้นี้ ผมวิ่งตามไปด้วยความสงสัย แต่ดูเหมือนว่า เด็กคนนั้นจะมีความสุขมากเลยละ คงจะคิดแบบเดียวกับผมละมั่ง คงจะคิดว่าย้ายบ้านใหม่คงจะมีแต่ลุงๆป้าๆย้ายๆในตึกเท่านั้น พอวิ่งไปถึงที่ปุ๊บ ก็วางถุงสีเเดงที่ถือมาเมื่อกี้นี้ ผมเดินเข้าไปชะเง้อมองก็ปรากฎว่าเป็นฟิกเกอร์ตัวการ์ตูนดราก้อนบอลมากมายหลายอันมองผมด้วยความตะลึง เจ้าเด็กคนนั้นมีมาก กว่าอีก ก่อนที่จะมองฟิกเกอร์ในมือตัวเอง จากนั้นก็มามองฟิกเกอร์ของเด็กคนนั้น พอหันไปมองก็สะดุ้งนิดหน่อยเด็กคนนั้น เอาฟิกเกอร์ดราก้อนบอลตัวหนึ่งมาจ่อหน้าผม แล้วพร้อมจะพูดว่า
 
'' ฉันชื่อมินนะ รู้สึกว่าฟิกเกอร์ของนายจะน้อยมากเลยเดี๋ยวแบ่งให้เล่นด้วยเอามะ"  
 
เมื่อเด็กที่ชื่อมินจู่ๆ ก็รีบเเนะนำตัวสงัสยอยากจะเป็นเพื่อนเราเเน่เลยผมเลย แนะนำตัวแบบเขินๆ ผมตกใจมากผมไม่เคยเจอการแนะนำตัวแบบ จะ จะ อย่างนี้มาก่อนผมยังไม่ทันได้ตั่งตัวเลย แต่ก็คิดไว้ละว่าต้องเป็นแบบนี้เลยบอกไปว่า 
 
"ฉันชื่อนัทนะ..."
 
จากนั้นผมกับมินก็เป็นเพื่อนที่ดีกันตลอดมา มินไปไหนผมก็ไปด้วยผมไปไหนมันก็ไปด้วยมีอะไรก็เล่นด้วยกันสองคน เล่นโมเดลตัวการ์ตูนด้วยกันตามประสาเด็กๆ ในช่วงชีวิตนั้นผมมีความสุขมากที่ได้มีเพื่อนดีๆอย่างมิน ถึงเเม้ว่าช่วงหนึ่งอาจจะมีทะเลาะหรือผิดใจกันบ้าง แต่ก็เป็นผมที่ชอบตามไปง้อมินอยู่ประจำ เจ้ามินเป็นคนขี้งอลขี้น้อยใจมาก ส่วนผมเนีย นิสัยจริงๆเป็นคนใจอ่อน ขี้สงสาร แล้วก็ชอบยอมคน ไม่ได้ทุกอย่างนะเออ - -+    
ทุกๆวันตอนเช้าหยุดเสาร์-อาทิตย์ ผมชอบไปปลุก มินที่ห้องให้ตื่นประจำ เจ้านี้ตื่นสายมากบางเวลานะ ตื่อ 10-11โมงก็มีผมเลยต้องไปเรียกให้ตื่นแล้วก็ไปเล่นด้วยกัน เวลาผมมีโมเดลใหม่ๆก็ชอบเอามาเล่นกับ มิน ทุกวันทุกวัน มินเป็นเพื่อนในช่วงนั้นเพียงคนเดียวของผมและก็ไม่อยากจะเสียไปด้วย แต่ว่าเวลาของความสุขมัน ผ่านไปเร็วมาก 
 
ตอนนั้นผมป.5 ที่บ้านผมมีปัญหาทางครอบครัวนิดหน่อย พ่อกับเเม่ผมเลิกกัน ต่างคนต่างอยู่ตอนนี้ผมอยู่กับผมแม่ แล้วแม่ของผมก็ไปทะเลาะกับเเม่ของมิน แล้วแม่ผมเป็นคนได้เกรียดใครเเล้วเกรียดเลยไม่มีทางจะคืนดีกันอย่างเเน่นนอน ผมเลยถูกเเม่ห้ามไปเล่นกับมิน แต่ผมก็ไม่ฟังหรอกผม แอบไปเล่นกับมินประจำจนบางครั่งเเม่จับได้ก็ตีผมเหมือนกัน ถึงจะทำโทษยังไงผมก็ไม่ยอมหรอกจะให้เเม่มาแยกเพื่อนออกจากกันมันไม่ได้หรอก แต่ว่าก็ถูกห้ามจนผมกับมินก็เริ่มๆห่างๆกันอยู่บ่ิอยๆ จนวันสุดท้ายผมได้ย้ายบ้านไปอยู่ที่อื่น วันนั้นผมไม่มีโอกาสได้ไปลามินเพราะว่ามินเข้าไปอยู่ต่างจังหวัด ประมาณอาทิตย์1กลับ  ในช่วงนั้นผมย้ายออกไปก่อน เลยไม่ได้ลากัน พอมินกลับมาก็โล่งๆมั่งเพราะไม่มีใคร มาคอยปลุกตัวเองให้ตื่น แล้วชวนออกไปวิ่งเล่นกันข้างนอก ไม่มีคนคอยเอาฟิกเกอร์มาเล่นด้วย นี้คิดความคิดของผมนะเเต่ว่ามินจะคิดแบบผมรึป่าวผมไม่รู้
 
ตอนนี้ผมย้ายบ้านมาประมาณ 2ปีละ ไม่รู้เจ้ามินเป็นยังไงบ้างแต่ว่าผมกับมินเรียนโรงเรียนเดียวกัน ผมเข้าไปเป็นเด็กใหม่ตอนเเรกๆตอนนั้น ม.1 มิน อยู่ ม.2 ตอนเเรกเจอกันก็บอกว่าเออเราย้ายบ้านนะ เออสบา่ยดีไหมเดี๋ยวว่างๆจะไปหา แต่ว่าพอนานๆเข้านานๆเข้า ผมไม่ได้อยู่ชั่นเดียกับ มินเขานิ่ ก็ชอบคุยกับเพื่อนรุ่นเดียวกันมากกว่า นานๆเข้านานๆเข้าก็ไม่ได้คุยกับผมเลย ตอนนั้นผมก็แอบน้อยใจนะ พอนานเข้าก็เริ่มชิน 
 
ตอนนี่ผมอยู่ ม.3 ละ ทุกวันนี้เดินผ่านกันก็ไม่ได้อะไรก็ต่างคนต่างเดินผ่านกันไปเฉยๆ ไม่ได้คุยกันทำเหมือนว่าเขากับผมไม่เคยมีความสัมพันธุ์ อย่างเพื่อนๆมาก่อน 
 
แล้วเราทั่งสองคนก็ไม่ได้คุยกันอีกเลยนับตั่งเเต่จากนั้นมา....... จบ